Substorm
http://dbpedia.org/resource/Substorm an entity of type: Disease
Η μαγνητοσφαιρική υποκαταιγίδα ή και μαγνητική υποκαταιγίδα ή απλά υποκαταιγίδα είναι φαινόμενo του γεωδιαστήματος. Μέσω του ηλιακού ανέμου ιονισμένα κύματα σωματιδίων προερχόμενα από τον Ήλιο αλληλεπιδρούν με τη μαγνητόσφαιρα προκαλώντας αναταραχές. Συσσωρεύονται στα δυνατά μαγνητικά πεδία των πόλων της Γης σε ψηλά γεωγραφικά πλάτη και σε περιοχές που κυριαρχεί νύχτα με συνέπεια το σέλας. Κατά συνέπεια είναι το φαινόμενο που το προκαλεί. Με τη βοήθειά των στατιστικών των υποκαταιγίδων υπολογίζεται το μέγεθος της , δηλαδή των φαινομένων των και υποκαταιγίδων που με τη βοήθεια κάποιων εκρηκτικών ηλιακών φαινομένων προκαλούν τις . Είναι πιο ισχυρές κατά τη διάρκεια του ενός και σε αυτή την περίπτωση τα φαινόμενα της , ισχυροποιούνται και πληθαίνουν, συμπερασματικά τότε δεν συμβαίνουν αυτο
rdf:langString
Ein magnetosphärischer Teilsturm (englisch [magnetospheric] substorm) ist eine kurzzeitige Störung in der Magnetosphäre eines Planeten, der die Freisetzung und Umlenkung von Energie aus dem „Schweif“ der Magnetosphäre in die polnahe Ionosphäre verursacht. Optisch tritt es als plötzliches Aufleuchten und verstärkte Bewegung von Polarlichtbögen in Erscheinung. Teilstürme beschrieb erstmals der norwegische Wissenschaftler Kristian Birkeland als „polar elementary storms“. Sydney Chapman nutzte um 1960 den Begriff des „substorm“, was nun der Standardbegriff ist. Die Morphologie eines Teilsturms beschrieb erstmals der japanische Geophysiker 1964 auf der Grundlage von Daten aus dem Internationalen Geophysikalischen Jahr.
rdf:langString
A substorm, sometimes referred to as a magnetospheric substorm or an auroral substorm, is a brief disturbance in the Earth's magnetosphere that causes energy to be released from the "tail" of the magnetosphere and injected into the high latitude ionosphere. Visually, a substorm is seen as a sudden brightening and increased movement of auroral arcs. Substorms were first described in qualitative terms by Kristian Birkeland which he called polar elementary storms. Sydney Chapman used the term substorm about 1960 which is now the standard term. The morphology of aurora during a substorm was first described by Syun-Ichi Akasofu in 1964 using data collected during the International Geophysical Year.
rdf:langString
서브스톰(Substorm)은 자기장의 '꼬리'로부터 에너지가 방출되어 고위도의 전리층으로 주입되도록 하는 지구의 지자기에서 일어나는 간결한 교란을 의미한다. 서브스톰은 오로라가 갑자기 밝아지고, 움직임이 증가하고 빨라짐으로써 우리 눈에 보이게 된다. 노르웨이의 과학자 Kristian Birkeland에 의해 처음으로 묘사되었으며, 그는 이 서브스톰을 polar elementary storms(극 단원소 폭풍)이라고 불렀다. 그러다가 1960년 영국의 물리학자 시드니 채프먼(Sydney Chapman)에 의해 서브스톰(substorm)이라는 용어로 굳어지게 되었다. 일본의 지구 물리학자인 슌이치 아카소푸(Syun-Ichi Akasofu)는 국제 지구관측년(1957년 7월~1958년 12월의 18개월간)에 수집한 데이터를 사용하여 1964년에 처음으로 서브스톰의 구조를 묘사하였다. 나사는 지구의 자기장과 오로라를 관측하기 위하여 2007년에 THEMIS 위성군을 발사하였다. 이 THEMIS의 Substorm 미션은 급격하게 발달하는 서브스톰을 관측하고, 거대한 자기로프의 존재를 확인하였으며, 지구자기장의 변두리에서 작은 폭발을 목격하기도 하였다.
