The Anxiety of Influence
http://dbpedia.org/resource/The_Anxiety_of_Influence an entity of type: Thing
La angustia de la influencia es un concepto de la crítica literaria establecido por Harold Bloom en su libro de 1973 The Anxiety of Influence: A Theory of Poetry. Designa los problemas a los que se enfrentan los autores aspirantes para sobreponerse a la ansiedad que produce la existencia de otros trabajos literarios anteriores.
rdf:langString
The Anxiety of Influence: A Theory of Poetry —en català traduïble com 'l'ansietat de la influència: una teoria de la poesia'— és una obra del crític literari nord-americà Harold Bloom. Va ser publicada per primer cop l'any 1973 com el primer d'una sèrie de llibres que pretenien una nova forma de crítica "revisionista" o "antitètica" envers la teoria del moment, molt influïda per Sigmund Freud i centrada en la tensió entre l'obra individual i la tradició. La tesi central de Bloom és que els poetes es veuen afectats per la relació ambigua que mantenen amb els seus predecessors. Tota creació ha de provenir d'una mala interpretació d'una obra anterior. Tot i que considera a banda la influència de l'experiència extraliterària en l'obra d'un poeta, el que anomena "el poeta dins del poeta" seria
rdf:langString
Η αγωνία της επίδρασης: Μια θεωρία για την ποίηση είναι βιβλίο του , που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1973. Είναι το πρώτο από μια σειρά βιβλίων που προώθησαν μια νέα «αναθεωρητική» ή αντιθετική προσέγγιση στην . Πριν τη συγγραφή του βιβλίου, ο Μπλουμ αφιέρωσε μια δεκαετία μελέτης των ρομαντικών ποιητών του πρώιμου 19ου αιώνα. Αυτό το γεγονός αντικατοπτρίζεται στην έμφαση που δίνεται στους ποιητές αυτούς και τον επίμονο αγώνα τους ενάντια στην επίδραση του Τζον Μίλτον. Άλλοι ποιητές που αναλύονται περιλαμβάνουν τους Λουκρήτιο, Δάντη, Ουώλτ Ουίτμαν, και Τζον Άσμπερυ.
rdf:langString
Einflussangst (englisch anxiety of influence) ist ein vom amerikanischen Literaturtheoretiker Harold Bloom eingeführter Begriff, der eine Innovation der Quellen- und Einflussforschung darstellte und eine spezielle Auffassung von Literatur voraussetzt. Ein literarischer Text ist demnach kein autonomes und nur selbstbezügliches Werk, sondern gleicht vielmehr einem Kreuzungspunkt intertextueller Wirkungen. Intertextualität wird dabei als ein Konflikt von Autoren, vor allem mit zentralen Vorläuferfiguren, betrachtet.
rdf:langString
The Anxiety of Influence: A Theory of Poetry is a 1973 book by Harold Bloom. It was the first in a series of books that advanced a new "revisionary" or antithetical approach to literary criticism. Bloom's central thesis is that poets are hindered in their creative process by the ambiguous relationship they necessarily maintain with precursor poets. While admitting the influence of extraliterary experience on every poet, he argues that "the poet in a poet" is inspired to write by reading another poet's poetry and will tend to produce work that is in danger of being derivative of existing poetry, and, therefore, weak. Because poets historically emphasize an original poetic vision in order to guarantee their survival into posterity, the influence of precursor poets inspires a sense of anxiety
rdf:langString
rdf:langString
The Anxiety of Influence
rdf:langString
Einflussangst
rdf:langString
Αγωνία της επίδρασης
rdf:langString
Angustia de la influencia
rdf:langString
The Anxiety of Influence
rdf:langString
The Anxiety of Influence: A Theory of Poetry
rdf:langString
The Anxiety of Influence: A Theory of Poetry
xsd:integer
173104
xsd:integer
1098079266
rdf:langString
Cover of the first edition
rdf:langString
United States
xsd:integer
0
rdf:langString
English
rdf:langString
Print
xsd:integer
1973
rdf:langString
Literary criticism
rdf:langString
The Anxiety of Influence: A Theory of Poetry —en català traduïble com 'l'ansietat de la influència: una teoria de la poesia'— és una obra del crític literari nord-americà Harold Bloom. Va ser publicada per primer cop l'any 1973 com el primer d'una sèrie de llibres que pretenien una nova forma de crítica "revisionista" o "antitètica" envers la teoria del moment, molt influïda per Sigmund Freud i centrada en la tensió entre l'obra individual i la tradició. La tesi central de Bloom és que els poetes es veuen afectats per la relació ambigua que mantenen amb els seus predecessors. Tota creació ha de provenir d'una mala interpretació d'una obra anterior. Tot i que considera a banda la influència de l'experiència extraliterària en l'obra d'un poeta, el que anomena "el poeta dins del poeta" seria inspirat primàriament per la lectura d'obres d'altres autors, i la seva pròpia creació en derivaria. Perquè Bloom valora primàriament l'impuls creatiu original, considera la derivació un afebliment respecte de la tradició. El poeta ha de crear una visió original en si mateixa per garantir-se la supervivència en allò que anomenem la posteritat i no ser oblidat. La influència del precursor produeix un sentit d'angoixa, que és considerat no tant com a problema psicològic sinó com a relació de lluita creativa o agon. En l'exposició del problema de la relació entre aquells autors precedents que constitueixen el corpus de la tradició (o cànon), hi intervé quelcom de semblant als mecanismes de defensa que descriu Freud, mentre que Bloom defineix els tipus de relació fent servir els trops de la retòrica clàssica. Es divideix en les següents categories: clinamen, tessera, kenosi, demonització, ascesi, i apofrades. També hi descriu la "deslectura" (misreading en anglès), el procés complicat que defineix la relació entre l'autor original i els seus descendents en l'acte de la lectura. Llegir, o "desllegir", és un acte creatiu i per força no del tot lliure, ja que hi intervé aquesta ansietat de la influència. D'aquesta pugna sorgeix la literatura. Bloom, posteriorment defensor de l'existència d'un cànon occidental d'obres superiors a d'altres, ja defensa en aquesta obra un criteri per definir la superioritat literària a partir de la força creativa original.
