Theobald Piscatory

rdf:langString Θεοβάλδος Πισκατορύ

rdf:langString Ο Θεοβάλδος Πισκατορύ, πλήρες όνομα Θεοβάλδος-Αιμίλιος-Αρκαμπάλ Πισκατορύ, Théobald Piscatory (Τεομπάλντ Πισκατορύ) (Théobald Émile Arcambal-Piscatory, 6 Απριλίου 1800 - 18 Νοεμβρίου 1870) ήταν Γάλλος πολιτικός, διπλωμάτης και ένθερμος φιλέλληνας. Ο Θ. Πισκατορύ γεννήθηκε στο Παρίσι στις 6 Απριλίου του 1800 και αναδείχθηκε συντηρητικός πολιτικός της λεγόμενης Ιουλιανής Μοναρχίας, αλλά και της Δεύτερης Γαλλικής Δημοκρατίας. Έδωσε ιδιαίτερο αγώνα για την αναγνώριση της ελληνικής ανεξαρτησίας και της δημιουργίας Ελληνικού Βασιλείου, ιδιαίτερα κατά την εποχή της παλινόρθωσης του Οίκου των Βουρβόνων στη Γαλλία. Από το 1840 μέχρι το 1847 διετέλεσε πρέσβης της Γαλλίας στην Ελλάδα (Αθήνα) παρακολουθώντας την ελληνική πολιτική κατάσταση αλλά και παρακολουθώντας τις διάφορες ζυμώσεις που επιχειρούσαν την εποχή εκείνη παρασκηνιακά οι Άγγλοι στην Ελλάδα. Παρά ταύτα έλαβε ενεργό μέρος στη προπαρασκευή του στρατιωτικού κινήματος της 3ης Σεπτεμβρίου 1843 (15 Σεπτεμβρίου κατά το ν. ημερ.), προκειμένου να διασφαλισθούν τα γαλλικά οικονομικά συμφέροντα δανείου με τη δέσμευση των διαδόχων κυβερνήσεων στην Ελλάδα. Ανταμοιβή των υπηρεσιών του αυτών ήταν η Γαλλία να τον αναβιβάσει τον επόμενο χρόνο, 1844, παράλληλα των καθηκόντων, στο βαθμό του πληρεξούσιου υπουργού και έκτακτου απεσταλμένου στην Ελλάδα. Στο υπόλοιπο διάστημα παραμονής του στην Ελλάδα αναμίχθηκε έντονα στη πολιτική ζωή του τόπου και ειδικότερα στη προβολή του λεγόμενου τότε γαλλικού κόμματος του Ι. Κωλέττη μέχρι και στην ανάδειξη του τελευταίου σε πρόεδρο του υπουργικού συμβουλίου, στις τότε εργασίες της Εθνοσυνέλευσης του 1844 και στη στάση του Θ. Γρίβα. Παράλληλα προκειμένου να υποσκελίσει την τότε αγγλική επιρροή στην Ελλάδα κατάφερε με ένθερμη εισήγηση προς τον Βασιλέα Όθωνα να πετύχει την έγκριση της ίδρυσης Γαλλικής Σχολής Αθηνών με σκοπό τις διενέργειες αρχαιολογικών ερευνών αλλά και κατ΄ επέκταση ως όργανο της προπαγάνδας του γαλλικού πολιτισμού στην Ελλάδα. Τέλος ο Πισκατορύ αφού έλαβε τον τίτλο του "Ομότιμου της Γαλλίας" και του διοικητή της Λεγεώνας της Τιμής, διορίστηκε το 1847 πρέσβης της Γαλλίας στη Μαδρίτη. Λίγο αργότερα, μετά από επανάσταση στην Ισπανία επέστρεψε στη Γαλλία όπου και συνέχισε την πολιτική του δράση. Το 1867 στάθηκε υπέρ του Βασιλέως Γεωργίου Α΄ των Ελλήνων και την απελευθέρωση της Κρήτης κατά την επανάσταση του έτους εκείνου. Πέθανε στο Παρίσι ιδιωτεύων στις 18 Νοεμβρίου του 1870.