rdf:langString
Магнитосферная суббуря (англ. Magnetospheric substorm) — комплекс возмущений в северной и южной полярных областях Земли, связанных с взаимодействием возмущенных потоков солнечного ветра с магнитосферой Земли. В глобальном смысле роль суббури заключается в процессе высвобождения магнитной энергии, накопленной в магнитосфере, путём замыкания хвостового тока вдоль магнитных линий через ионосферу в области ночной части полярного овала. Вновь образуемый ток называется «электроджет», он проявляется в изменениях наземного магнитного поля на величину до 1000 нТ. Возмущения развиваются в магнитосфере, ионосфере и атмосфере Земли и проявляются в возмущениях токов и магнитного поля, ускорении энергичных частиц и полярном сиянии. Величину суббури обычно выражают по величине вариации в Н-составляющей м
rdf:langString
En geomagnetisk substorm, ofta bara benämnd substorm, är ett rymdväderfenomen i jordens magnetosfär då energi som under en längre tid (timmar) lagrats i magnetfältet frigörs på några minuter. Substormar ger bland annat upphov till ståtliga polarskensutbrott, och beteckningen norrskensutbrott används ibland som synonym till substorm. Även andra planeters magnetosfärer uppvisar substormar.
rdf:langString
rdf:langString
Magnetosphärischer Teilsturm
rdf:langString
Μαγνητοσφαιρική υποκαταιγίδα
rdf:langString
서브스톰
rdf:langString
Substorm
rdf:langString
Суббуря
rdf:langString
Geomagnetisk substorm
xsd:integer
26686432
xsd:integer
1117074568
rdf:langString
Η μαγνητοσφαιρική υποκαταιγίδα ή και μαγνητική υποκαταιγίδα ή απλά υποκαταιγίδα είναι φαινόμενo του γεωδιαστήματος. Μέσω του ηλιακού ανέμου ιονισμένα κύματα σωματιδίων προερχόμενα από τον Ήλιο αλληλεπιδρούν με τη μαγνητόσφαιρα προκαλώντας αναταραχές. Συσσωρεύονται στα δυνατά μαγνητικά πεδία των πόλων της Γης σε ψηλά γεωγραφικά πλάτη και σε περιοχές που κυριαρχεί νύχτα με συνέπεια το σέλας. Κατά συνέπεια είναι το φαινόμενο που το προκαλεί. Με τη βοήθειά των στατιστικών των υποκαταιγίδων υπολογίζεται το μέγεθος της , δηλαδή των φαινομένων των και υποκαταιγίδων που με τη βοήθεια κάποιων εκρηκτικών ηλιακών φαινομένων προκαλούν τις . Είναι πιο ισχυρές κατά τη διάρκεια του ενός και σε αυτή την περίπτωση τα φαινόμενα της , ισχυροποιούνται και πληθαίνουν, συμπερασματικά τότε δεν συμβαίνουν αυτοτελείς. Τα δεδομένα των μαγνητικών υποκαταιγίδων που καθίστανται υπεύθυνα για τον σχηματισμό του σέλαος και τη μαγνητική δραστηριότητα υπολογίζονται κυρίως με τη βοήθεια , στην προκειμένη περίπτωση του δείκτη "ΑΕ" που υπολογίζει την παγκόσμια ποσότητα των ιονισμένων σελαϊκών ηλεκτροχειμάρρων [αγγ. AE(I) / Auroral Electrojet (Index) ] . Η διάρκειά τους κυμαίνεται από μία έως κάποιες ώρες. Είναι γενικά το εντυπωσιακό τους αποτέλεσμα αυτό που γίνεται ορατό από το ανθρώπινο μάτι και όχι το φαινόμενο που τις προκάλεσε.
