Ranganathaswamy Temple, Srirangam

rdf:langString Ναός του Ρανγκαναθασουάμι στο Σριράνγκαμ

rdf:langString Ο Ναός Σρι Ρανγκανάθα-σουάμι στο προάστιο Σριράνγκαμ της πόλης της νότιας Ινδίας είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος ινδουιστικός ναός στον κόσμο σε λειτουργία, μετά το στο Νιου Τζέρσεϊ των ΗΠΑ (ο μεγαλύτερος ινδουιστικός ναός είναι το περίφημο αλλά εγκαταλελειμμένο συγκρότημα Άνγκορ Βατ). Ο ναός είναι αφιερωμένος στον Ρανγκανάθα, μια μορφή του ανώτερου θεού Μάχα Βισνού. Είναι κατασκευασμένος σε και εξυμνείται από τους ιερούς ποιητές Αλβάρους των Ταμίλ ως ο πρώτος και κυριότερος ανάμεσα στους 108 «Ντίβγια Ντεσάμ», δηλαδή τους ναούς του Βισνού που αναφέρονται στα έργα των Αλβάρων. Το προάστιο όπου βρίσκεται ο ναός είναι ουσιαστικά ένα ποτάμιο νησί στον σημαντικό ποταμό Κάβερι, στο σημείο όπου αυτός συμβάλλει με τον ποταμό Κολιντάν. Εκεί υπάρχουν και άλλοι, μικρότεροι ναοί, όπως των Λακσιναρασίμα και Γκανγκαντερεσουάρα. Το πρώτο, εσωτερικό διαμέρισμα του Ναού του Ρανγκαναθασουάμι ανεγέρθηκε το 817 μ.Χ. από μια αρχόντισσα ονόματι Χάμπι. Ο ναός είναι ένας από τους εντυπωσιακότερους ναούς του Ινδουισμού στη νότια Ινδία, με πλούσια ιστορία και πολλούς θρύλους. Διεδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ιστορία του Βαϊσναβισμού, αρχίζοντας με τη δράση του (11ος αιώνας) και των προδρόμων του, Ναθαμούνι και Γιαμουνατσάργια, στο Σριράνγκαμ. Η θέση του ναού στο ποταμόνησο τον κατέστησε τρωτό σε πλημμύρες, χωρίς να τον προφυλάσσει επαρκώς από τους στρατούς εισβολέων, που επανειλημμένα στρατοπέδευαν εκεί. Ο ναός λεηλατήθηκε και καταστράφηκε από τον στρατό του Σουλτανάτου του Δελχί σε μια ευρεία επιδρομή εναντίον διάφορων πόλεων του , στις αρχές του 14ου αιώνα. Ο ναός ξανακτίσθηκε στα τέλη του ίδιου αιώνα, η θέση οχυρώθηκε και ο ναός επεκτάθηκε τον 16ο και τον 17ο αιώνα. Ο ναός υπήρξε ένα από τα πρώιμα κέντρα του Κινήματος των Μπάκτι. Είχε παράδοση στη θρησκευτική ψαλμωδία και χορό, αλλά αυτή η παράδοση διακόπηκε τον 14ο αιώνα και αναβίωσε περιορισμένα πολύ αργότερα. Ο ναός ως συγκρότημα καταλαμβάνει έκταση 630 στρεμμάτων και περιέχει 81 ιερά, 21 πύργους, 39 περίπτερα και πολλές στέρνες ενσωματωμένες στο συγκρότημα, καθιστώντας τον τον μεγαλύτερο λειτουργικό ινδουιστικό ναό στην Ασία. Είναι σημαντική αρχαιολογική και επιγραφολογική τοποθεσία, που παρέχει ένα παράθυρο στην ιστορία της πρώιμης και μέσης μεσαιωνικής κοινωνίας και πολιτισμού της Νότιας Ινδίας. Πολυάριθμες επιγραφές χαραγμένες σε πέτρα και χαλκό υποδεικνύουν ότι ο ναός δεν χρησίμευε μόνο ως πνευματικό κέντρο, αλλά και ως μείζον οικονομικό και φιλανθρωπικό ίδρυμα, που λειτουργούσε εκπαιδευτικό ίδρυμα και νοσοκομείο, και κουζίνα που προσέφερε δωρεάν γεύματα. Επιπλέον, χρηματοδοτούσε τοπικά έργα υποδομής από τα τάματα και τις δωρεές που δεχόταν. Μερικά από τα κτίσματα του συγκροτήματος έχουν ανακαινισθεί, επεκταθεί ή ξανακτισθεί ανά τους αιώνες. Η πιο πρόσφατη προσθήκη είναι ο εξωτερικός πύργος ύψους 67 μέτρων, που ολοκληρώθηκε το 1987. Σήμερα λειτουργεί ως ναός, ακολουθώντας την παράδοση Θενκαλάι του Σρι-Βαϊσναβισμού. Το ετήσιο πανηγύρι του διαρκεί 21 ημέρες, τον μήνα Μαργκάζι του ημερολογίου των Ταμίλ (Δεκέμβριος-Ιανουάριος), και προσελκύει ένα εκατομμύριο επισκέπτες. Το συγκρότημα του ναού έχει προταθεί για Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.