Split of Christianity and Judaism
http://dbpedia.org/resource/Split_of_Christianity_and_Judaism
La separació del cristianisme primitiu del judaisme es dugué a terme durant els primers segles després de Crist. S'atribueix de manera comuna a una sèrie d'esdeveniments, incloent-hi el rebuig i la crucifixió de Jesús (c.33), el Concili de Jerusalem (c.50), la destrucció del Segon Temple i la institució de l' l'any 70 dC, allò postulat pel Concili de Jàmnia (c.90) i la revolta de Bar Kokhebà (132-135). Si bé es creu que l'apòstol Pau establí una església principalment gentil durant la seva vida, calgueren segles perquè es manifestés una ruptura total amb el judaisme; a més a més, la relació entre Pau i el judaisme encara fou molt estreta.
rdf:langString
Ĉi artikolo pri Hebreoj kaj Kristanoj de la unuaj jarcentoj celas resumi la historiajn esplorojn pri la rilatoj, kaj kontrastoj kun reciprokaj akuzoj, de la unuaj jarcentoj inter judoj kaj kristanoj. a) Kiel oni scias kristanismo radikiĝis en judismo ĉar Jesuo kaj la apostoloj estis el la juda gento aŭ, almenaŭ, el la juda kredo, kaj en la unuaj komunumoj kristanaj membriĝis precipe judoj kaj de la patrina lando kaj de la diasporo. Tiuj judaj kristanoj provis konstante allogon al la kredo kaj kunvivado kun la judoj ne-kristanaj malgraŭ la ĉiam pli kreskantaj kontrastoj kaj akuzoj pri forlaso de la mosea kaj profeta kredo. Ĉar la diferenco inter la du grupoj estis Jesuo mem, la prezento de la kristana kredo emis akcenti la malsamaĵojn ĉerpante abunde el la dialektiko inter Jesuo kaj fariseo
rdf:langString
La separación del cristianismo primitivo y el judaísmo rabínico fue el proceso de ruptura entre ambas religiones abrahámicas sucedido a partir de la primera mitad del siglo I, con la aparición del judeocristianismo, basado en la figura de Jesús de Nazaret y su proclamación como el Mesías/Cristo. Comúnmente, la división entre el judaísmo y el cristianismo es atribuida a una serie de eventos sucedidos tras la crucifixión de Jesús: el concilio cristiano de Jerusalén (c. 50 d. C.), la destrucción del Segundo Templo y la institución del «impuesto judío» (70 d. C.), la reinstalación del Sanedrín judío en Yavne (c. 70-90 d. C.) y la revuelta de Bar Kojba (132-135 d. C.). Así, surgidos desde un mismo tronco común (el diverso judaísmo del Segundo Templo) y tras varios siglos, el judaísmo rabínico y
rdf:langString
Perpecahan Gereja Perdana dan Yudaisme terjadi pada abad-abad pertama Masehi. Ini umum diatributkan kepada sejumlah peristiwa, yang meliputi penyangkalan dan penyaliban Yesus (sekitar tahun 33), Konsili Yerusalem (sekitar tahun 50), penghancuran Bait Allah Kedua dan pelembagaan pajak Yahudi pada tahun 70, Konsili Yamnia sekitar tahun 90 yang ditangguhkan dan sebagian besar diabaikan, dan kerusuhan Bar Kokhba tahun 132–135.
rdf:langString
Les racines juives du christianisme sont un domaine auquel la recherche historique s'intéresse principalement depuis la fin de la Seconde Guerre mondiale et, dans les milieux catholiques, plus particulièrement depuis les Dix points de Seelisberg, suivis quelques années plus tard par la déclaration Nostra Ætate. Loin de se limiter à un rappel des croyances de l'Ancien Testament, le Nouveau Testament et les pratiques du christianisme qui en découlent depuis près de deux mille ans témoignent de l'influence et de l'importance du judaïsme aussi bien dans ses rites que dans son système de pensée.
