Telharmonium
http://dbpedia.org/resource/Telharmonium an entity of type: Thing
El Telharmonium (també conegut com el Dynamophone) va ser un òrgan elèctric primerenc desenvolupat per Thaddeus Cahill cap a l'any 1896 i patentat el 1897. El senyal elèctric del Telharmonium es transmetia per cables. Com el més tardà orgue Hammond, el Telharmonium utilitzava rodes tonals per a generar sons musicals mitjançant síntesi additiva. És considerat el primer per la seva capacitat de generar sons electromecànicament.
rdf:langString
Le telharmonium, teleharmonium ou dynamophone, est un instrument de musique électromécanique, développé à partir de 1897 par l'américain Thaddeus Cahill (1867 - 1934). C’est le premier véritable instrument de synthèse sonore pour la musique électronique
rdf:langString
The Telharmonium (also known as the Dynamophone) was an early electrical organ, developed by Thaddeus Cahill c. 1896 and patented in 1897. The electrical signal from the Telharmonium was transmitted over wires; it was heard on the receiving end by means of "horn" speakers. Like the later Hammond organ, the Telharmonium used tonewheels to generate musical sounds as electrical signals by additive synthesis. It is considered to be the first electromechanical musical instrument.
rdf:langString
テルハーモニウム（Telharmonium）は初期の電気オルガン。別名ダイナモフォン（Dynamophone）。サディウス・ケイヒルが1896年頃開発し、1897年に特許を取得した。テルハーモニウムから出る電気信号は電線を介して送られ、「ホーン」スピーカーにより受信側で聞くことができた。 後に出たハモンドオルガンと同様に、を用いて加算合成により作られた電気信号として楽器音を生成した。最初の電気機械的な楽器とされている。
rdf:langString
Il telharmonium o dinamofono è uno strumento elettrofono inventato da Thaddeus Cahill intorno al 1897, può essere considerato l'antenato dell'Onde Martenot e dell'organo elettromeccanico Hammond.
rdf:langString
Telharmonio (en angla, Telharmonium) aŭ Dinamofono (en angla, Dynamophone) estas la unua instrumento tute elektronika kaj polifonia, patentita en 1897 de la usona inventisto, Thaddeus Cahill. Tamen, la invento ne estos finita ĝis 1906. Tiujare ĝi estis prezentita al socio en Holyoke. La unua prototipo de Telharmonio kostis ĉirkaŭ 200.000 dolaroj, pezis ĉirkaŭ 200 tunoj kaj estis 18 metroj longa.
rdf:langString
El Telarmonio (en inglés, Telharmonium) o Dinamófono (en inglés, Dynamophone) es el primer instrumento enteramente electrónico y polifónico, patentado en 1897 por el inventor estadounidense, Thaddeus Cahill. No obstante, el invento no estaría terminado hasta 1906. Ese año fue presentado en sociedad en . El primer prototipo de telarmonio costó cerca de 200.000 dólares, pesaba aproximadamente 200 toneladas y tenía una longitud de 18 metros de largo.
* Datos: Q133506
* Multimedia: Telharmonium / Q133506
rdf:langString
Das Telharmonium (auch Dynamophon) wird als erstes Elektromechanisches Musikinstrument angesehen. Es wurde 1896 zum Patent angemeldet. Der erste Prototyp wurde 1900 von seinem Erfinder Thaddeus Cahill in Washington, D.C. gebaut. Das größte Telharmonium war etwa 200 Tonnen schwer, hatte die Ausmaße einer Kathedralenorgel und wurde unter anderem zum Zweck der musikalischen Fernübertragung über das Telefon eingesetzt. (Man konnte sich also Musikstücke über das Telefon anhören.) Trotz seiner enormen Größe wurde es für Konzerte auch durch die USA transportiert, wobei es bis zu 30 Güterwaggons füllte.
rdf:langString
Het telharmonium of teleharmonium (ook bekend als de dynamofoon) is een elektromechanisch instrument ontwikkeld door Thaddeus Cahill in 1897. Het telharmonium was ontworpen om beluisterd te worden met telefoonontvangers. Het kan daarom als een voorloper van streaming audio beschouwd worden. Zoals het latere hammondorgel gebruikte het telharmonium toonwielen om muziek te genereren als elektrische signalen door additieve synthese.
