Toto of Nepi

rdf:langString Τότο του Νέπι

rdf:langString Ο Τότο του Νέπι, (πέθανε στις 29 Ιουλίου 768), ήταν σφετεριστής του Δουκάτου της Ρώμης που κατέλαβε την Ρώμη και αυτοανακηρύχθηκε δουξ κατά τον 8ο αιώνα. Ήταν πλούσιος από το που διοικητικά ανήκε στο Δουκάτο της Ρώμης, υπό Βυζαντινή κυριαρχία τότε. Ο Τότο πρωτύτερα είχε αυτοανακηρυχθεί σε Δούκα του Νέπι . Που πραγματοποίησε πραξικόπημα στη Ρώμη το 767, κι έγινε Δούκας της Ρώμης για ένα χρόνο μέχρι το θάνατό του. Οι κύριες πηγές που τεκμηριώνουν την ζωή του είναι το βιογραφικό του Πάπα Στεφάνου Γ΄ , το Liber Pontificalis και μια αναφορά του πριμικήριου Χριστόφορου από το 769, που διατηρήθηκε σε ένα χειρόγραφο του 9ου αιώνα της Βερόνας, το Depositio Christophori . Η καταγωγή του Τότο είναι ασαφείς. Το όνομά του είναι γερμανικό, πιθανώς Λομπάρντ, αλλά η Νέπι βρισκόταν μέσα στο Δουκάτο της Ρώμης στα σύνορα με το Δουκάτο της Τοσκίας. Το Liber Pontificalis τον αποκαλεί "Toto quidam dux, Nepesinae civitatis dudum habitator", δηλαδή έναν συγκεκριμένο δούκα που κατοικεί στο Νέπ. Το Depositio Christophoriτον αναφέρει ως "quidam Nempesini oppidi ortus, Toto nomine", ένας άντρας που γεννήθηκε στο φρούριο Νέπι, με το όνομα Τότο. Ο τον αναφέρει ως "πολίτης αμφίβολης εθνικότητας ο οποίος με άγνωστα μέσα απέκτησε την αξιοπρέπεια ενός δούκα", που σημαίνει Ρωμαίος πολίτης, αλλά ένας ντόπιος και κάτοικος της Νέπι, ο οποίος χρησιμοποίησε τον τίτλο dux, αλλά με ή χωρίς νομική αιτιολόγηση. Το 767 ο Πάπας Παύλος Α΄ αρρώστησε. Ο Τότο, με τους αδελφούς του Κωνσταντίνο, Πασίβιους και Πασχάλη, συγκέντρωσε ένα μεγάλο στρατό από το Νεπί, τις άλλες πόλεις της Ετρουρίας, και τους κονταντίνι (στρατόπεδα αγροτών), και μπήκαν στη Ρώμη από την πύλη του Αγίου Παγκράτιου (San Pancrazio). Στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στο αρχοντικό του για να περιμένει τις εξελίξεις, σκοπεύοντας πιθανότατα να επηρεάσει την εκλογή ενός παπικού διαδόχου. Ο πριμικήριος Χριστόφορος πήρε όρκο από τον Τότο ότι δεν θα παρέμβει στις προσεχείς εκλογές, αλλά όταν ο Παύλος πέθανε στις 28 Ιουνίου, κατέλαβε το Ανάκτορο του Λατερανού, κατοικία τότε του Πάπα, και δήλωσε τον αδελφό του Κωνσταντίνο Πάπα] Την επόμενη μέρα, ο , ο vicedominus, ο οποίος βρισκόταν στο παλάτι κατά τη στιγμή του πραξικοπήματος, αναγκάστηκε να χειροτονήσει τον Κωνσταντίνο διάκονο στο παρεκκλήσι του Αγίου Λόρενς. Ο πληθυσμός της Ρώμης διέταξε να ορκιστεί πίστη στον Κωνσταντίνο και, έξι ημέρες αργότερα, έγινε επίσκοπος από τον Γεώργιο, τον και τον . Ο Χριστόφορος και ο γιος του Σέργιος, ο σακελάριος, απέφυγαν να ορκιστούν πίστη στον νέο Πάπα. Απειλημένοι στο σπίτι τους από έναν νοτάριο με το όνομα Κωνσταντίνος, κατέφυγαν στη Βασιλική του Αγίου Πέτρου. Ένας συγγενής (ή πιθανώς φίλος) του, ο παλιός δούκας της Ρώμης, ο , ο οποίος τότε ζούσε στην Καμπανία, δολοφονήθηκε. αλλά παρά τις απειλές, οι δύο τους παρέμειναν ασφαλείς στον Άγιο Πέτρο. Τελικά προσφέρθηκαν να γίνουν μοναχοί στην μονή του Σαν Σαλβατόρε στο Ριέτι , όχι μακριά από τη