Theory of tides
http://dbpedia.org/resource/Theory_of_tides an entity of type: Software
La teoria de les marees és l'aplicació de la mecànica dels medis continus per interpretar i predir les deformacions de marea de cossos planetaris i satèl·lits i les seves atmosferes i oceans (especialment els oceans de la Terra) en la càrrega gravitacional d'un altre organisme astronòmic (especialment la Lluna).
rdf:langString
تعتبر نظرية المد والجزر إحدى تطبيقات الميكانيك الاستمراري لتفسير والتنبؤ بالتشوهات الكوكبية الناتجة عن قوى المد والجزر وتشوهات المحيطات والغلاف الجوي، وتنتج نتيجة تأثير الجاذبية لجرم ما على آخر. ومن الشائع الإشارة لعملية المد والجزر بحركة المحيطات على الأرض.
rdf:langString
La teoria delle maree è l'applicazione della meccanica del continuo per interpretare e predire le deformazioni marealidei corpi planetari e delle loro atmosfere o oceani sotto l'influenza gravitazionale di un altro corpo astronomico (in particolare la Luna per quanto riguarda la Terra e i suoi oceani).
rdf:langString
The theory of tides is the application of continuum mechanics to interpret and predict the tidal deformations of planetary and satellite bodies and their atmospheres and oceans (especially Earth's oceans) under the gravitational loading of another astronomical body or bodies (especially the Moon and Sun).
rdf:langString
조석이론(潮汐理論)은 행성에 보이는 조석을 예측하는 이론이다.
rdf:langString
Als Partialtiden werden in der Gezeitenkunde die einzelnen harmonischen Schwingungen bezeichnet, die in ihrer Überlagerung die periodisch wiederkehrende Grundlage des Gezeitengeschehens bilden. Die an einem Küstenpegel messbare Höhe von Ebbe und Flut wird letztlich noch zusätzlich z. B. durch Windstau vergrößert oder verkleinert. Beschrieben wird eine Partialtide durch die Amplitude und die Frequenz ihrer Schwingung.
rdf:langString
La teoría de las mareas es el argumento principal que trata el "Diálogo" de Galileo (que finalmente demostraría ser falso), mediante el cual se pretendía encontrar la prueba física del doble movimiento diario y anual de la Tierra exigido por el sistema copernicano.
rdf:langString
De geschiedenis van de getijdentheorie is een onderdeel van de wetenschapsgeschiedenis. Dit deel beschrijft het ontstaan van de theorie die een verklaring geeft voor het optreden van de getijden, en die voorspellingen daarover mogelijk maakt.
rdf:langString
rdf:langString
نظرية المد والجزر
rdf:langString
Teoria de les marees
rdf:langString
Partialtide
rdf:langString
Teoría de las mareas
rdf:langString
Teoria delle maree
rdf:langString
조석 이론
rdf:langString
Geschiedenis van de getijdentheorie
rdf:langString
Theory of tides
xsd:integer
10610469
xsd:integer
1123220773
rdf:langString
A. Lunar gravitational potential: this depicts the Moon directly over 30° N viewed from above the Northern Hemisphere. Note however that the moon is never more than about 28.6° north of the equator.
rdf:langString
B. This view shows same potential from 180° from view A. Viewed from above the Northern Hemisphere. Red up, blue down.
rdf:langString
Tideforcenw.jpg
rdf:langString
Tideforcese.jpg
xsd:integer
150
rdf:langString
La teoria de les marees és l'aplicació de la mecànica dels medis continus per interpretar i predir les deformacions de marea de cossos planetaris i satèl·lits i les seves atmosferes i oceans (especialment els oceans de la Terra) en la càrrega gravitacional d'un altre organisme astronòmic (especialment la Lluna).
