Sutan Takdir Alisjahbana

rdf:langString Sutan Takdir Alisjahbana

rdf:langString Sutan Takdir Alisjahbana (ur. 11 lutego 1908 w , zm. 17 lipca 1994 w Dżakarcie) – indonezyjski pisarz, publicysta i językoznawca. Odegrał znaczną rolę w ukształtowaniu indonezyjskiej polityki językowej. Ksztalcił się w Hollandsch-Inlandsche School w Bengkulu, a później studiował w holenderskiej szkole pedagogicznej Kweekschool w Bukit Tinggi (Sumatra Południowa). W Batawii uzyskał certyfikat dyrektora szkoły (Hoofdakte Cursus). W 1937 r. wznowił studia, wstępując do szkoły prawniczej (Rechtshogeschool) w Bandungu. Jako powieściopisarz debiutował utworem Tak Putus Dirundung Malang („Nieszczęście bez końca”), opublikowanym w 1929 r. Był współzałożyciełem pierwszego magazynu literackiego w języku indonezyjskim – „Poedjangga Baroe” („Nowy pisarz”). Podkreślał znaczenie wspólnego języka narodowego. Studiowanie prawa rozbudziło w nim zainteresowanie regułami i językiem. W 1943 r. został sekretarzem Komisji Języka Indonezyjskiego (Komisi Bahasa Indonesia). W 1948 r. ogłosił Tatabahasa Baru Bahasa Indonesia, nowoczesny opis języka indonezyjskiego. Publikacja ta znalazła zastosowanie w szkołach i stała się istotnym podręcznikiem gramatycznym. Piastował stanowiska na różnych uczelniach, m.in. na Uniwersytecie Indonezyjskim (1946–1948), Uniwersytecie Andalas w Padang (1956–1958) i Uniwersytecie Narodowym w Dżakarcie (1950–1958), gdzie nauczał filozofii, literatury i kultury. Był jednym z założycieli uczelni Universitas Nasional w Dżakarcie. W latach 1963–1978 kierował Katedrą Malaistyki na Uniwersytecie Malaya w Kuala Lumpur. W 1968 r. wrócił do Indonezji i objął funkcję rektora na Universitas Nasional w Dżakarcie. W uznaniu zasług na rzecz badań nad językami i kulturami malajsko-polinezyjskimi został odznaczony Medalem Honoru w dziedzinie kultury (1970). Przyznano mu także dwa doktoraty honorowe: Uniwersytetu Indonezyjskiego (1979) oraz Uniwersytetu Malaya (1987).