Treaty of Jaffa (1229)
http://dbpedia.org/resource/Treaty_of_Jaffa_(1229)
إتفاقية يافا هي إتفاقية وقعت بتاريخ (22 من ربيع الأول 626هـ = 18 من فبراير 1229م) بين فردريك الثاني و السلطان الكامل ناصر الدين محمد
rdf:langString
Le traité de Jaffa de 1229, entre l'empereur Frédéric II et le sultan Al-Kāmil met fin à la sixième croisade.
rdf:langString
The Treaty of Jaffa, sometimes the Treaty of Jaffa and Tall al-ʿAjūl, was an agreement signed on 18 February 1229 between Frederick II, Holy Roman emperor and king of Sicily, and al-Kāmil, Ayyubid sultan of Egypt. It brought an end to the Sixth Crusade, led by Frederick, by restoring the city of Jerusalem and a few other territories to the Kingdom of Jerusalem, whose king at the time was Frederick's infant son Conrad.
rdf:langString
Het Verdrag van Jaffa, ook wel Vrede van Jaffa genoemd, was een op 18 februari 1229 bezegeld tien jaar durend verdrag tussen keizer Frederik II en sultan al-Kamil van Egypte. Sultan al-Kamil had Frederik eigenlijk willen gebruiken als machtsmiddel tegen zijn broer , die de sultan van Syrië was. Deze was echter al in 1227 overleden, waardoor Frederik - toen hij in 1228 eindelijk aankwam in het Heilige Land, voor al-Kamil vooral een doorn in het oog. Frederik wist door te dreigen met geweld en ondertussen een diplomatiek offensief in te zetten - iets waarin hij door zijn intelligentie, opleiding en gevoel voor hoofse cultuur in uitblonk - wist hij al-Kamil uiteindelijk zover te krijgen om de Heilige steden en een kuststrook van Israël aan hem te overhandigen. De sultan overhandigde Jeruzalem
rdf:langString
rdf:langString
اتفاقية يافا 1229
rdf:langString
Traité de Jaffa (1229)
rdf:langString
Verdrag van Jaffa (1229)
rdf:langString
Treaty of Jaffa (1229)
rdf:langString
Яффська угода (1229)
xsd:integer
72150052
xsd:integer
1120452015
rdf:langString
إتفاقية يافا هي إتفاقية وقعت بتاريخ (22 من ربيع الأول 626هـ = 18 من فبراير 1229م) بين فردريك الثاني و السلطان الكامل ناصر الدين محمد
rdf:langString
Le traité de Jaffa de 1229, entre l'empereur Frédéric II et le sultan Al-Kāmil met fin à la sixième croisade.
rdf:langString
The Treaty of Jaffa, sometimes the Treaty of Jaffa and Tall al-ʿAjūl, was an agreement signed on 18 February 1229 between Frederick II, Holy Roman emperor and king of Sicily, and al-Kāmil, Ayyubid sultan of Egypt. It brought an end to the Sixth Crusade, led by Frederick, by restoring the city of Jerusalem and a few other territories to the Kingdom of Jerusalem, whose king at the time was Frederick's infant son Conrad. Negotiations lasted from September 1228 to February 1229. The two sovereigns did not meet in person, but exchanged envoys in their respective camps, at first Acre for Frederick and Nablus for al-Kāmil, later Jaffa and Tall al-ʿAjūl. The negotiations were conducted mostly in secret to avoid bad publicity. They were accompanied by the exchange of gifts, entertainment and scholarship. Simultaneously, al-Kāmil negotiated with his brother al-Ashraf for a redistribution of Ayyubid lands in Asia. The text of the treaty is not preserved. Its terms are known only from descriptions in various Christian and Muslim writers. These are generally in agreement. The sultan ceded the castle of Toron and the city of Jerusalem, with Bethlehem and a corridor of territory connecting it to the rest of the kingdom. He also recognized the Christian possession of Nazareth and Sidon. The Muslim holy places in Jerusalem, the Ḥaram al-Sharīf, were left under Muslim control, but Christians were to have access. While Christian accounts claim that Frederick had a right to refortify Jerusalem, Muslim accounts deny this. The treaty was regarded as a disaster in the Muslim world and was barely better received in the Christian. The possession of Jerusalem was of religious and not military significance. It was not refortified.
rdf:langString
Het Verdrag van Jaffa, ook wel Vrede van Jaffa genoemd, was een op 18 februari 1229 bezegeld tien jaar durend verdrag tussen keizer Frederik II en sultan al-Kamil van Egypte. Sultan al-Kamil had Frederik eigenlijk willen gebruiken als machtsmiddel tegen zijn broer , die de sultan van Syrië was. Deze was echter al in 1227 overleden, waardoor Frederik - toen hij in 1228 eindelijk aankwam in het Heilige Land, voor al-Kamil vooral een doorn in het oog. Frederik wist door te dreigen met geweld en ondertussen een diplomatiek offensief in te zetten - iets waarin hij door zijn intelligentie, opleiding en gevoel voor hoofse cultuur in uitblonk - wist hij al-Kamil uiteindelijk zover te krijgen om de Heilige steden en een kuststrook van Israël aan hem te overhandigen. De sultan overhandigde Jeruzalem aan Frederik II, die evenwel moest beloven geen nieuwe stadsmuren te bouwen, en door deze vrede kregen de christenen een grotere bewegingsvrijheid in Palestina. Hiermee was de Zesde Kruistocht voor Frederik II afgesloten. Omdat Frederik was geëxcommuniceerd, kroonde hij zichzelf op 12 maart 1229 tot koning van Jeruzalem. Terwijl dit gebeurde, haastte de Patriarch van Jeruzalem zich naar de stad, gewapend met de opdracht tot een interdict van de stad van de hand van paus Gregorius IX. De Frankische vorsten accepteerden Frederik II als regent voor de koning Koenraad (Frederiks zoon, die via zijn moeder van de bloedlijn van de koningen van Jeruzalem was), maar weigerden in alles zijn directe gezag te accepteren. Volgens de tradities van het Koninkrijk Jeruzalem waren er duidelijke grenzen aan wat de koning wel en niet mocht. Als gevolg hiervan kwam Frederik in conflict met een aantal van hen. Dit conflict duurde nog zo'n tien jaar, tot aan de dood van , de Italiaanse vertegenwoordiger van Frederik in het koninkrijk. Ten slotte kreeg Frederik nog onenigheid met de Tempeliers omdat hij de Duitse Orde meer rechten wou geven in het Heilig Land. Uiteindelijk verliet hij Akko en keerde terug naar Sicilië, waar hij eerst en vooral de bezittingen van de Tempeliers in beslag liet nemen. In 1244 ging Jeruzalem definitief voor het westen verloren.
xsd:nonNegativeInteger
20044