rdf:langString
Einflussangst (englisch anxiety of influence) ist ein vom amerikanischen Literaturtheoretiker Harold Bloom eingeführter Begriff, der eine Innovation der Quellen- und Einflussforschung darstellte und eine spezielle Auffassung von Literatur voraussetzt. Ein literarischer Text ist demnach kein autonomes und nur selbstbezügliches Werk, sondern gleicht vielmehr einem Kreuzungspunkt intertextueller Wirkungen. Intertextualität wird dabei als ein Konflikt von Autoren, vor allem mit zentralen Vorläuferfiguren, betrachtet. Die Vorläuferfigur initiiert durch ihr Beispiel den neuen Dichter in die Dichtung, indem sie für ihn ein determinierendes Über-Ich darstellt, gegen dessen Kräfte der noch schwache Nachfolger seine Originalität schützen muss. Die Einflussangst als eine mentale Repräsentation des Dichtervorbilds bedroht die literarische Kreativität. Um in dieser dem Freudschen ähnelnden Situation als Autor zu bestehen, muss der sogenannte Ephebe die Einflussangst in eine Quelle literarischer Schaffenskraft umwandeln. Nach einem komplexen Vorgang der Deformation, Destruktion und Repression des Vorläufers wird dieser schließlich in das eigene Werk integriert. Diesbezüglich unterscheidet Bloom zur Identifizierung textueller Strategien sechs verschiedene Abwehrmechanismen, die auf der rhetorischen Ebene als Tropen fungieren. In Blooms Sichtweise literarischer Produktion firmieren alle Texte des Epheben als revisionistische „Übersetzung“ eines Vorgängertextes. Den nunmehr starken Dichter hat ein (ästhetischer) Wille zur Macht zum Eingang in die seine Lebenszeit überdauernde Überlieferung und zur Behauptung seiner Autorschaft im Spannungsfeld zwischen inspirierender und bedrohlicher Abhängigkeit von der verkörperten literarischen Tradition und eigener Kreativität geführt.
