Theory of impetus
http://dbpedia.org/resource/Theory_of_impetus an entity of type: Work
نظرية الدفع نظرية مساعدة أو ثانوية من ديناميك أرسطو، وضعت في الأصل لتفسير حركة القذائف بعكس الجاذبية. قدمها يوحنا النحوي في القرن السادس، وشرحها أبو إسحق البطروجي في نهاية القرن الثاني عشر. عدل النظرية كل من ابن سينا في القرن الحادي عشر، وأبو البركات هبة الله بن ملكا البغدادي في القرن الثاني عشر، قبل نشرها لاحقًا في الفكر العلمي الغربي من قبل جان بوريدان في القرن الرابع عشر. هذه النظرية هي التي مهدت لمفاهيم العطالة وكمية الحركة والتسارع في الميكانيكا الكلاسيكية.
rdf:langString
La teoría del ímpetu fue una teoría de la física aristotélica presentada inicialmente para explicar el movimiento de un proyectil contra la gravedad. Fue introducida por el teólogo cristiano Juan Filópono en el siglo VI y desarrollada por Alpetragio a finales del siglo XII. La teoría es el precursor intelectual de la inercia, el impulso y la aceleración en la mecánica clásica.
rdf:langString
L’impetus est une doctrine élaborée dans l'École néoplatonicienne d'Alexandrie, reprise au Moyen Âge par des savants arabes puis latins, pour améliorer la physique d'Aristote et expliquer le mouvement des corps physiques.
rdf:langString
The theory of impetus was an auxiliary or secondary theory of Aristotelian dynamics, put forth initially to explain projectile motion against gravity. It was introduced by John Philoponus in the 6th century, and elaborated by Nur ad-Din al-Bitruji at the end of the 12th century. The theory was modified by Avicenna in the 11th century and Abu'l-Barakāt al-Baghdādī in the 12th century, before it was later established in Western scientific thought by Jean Buridan in the 14th century. It is the intellectual precursor to the concepts of inertia, momentum and acceleration in classical mechanics.
rdf:langString
물리학사에서, 임페투스(라틴어: impetus)란 물체의 운동을 나타내는 값의 일종으로, 운동량의 원시적 개념이라고 평가받고 있다. 이 값은 (입자수)X(기본입자의 물질량)X(속도)로 쓸 수 있고 이것은 오늘날 쓰는 운동량의 식과 같다. 먼 과거의 아리스토텔레스 학문을 의심하던 학자들은 ‘숨은 힘의 덩어리’가 있다고 생각하여 12세기 중엽 알페트라기우스는 이 덩어리를 임페투스라 명한다. 임페투스의 개념은 14세기에 발달하는데, 프랑스의 철학자 장 뷔리당은 임페투스가 물체의 질량과 속도에 관련있는 값이라고 생각하고 자유낙하운동에 적용시키려 노력했다. 이렇게 화려하게 꽃 핀 임페투스 개념은 이에 대해 의심하는 사람이 점점 생겨나면서 거짓이라는 말이 생겨나고 있었다. 그리고 기계론의 탄생과 함께 새로운 과학적 물결을 따라가지 못한 임페투스 개념은 폐기되고 만다. 그러나 임페투스 역학은 아리스토텔레스의 사상을 붕괴시켰을 뿐만 아니라 사람들이 자연현상을 수학적으로 나타낼 수 있도록 기초를 쌓아주는 역할을 하였다. 이러한 기초는 훗날 16, 17세기에 발생한 과학혁명에도 적지 않은 영향을 끼쳤다.
rdf:langString
De impetus-theorie was een hulp-of secundaire theorie uit de , die in eerste instantie ontstond om de beweging van projectielen tegen de zwaartekracht in te verklaren. De impetus-theorie werd in de 14e eeuw geïntroduceerd door de scholastische filosoof Johannes Buridanus. De impetus-theorie was een voorloper van concepten als inertie, impuls en versnelling in de klassieke mechanica.
rdf:langString
Тео́рия импе́туса (от лат. impetus ‘толчок, импульс’) — натурфилософская теория, согласно которой причиной движения брошенных тел является некоторая сила (импетус), вложенная в них внешним источником. Теория импетуса появилась в результате критики некоторых положений физики Аристотеля, но в целом соответствует ей.
