Priapeia
http://dbpedia.org/resource/Priapeia an entity of type: Thing
Die Priapea, auch Carmina Priapea, Priapeia, Carmina Priapeia oder Corpus Priapeorum genannt, ist eine von einem anonymen antiken Autor zusammengetragene Sammlung von 80 (in manchen Ausgaben auch 95) Gedichten erotischen Inhalts. Den Namen haben die Gedichte von dem durch einen übergroßen Phallus gekennzeichneten Gartengott Priapus. Bekannte antike Dichter wie Vergil, Horaz, Ovid oder Martial haben Priapus ebenfalls in Gedichten besungen. Auch im Humanismus wurden die Priapea rezipiert.
rdf:langString
Priapeia (latinez, baita ere Carmina priapea) metrika desberdinetako larogei poema inguruko bilduma da. Priapo jainkoari eskainita daude. Antza, errima eta estiloa kontutan hartura, Augusto enperadorearen garaian konposatu ziren, ziur aski Mesalaren zirkulukoak. Mesalak, Erromako beste pertsonalitateen moduan, horrelako entretenimenduak izaten zituzten. Dena dela, bildumaren poema batzuk geroagokoak izan daitezke. Egilea ezezaguna da.
rdf:langString
The Priapeia (or Carmina Priapea) is a collection of eighty (in some editions ninety-five) anonymous short Latin poems in various meters on subjects pertaining to the phallic god Priapus. They are believed to date from the 1st century AD or the beginning of the 2nd century. A traditional theory about their origin is that they are an anthology of poems written by various authors on the same subject. However, it has recently been argued that the 80 poems are in fact the work of a single author, presenting a kind of biography of Priapus from his vigorous youth to his impotence in old age.
rdf:langString
Priapea è una raccolta anonima di 95 carmi latini, per lo più di inni e epigrammi di carattere salace dedicati a Priapo, dio agreste della fertilità. Il più antico testimone dei Priapea che ci sia pervenuto è un codice vergato dalla mano di Giovanni Boccaccio: si tratta del Laur. 33.31.
rdf:langString
Priapeia är titeln på ett åttiotal latinska dikter av obscent innehåll (de är nämligen ägnade guden Priapos) i olikartade versmått. De bästa tillskrivs Catullus, Vergilius, Ovidius och Tibullus. Större delen innehåller senare efterbildningar av grekiska och latinska epigram, i det hela smaklösa och grova. De finns bland annat i (3:e upplagan 1895). Begreppet Priapeia brukas även i betydelsen sexuellt utmanande och oanständiga skrifter i allmänhet.
rdf:langString
O Priapeia é uma coleção de noventa e cinco poemas em vários medidas sobre assuntos referentes ao fálico deus Priapo. Ele foi compilado a partir de obras literárias e inscrições nas imagens do deus por um editor desconhecido, que compôs o primeiro epigrama. A partir de seu estilo e versificação é evidente que os poemas pertencem ao período clássico da literatura latina. Alguns, no entanto, pode ser interpolações de um período posterior. Eles podem ser encontrados em Franz Bücheler's Petronii Arbitri Satirarum reliquiae (1862), Luciano Müller's P. Valerii Catulli Carmina "(1870) e Emil Baehrens's, Poetae latini menores, I. (1879).
rdf:langString
Els Priapeos (en llatí Priapeia o Carmina priapea) són una col·lecció d'aproximadament vuitanta elegants poemes llatins en diverses mètriques sobre el déu Príap. Van ser recopilats d'obres literàries i inscripcions sobre imatges del déu per un editor desconegut, que va compondre l'epigrama introductori. Si s'ha de jutjar pel seu estil i rima poden ser atribuïts a l'època de l'emperador romà August, i probablement localitzar-se en el cercle de Mesal·la, qui —com altres personalitats distingides de l'època— es mantenia ocupada amb entreteniments d'aquest tipus. Alguns d'ells, no obstant això, poden ser interpolacions d'un període posterior.