rdf:langString
Ein magnetosphärischer Teilsturm (englisch [magnetospheric] substorm) ist eine kurzzeitige Störung in der Magnetosphäre eines Planeten, der die Freisetzung und Umlenkung von Energie aus dem „Schweif“ der Magnetosphäre in die polnahe Ionosphäre verursacht. Optisch tritt es als plötzliches Aufleuchten und verstärkte Bewegung von Polarlichtbögen in Erscheinung. Teilstürme beschrieb erstmals der norwegische Wissenschaftler Kristian Birkeland als „polar elementary storms“. Sydney Chapman nutzte um 1960 den Begriff des „substorm“, was nun der Standardbegriff ist. Die Morphologie eines Teilsturms beschrieb erstmals der japanische Geophysiker 1964 auf der Grundlage von Daten aus dem Internationalen Geophysikalischen Jahr. Teilstürme unterscheiden sich von magnetischen Stürmen, indem die letzteren tagelang andauern, überall auf dem Planeten zu beobachten sind, eine große Anzahl Ionen in den äußeren Van-Allen-Strahlungsgürtel einleiten und während der Spitzenzeit der Sonnenwindaktivität ein oder zwei Mal pro Monat, während Tiefzeiten wenige Male pro Jahr auftreten. Teilstürme hingegen ereignen sich über einen Zeitraum von wenigen Stunden, sind hauptsächlich in Polargebiet zu beobachten, bringen wenige Partikel in den Strahlungsgürtel ein und sind relativ häufig, indem sie oft nur wenige Stunden auseinander liegen. Teilstürme häufen sich während eines geomagnetischen Sturmes, wobei sie sich oft mit folgenden überschneiden. Die Quelle der auf der Oberfläche während magnetischer Stürme beobachtbaren magnetischen Störungen ist der , bei Teilstürmen sind es elektrische Ströme in der polnahen Ionosphäre. Teilstürme können magnetische Feldstörungen in den Polarlichzonen bis zu Feldstärken von um 1000 Nanotesla, etwa 2 % der gesamten Feldstärke in diesen Regionen. Die Störung ist im All wesentlich stärker, wo manche geosynchronen Satelliten Einbrüche auf die Hälfte der Feldstärke festgestellt haben. Das sichtbarste Anzeichen eines Teilsturmes sind verstärkte und ausgedehntere Polarlichter. Teilstürme treten etwa sechsmal täglich auf, wobei sie während eines geomagnetischen Sturms häufiger sind und stärker ausfallen. Es werden drei Phasen beschrieben: Aufbau, Ausdehnung und Erholung. Die THEMIS-Mission beobachtete 2012 die Dynamik eines sich rapide entwickelnden Teilsturmes und bestätigte die Existenz riesiger magnetischer Bänder und bezeugte kleine Explosionen in den Außenbereichen des irdischen Magnetfeldes.
rdf:langString
A substorm, sometimes referred to as a magnetospheric substorm or an auroral substorm, is a brief disturbance in the Earth's magnetosphere that causes energy to be released from the "tail" of the magnetosphere and injected into the high latitude ionosphere. Visually, a substorm is seen as a sudden brightening and increased movement of auroral arcs. Substorms were first described in qualitative terms by Kristian Birkeland which he called polar elementary storms. Sydney Chapman used the term substorm about 1960 which is now the standard term. The morphology of aurora during a substorm was first described by Syun-Ichi Akasofu in 1964 using data collected during the International Geophysical Year. Substorms are distinct from geomagnetic storms in that the latter take place over a period of several days, are observable from anywhere on Earth, inject a large number of ions into the outer radiation belt, and occur once or twice a month during the maximum of the solar cycle and a few times a year during solar minimum. Substorms, on the other hand, take place over a period of a few hours, are observable primarily at the polar regions, do not inject many particles into the radiation belt, and are relatively frequent — often occurring only a few hours apart from each other. Substorms can be more intense and occur more frequently during a geomagnetic storm when one substorm may start before the previous one has completed. The source of the magnetic disturbances observed at the Earth's surface during geomagnetic storms is the ring current, whereas the sources of magnetic disturbances observed on the ground during substorms are electric currents in the ionosphere at high latitudes. Substorms can cause magnetic field disturbances in the auroral zones up to a magnitude of 1000 nT, roughly 2% of the total magnetic field strength in that region. The disturbance is much greater in space, as some geosynchronous satellites have registered the magnetic field dropping to half of its normal strength during a substorm. The most visible indication of a substorm is an increase in the intensity and size of polar auroras. Substorms can be divided into three phases: the growth phase, the expansion phase, and the recovery phase. In 2012, the THEMIS satellite mission observed the dynamics of rapidly developing substorms, confirming the existence of giant magnetic ropes and witnessed small explosions in the outskirts of Earth's magnetic field.
