Straw-necked ibis

rdf:langString Ibis żółtoszyi

rdf:langString Ibis żółtoszyi (Threskiornis spinicollis) – gatunek ptaka z rodziny ibisów (Threskiornithidae). Występuje w Australii, większość populacji skupiona jest w stanie Wiktoria. Poza sezonem lęgowym pojawia się też na Nowej Gwinei, zalatuje też na Tasmanię i wyspy Cieśniny Bassa. Nie jest zagrożony wyginięciem. Niegdyś ibis żółtoszyi umieszczany bywał w monotypowym rodzaju Carphibis (Reichenbach, 1853). Ze względu na niedostateczne różnice morfologiczne względem przedstawicieli Threskiornis w 1970 David Holyoak zasugerował włączenie go do tego rodzaju. Ibisy żółtoszyje są średniej wielkości w porównaniu do innych ibisów. Długość ciała wynosi 59–76 cm, masa ciała – 1150–1570 g. Samce są większe od samic. U dorosłych osobników głowę i górną część szyi pokrywa naga czarna skóra; młode tracą upierzenie głowy w 3. lub 4. roku życia. Część szyi, spód ciała i ogon mają białe. U nasady szyję porastają niemal białe pióra, niżej kolorystycznie zlewają się z ozdobnymi podobnymi do słomy piórami. Od nich wziął się epitet gatunkowy ibisa żółtoszyjego (spinicollis – z łaciny spinus oznacza cierń, zaś człon -collis – „-szyi”) oraz angielska nazwa zwyczajowa („Straw-necked Ibis”). Uwagę obserwatora u lecącego ptaka zwraca kontrast tworzony przez czarne i białe części upierzenia. Nie wyróżnia się podgatunków. Ibisy żółtoszyje występują w Australii. Większość populacji skupiona jest w stanie Wiktoria, choć obserwowano ptaki tego gatunki w każdym z sześciu stanów. Najwięcej kolonii i zarazem najliczniejsze kolonie w latach 90. XX wieku mieściły się na południe od równoleżnika 26°S. Omijają jedynie pustynny interior wyspy. Poza sezonem lęgowym ibisy żółtoszyje pojawiają się też na Nowej Gwinei, a w 1984 doniesiono o gniazdowaniu w dawnym Irianie Zachodnim. Zalatują na Tasmanię i wyspy Cieśniny Bassa. Środowiskiem ich życia są uprawy, pastwiska, obszary nawadniane, otwarte lasy i suche tereny trawiaste. W porównaniu do innych australijskich ibisów stosunkowo często pojawiają się daleko od mokradeł. Żywią się głównie owadami (w tym szkodnikami upraw), ponadto zjadają pajęczaki, słodkowodne raki i ślimaki. Okres lęgowy zmienny w zależności od regionu występowania. Wpływ na niego ma stan wód, a w terenach zalanych całorocznie – prawdopodobnie temperatura. Na południowym zachodzie kontynentu występuje w miarę stała pora rozrodu, lęgi trwają od sierpnia do grudnia. Gniazda budowane są na krzewach, wśród nadbrzeżnej roślinności lub na ziemi. Mają formę płytkich misek zbudowanych z patyków i roślin wodnych. Zniesienie liczy od 2 do 5 jaj. Wysiadywanie trwa 3,5 tygodnia. Młodymi zajmują się obydwoje rodzice. Po 4 tygodniach są w pełni opierzone. Po lęgach szybko występuje znacząca , młodociane osobniki samotnie wędrują i obserwowane są w nietypowych dla gatunku środowiskach. Przez IUCN ibis żółtoszyi klasyfikowany jest jako gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 (stan w 2019). Przekształcanie środowiska przez człowieka działa na populację dwojako. Osuszanie bagien celem uzyskania terenów pod uprawy czy wypas pozbawia je środowiska odpowiedniego do gniazdowania, lecz korzystają na przykład na budowie tam i powstawaniu zbiorników retencyjnych oraz na nawadnianiu upraw.