rdf:langString
Η αγωνία της επίδρασης: Μια θεωρία για την ποίηση είναι βιβλίο του , που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1973. Είναι το πρώτο από μια σειρά βιβλίων που προώθησαν μια νέα «αναθεωρητική» ή αντιθετική προσέγγιση στην . Η κεντρική θέση του Μπλουμ είναι ότι οι ποιητές παρεμποδίζονται στη δημιουργική τους εξέλιξη από την ασαφή σχέση που αναγκαία διατηρούν με προγενέστερους ποιητές. Ενώ παραδέχεται την επίδραση εξωλογοτεχνικής εμπειρίας σε κάθε ποιητή, υποστηρίζει ότι ο «ποιητής εντός του ποιητή» εμπνέεται για να γράψει από την ανάγνωση της ποίησης ενός άλλου ποιητή και θα τείνει να παράγει έργο που θα είναι παράγωγο της ήδη υπάρχουσας ποίησης, και, επομένως, αδύναμο. Επειδή ο ποιητής πρέπει να σφυρηλατήσει ένα πρωτότυπο ποιητικό όραμα έτσι ώστε να εγγυηθεί την επιβίωσή του σε μεταγενέστερες εποχές (δηλαδή να εγγυηθεί ότι μελλοντικοί αναγνώστες δε θα επιτρέψουν να ξεχαστεί), η επίδραση προδρόμων ποιητών προκαλεί μια αίσθηση αγωνία στους ζώντες ποιητές. Έτσι ο Μπλουμ επιχειρεί να χαρτογραφήσει τη διαδικασία με βάση την οποία η μειοψηφία των «ισχυρών» ποιητών καταφέρνουν να δημιουργήσουν πρωτότυπο έργο παρά την πίεση της επίδρασης. Τέτοιος αγώνας, ισχυρίζεται, βασίζεται σε έξι αναθεωρητικές σταθερές, οι οποίες αντανακλούν φροϋδικούς μηχανισμούς άμυνας και τις "τροπές" της κλασικής ρητορικής. Μεταγενέστερα βιβλία συνδέουν την κάθε σταθερά με την Καββάλα. Πριν τη συγγραφή του βιβλίου, ο Μπλουμ αφιέρωσε μια δεκαετία μελέτης των ρομαντικών ποιητών του πρώιμου 19ου αιώνα. Αυτό το γεγονός αντικατοπτρίζεται στην έμφαση που δίνεται στους ποιητές αυτούς και τον επίμονο αγώνα τους ενάντια στην επίδραση του Τζον Μίλτον. Άλλοι ποιητές που αναλύονται περιλαμβάνουν τους Λουκρήτιο, Δάντη, Ουώλτ Ουίτμαν, και Τζον Άσμπερυ. Στην Αγωνία της επίδρασης και άλλα βιβλία της νεότητας, ο Μπλουμ ισχυρίστηκε ότι η επίδραση ήταν ιδιαιτέρως σημαντική για τους ποιητές μετά το Διαφωτισμό. Αντίστροφα, εισηγήθηκε ότι η επίδραση δεν ήταν τόσο μεγάλο πρόβλημα για ποιητές όπως ο Ουίλλιαμ Σαίξπηρ και ο Μπεν Τζόνσον. Έκτοτε έχει αναθεωρήσει, και οι πιο πρόσφατες εκδόσεις της Αγωνίας της Επίδρασης συμπεριλαμβάνουν έναν πρόλογο όπου υποστηρίζεται ότι ο Σαίξπηρ ταλαιπωρούταν στην αρχή της καριέρας του από την επίδραση του Κρίστοφερ Μάρλοου. Το ίδιο το βιβλίο χωρίζεται σε έξι μεγάλες κατηγορίες, που καλούνται από τον Μπλουμ «έξι αναθεωρητικές σταθερές». Αυτές είναι: κλίναμεν, τέσσερα, κένωσις, δαιμονισμός, άσκησις, και αποφράδες.
rdf:langString
La angustia de la influencia es un concepto de la crítica literaria establecido por Harold Bloom en su libro de 1973 The Anxiety of Influence: A Theory of Poetry. Designa los problemas a los que se enfrentan los autores aspirantes para sobreponerse a la ansiedad que produce la existencia de otros trabajos literarios anteriores.
rdf:langString
The Anxiety of Influence: A Theory of Poetry is a 1973 book by Harold Bloom. It was the first in a series of books that advanced a new "revisionary" or antithetical approach to literary criticism. Bloom's central thesis is that poets are hindered in their creative process by the ambiguous relationship they necessarily maintain with precursor poets. While admitting the influence of extraliterary experience on every poet, he argues that "the poet in a poet" is inspired to write by reading another poet's poetry and will tend to produce work that is in danger of being derivative of existing poetry, and, therefore, weak. Because poets historically emphasize an original poetic vision in order to guarantee their survival into posterity, the influence of precursor poets inspires a sense of anxiety in living poets. Thus Bloom attempts to work out the process by which the small minority of 'strong' poets manage to create original work in spite of the pressure of influence. Such an agon, Bloom argues, depends on six revisionary ratios, which reflect Freudian and quasi-Freudian defense mechanisms, as well as the tropes of classical rhetoric. Before writing this book, Bloom spent a decade studying the Romantic poets of the early nineteenth century. This is reflected in the emphasis given to those poets and their struggle with the influence of John Milton, Robert Burns, and Edmund Spenser. Other poets analyzed range from Lucretius and Dante to Walt Whitman, Wallace Stevens, and John Ashbery. In The Anxiety of Influence and other early books, Bloom claimed that influence was particularly important for post-enlightenment poets. Conversely, he suggested that influence might have been less of a problem for such poets as Shakespeare and Ben Jonson. Bloom since has changed his mind, and the most recent editions of The Anxiety of Influence include a preface claiming that Shakespeare was troubled early in his career by the influence of Christopher Marlowe. The book itself is divided into six major categories, called "six revisionary ratios" by Bloom. They are clinamen, tessera, kenosis, daemonization, askesis, and apophrades.
xsd:nonNegativeInteger
7930
xsd:string
0-19-511221-0