rdf:langString
Telarmónio (português europeu) ou telarmônio (português brasileiro) (também conhecido como dinamofone) é um instrumento musical eletro-mecânico desenvolvido por Thaddeus Cahill em 1897. Foi desenvolvido para ser ouvido usando-se captadores de som de telefones. A versão Mark I pesava sete toneladas, enquanto o Mark II pesava quase duzentas toneladas. Para tocar, o instrumentista senta-se em frente ao console para controlar o instrumento. O mecanismo completo do aparelho é tão grande que ocupa uma sala inteira.
rdf:langString
Telharmonium (dynamophone) − instrument muzyczny z grupy elektrofonów elektromechanicznych wynaleziony w 1897 przez . Pierwszy instrument tego typu uruchomiono w 1906. W sumie zbudowano trzy egzemplarze, ostatni w 1911.
rdf:langString
Телармо́ніум (англ. Telharmonium) — перший у світі електромузичний інструмент. Його було запатентовано американським винахідником Таддеусом Кехіллом (Thaddeus Cahill) у 1897 році, сконструйовано — у 1906. Телармоніум являв собою набір з 145 спеціальних електрогенераторів, що виробляли змінний електричний струм різних частот, і складної системи перемикачів й індукторів, націлених на здійснення . Керування інструментом здійснювалося за допомогою динамічної клавіатури діапазоном у 7 октав. Амплітудний діапазон сягав від 40 до 4 000 Гц
rdf:langString
Teleharmonium, ett tidigt elektromekaniskt musikinstrument uppfunnet och patenterat av 1897. Teleharmoniet var avsett att sända musik via telefonnätet och en prenumerant av tjänsten kunde beställa en konsert via telefon. Den första versionen av teleharmoniet vägde sju ton. Nästa version, version 2, vägde inte mindre än 200 ton. Cahill gjorde tre versioner av instrumentet, alla med sina egna fördelar. Ett mindre antal framträdanden, främst på grund av instrumentets otymplighet, genomfördes med teleharmonium utanför telefontjänsten. Inga inspelningar av teleharmonium finns bevarade.
rdf:langString
Телармониум (англ. Telharmonium), динамофон (англ. Dynamophone) — один из ранних электромузыкальных инструментов, который в 1897 году построил Таддеус Кэхилл. Электрический сигнал звуковой частоты в нём создавался с помощью 145 специальных динамо-машин, и воспроизводился либо с помощью рупорных громкоговорителей, либо передавался по телефонной сети абонентам по подписке. Однако аппарат создавал значительную нагрузку на телефонные линии и приводил к сильным помехам. Всего было построено три таких инструмента.
rdf:langString
rdf:langString
Telharmonium
rdf:langString
Telharmonium
rdf:langString
Telharmonio
rdf:langString
Telarmonio
rdf:langString
Telharmonium
rdf:langString
Telharmonium
rdf:langString
テルハーモニウム
rdf:langString
Telharmonium
rdf:langString
Telharmonium
rdf:langString
Telharmonium
rdf:langString
Telarmónio
rdf:langString
Teleharmonium
rdf:langString
Телармониум
rdf:langString
Телармоніум
xsd:integer
342490
xsd:integer
1118076306
rdf:langString
El Telharmonium (també conegut com el Dynamophone) va ser un òrgan elèctric primerenc desenvolupat per Thaddeus Cahill cap a l'any 1896 i patentat el 1897. El senyal elèctric del Telharmonium es transmetia per cables. Com el més tardà orgue Hammond, el Telharmonium utilitzava rodes tonals per a generar sons musicals mitjançant síntesi additiva. És considerat el primer per la seva capacitat de generar sons electromecànicament.
rdf:langString
Telharmonio (en angla, Telharmonium) aŭ Dinamofono (en angla, Dynamophone) estas la unua instrumento tute elektronika kaj polifonia, patentita en 1897 de la usona inventisto, Thaddeus Cahill. Tamen, la invento ne estos finita ĝis 1906. Tiujare ĝi estis prezentita al socio en Holyoke. La unua prototipo de Telharmonio kostis ĉirkaŭ 200.000 dolaroj, pezis ĉirkaŭ 200 tunoj kaj estis 18 metroj longa. La Telharmonio uzis elektromagnetisman tonradon por generi sonojn tipajn de la orgeno kaj de la piano. La sono kiun produktis la Telharmonio havigis ĝis 7 oktojn, po 36 notojn por oktavo kaj frekvencojn inter la 40 ĝis 4000 Hz. Spite la troajn dimensiojn de la Telharmonio, la instrumento estis transportita trajne el Holyoke al Novjorko. Por tio, necesis 30 vagonoj. En Novjorko, li okupis tutan etaĝon de la teatro situa sur la angulo de la strato 39 de Broadway. Tie ĝi restis dum du jardekoj, pro tio, la konstruaĵo per la kromnomo Telharmonic Hall.