rdf:langString
rdf:langString
Separació del cristianisme primitiu del judaisme
rdf:langString
Hebreoj kaj Kristanoj de la unuaj kvin jarcentoj
rdf:langString
Separación del cristianismo primitivo y el judaísmo rabínico
rdf:langString
Perpecahan Gereja Perdana dan Yudaisme
rdf:langString
Racines juives du christianisme
rdf:langString
Split of Christianity and Judaism
xsd:integer
12102022
xsd:integer
1122817879
rdf:langString
La separació del cristianisme primitiu del judaisme es dugué a terme durant els primers segles després de Crist. S'atribueix de manera comuna a una sèrie d'esdeveniments, incloent-hi el rebuig i la crucifixió de Jesús (c.33), el Concili de Jerusalem (c.50), la destrucció del Segon Temple i la institució de l' l'any 70 dC, allò postulat pel Concili de Jàmnia (c.90) i la revolta de Bar Kokhebà (132-135). Si bé es creu que l'apòstol Pau establí una església principalment gentil durant la seva vida, calgueren segles perquè es manifestés una ruptura total amb el judaisme; a més a més, la relació entre Pau i el judaisme encara fou molt estreta. La visió tradicional ha estat que el judaisme existí abans del cristianisme, i que el cristianisme se separà del judaisme en algun temps després de la destrucció del Segon Temple. Recentment, alguns investigadors han argumentat que hi havia moltes sectes jueves que competien entre elles a Terra Santa durant el període del Segon Temple; i que els qui es convertiren al judaisme rabínic i al cristianisme proto-ortodox no eren més que unes altres dues. Alguns d'aquests estudiosos han proposat un model que preveu un naixement simultani entre el judaisme rabínic i el cristianisme proto-ortodox, en comptes d'una separació del segon des del primer. Per exemple, Robert Goldenberg afirma que és cada vegada més acceptat entre els estudiosos que «al final del segle primer dC encara no hi havia dues religions separades anomenades judaisme i cristianisme». proposa una comprensió revisada de les interaccions entre el cristianisme naixent i el judaisme a l'antiguitat tardana; la visualització de les dues «noves» religions tan intensa i de manera complexa entrellaçades al llarg d'aquest període. Boyarin escriu: «almenys durant els primers tres segles de la seva vida comuna, el judaisme en totes les seves formes i el cristianisme en totes les seves formes eren part d'una família religiosa complexa, bessons a l'úter, en pugna entre si per la identitat i la precedència, però que compartien amb la resta el mateix aliment espiritual». Philip S. Alexander descriu a la pregunta de «quan el cristianisme i el judaisme van separar-se i van anar per camins separats?» com «una d'aquelles preguntes enganyosament simples que han de ser abordades amb molta cura». Robert M. Price afirma que el «clàssic» i de tipus «ortodox» cristianisme no es veu gaire com el judaisme rabínic de Yavne: Hom ha argumentat que pocs jueus s'uniren al moviment cristià al segle I i que aquest probablement mai no tingué més de 1.000 membres jueus en qualsevol moment durant el primer segle. D'altra banda, hi ha qui sostenen que la mida i la importància del moviment cristià en general durant el primer segle poden ser exagerats; el sociòleg R. Stark, suposant una població cristiana de 1.000 persones l'any 40 i una taxa de creixement de 40% per dècada fins a l'any 300, arribà a la conclusió que al final del primer segle la població cristiana total fou de només 7.530 persones, tot i que d'altres estudiosos no estan d'acord amb aquesta anàlisi.
rdf:langString