rdf:langString
Impetus, historiskt begrepp i den för-newtonska mekaniken. Kroppar som rörde sig i någon riktning antogs besitta någon mängd impetus som förbrukades under färden, tills de stannade eller föll ned. I den newtonska mekaniken motsvaras begreppet närmast av rörelsemängd och tröghet. En av de främsta företrädarna för teorin var Johannes Buridanus som levde omkring 1295–1356. Jämför caloric och flogiston.
rdf:langString
A teoria do ímpeto foi uma teoria auxiliar ou secundária da dinâmica aristotélica, apresentada inicialmente para explicar o movimento parabólico contra a gravidade. Foi introduzido por João Filopono no século VI, e elaborado por Alpetrágio no final do século XII. A teoria foi modificada por Avicena no século XI e no século XII, antes de ser posteriormente estabelecida no pensamento científico ocidental por Jean Buridan no século XIV. É o precursor intelectual dos conceitos de inércia, momento e aceleração na mecânica clássica.
rdf:langString
冲力说（theory of impetus）是六世纪時埃及亚历山大港的一个学者约翰·斐劳波诺斯提出的。他否认天体由神灵推动的自然观。他认为造物主创世之初就赋予天体一种“冲力”。这是一种不随时间流逝的动力，这种动力可以维持物体永远运动下去。因此，运动的物体一般并不需要经常有个推动者和它接触。
rdf:langString
Теорія імпетуса (від лат. impetus 'поштовх, імпульс') — натурфілософська теорія, згідно з якою причиною руху кинутих тіл є деяка сила (імпетус), вкладена в них зовнішнім джерелом. Теорія імпетуса з'явилася в результаті критики деяких положень фізики Аристотеля, але в цілому відповідає їй.
rdf:langString
La teoria de l'ímpetu és una doctrina elaborada a Alexandria (Egipte) durant l'època medieval per part de científics àrabs o llatins per tal de millorar la física aristotèlica i explicar el moviment dels cossos físics. Segons Aristòtil existeixen dos tipus de moviments, el moviment natural, que porta els objectes cap al seu lloc d'origen i el moviment violent, impulsat per un objecte cap a un altre. Aristòtil explica que, per exemple, quan una pedra es desplaça deixa un buit darrere d'ella, buit que es torna a omplir d'aire i que contribueix a empènyer la pedra cap endavant.
rdf:langString
Die Impetustheorie (lateinisch impetus = der Schwung, das Vorwärtsdrängen) ist eine überholte Theorie mit dem Ziel, eine „dynamische“ Erklärung der Bewegung von Körpern zu liefern. Seit 1687 wurde sie ersetzt durch die Newtonschen Axiome. Die Impetustheorie ging aus der christliche Kritik der materialistischen aristotelischen Bewegungslehre hervor. Der Impetus ist dabei eine unkörperliche (immaterielle) Bewegungsursache oder eher spirituell verstandene „Kraft“, die auf einen zu bewegenden Körper übergeht, um dessen Bewegung hervorzubringen.
rdf:langString
Teorio de impeto aŭ “impetus” estas mezepoka teorio, el kiu sekve evoluiĝis la moderna fizika . Tiu teorio instruis ke kurigi sagon ĵetitan de la arko ne estas movata de nevidebla aera vortico kumuliĝanta malantaŭ la sago kiel diris Aristotelo. La aristotela fiziko tiun epokon regulis kaj ligis spertojn de esploristo. La teorio de impeto subtenas ke la kaŭzo de la movo de la sago estas la forto (impetus) originita el la pafosendo mem.
rdf:langString
La teoria dell'impeto (o dell'impetus) è una teoria medievale secondo cui applicando una forza a un corpo, si trasferisce ad esso un impetus, che gli consente di continuare a muoversi con la stessa velocità se non è frenato da ostacoli o dalla resistenza del mezzo. Giovanni Buridano propose questa teoria per spiegare alcune osservazioni per cui la teoria aristotelica del moto era insoddisfacente. Buridano propose dei controesempi, e per spiegare il moto della freccia, sostenne che l'arco trasferisce alla freccia l'impetus.