rdf:langString
Das Telharmonium (auch Dynamophon) wird als erstes Elektromechanisches Musikinstrument angesehen. Es wurde 1896 zum Patent angemeldet. Der erste Prototyp wurde 1900 von seinem Erfinder Thaddeus Cahill in Washington, D.C. gebaut. Das größte Telharmonium war etwa 200 Tonnen schwer, hatte die Ausmaße einer Kathedralenorgel und wurde unter anderem zum Zweck der musikalischen Fernübertragung über das Telefon eingesetzt. (Man konnte sich also Musikstücke über das Telefon anhören.) Trotz seiner enormen Größe wurde es für Konzerte auch durch die USA transportiert, wobei es bis zu 30 Güterwaggons füllte. Das Telharmonium arbeitet nach dem Prinzip eines Zahnradgenerators (Jedes Zahnrad erzeugt einen Ton. Die Anzahl der Zähne eines Rades bestimmen in Verbindung mit der Drehzahl die Tonhöhe.). Die Anlage war u. a. deshalb so groß, weil es noch keine elektronischen Verstärker gab und die Tongeneratoren somit echte elektrische Wechselstromgeneratoren waren, die die Leistung für sämtliche per Telefonnetz angeschlossenen Lautsprecher (Telefonhörer mit oder ohne davor montiertem Trichter) selbst erzeugen mussten, um alle Zuhörer mit genügend Schalldruck zu versorgen. Die Spannungen der Generatoren wurden über ein komplexes System von Schaltern und Transformatoren zusammengemischt, um durch additive Synthese verschiedene Klangfarben zu erzeugen, die über einen Orgelspieltisch mit mehreren Klaviaturen anschlagdynamisch spielbar waren. Insgesamt wurden drei dieser Anlagen gebaut, von denen jedoch keine erhalten blieb, auch existierende Tonaufnahmen sind nicht bekannt.
rdf:langString
El Telarmonio (en inglés, Telharmonium) o Dinamófono (en inglés, Dynamophone) es el primer instrumento enteramente electrónico y polifónico, patentado en 1897 por el inventor estadounidense, Thaddeus Cahill. No obstante, el invento no estaría terminado hasta 1906. Ese año fue presentado en sociedad en . El primer prototipo de telarmonio costó cerca de 200.000 dólares, pesaba aproximadamente 200 toneladas y tenía una longitud de 18 metros de largo. El telarmonio usaba una rueda tonal electromagnética para generar sonidos típicos del órgano y del piano. El sonido que producía el telarmonio ofrecía hasta 7 octavas, 36 notas por octavas y frecuencias entre los 40 a 4000 Hz. A pesar de las excesivas proporciones del telarmonio, el instrumento fue transportado desde Holyoke a Nueva York. Para ello, fueron necesarios 30 vagones de tren. En Nueva York, ocupó una planta entera del teatro situado en la esquina de calle 39 de Broadway. Allí permaneció durante dos décadas; por ello, el edificio se conocería con el sobrenombre de Telharmonic Hall. Cahill se asoció con la Nueva Inglaterra Electric Music Company para transmitir el telarmonio a los hoteles, restaurantes, teatros y hogares a través de la línea telefónica, cobrando a los abonados por este peculiar hilo musical. El negocio fue bien y sobrevivió al desplome de Wall Street y a la Primera Guerra Mundial, pero quebró con el "boom" de la radiodifusión. Tras el primer modelo se construyeron otros dos telearmonios, mayores y más caros. Cahill terminó el tercero y último en marzo de 1911. Este tercer telarmonio funcionó hasta 1916. Ninguno de los tres prototipos del telarmonio existe en la actualidad, ni tampoco se ha encontrado alguna grabación con dicho instrumento, pero se cree que su sonido era similar al del órgano Hammond.
