Prolation canon
http://dbpedia.org/resource/Prolation_canon an entity of type: Person
Un Canon de proportion est un canon musical dans lequel l'entrée des différentes voix ne se fait pas à la même vitesse. Assez répandu à la Renaissance (chez Johannes Ockeghem en particulier), il disparaît ensuite pour refaire surface dans la seconde moitié du XXe siècle, notamment chez György Ligeti, Conlon Nancarrow et Arvo Pärt. On peut également noter le canon par augmentation en mouvement contraire de L'Art de la fugue (BWV 1080) de Jean Sébastien Bach.
rdf:langString
En la muziko proporcia kanono estas speco de kanono, muzika komponaĵo, kiu aplikas melodion kun unu aŭ pli imitadoj pri la melodio en aliaj voĉoj post certa daŭro (ekz. kvarona paŭzo, unu takto ktp.). En proporcia kanono ĉiu voĉo ne nur kantas aŭ ludas la saman muzikon, sed ankaŭ faras tion per „diferencaj tempoj“ (aŭ prolacioj, metrika termino kiu datiĝas el la mezepoka kaj renesanca epokoj).
rdf:langString
In music, a prolation canon (also called a mensuration canon or proportional canon) is a type of canon, a musical composition wherein the main melody is accompanied by one or more imitations of that melody in other voices. Not only do the voices sing or play the same melody, they do so at different speeds (or prolations, a mensuration term that dates to the medieval and Renaissance eras). Accompanying voices may enter either simultaneously or successively.
rdf:langString
De proportiecanon is een techniek in de polyfone muziek om meerdere partijen uit één genoteerde stem af te leiden, waarbij de melodie strikt bewaard blijft, zoals in de imitatiecanon, maar de metrische structuur per stem anders wordt. Elke partij zingt of speelt namelijk in een andere 'maat' of 'mensuur' (vandaar ook de naam 'mensuratiecanon'): een tweede stem voert exact de melodie van de eerste stem uit, maar bijvoorbeeld met halvering van de notenwaarden (volgens de proportie: 2:1).
rdf:langString
rdf:langString
Proporcia kanono
rdf:langString
Canon de proportion (musique)
rdf:langString
Proportiecanon
rdf:langString
Prolation canon
xsd:integer
806507
xsd:integer
1120661029
rdf:langString
En la muziko proporcia kanono estas speco de kanono, muzika komponaĵo, kiu aplikas melodion kun unu aŭ pli imitadoj pri la melodio en aliaj voĉoj post certa daŭro (ekz. kvarona paŭzo, unu takto ktp.). En proporcia kanono ĉiu voĉo ne nur kantas aŭ ludas la saman muzikon, sed ankaŭ faras tion per „diferencaj tempoj“ (aŭ prolacioj, metrika termino kiu datiĝas el la mezepoka kaj renesanca epokoj). Voĉoj povas komenci aŭ sukcede aŭ samtempe. Proporciaj kanonoj estas tre malfacile verkeblaj kaj tiel maloftas en la repertuaro, kvankam ili estis ege kutimaj dum la frurenesanco kaj ekde la 20-a jarcento ĝis nuntempe. Ekzemploj de proporciaj kanonoj el diversaj epokoj inkludas Le Ray Au Soleyl de Johannes Ciconia (malfrua 14-a jarcento), la tuta de Johannes Ockeghem (meza15-a jarcento), en kiu ĉiu aparta alineo de la meso esploras diferencan proporcion (aŭ diferencan spacon inter komenco kaj relativa rapideco de ĉiu voĉo), la Agnus Dei el la de Josquin Desprez (malfrua 15-a jarcento), la Canon a 4 per Augmentationem et Diminutionem, la lasta en serio de 14 kanonoj verkita kiel apendico al la Goldberg-variacioj de Johann Sebastian Bach kaj en la 20-a jarcento la de Arvo Pärt (1976) uzota en la filmo de Michael Moore el 2004. skribis multnombrajn kvarvoĉajn proporciajn kanonojn, kies melodioj estas permuto de limigita nombro da elementoj. En la ekzemplo la unuaj 12 taktoj de la Agnus Dei II de la pli frua el la du mesoj Josquin verkis melodion surbaze de la L'homme armé, ĉiu voĉo kantas la saman muzikon, sed je diferencaj rapidecoj. La supra voĉo kantas en tri kvarona takto. La plej malrapida voĉo estas tiu ĉi en la mezo. La plej malrapida voĉo (meza voĉo) kantas la saman melodion duonrapide kompare kun la mezrapida (basvoĉo) kaj la plej alta voĉo kantas la saman muziko trioble rapide kiel la plej malrapida. En la originala partituro nur unu voĉo estas notita: nortado super la ununura muziklinio indikas la tri proporciojn uzendajn kaj dua notado super la linio indikas, kie ĉiu voĉo finiĝu korekta.
rdf:langString
In music, a prolation canon (also called a mensuration canon or proportional canon) is a type of canon, a musical composition wherein the main melody is accompanied by one or more imitations of that melody in other voices. Not only do the voices sing or play the same melody, they do so at different speeds (or prolations, a mensuration term that dates to the medieval and Renaissance eras). Accompanying voices may enter either simultaneously or successively. If voices extend the rhythmic values of the leader (for example, by doubling all note values), a procedure known as augmentation, the resulting canon can be called an augmentation canon or canon by augmentation (canon per augmentationem) or sloth canon (recalling the slow movement of the sloth). Conversely, if they reduce the note values in diminution, it can be called a diminution canon or canon by diminution (canon per diminutionem).
rdf:langString
Un Canon de proportion est un canon musical dans lequel l'entrée des différentes voix ne se fait pas à la même vitesse. Assez répandu à la Renaissance (chez Johannes Ockeghem en particulier), il disparaît ensuite pour refaire surface dans la seconde moitié du XXe siècle, notamment chez György Ligeti, Conlon Nancarrow et Arvo Pärt. On peut également noter le canon par augmentation en mouvement contraire de L'Art de la fugue (BWV 1080) de Jean Sébastien Bach.
rdf:langString
De proportiecanon is een techniek in de polyfone muziek om meerdere partijen uit één genoteerde stem af te leiden, waarbij de melodie strikt bewaard blijft, zoals in de imitatiecanon, maar de metrische structuur per stem anders wordt. Elke partij zingt of speelt namelijk in een andere 'maat' of 'mensuur' (vandaar ook de naam 'mensuratiecanon'): een tweede stem voert exact de melodie van de eerste stem uit, maar bijvoorbeeld met halvering van de notenwaarden (volgens de proportie: 2:1). Het bekendste voorbeeld van een proportiecanon is wellicht de 'Missa prolationum' van de Vlaamse polyfonist Johannes Ockeghem, die volledig volgens deze techniek is opgebouwd. Andere voorbeelden komen voor in het Agnus Dei van de 'Missa l'homme armé super voces musicales' van Josquin Desprez (3-stemmige canon) en de 'Missa L'homme armé' van Pierre de la Rue (4-stemmige canon).
xsd:nonNegativeInteger
5993