rdf:langString
rdf:langString
نظرية الدفع
rdf:langString
Teoria de l'ímpetu
rdf:langString
Impetustheorie
rdf:langString
Teorio de impeto
rdf:langString
Teoría del ímpetu
rdf:langString
Impetus
rdf:langString
Teoria dell'impeto
rdf:langString
임페투스
rdf:langString
Impetus-theorie
rdf:langString
Teoria do ímpeto
rdf:langString
Theory of impetus
rdf:langString
Теория импетуса
rdf:langString
Impetus
rdf:langString
Теорія імпетуса
rdf:langString
冲力说
xsd:integer
12320384
xsd:integer
1121434553
rdf:langString
December 2020
rdf:langString
run-on sentences, confusing language structure.
rdf:langString
La teoria de l'ímpetu és una doctrina elaborada a Alexandria (Egipte) durant l'època medieval per part de científics àrabs o llatins per tal de millorar la física aristotèlica i explicar el moviment dels cossos físics. Segons Aristòtil existeixen dos tipus de moviments, el moviment natural, que porta els objectes cap al seu lloc d'origen i el moviment violent, impulsat per un objecte cap a un altre. Aristòtil explica que, per exemple, quan una pedra es desplaça deixa un buit darrere d'ella, buit que es torna a omplir d'aire i que contribueix a empènyer la pedra cap endavant. Aquesta darrera explicació serà contestada a Alexandria i en època medieval i donarà lloc a una altra explicació que és la de l'ímpetu. Segons aquesta teoria, l'acció inicial efectuada sobre la pedra li comunica un ímpetu, i és aquest ímpetu qui manté el moviment. L'ímpetu perd a poc a poc la seva força a causa de la penetració de la pedra en el medi aeri, i una vegada que l'ímpetu s'esgota, la pedra pren el seu moviment natural i cau. Entre el que van desenvolupar aquesta teoria es troben Joan Philopon (filòsof de l'escola neoplatònica d'Alexandria) a més d'Avicena, Avempace, Al-Tusi, Buridan, Oresme, Nicolas de Cues i encara és perceptible en Tartaglia. La noció d'ímpetus va desaparèixer al curs del segle xvii per donar lloc a la de quantitat de moviment, i la força viva, antic nom de l'energia cinètica. L'energia cinètica es recolza en el principi de la conservació de l'energia en canvi l'ímpetus ho fa en el seu esgotament.
rdf:langString
نظرية الدفع نظرية مساعدة أو ثانوية من ديناميك أرسطو، وضعت في الأصل لتفسير حركة القذائف بعكس الجاذبية. قدمها يوحنا النحوي في القرن السادس، وشرحها أبو إسحق البطروجي في نهاية القرن الثاني عشر. عدل النظرية كل من ابن سينا في القرن الحادي عشر، وأبو البركات هبة الله بن ملكا البغدادي في القرن الثاني عشر، قبل نشرها لاحقًا في الفكر العلمي الغربي من قبل جان بوريدان في القرن الرابع عشر. هذه النظرية هي التي مهدت لمفاهيم العطالة وكمية الحركة والتسارع في الميكانيكا الكلاسيكية.
rdf:langString
Die Impetustheorie (lateinisch impetus = der Schwung, das Vorwärtsdrängen) ist eine überholte Theorie mit dem Ziel, eine „dynamische“ Erklärung der Bewegung von Körpern zu liefern. Seit 1687 wurde sie ersetzt durch die Newtonschen Axiome. Die Impetustheorie ging aus der christliche Kritik der materialistischen aristotelischen Bewegungslehre hervor. Der Impetus ist dabei eine unkörperliche (immaterielle) Bewegungsursache oder eher spirituell verstandene „Kraft“, die auf einen zu bewegenden Körper übergeht, um dessen Bewegung hervorzubringen. Im Mittelalter bildete die Impetustheorie eine wichtige Grundlage der Ballistik. In der auf Isaac Newtons Werk aufbauenden Klassischen Mechanik ist der Begriff des Impetus eliminiert worden und seine Bedeutung zu Teilen in die ursachenlose Trägheitsbewegung, den Impuls und die kinetische Energie eingeflossen. Untersuchungen an Studienanfängern bezüglich ihres Verständnisses des Verhaltens bewegter Objekte ergaben, dass die intuitiven Erklärungsansätze eines großen Teils der Probanden auch heute noch große Ähnlichkeit mit der Impetustheorie aufweisen.