Ĉi artikolo pri Hebreoj kaj Kristanoj de la unuaj jarcentoj celas resumi la historiajn esplorojn pri la rilatoj, kaj kontrastoj kun reciprokaj akuzoj, de la unuaj jarcentoj inter judoj kaj kristanoj. a) Kiel oni scias kristanismo radikiĝis en judismo ĉar Jesuo kaj la apostoloj estis el la juda gento aŭ, almenaŭ, el la juda kredo, kaj en la unuaj komunumoj kristanaj membriĝis precipe judoj kaj de la patrina lando kaj de la diasporo. Tiuj judaj kristanoj provis konstante allogon al la kredo kaj kunvivado kun la judoj ne-kristanaj malgraŭ la ĉiam pli kreskantaj kontrastoj kaj akuzoj pri forlaso de la mosea kaj profeta kredo. Ĉar la diferenco inter la du grupoj estis Jesuo mem, la prezento de la kristana kredo emis akcenti la malsamaĵojn ĉerpante abunde el la dialektiko inter Jesuo kaj fariseoj kaj ĉefaj sacerdotoj. Paŭlo por sin defendi el insidoj de la judiĝemuloj (kristanaj judoj por kiuj la kredo je Jesuo devigis al la observado de la religiaj leĝoj kaj moroj de la juda tradicio), siavice substrekis la kakterojn de kristanismo, energie rifuzante multon de la tradicio hebrea kaj, foje, li devis uzi esprimojn malagrablajn kiel: "Judoj, kiuj mortigis la Sinjoron Jesuo kaj la profetojn, kaj nin elpelis, kaj ne plaĉas al Dio, kaj estas kontraŭuloj al ĉiuj homoj; ili malhelpis al ni prediki al la nacianoj, por ke ili saviĝu, por kompletigi ĉiam la sumon de siaj pekoj; kaj sur ilin venis la kolero ĝis ekstrema mezuro. (I Ts 2,15-16). [1] Tiu peza juĝo naskiĝis certe el la neceso defendi la kredon de siaj komunumoj kaj ankaŭ el la konstato, ke la akuzoj kaj neveraĵoj disvastigitaj, de sinagogaj adeptoj, ĉe paganoj, malhelpis, ke tiuj ĉi alproksimiĝu al la aŭskultado de la parolo de la unuaj misiistoj. Tion oni vidu ankaŭ en Agoj 13,50: “ Sed la Judoj incitis la piajn virinojn bonfamajn kaj la ĉefojn de la urbo, kaj instigis persekutadon kontraŭ Paŭlo kaj Barnabas, kaj forpelis ilin el siaj limoj”. Tiu ludo inter akuzoj kaj defendoj daŭris laŭ pluraj jarcentoj ankaŭ ĉe la politikaj aŭtritatuloj. Kiom tiaj misimformoj determinis la estontan religian politikon de la romiaj leĝoj? Esplorante la literaturon de la du kontraŭaj adeptaroj eblas mezuri la amplekson kaj la argumetadon de la dialektika kontraŭa apologetiko. b) Se judaj kristanoj, kun kristanoj el gentoj, emis distingi sian kredon el tiu pure konfesata de judoj, ankaŭ tiuj ĉi emis tion fari. Ĉe la fino, fakte, de la unua jarcento hebreaj rabenoj koncilie kunvenis en Jamnia kie sankciiĝis la definitiva juĝo pri Jesuo kaj apostoloj kaj kristanoj kiu tuj poste ekdefinitiviĝos en la Talmudoj, kaj judaj kristanoj estis porĉiam forigitaj el la Sinagogo: temis, certe, laŭ kristanaj verkistoj, pri vera ekskomuniko kun efikoj eĉ ĉe la politikaj aŭtoritatoj. c) Rilate tiun juĝon de kondamno kaj ostracismo por la judoj kristaniĝintaj, oni vidas spurojn en romiaj leĝoj. Imperiestro Konstanteno, ekzemple, en 315 promulgis iujn leĝojn, inter kiuj unu estis adresita al la judaj ĉefoj, en kiu estas malpermesite molesti tiujn kiuj el judismo transiras al nova religio. En 319, la sama imperiestro, la 8-an de oktobro, promulgis alian leĝon por protekti la konvertiĝintojn el judismo mortkondamnante tiujn judojn kiuj ŝtonigos “kiun ajn foriginton el la hommortiga sekto kaj levinton la okulojn al la kulto de Dio” (do, judo fariĝinta kristana). Tio memorigas la unuan martiron Sanktan Stefanon, mortigitan tri jarcentojn antaŭe iniciate de “helenistaj” judoj en Jerusalemo (Agoj 6,16ss). Plie la 21-an de oktobro de 335, Konstanteno dekretis punojn por judoj senheredigantaj familianojn konvertiĝintajn al kristanismo; dekretis ankaŭ mortpunon por judoj grave persekutantaj alian judon transiĝintan al kristanismo. Ankaŭ imperiestro Valentiniano la 3-a kune kun la bizancaj Teodozio la 2-a, la 8-an de aprilo 426, emanis leĝon per kiu pligravigis la punojn al la judaj kaj samarianaj familioj senheredigantaj siajn membrojn transiĝintajn al kristanismo. d) Se per le elekto de la imperiestro Teodozio la 1-a dekreti kristanismon ŝtata religio, fakte la judoj estis iusence taksataj civitanoj duarangaj, bedaŭrinde alia leĝo de Teodozio la 2-a (438) pligravigis la pozicion de la judoj: al ili estis malpermesite aliri publikajn oficojn, malpermesite ĉiun ajn prozelitismon, konstrui novajn sinagogojn aŭ plibeligi la jam ekzistantajn. Rilate tiun jam Sankta Ambrozio oponis la rekonstruon de sinagogo dirita Kalimaka, detruita de kristanoj. Poste romibizanca imperiestro Justiniano la 1-a pligravigis tiujn dispoziciojn ĉar ekkorodis la religiajn rajtojn: malpermeso uzi la Talmudon kaj praktiki la rabenan ekzegezon (fondita sur Targum, Midraŝ kaj Miŝna).
