Synchronic linguistics
http://dbpedia.org/resource/Synchronic_linguistics
La lingüística sincrònica s'ocupa d'estudiar i descriure els fenòmens relatius a un idioma en un moment determinat de la seva evolució, a diferència de la lingüística diacrònica, que estudia els canvis que ha patit la llengua al llarg del temps. La distinció va ser formulada per Ferdinand de Saussure. Forma part de la lingüística general i pot comprendre tots els nivells de la llengua: des de la fonètica a la pragmàtica, passant per tots els components gramaticals i semàntics. La majoria d'anàlisis responen a aquest plantejament.
rdf:langString
La linguistica sincronica nasce con i corsi di linguistica generale tenuti da Ferdinand de Saussure a Ginevra. In particolare, nel secondo corso (1908-1909) vengono delineati i fondamenti della disciplina almeno fino alla svolta di Noam Chomsky. Ferdinand de Saussure considera come obiettivo della linguistica costruire teoremi sulla lingua e dimostrarli, evitando affermazioni flottantes della linguistica diacronica dell'Ottocento. Per Saussure, la lingua è un sistema serré, e quindi la teoria - ovvero la linguistica generale - deve esserlo altrettanto. Il suo modello di scienza è la geometria.
rdf:langString
共時語言學（英語：synchronic linguistics），又称静态语言学，是由索緒爾創立的一套語言學方法，其特点是对某个语言现象只在一个给定的时间段内进行研究（通常是现在，但也可以是历史上的一个时间）。与研究语言现象的历史演变和发展的历时语言学相对。 該分支於20世紀初开始发展，其研究遍及各主要語言，主要學派有描寫語言學、轉換生成學、層次語言學等等，并且为美国语言学中的“结构主义流派”和“行为主义”的产生完成了理论的铺垫。 共时语言学與历时语言学的分开，標誌著語言學從从印欧语系的走进结构语言学。
rdf:langString
Synchronie (altgriechisch σύν syn, deutsch ‚zusammen mit‘ und altgriechisch χρόνος chronos, deutsch ‚Zeit‘) ist in der Sprachwissenschaft die Bezeichnung für eine Methode der Sprachbetrachtung, die sich strikt auf die Analyse der zu einer bestimmten Zeit bestehenden Erscheinungsformen beschränkt, also im Gegensatz zur diachronen Betrachtung, die mehrere Zeitebenen vergleicht.
rdf:langString
La lingüística sincrónica es el estudio de la lengua en el momento presente: no sujeto, por tanto, a cambios históricos y sin atender a las razones que motivaron que un fenómeno sea de tal o cual manera. Se opone a la lingüística diacrónica o lingüística histórica: consideración de la lengua en su aspecto estático en un momento dado de su existencia histórica.
rdf:langString
Con il termine sincronia si indica, in linguistica, lo studio e la valutazione dei fatti linguistici considerati in un dato momento, astraendo dalla loro evoluzione nel tempo, ovvero in un determinato stato della lingua. Si contrappone alla diacronia che invece studia le lingue secondo il loro divenire nel tempo. Gli altri parametri che determinano la variazione linguistica sono:
* la diatopia, nello spazio;
* la diamesia, in rapporto al mezzo;
* la diastratia, in rapporto all'utente;
* la diafasia, in rapporto alla situazione.
rdf:langString
De synchrone taalkunde is het deelgebied van de taalwetenschap dat de taal bestudeert zoals die op een bepaald moment is; dit in tegenstelling tot de diachrone taalkunde, die de verandering van taal in de loop der tijd bestudeert aan de hand van overgeleverde teksten. De term "synchrone taalkunde" is bedacht door Ferdinand de Saussure.
rdf:langString
Językoznawstwo synchroniczne (od gr. syn „razem”, chronos „czas”) – działy językoznawstwa, których przedmiotem jest badanie systemu językowego w danej chwili, bez względu na historię języka jako całości, jak i na historię poszczególnych jego elementów. Językoznawstwo synchroniczne bada więc wszystkie elementy danego języka (danych języków) współwystępujące w określonym czasie, a także relacje między tymi elementami, abstrahuje natomiast zupełnie od historycznej genezy poszczególnych zjawisk.