rdf:langString
서브스톰(Substorm)은 자기장의 '꼬리'로부터 에너지가 방출되어 고위도의 전리층으로 주입되도록 하는 지구의 지자기에서 일어나는 간결한 교란을 의미한다. 서브스톰은 오로라가 갑자기 밝아지고, 움직임이 증가하고 빨라짐으로써 우리 눈에 보이게 된다. 노르웨이의 과학자 Kristian Birkeland에 의해 처음으로 묘사되었으며, 그는 이 서브스톰을 polar elementary storms(극 단원소 폭풍)이라고 불렀다. 그러다가 1960년 영국의 물리학자 시드니 채프먼(Sydney Chapman)에 의해 서브스톰(substorm)이라는 용어로 굳어지게 되었다. 일본의 지구 물리학자인 슌이치 아카소푸(Syun-Ichi Akasofu)는 국제 지구관측년(1957년 7월~1958년 12월의 18개월간)에 수집한 데이터를 사용하여 1964년에 처음으로 서브스톰의 구조를 묘사하였다. 서브스톰은 지자기 폭풍과는 구별되는데, 많은 양의 이온을 외부 복사대로 유입시키는 지자기폭풍은 몇 일에 걸쳐서 일어나며, 전 지구 어디에서나 관측이 가능하다. 태양활동이 극대기일 때는 거의 한 두 달에 한 번씩 발생하며 극소기일때는 일 년에 몇 번 정도로 발생한다. 반면 수 시간 동안만 나타나는 서브스톰은 주로 극지방에서만 볼 수 있으며, 지자기폭풍과 달리 이온들을 복사대에 많이 유입시키지 않는다. 서브스톰 발생은 지자기폭풍 동안에 더 빈번해지는데, 한 서브스톰이 끝나기 전에 또다른 서브스톰이 시작되기도 한다. 지자기 폭풍동안 지구의 표면에서 관측되는 자기 교란의 근원은 환전류인 반면, 서브스톰이 발생하는 동안의 자기교란의 원인은 바로 고위도 전리층의 전기적 흐름이다. 서브스톰은 오로라존(auroral zone)에서 자기장의 교란을 유발할 수 있는데, 그 강도는 1000nT까지 올라간다. 이는 그 영역의 전체 자기장 세기의 약 2%이다. 자기 교란의 정도는 우주에서 훨씬 심한데, 몇몇 정지궤도 위성들이 자기장이 서브스톰 중에 강도가 평소보다 절반 가량 감소한 것을 기록한바가 있다. 앞서 말했듯이, 서브스톰의 가장 눈으로 보기 쉬운 표식은 극지방 오로라의 규모와 밝기이다. 비록 지자기폭풍을 때 더 빈번하고 강력하긴 하지만 대략적으로 하루에 여섯 번 정도는 발생한다. 서브스톰은 세 단계로 나뉘는데, 성장단계, 확장단계, 그리고 회복단계이다. 나사는 지구의 자기장과 오로라를 관측하기 위하여 2007년에 THEMIS 위성군을 발사하였다. 이 THEMIS의 Substorm 미션은 급격하게 발달하는 서브스톰을 관측하고, 거대한 자기로프의 존재를 확인하였으며, 지구자기장의 변두리에서 작은 폭발을 목격하기도 하였다.
rdf:langString
Магнитосферная суббуря (англ. Magnetospheric substorm) — комплекс возмущений в северной и южной полярных областях Земли, связанных с взаимодействием возмущенных потоков солнечного ветра с магнитосферой Земли. В глобальном смысле роль суббури заключается в процессе высвобождения магнитной энергии, накопленной в магнитосфере, путём замыкания хвостового тока вдоль магнитных линий через ионосферу в области ночной части полярного овала. Вновь образуемый ток называется «электроджет», он проявляется в изменениях наземного магнитного поля на величину до 1000 нТ. Возмущения развиваются в магнитосфере, ионосфере и атмосфере Земли и проявляются в возмущениях токов и магнитного поля, ускорении энергичных частиц и полярном сиянии. Величину суббури обычно выражают по величине вариации в Н-составляющей магнитного поля (Au, Al и Ae — индексы). Характерное время суббури составляет около 1 часа. Магнитосферная суббуря является одним из важнейших элементов солнечно-земной физики и её практической части, обычно называемой термином «Космическая погода». В отличие от магнитных бурь, которые связаны в основном с изменениями кольцевого тока вблизи геомагнитного экватора и приводят к почти глобальным (за исключением областей вблизи полярных областей) возмущениям, суббури носят локальный характер и охватывают в основном ночные части полярных областей.
rdf:langString
En geomagnetisk substorm, ofta bara benämnd substorm, är ett rymdväderfenomen i jordens magnetosfär då energi som under en längre tid (timmar) lagrats i magnetfältet frigörs på några minuter. Substormar ger bland annat upphov till ståtliga polarskensutbrott, och beteckningen norrskensutbrott används ibland som synonym till substorm. Även andra planeters magnetosfärer uppvisar substormar. Begreppet substorm infördes 1964 av den japansk-amerikanske rymdfysikern Syun-Ichi Akasofu. Han definierade substormen i termer av hur norrskenets globala struktur ändras. Kopplingen till lagring och frigörelse av magnetisk energi i magnetosvansen har gjorts senare.
xsd:nonNegativeInteger
5495
