Radon difluoride

rdf:langString Difluorek radonu

rdf:langString Difluorek radonu, RnF2 – nieorganiczny związek chemiczny fluoru i radonu, prawdopodobnie wykazujący charakter soli. Powstaje w podczas ogrzewania radonu z fluorem w temperaturze ok. 400 °C. Po schłodzeniu mieszaniny reakcyjnej do −78 °C osadza się na ściankach reaktora jako ciało stałe: Rn + F2 → RnF2 W późniejszych badaniach okazało się, że fluorek radonu powstaje spontanicznie w reakcji radonu z gazowym fluorem w temperaturze pokojowej, a także z fluorem w stanie ciekłym w temperaturze −195 °C. Siłą napędową tych reakcji jest intensywne promieniowanie α radonu. Fluorek radonu został otrzymany w ilościach mikrogramowych i jest słabo poznany. Jego stechiometria jest niepewna, jednak obliczenia wskazują na istnienie trwałych cząsteczek RnF2 i tak jest opisywany w literaturze. Prawdopodobnie ma budowę jonową, przy czym kationami mogą być Rn2+ lub RnF+. Jest mniej lotny niż XeF2 i jest trwały do 200 °C (w atmosferze wodoru). Powyżej 250 °C rozkłada się na pierwiastki, natomiast w atmosferze wodoru w temperaturze >500 °C ulega szybkiej redukcji: RnF2 + H2 → Rn + 2HF Rozpuszczony w BrF3 ulega prawdopodobnie następującej dysocjacji elektrolitycznej: RnF2 ⇄ RnF+ + F−RnF+ ⇄ Rn2+ + F− Kationy te migrują do katody w trakcie elektrolizy, lecz, co zaskakujące, nie ulegają na niej neutralizacji i gromadzą się w przedziale katodowym. W obecności nadmiaru jonów F− mogą powstawać aniony: RnF2 + F− ⇄ RnF−3RnF−3 + F− ⇄ RnF2−4