Ρώμη. Ο Πάπας Κωνσταντίνος τους συνάντησε στη Βασιλική και συμφώνησε για την ασφαλή μεταφορά τους από την πόλη μετά το Πάσχα (το οποίο θα τους επιτρεπόταν να γιορτάσουν στην πόλη υπό κατ 'οίκον περιορισμό). Μόλις οι δύο μπήκαν στο , πήγαν στον , και ζήτησαν τη βοήθειά του. Τους συνόδευσε στον Βασιλιά Δεστέρειο στην Παβία. Ο Δεδερίτιος διόρισε ως εκπρόσωπός του έναν ιερέα με την ονομασία Βάλντιπερτ (Waldipert). Τον Ιούλιο του 768 ο Σέργιος άρχισε να στρατολογεί στρατεύματα στην περιοχή της Σαβινίας, ενώ ο Βάλντιπερτ στρατολόγησε στην περιοχή Φουρκόνε και Ριέτι και στο Δουκάτο του Σπολέτο. Στις 29 Ιουλίου κατέλαβε τη γέφυρα πάνω από το Άνιεν, μετά το Πόντε Μίλβιο, και τελικά έφτασαν στην πύλη του Αγίου Πανγκράτιου της Ρώμης, την οποία τους άνοιξαν οι σύμμαχοί τους στην πόλη. Στρατοπέδευσαν στο Τζιανίκουλο, αβέβαιοι για το λαϊκό συναίσθημα. Ο Τότο και ο αδελφός του Πασίβιος, με τον παπικό δευτερεύοντα Δημήτριο και τον χαρτουλάριο Γράτιοσος, βάδισαν προς την πύλη για να τους διώξουν. Μια μικρή μάχη πραγματοποιήθηκε στους πρόποδες του Τιζανίκουλο. ο Λομβαρδός Ράσιπερτ σκοτώθηκε σε μονομαχία με τον Τότο,και τα στρατεύματα της Λομβαρδίας υποχώρησαν. Τότε οι Ρωμαίοι και παπικοί αξιωματικοί Δημήτριος και Γρατιόσος, που είχαν έρθει σε επαφή με τους συμμάχους των Λομβαρδών και του Σέργιου στην πόλη, μαχαίρωσαν τον Τότο από πίσω με τις λόγχες τους και τον σκότωσαν. Ο Πασίβιος δραπέτευσε στο Λατερανό και αυτός και ο Κωνσταντίνος κατέφυγαν στην ασφάλεια του Σαν Καισάριο με τον επίσκοπο Θεόδωρο της Παλαιστίνης. Συλλήφθηκαν λίγο μετά από την αστική πολιτοφυλακή. Ο Τότο δεν είχε κάνει καμία προσπάθεια να ανατρέψει την παπική γραφειοκρατία ή να αντικαταστήσει τους ηγέτες της αστικής πολιτοφυλακής, αλλά εκτός από το όνομα του δούκα, είχε ορίσει έναν συνκυβερνήτη, τον Γκράσιλη. Αφού η Ρώμη ανακτήθηκε από τον Χριστόφορο και τον Σέργιο με βοήθεια από τη Λομβαρδία, τα στρατεύματα στάλθηκαν στην ύπαιθρο και στην Καμπανία για να καταστρέψουν τα υπολείμματα του στρατού του Τότο, ενώ ο Γκράσιλης φυλακίστηκε.. Η επανάκτηση της Ρώμης από του Τότο σηματοδοτεί την πρώτη ένδειξη ότι η στρατιωτική αριστοκρατία πίστευε ότι η υπέρτατη εξουσία στη Ρώμη ανήκε στο παπικό αξίωμα. Αμέσως μετά την εξασφάλιση του παπισμού, ο Κωνσταντίνος και ο Τότο έστειλαν μια επιστολή στον Πιπίνο τον Βραχύ, βασιλιά των Φράγκων, ζητώντας τη συνέχιση της φιλίας τους, αλλά δεν έλαβε καμία απάντηση.. Επιτρέποντας στον Χριστόφορο και τον Σέργιο να εγκαταλείψουν τη Ρώμη ελεύθερα, ο Κωνσταντίνος και ο Τότο ίσως βασίστηκαν σε Φραγκική υποστήριξη ή στην παρελθόν αντιπάθεια μεταξύ των Ρωμαίων και των Λομβαρδών για να αποτρέψει μια συμμαχία της Λομβαρδίας εναντίον τους. Τα γεγονότα του 767-768 οδήγησαν σε σύνοδο σαράντα εννέα επισκόπων, συμπεριλαμβανομένων δώδεκα από τη Φραγκία, να συναντηθούν στις 12 Αυγούστου 769. Προβλέψιμα, η σύνοδος καταδίκασε τον Κωνσταντίνο και την εκλογή του, περιόρισε το εκλογικό σώμα για τον νέο Πάπα στους κληρικούς, αποκλείοντας ακόμη τους ρωμαϊκούς λαϊκούς.