Soyuz-T
http://dbpedia.org/resource/Soyuz-T an entity of type: Thing
Le Soyouz-T (russe : Союз signifiant « Union » ; la lettre T est l'abréviation du russe : транспортный soit Transportnyi signifiant « transport ») est la troisième génération du vaisseau spatial Soyouz.
rdf:langString
La Sojuz-T è stata una versione del veicolo spaziale Sojuz. È stata la prima Sojuz ad avere spazio per tre cosmonauti dopo il dramma di Sojuz 11.
rdf:langString
Союз-T — третє покоління радянських космічних кораблів серії Союз, які застосовувалися для доставки екіпажів на орбітальні станції по програмам Салют та Алмаз. На них також здійснювалися польоти в рамках міжнародної програми Інтеркосмос.
rdf:langString
Sojuz-T byla sovětská kosmická loď třetí generace. Při její konstrukci si odborníci vzali ponaučení z konstrukcí lodí pro program Sojuz-Apollo, Sojuz 7K-TM a vojenské verze lodi Sojuz. Označení T vycházelo se slova transportní.
rdf:langString
La Soyuz T, también denominada Soyuz 7K-ST, fue un modelo soviético de cápsula espacial tripulada utilizada entre 1978 y 1986, en sustitución del modelo Soyuz 7K-T empleado hasta entonces. Fue sustituida por el modelo Soyuz TM. El origen de la Soyuz T está en el concepto de 1967 para una cápsula tripulada capaz de dar servicio a una estación espacial militar. Tras varios rediseños se llegó a su forma definitiva hacia mediados de los años 1970. Los primeros dos lanzamientos de cápsulas Soyuz T fueron vuelos de prueba, sin tripulación, y fueron denominados Cosmos 1001 y Cosmos 1074.
rdf:langString
The Soyuz-T (Russian: Союз-T, Union-T) spacecraft was the third generation Soyuz spacecraft, in service for seven years from 1979 to 1986. The T stood for transport (транспортный, Transportny). The revised spacecraft incorporated lessons learned from the Apollo Soyuz Test Project, Soyuz 7K-TM and Military Soyuz.
rdf:langString
A Soyuz-T, sendo "T" de Transporte, em em russo транспортный (Transportny), constituiu a terceira geração das espaçonaves Soyuz. Permaneceu em serviço durante oito anos: de 1979 na missão Soyuz T-1 até 1986 na missão Soyuz T-15. Ela era uma versão melhorada da espaçonave construída para integrar o projeto conjunto Apollo-Soyuz, entre União Soviética e Estados Unidos, que propiciou em 1975, o primeiro encontro no espaço entre astronautas e cosmonautas das duas nações.
rdf:langString
Sojuz 7K-ST (ros. Союз 7К-СТ) lub krócej Sojuz-T (Союз-Т) – pojazd kosmiczny programu Sojuz, przeznaczony specjalnie dla stacji kosmicznej Salut 7, jednak odbył również loty na stacje Salut 6 i Mir. Był również pierwszą generacją pojazdów Sojuz umożliwiającą lot 3-osobowej załogi od czasu lotu Sojuza 11 w czerwcu 1971.
rdf:langString
rdf:langString
Sojuz-T
rdf:langString
Soyuz T
rdf:langString
Soyouz-T
rdf:langString
Sojuz-T
rdf:langString
Sojuz-T
rdf:langString
Soyuz-T
rdf:langString
Soyuz T
rdf:langString
Союз-Т
rdf:langString
Soyuz-T
xsd:integer
12171632
xsd:integer
1123394040
xsd:integer
16
rdf:langString
Soyuz-T spacecraft
rdf:langString
Soyuz T-1, 1979
rdf:langString
Soyuz T-15, 1986
rdf:langString
Out of service
rdf:langString
Sojuz-T byla sovětská kosmická loď třetí generace. Při její konstrukci si odborníci vzali ponaučení z konstrukcí lodí pro program Sojuz-Apollo, Sojuz 7K-TM a vojenské verze lodi Sojuz. Označení T vycházelo se slova transportní. Sojuz-T představoval oproti předchozím verzím lodě Sojuz velký pokrok. Poprvé byla použita polovodičová elektronika a vyspělejší palubní počítače, což umožnilo vyřešit některé dlouho přetrvávající obtíže, zejména s dokováním u vesmírných stanic. Dále měla nová verze Sojuzu vylepšený pohonný systém a solární panely, což umožňovalo až 11 dní trvající nezávislý let. Dalším výrazným vylepšením byla možnost startu tří kosmonautů ve skafandrech. V předchozích verzích lodě byli několikrát tři muži přítomni, vždy však bez skafandrů. První bezpilotní test lodi proběhl v prosinci roku 1979. První posádka ve složení Jurij Malyšev a Vladimir Aksjonov letěla v nové verzi Sojuzu v červnu 1980. Poslední start, Sojuz T-15 s kosmonauty Kizimem a Solovjovem proběhl v dubnu 1986. Zajímavý byl tím, že šlo o jediný případ v historii, kdy jedna kosmická loď a posádka navštívila dvě vesmírné stanice Saljut 7 a Mir. Tato verze Sojuzu byla tedy ve službě 6 let, za tu dobu proběhlo 14 úspěšných startů a také jedna havárie Sojuz T-10-1.
rdf:langString
Le Soyouz-T (russe : Союз signifiant « Union » ; la lettre T est l'abréviation du russe : транспортный soit Transportnyi signifiant « transport ») est la troisième génération du vaisseau spatial Soyouz.