* Datos: Q133506
* Multimedia: Telharmonium / Q133506
rdf:langString
Le telharmonium, teleharmonium ou dynamophone, est un instrument de musique électromécanique, développé à partir de 1897 par l'américain Thaddeus Cahill (1867 - 1934). C’est le premier véritable instrument de synthèse sonore pour la musique électronique
rdf:langString
The Telharmonium (also known as the Dynamophone) was an early electrical organ, developed by Thaddeus Cahill c. 1896 and patented in 1897. The electrical signal from the Telharmonium was transmitted over wires; it was heard on the receiving end by means of "horn" speakers. Like the later Hammond organ, the Telharmonium used tonewheels to generate musical sounds as electrical signals by additive synthesis. It is considered to be the first electromechanical musical instrument.
rdf:langString
テルハーモニウム（Telharmonium）は初期の電気オルガン。別名ダイナモフォン（Dynamophone）。サディウス・ケイヒルが1896年頃開発し、1897年に特許を取得した。テルハーモニウムから出る電気信号は電線を介して送られ、「ホーン」スピーカーにより受信側で聞くことができた。 後に出たハモンドオルガンと同様に、を用いて加算合成により作られた電気信号として楽器音を生成した。最初の電気機械的な楽器とされている。
rdf:langString
Het telharmonium of teleharmonium (ook bekend als de dynamofoon) is een elektromechanisch instrument ontwikkeld door Thaddeus Cahill in 1897. Het telharmonium was ontworpen om beluisterd te worden met telefoonontvangers. Het kan daarom als een voorloper van streaming audio beschouwd worden. Zoals het latere hammondorgel gebruikte het telharmonium toonwielen om muziek te genereren als elektrische signalen door additieve synthese. De Mark I versie woog 7 ton. De Mark II woog bijna 200 ton. Cahill bouwde in totaal drie versies. Elke versie betekende een aanzienlijke vooruitgang ten opzichte van de vorige. Slechts een klein aantal opvoeringen werden live voor publiek gegeven, de meeste opvoeringen gebeurden via telefoontransmissies. Opvoeringen in 1906 in New York werden door het publiek positief onthaald. De uitvoerder zit aan een console om het instrument te bedienen. Het werkelijke mechanisme van het instrument is echter zo groot dat het een hele kamer vult. Draden die de controleconsole verbinden liepen door een muur naar de kamer waar het werkelijke instrument zich bevond, namelijk in de kelder van het concertgebouw.
rdf:langString
Il telharmonium o dinamofono è uno strumento elettrofono inventato da Thaddeus Cahill intorno al 1897, può essere considerato l'antenato dell'Onde Martenot e dell'organo elettromeccanico Hammond.
rdf:langString
Telharmonium (dynamophone) − instrument muzyczny z grupy elektrofonów elektromechanicznych wynaleziony w 1897 przez . Pierwszy instrument tego typu uruchomiono w 1906. W sumie zbudowano trzy egzemplarze, ostatni w 1911. Telharmonium składało się z 145 generatorów prądu zmiennego (dynamo), napędzanych skomplikowanym systemem wałów i przekładni, generujących prąd elektryczny o różnych częstotliwościach. Natężenie prądu generowanego wynosiło około 1 ampera i wystarczało do zasilania niewielkich głośników takiego typu jak stosowane w ówczesnych telefonach. Dźwięk przez nie tworzony wzmacniany był za pomocą tub podobnych do stosowanych w ówczesnych gramofonach. Instrument wytwarzał dźwięki muzyczne z zakresu 40 do 4000 Hz. Telharmonium wyposażone było w dynamiczną klawiaturę obejmującą siedem oktaw. Instrument ważył 200 ton i miał rozmiary przekraczające 18 metrów. Wirnik pojedynczego generatora dochodził do 1 m długości i 30 cm średnicy. Nacięte były na nim rowki o różnej geometrii tak, że prąd generowany, oprócz częstotliwości głównej, posiadał także składowe harmoniczne. Jeden egzemplarz kosztował ok. 200 tys. dolarów. Mimo swej technicznej prostoty telharmonium produkowało przyjemny, intrygujący dźwięk, podobny do organowego. Repertuar muzyki poważnej grało na nim jednocześnie dwóch instrumentalistów. Koncerty telharmonium, dawane w Telharmonic Hall w Nowym Jorku, cieszyły się popularnością w latach dwudziestych. Powodzenie instrumentu stało się inspiracją dla następnego pokolenia konstruktorów instrumentów elektronicznych. Jednak przez następne 50 lat nie udało się zbudować instrumentu dorównującego charakterystykami telharmonium. Instrument stał się także inspiracją dla awangardowych muzyków. Instrumentu słuchał w 1907 wpływowy kompozytor Ferruccio Busoni, autor programowego eseju Szkic nowej estetyki w muzyce. W planach Cahilla leżało użycie telharmonium do transmisji z użyciem istniejącej sieci telefonicznej, które miało być instalowane w hotelach, restauracjach i domach prywatnych. Było więc prekursorem muzaku. Z przyczyn technicznych nie udało się tego zrealizować. Telharmonium używano do 1916. Do dzisiejszych czasów nie przetrwał żaden z trzech egzemplarzy. Nie zachowały się też nagrania muzyki granej na telharmonium.