rdf:langString
rdf:langString
Lingüística sincrònica
rdf:langString
Synchronie
rdf:langString
Lingüística sincrónica
rdf:langString
Sincronia
rdf:langString
Linguistica sincronica
rdf:langString
Językoznawstwo synchroniczne
rdf:langString
Synchrone taalkunde
rdf:langString
Synchronic linguistics
rdf:langString
共时语言学
xsd:integer
401195
xsd:integer
1022255299
rdf:langString
La lingüística sincrònica s'ocupa d'estudiar i descriure els fenòmens relatius a un idioma en un moment determinat de la seva evolució, a diferència de la lingüística diacrònica, que estudia els canvis que ha patit la llengua al llarg del temps. La distinció va ser formulada per Ferdinand de Saussure. Forma part de la lingüística general i pot comprendre tots els nivells de la llengua: des de la fonètica a la pragmàtica, passant per tots els components gramaticals i semàntics. La majoria d'anàlisis responen a aquest plantejament.
rdf:langString
Synchronie (altgriechisch σύν syn, deutsch ‚zusammen mit‘ und altgriechisch χρόνος chronos, deutsch ‚Zeit‘) ist in der Sprachwissenschaft die Bezeichnung für eine Methode der Sprachbetrachtung, die sich strikt auf die Analyse der zu einer bestimmten Zeit bestehenden Erscheinungsformen beschränkt, also im Gegensatz zur diachronen Betrachtung, die mehrere Zeitebenen vergleicht. „Diachronie“ und „Synchronie“ werden in den Fachwissenschaften als separate, sich methodisch ausschließende Ansätze betrachtet. Einige Wissenschaftler wie Jack Goody (Die Logik der Schrift und die Organisation von Gesellschaft, 1986/1990) setzen sich jedoch bewusst über diese methodologischen Einschränkungen hinweg. In der Psychologie wird Synchronie auch für gleichzeitig auftretende Verhaltensmuster zweier (oder mehrerer) Menschen bezeichnet. Es handelt sich dabei um automatisch eintretende Prozesse, die zu den essenziellen und unverzichtbaren Bedürfnissen des Menschen gehören.
rdf:langString
La lingüística sincrónica es el estudio de la lengua en el momento presente: no sujeto, por tanto, a cambios históricos y sin atender a las razones que motivaron que un fenómeno sea de tal o cual manera. Se opone a la lingüística diacrónica o lingüística histórica: consideración de la lengua en su aspecto estático en un momento dado de su existencia histórica. Es un término propuesto por Ferdinand de Saussure para designar un estado de lengua en un momento dado. Al estudiar una lengua en sincronía hay que dejar a un lado su historia. En la metodología de la investigación se compara también con la forma de estudio transversal.
rdf:langString
Con il termine sincronia si indica, in linguistica, lo studio e la valutazione dei fatti linguistici considerati in un dato momento, astraendo dalla loro evoluzione nel tempo, ovvero in un determinato stato della lingua. Si contrappone alla diacronia che invece studia le lingue secondo il loro divenire nel tempo. Linguistica diacronica è, di fatto, sinonimo di linguistica storico-comparativa, mentre la linguistica generale è tipicamente sincronica. La necessità di tenere ben distinti i due punti di vista, sincronico e diacronico, è stata per la prima volta sottolineata dal linguista ginevrino Ferdinand de Saussure. Gli altri parametri che determinano la variazione linguistica sono:
* la diatopia, nello spazio;
* la diamesia, in rapporto al mezzo;
* la diastratia, in rapporto all'utente;
* la diafasia, in rapporto alla situazione.