rdf:langString
Teorio de impeto aŭ “impetus” estas mezepoka teorio, el kiu sekve evoluiĝis la moderna fizika . Tiu teorio instruis ke kurigi sagon ĵetitan de la arko ne estas movata de nevidebla aera vortico kumuliĝanta malantaŭ la sago kiel diris Aristotelo. La aristotela fiziko tiun epokon regulis kaj ligis spertojn de esploristo. La teorio de impeto subtenas ke la kaŭzo de la movo de la sago estas la forto (impetus) originita el la pafosendo mem. Se la teorio estis unue proponita de kristana scienculo rektoro de la Skolo de Aleksandrio, Johano Filopono de la 6-a jarcento kaj iuaspekte tuŝetita de islama Aviceno, laŭ kiuj ne videblas la efiko de aera vortico malantaŭ la sago, la teorio preciziĝis iniciate de Buridano (komence de la 14-a jarcento), laŭ kiu la movo de la sago estas la impeto mem liverita de la arko kaj la sago daŭrus ĉiam kun la sama kvanto de movo se neobstaklata de la ĉirkaua medio. Laŭ filozofoj de la Scienco (Stanley Jaki, ekzemple), Buridano en tiu intuicio estis helpata de sia biblia doktrino pri la kreado kaj, do, pri kompleta separado de la mondo el Dio kreinta: la mondo, do, ne estas animata de iu ajn estaĵo kiel okazas en doktrinoj panteismemaj kaj animismemaj. Fakte, Buridano definitive ekskludis ke la ĉielaj astroj estas movataj de “inteligentoj” anĝelaj, kiel inokulitaj de la aristotela filozofio kaj akceptite de skolastikuloj.
rdf:langString
La teoría del ímpetu fue una teoría de la física aristotélica presentada inicialmente para explicar el movimiento de un proyectil contra la gravedad. Fue introducida por el teólogo cristiano Juan Filópono en el siglo VI y desarrollada por Alpetragio a finales del siglo XII. La teoría es el precursor intelectual de la inercia, el impulso y la aceleración en la mecánica clásica.
rdf:langString
L’impetus est une doctrine élaborée dans l'École néoplatonicienne d'Alexandrie, reprise au Moyen Âge par des savants arabes puis latins, pour améliorer la physique d'Aristote et expliquer le mouvement des corps physiques.
rdf:langString
The theory of impetus was an auxiliary or secondary theory of Aristotelian dynamics, put forth initially to explain projectile motion against gravity. It was introduced by John Philoponus in the 6th century, and elaborated by Nur ad-Din al-Bitruji at the end of the 12th century. The theory was modified by Avicenna in the 11th century and Abu'l-Barakāt al-Baghdādī in the 12th century, before it was later established in Western scientific thought by Jean Buridan in the 14th century. It is the intellectual precursor to the concepts of inertia, momentum and acceleration in classical mechanics.
rdf:langString
La teoria dell'impeto (o dell'impetus) è una teoria medievale secondo cui applicando una forza a un corpo, si trasferisce ad esso un impetus, che gli consente di continuare a muoversi con la stessa velocità se non è frenato da ostacoli o dalla resistenza del mezzo. Giovanni Buridano propose questa teoria per spiegare alcune osservazioni per cui la teoria aristotelica del moto era insoddisfacente. Ad esempio, Aristotele spiegava il moto della freccia scoccata dall'arco, e in particolare il fatto che la freccia percorresse un grande percorso, pur non essendo più spinta da nessuna forza applicata, immaginando che dietro la freccia l'aria formasse dei vortici, da cui il sibilo, che continuavano a spingere la freccia. Buridano propose dei controesempi, e per spiegare il moto della freccia, sostenne che l'arco trasferisce alla freccia l'impetus. Idee molto simili erano state sostenute nel VI secolo da Giovanni Filopono nel suo commento alla Fisica di Aristotele. A sua volta la teoria dell'impetus, che per Buridano era una qualità permanente destinata a conservarsi in assenza di ostacoli, sarebbe stata ripresa da Nicola d'Oresme, e prefigurava il concetto newtoniano di «quantità di moto» che però era soltanto una misurazione del movimento e non la sua causa.