rdf:langString
Телармониум (англ. Telharmonium), динамофон (англ. Dynamophone) — один из ранних электромузыкальных инструментов, который в 1897 году построил Таддеус Кэхилл. Электрический сигнал звуковой частоты в нём создавался с помощью 145 специальных динамо-машин, и воспроизводился либо с помощью рупорных громкоговорителей, либо передавался по телефонной сети абонентам по подписке. Однако аппарат создавал значительную нагрузку на телефонные линии и приводил к сильным помехам. Всего было построено три таких инструмента. Телармониум использовал аддитивный синтез звука. Он стал прообразом электроорганов, в том числе органа Хаммонда.
rdf:langString
Telarmónio (português europeu) ou telarmônio (português brasileiro) (também conhecido como dinamofone) é um instrumento musical eletro-mecânico desenvolvido por Thaddeus Cahill em 1897. Foi desenvolvido para ser ouvido usando-se captadores de som de telefones. A versão Mark I pesava sete toneladas, enquanto o Mark II pesava quase duzentas toneladas. Para tocar, o instrumentista senta-se em frente ao console para controlar o instrumento. O mecanismo completo do aparelho é tão grande que ocupa uma sala inteira. Seu funcionamento foi visionário para vários outros equipamentos de som modernos. Por exemplo, a saída de som era feita ao adaptar cones de papel nos captadores de som de telefones, uma forma primitiva de caixa de som.
rdf:langString
Телармо́ніум (англ. Telharmonium) — перший у світі електромузичний інструмент. Його було запатентовано американським винахідником Таддеусом Кехіллом (Thaddeus Cahill) у 1897 році, сконструйовано — у 1906. Телармоніум являв собою набір з 145 спеціальних електрогенераторів, що виробляли змінний електричний струм різних частот, і складної системи перемикачів й індукторів, націлених на здійснення . Керування інструментом здійснювалося за допомогою динамічної клавіатури діапазоном у 7 октав. Амплітудний діапазон сягав від 40 до 4 000 Гц Усього було сконструйовано три інструменти. Перший інструмент важив близько 7 тон, другий і третій — порядку 200 тон. Вони були завдовжки близько 18 метрів та оцінювалися у 200 000 доларів. Інструмент призначався для прослуховування музики по телефону, хоча також проводилися концерти у спеціально побудованому в Нью-Йорку «Телармоніум-Холлі». Грали на інструменті як правило два музиканти, причому музичний репертуар і прийоми гри були подібними до органного виконання. Відомо, що в 1907 році цей інструмент слухав композитор Ферруччо Бузоні, який невдовзі опублікував «Нарис нової музичної естетики», у якому передбачив велике майбутнє електронної музики. В середині 1910-х років цікавіcть до інструменту почала спадати, крім того виникли серйозні технічні проблеми з телефонною трансляцією гри телармоніума, що стало причиною припинення використання телармоніуму у 1916 році. Дотепер не збереглося як жодного телармоніума, так і жодного аудіозапису гри цього інструменту.
rdf:langString
Teleharmonium, ett tidigt elektromekaniskt musikinstrument uppfunnet och patenterat av 1897. Teleharmoniet var avsett att sända musik via telefonnätet och en prenumerant av tjänsten kunde beställa en konsert via telefon. Tonerna skapades av så kallade tonhjul, som senare skulle användas i hammondorgeln. Varje tonhjul hade en grundton och sex övertoner och drevs av en motor med remdrift. Instrumentet krävde stora mängder elektricitet för att kunna höras via telefonnätet. Med en effekt på 15 kilowatt och en strömstyrka på 1 ampere störde teleharmoniet den normala telefontrafiken vars nät var byggt för betydligt lägre strömstyrkor. Den första versionen av teleharmoniet vägde sju ton. Nästa version, version 2, vägde inte mindre än 200 ton. Cahill gjorde tre versioner av instrumentet, alla med sina egna fördelar. Ett mindre antal framträdanden, främst på grund av instrumentets otymplighet, genomfördes med teleharmonium utanför telefontjänsten. Inga inspelningar av teleharmonium finns bevarade.
xsd:nonNegativeInteger
8160