rdf:langString
La linguistica sincronica nasce con i corsi di linguistica generale tenuti da Ferdinand de Saussure a Ginevra. In particolare, nel secondo corso (1908-1909) vengono delineati i fondamenti della disciplina almeno fino alla svolta di Noam Chomsky. Ferdinand de Saussure considera come obiettivo della linguistica costruire teoremi sulla lingua e dimostrarli, evitando affermazioni flottantes della linguistica diacronica dell'Ottocento. Per Saussure, la lingua è un sistema serré, e quindi la teoria - ovvero la linguistica generale - deve esserlo altrettanto. Il suo modello di scienza è la geometria.
rdf:langString
De synchrone taalkunde is het deelgebied van de taalwetenschap dat de taal bestudeert zoals die op een bepaald moment is; dit in tegenstelling tot de diachrone taalkunde, die de verandering van taal in de loop der tijd bestudeert aan de hand van overgeleverde teksten. De term "synchrone taalkunde" is bedacht door Ferdinand de Saussure. Wanneer hetzelfde verschijnsel in de taal synchroon en diachroon wordt bestudeerd, kan dit in de psycholinguïstiek soms tot verschillende resultaten leiden. Zo zal de vervoeging van sterke werkwoorden in alle West-Germaanse talen in de synchrone taalkunde als onregelmatig worden beschouwd, aangezien het verschijnsel in de eigentijdse taal niet meer productief is. Volgens de diachrone taalkunde is deze manier van vervoegen daarentegen volkomen regelmatig. Aangezien synchrone taalkunde vooral de gesproken taal betreft, heeft het in feite niet veel zin deze discipline toe te passen op perioden voorafgaand aan de uitvinding van de grammofoonplaat. De geschreven taal loopt altijd achter op de gesproken taal; wanneer een verandering in de geschreven taal eenmaal wordt waargenomen, heeft deze zich waarschijnlijk al veel eerder in de gesproken taal ontwikkeld.
rdf:langString
Językoznawstwo synchroniczne (od gr. syn „razem”, chronos „czas”) – działy językoznawstwa, których przedmiotem jest badanie systemu językowego w danej chwili, bez względu na historię języka jako całości, jak i na historię poszczególnych jego elementów. Językoznawstwo synchroniczne bada więc wszystkie elementy danego języka (danych języków) współwystępujące w określonym czasie, a także relacje między tymi elementami, abstrahuje natomiast zupełnie od historycznej genezy poszczególnych zjawisk. Czasem mówi się o językoznawstwie synchronicznym jako o badaniu „przekrojów” języka poszczególnych epok (należy sobie wyobrazić język przestrzennie – jako wijącego się przez epoki, nieustannie ewoluującego węża). Każdy taki przekrój to osobny, w pełni autonomiczny system, funkcjonalnie niezależny od pozostałych przekrojów (choć powiązany z nimi genetycznie). Ścisłe oddzielenie językoznawstwa synchronicznego od diachronicznego postulował Ferdynand de Saussure – miał to być podstawowy warunek umożliwiający badanie struktury gramatycznej języka. Od ostatniej ćwierci XX wieku imperatywu tego nie traktuje się już w językoznawstwie tak poważnie. Coraz częściej w pracach synchronicznych wskazuje się na wagę procesów historycznych. Metaforycznie często mówi się o „pamięci” języka – o obecności w elementach i strukturach danej epoki jak gdyby „uśpionej”, skumulowanej wiedzy o fazach rozwojowych poprzednich epok.
rdf:langString
共時語言學（英語：synchronic linguistics），又称静态语言学，是由索緒爾創立的一套語言學方法，其特点是对某个语言现象只在一个给定的时间段内进行研究（通常是现在，但也可以是历史上的一个时间）。与研究语言现象的历史演变和发展的历时语言学相对。 該分支於20世紀初开始发展，其研究遍及各主要語言，主要學派有描寫語言學、轉換生成學、層次語言學等等，并且为美国语言学中的“结构主义流派”和“行为主义”的产生完成了理论的铺垫。 共时语言学與历时语言学的分开，標誌著語言學從从印欧语系的走进结构语言学。
xsd:nonNegativeInteger
37