rdf:langString
تعتبر نظرية المد والجزر إحدى تطبيقات الميكانيك الاستمراري لتفسير والتنبؤ بالتشوهات الكوكبية الناتجة عن قوى المد والجزر وتشوهات المحيطات والغلاف الجوي، وتنتج نتيجة تأثير الجاذبية لجرم ما على آخر. ومن الشائع الإشارة لعملية المد والجزر بحركة المحيطات على الأرض.
rdf:langString
Als Partialtiden werden in der Gezeitenkunde die einzelnen harmonischen Schwingungen bezeichnet, die in ihrer Überlagerung die periodisch wiederkehrende Grundlage des Gezeitengeschehens bilden. Die an einem Küstenpegel messbare Höhe von Ebbe und Flut wird letztlich noch zusätzlich z. B. durch Windstau vergrößert oder verkleinert. Beschrieben wird eine Partialtide durch die Amplitude und die Frequenz ihrer Schwingung. Die vier wichtigsten Partialtiden die den größten Teil des gesamten Tidegeschehens ausmachen sind die halbtägigen Mond- und Sonnentiden und die eintägige Mond- und Deklinationstide. Die acht wichtigsten Partialtiden mit ihren Abkürzungen sind in folgender, nicht abschließenden Tabelle aufgeführt.
rdf:langString
La teoría de las mareas es el argumento principal que trata el "Diálogo" de Galileo (que finalmente demostraría ser falso), mediante el cual se pretendía encontrar la prueba física del doble movimiento diario y anual de la Tierra exigido por el sistema copernicano. La solución propuesta por Galileo se basa en la analogía entre el fenómeno comúnmente observado de las oscilaciones del agua contenida en un recipiente sometido a fases de aceleración y deceleración y las oscilaciones de los mares sobre la superficie del globo terrestre; presentando como indisociables el fenómeno evidente de las mareas y el doble movimiento de la Tierra alrededor del Sol.
rdf:langString
La teoria delle maree è l'applicazione della meccanica del continuo per interpretare e predire le deformazioni marealidei corpi planetari e delle loro atmosfere o oceani sotto l'influenza gravitazionale di un altro corpo astronomico (in particolare la Luna per quanto riguarda la Terra e i suoi oceani).
rdf:langString
The theory of tides is the application of continuum mechanics to interpret and predict the tidal deformations of planetary and satellite bodies and their atmospheres and oceans (especially Earth's oceans) under the gravitational loading of another astronomical body or bodies (especially the Moon and Sun).
rdf:langString
조석이론(潮汐理論)은 행성에 보이는 조석을 예측하는 이론이다.
rdf:langString
De geschiedenis van de getijdentheorie is een onderdeel van de wetenschapsgeschiedenis. Dit deel beschrijft het ontstaan van de theorie die een verklaring geeft voor het optreden van de getijden, en die voorspellingen daarover mogelijk maakt. Zoutwaterkusten staan onder invloed van de getijden (grote binnenzeeën als de Middellandse Zee en de Oostzee in mindere mate) en de kustbewoners hebben met het rijzen en dalen van het water, en de ermee samenhangende stromingen te maken. Voor de bereikbaarheid van havens en de bevaarbaarheid van riviermondingen maar ook vanwege het gevaar van overstromingen, is kennis over het getij van wezenlijk belang. Uit oude geschriften en overleveringen van veel kustbewonende of zeevarende naties blijkt dan ook dat er kennis over het getij werd verzameld. Al ruim vóór het begin van de christelijke jaartelling werd het verschijnsel beschreven, onder andere door Herodotus, en geprobeerd het te verklaren. De kennis uit de klassieke oudheid over het verschijnsel werd in 77 n.Chr. opgetekend door Plinius de Oudere in zijn Naturalis historia, een werk dat bewaard is gebleven. Baanbrekende bijdragen aan een verklarende theorie zijn geleverd door Isaac Newton (1687) en Pierre-Simon Laplace (1776). Daarna deden William Thomson (Lord Kelvin) (1867) en Arthur Thomas Doodson (1921) pionierswerk met betrekking tot het voorspellen van de getijden.
xsd:nonNegativeInteger
43749