rdf:langString
물리학사에서, 임페투스(라틴어: impetus)란 물체의 운동을 나타내는 값의 일종으로, 운동량의 원시적 개념이라고 평가받고 있다. 이 값은 (입자수)X(기본입자의 물질량)X(속도)로 쓸 수 있고 이것은 오늘날 쓰는 운동량의 식과 같다. 먼 과거의 아리스토텔레스 학문을 의심하던 학자들은 ‘숨은 힘의 덩어리’가 있다고 생각하여 12세기 중엽 알페트라기우스는 이 덩어리를 임페투스라 명한다. 임페투스의 개념은 14세기에 발달하는데, 프랑스의 철학자 장 뷔리당은 임페투스가 물체의 질량과 속도에 관련있는 값이라고 생각하고 자유낙하운동에 적용시키려 노력했다. 이렇게 화려하게 꽃 핀 임페투스 개념은 이에 대해 의심하는 사람이 점점 생겨나면서 거짓이라는 말이 생겨나고 있었다. 그리고 기계론의 탄생과 함께 새로운 과학적 물결을 따라가지 못한 임페투스 개념은 폐기되고 만다. 그러나 임페투스 역학은 아리스토텔레스의 사상을 붕괴시켰을 뿐만 아니라 사람들이 자연현상을 수학적으로 나타낼 수 있도록 기초를 쌓아주는 역할을 하였다. 이러한 기초는 훗날 16, 17세기에 발생한 과학혁명에도 적지 않은 영향을 끼쳤다.
rdf:langString
De impetus-theorie was een hulp-of secundaire theorie uit de , die in eerste instantie ontstond om de beweging van projectielen tegen de zwaartekracht in te verklaren. De impetus-theorie werd in de 14e eeuw geïntroduceerd door de scholastische filosoof Johannes Buridanus. De impetus-theorie was een voorloper van concepten als inertie, impuls en versnelling in de klassieke mechanica.
rdf:langString
Тео́рия импе́туса (от лат. impetus ‘толчок, импульс’) — натурфилософская теория, согласно которой причиной движения брошенных тел является некоторая сила (импетус), вложенная в них внешним источником. Теория импетуса появилась в результате критики некоторых положений физики Аристотеля, но в целом соответствует ей.
rdf:langString
Impetus, historiskt begrepp i den för-newtonska mekaniken. Kroppar som rörde sig i någon riktning antogs besitta någon mängd impetus som förbrukades under färden, tills de stannade eller föll ned. I den newtonska mekaniken motsvaras begreppet närmast av rörelsemängd och tröghet. En av de främsta företrädarna för teorin var Johannes Buridanus som levde omkring 1295–1356. Jämför caloric och flogiston.
rdf:langString
A teoria do ímpeto foi uma teoria auxiliar ou secundária da dinâmica aristotélica, apresentada inicialmente para explicar o movimento parabólico contra a gravidade. Foi introduzido por João Filopono no século VI, e elaborado por Alpetrágio no final do século XII. A teoria foi modificada por Avicena no século XI e no século XII, antes de ser posteriormente estabelecida no pensamento científico ocidental por Jean Buridan no século XIV. É o precursor intelectual dos conceitos de inércia, momento e aceleração na mecânica clássica.
rdf:langString
冲力说（theory of impetus）是六世纪時埃及亚历山大港的一个学者约翰·斐劳波诺斯提出的。他否认天体由神灵推动的自然观。他认为造物主创世之初就赋予天体一种“冲力”。这是一种不随时间流逝的动力，这种动力可以维持物体永远运动下去。因此，运动的物体一般并不需要经常有个推动者和它接触。
rdf:langString
Теорія імпетуса (від лат. impetus 'поштовх, імпульс') — натурфілософська теорія, згідно з якою причиною руху кинутих тіл є деяка сила (імпетус), вкладена в них зовнішнім джерелом. Теорія імпетуса з'явилася в результаті критики деяких положень фізики Аристотеля, але в цілому відповідає їй.
xsd:nonNegativeInteger
28319