rdf:langString
La Soyuz T, también denominada Soyuz 7K-ST, fue un modelo soviético de cápsula espacial tripulada utilizada entre 1978 y 1986, en sustitución del modelo Soyuz 7K-T empleado hasta entonces. Fue sustituida por el modelo Soyuz TM. El origen de la Soyuz T está en el concepto de 1967 para una cápsula tripulada capaz de dar servicio a una estación espacial militar. Tras varios rediseños se llegó a su forma definitiva hacia mediados de los años 1970. La Soyuz T introdujo un sistema de acoplamiento Igla mejorado y un nuevo módulo de servicio con un único sistema de control de actitud y traslación alimentado con un sistema bipropelente. Se la dotó de paneles solares, se aumentó la capacidad de propelente que podía llevar y utilizó un sistema digital para su aviónica. También utilizó un nuevo sistema de escape para el lanzamiento y se mejoró la comodidad de los cosmonautas, proporcionando espacio suficiente para tres tripulantes dentro de sus trajes espaciales. Los primeros dos lanzamientos de cápsulas Soyuz T fueron vuelos de prueba, sin tripulación, y fueron denominados Cosmos 1001 y Cosmos 1074.
rdf:langString
The Soyuz-T (Russian: Союз-T, Union-T) spacecraft was the third generation Soyuz spacecraft, in service for seven years from 1979 to 1986. The T stood for transport (транспортный, Transportny). The revised spacecraft incorporated lessons learned from the Apollo Soyuz Test Project, Soyuz 7K-TM and Military Soyuz. The Soyuz-T was a major upgrade over previous Soyuz spacecraft, sporting solid-state electronics for the first time and a much more advanced onboard computer to help overcome the chronic docking problems that affected cosmonauts during space station missions. In addition, solar panels returned, allowing the Soyuz-T to fly up to 11 days independently as well as a redesigned propulsion system, the KTDU-426. Finally, it could at last carry three cosmonauts with pressure suits.
rdf:langString
La Sojuz-T è stata una versione del veicolo spaziale Sojuz. È stata la prima Sojuz ad avere spazio per tre cosmonauti dopo il dramma di Sojuz 11.
rdf:langString
Sojuz 7K-ST (ros. Союз 7К-СТ) lub krócej Sojuz-T (Союз-Т) – pojazd kosmiczny programu Sojuz, przeznaczony specjalnie dla stacji kosmicznej Salut 7, jednak odbył również loty na stacje Salut 6 i Mir. Był również pierwszą generacją pojazdów Sojuz umożliwiającą lot 3-osobowej załogi od czasu lotu Sojuza 11 w czerwcu 1971. Nowy statek różnił się od dotychczasowych Sojuzów ważnymi szczegółami wyposażenia. Składał się z trzech części: sekcji orbitalnej, kapsuły lądującej i przedziału sprzętowego z bateriami słonecznymi. Należały do nich płyty z bateriami ogniw słonecznych, układy łączności radiowej oraz układy sterowania usytuowaniem. Ogniwa słoneczne umożliwiały skuteczne zasilanie w energię elektryczną przez dłuższy czas, a nie wyłącznie z akumulatorów o ograniczonej pojemności. Pozwoliło to na wykorzystanie Sojuzów T do realizacji dłużej trwających misji. Nowe układy radiowe umożliwiły kosmonautom lepszą łączność z ośrodkami naziemnymi. Wyposażenie jak w statkach Sojuz, z dodatkowym komputerem i zmienionym systemem napędowym z jednolitym paliwem dla wszystkich silników. Sojuzy wyposażono jeszcze w jedno udoskonalenie uruchamiane podczas powrotu na Ziemię. Kilkaset metrów nad Ziemią odstrzelane były zewnętrzne okienka iluminatorów, które ulegają zmętnieniu w czasie wtargnięcia w atmosferę. Dzięki temu załoga mogła obserwować miejsce lądowania, co miało duże znaczenie, również psychologiczne. Długość statku - 6,98 m, maksymalna średnica korpusu 2,72 m, rozpiętość baterii słonecznych - 10,60 m. Masa orbitalna 6850 kg, masa lądownika 3000 kg.
rdf:langString
A Soyuz-T, sendo "T" de Transporte, em em russo транспортный (Transportny), constituiu a terceira geração das espaçonaves Soyuz. Permaneceu em serviço durante oito anos: de 1979 na missão Soyuz T-1 até 1986 na missão Soyuz T-15. Ela era uma versão melhorada da espaçonave construída para integrar o projeto conjunto Apollo-Soyuz, entre União Soviética e Estados Unidos, que propiciou em 1975, o primeiro encontro no espaço entre astronautas e cosmonautas das duas nações. A Soyuz T foi a reincorporou painéis solares à sua estrutura, permitindo missões mais longas no espaço, ela usava uma versão aprimorada do sistema de navegação Igla responsável pela condução da espaçonave durante as manobras de acoplamento, e um novo sistema de controle de atitude e propulsores alojados no módulo de controle. Ela podia transportar três astronautas usando trajes pressurizados para maior segurança durante as fazes de decolagem e reentrada da missão.
rdf:langString
Союз-T — третє покоління радянських космічних кораблів серії Союз, які застосовувалися для доставки екіпажів на орбітальні станції по програмам Салют та Алмаз. На них також здійснювалися польоти в рамках міжнародної програми Інтеркосмос.
rdf:langString
Carry three cosmonauts to Salyut and Mir space stations and back
xsd:nonNegativeInteger
3098