rdf:langString
La separación del cristianismo primitivo y el judaísmo rabínico fue el proceso de ruptura entre ambas religiones abrahámicas sucedido a partir de la primera mitad del siglo I, con la aparición del judeocristianismo, basado en la figura de Jesús de Nazaret y su proclamación como el Mesías/Cristo. Comúnmente, la división entre el judaísmo y el cristianismo es atribuida a una serie de eventos sucedidos tras la crucifixión de Jesús: el concilio cristiano de Jerusalén (c. 50 d. C.), la destrucción del Segundo Templo y la institución del «impuesto judío» (70 d. C.), la reinstalación del Sanedrín judío en Yavne (c. 70-90 d. C.) y la revuelta de Bar Kojba (132-135 d. C.). Así, surgidos desde un mismo tronco común (el diverso judaísmo del Segundo Templo) y tras varios siglos, el judaísmo rabínico y el cristianismo primitivo se configuraron como dos confesiones religiosas separadas. La visión tradicional era que el judaísmo existió antes del cristianismo, y que el segundo se separó del primero en algún momento después de la destrucción del Segundo Templo. Así, el descenso del «cristianismo judío» apostólico y el ascenso del «cristianismo gentil» paulino separaron al movimiento protocristiano de sus raíces judías. Por su parte, el judaísmo puso fin a sus controversias sectarias, a los cristianos judíos e impuso un aislamiento del mundo gentil. De este modo, a principios del siglo II, las realidades distintas de judíos y cristianos eran ya evidentes. Para cuando los Tanaim redactaron la Mishná y los padres de la Iglesia compusieron sus epístolas y apologías, ambas religiones se habían convertido en diferentes «en esencia y definición». Sin embargo, durante el período del Segundo Templo, la realidad del judaísmo mostraba una pluralidad de movimientos, entre los cuales dos se convertirían posteriormente en el judaísmo rabínico y el cristianismo ortodoxo. Así pues, a finales del siglo I, todavía no existían dos creencias separadas llamadas «judaísmo» y «cristianismo», sino que ambas formaban parte de una familia religiosa compleja («gemelos en el útero») que finalmente se desarrollaron en formas dominantes en cada extremo de su propia rama en el «árbol de la evolución religiosa». La construcción de ambas religiones como mutuamente excluyentes sería iniciada por los heresiologistas judíos proto-rabínicos y cristianos proto-ortodoxos.
rdf:langString
Les racines juives du christianisme sont un domaine auquel la recherche historique s'intéresse principalement depuis la fin de la Seconde Guerre mondiale et, dans les milieux catholiques, plus particulièrement depuis les Dix points de Seelisberg, suivis quelques années plus tard par la déclaration Nostra Ætate. Loin de se limiter à un rappel des croyances de l'Ancien Testament, le Nouveau Testament et les pratiques du christianisme qui en découlent depuis près de deux mille ans témoignent de l'influence et de l'importance du judaïsme aussi bien dans ses rites que dans son système de pensée. Si la séparation des deux religions semble effective dès le IIe siècle, le processus d'émergence de l'identité chrétienne en tant que telle demeure difficile à cerner sur le plan temporel. La période comprise entre les années 40 et 90 apparaît comme une phase de transition qui se conclut, à la fin du Ier siècle, par la rédaction du corpus johannique comme de la Première épître de Clément et se caractérise par une exclusion mutuelle des deux communautés.
rdf:langString
Perpecahan Gereja Perdana dan Yudaisme terjadi pada abad-abad pertama Masehi. Ini umum diatributkan kepada sejumlah peristiwa, yang meliputi penyangkalan dan penyaliban Yesus (sekitar tahun 33), Konsili Yerusalem (sekitar tahun 50), penghancuran Bait Allah Kedua dan pelembagaan pajak Yahudi pada tahun 70, Konsili Yamnia sekitar tahun 90 yang ditangguhkan dan sebagian besar diabaikan, dan kerusuhan Bar Kokhba tahun 132–135. Meskipun banyak diyakini bahwa Rasul Paulus mendirikan gereja Goyim umum pada masa hidupnya, perpecahan bulat dengan Yahudi terjadi berabad-abad kemudian, dan hubungan antara masih dipersengketakan dengan serangkaian besar pandangan.
xsd:nonNegativeInteger
86