rdf:langString
Los Priapeos (en latín, Priapeia o Carmina priapea) son una colección de aproximadamente ochenta elegantes poemas latinos, en diversas métricas, acerca del dios Príapo. Fueron recopilados de obras literarias e inscripciones sobre imágenes del dios por un editor desconocido, que compuso el epigrama introductorio. A juzgar por su estilo y por su métrica (dísticos elegíacos, endecasílabos fallecidos y coliambos), pueden ser de la época del emperador romano Augusto, y probablemente localizarse en el Círculo de Mesala, quien — como otras personalidades distinguidas de la época — se mantenía ocupado con entretenimientos de ese tipo. Algunos de los priapeos, sin embargo, pueden ser interpolaciones de un periodo posterior.
rdf:langString
De Priapea of Priapeia is een verzameling van 80 obscene, humoristische epigrammen van rond het jaar 100 gewijd aan de Grieks-Romeinse vruchtbaarheidsgod Priapus, die altijd werd afgebeeld met een enorme stijve penis, die als een soort running gag een terugkomend thema vormt. De gedichten zijn van hoge kwaliteit, maar de schrijver is onbekend. De collectie is in de loop der tijd toegeschreven geweest aan Vergilius, Ovidius, Martialis en Tibullus en waarschijnlijk tot in de middeleeuwen aangevuld en gewijzigd.
rdf:langString
Priapea – w starożytności krótkie epigramaty, o mniej lub bardziej obscenicznej treści, poświęcone bogu Priapowi. Jako gatunek literacki wywodzą się z krótkich, anonimowych wierszyków, zapisywanych na hermach Priapa lub ścianach poświęconych mu kapliczek. Pierwsze wiersze poświęcone Priapowi, niezachowane do naszych czasów, stworzył grecki poeta Eufronios z Chersonezu. O Priapie pisał również Leonidas z Tarentu. Pod koniec istnienia republiki wiersze poświęcone Priapowi stały się popularne w Rzymie. Jedne z pierwszych Priapeów były dziełem Katullusa.
rdf:langString
Книга Приапа (лат. Priapea) — сборник анонимных стихотворений в честь Приапа; встречается уже у греков; составлением подобных стихотворений занимался поэт александрийского периода Эвфорион. У римлян эта поэзия первоначально была эпиграфической; пикантные стихи на Приапа писались на стенах его святилищ или прямо на статуях, часто стоявших посреди садов. Впоследствии подобные стихи заняли место и в литературе. Михаил Гаспаров в 1986 году характеризовал «Книгу Приапа» как «неудобопереводимую». Полный перевод «Книги Приапа» на русский язык выполнен Максимом Амелиным в 2003 году.
rdf:langString
rdf:langString
Priapeos
rdf:langString
Priapea
rdf:langString
Priapeos
rdf:langString
Priapeia
rdf:langString
Priapea
rdf:langString
Priapea
rdf:langString
Priapea
rdf:langString
Priapeia
rdf:langString
Priapeia
rdf:langString
Priapeia
rdf:langString
Книга Приапа
xsd:integer
1321006
xsd:integer
1119588123
rdf:langString
Els Priapeos (en llatí Priapeia o Carmina priapea) són una col·lecció d'aproximadament vuitanta elegants poemes llatins en diverses mètriques sobre el déu Príap. Van ser recopilats d'obres literàries i inscripcions sobre imatges del déu per un editor desconegut, que va compondre l'epigrama introductori. Si s'ha de jutjar pel seu estil i rima poden ser atribuïts a l'època de l'emperador romà August, i probablement localitzar-se en el cercle de Mesal·la, qui —com altres personalitats distingides de l'època— es mantenia ocupada amb entreteniments d'aquest tipus. Alguns d'ells, no obstant això, poden ser interpolacions d'un període posterior. Poden trobar-se en el Peironius (f 904, de F. Bitcheler), Catullus (1870, de L. Muller) i Poetee latini minores (1879, d'I. Bhren).
rdf:langString
Die Priapea, auch Carmina Priapea, Priapeia, Carmina Priapeia oder Corpus Priapeorum genannt, ist eine von einem anonymen antiken Autor zusammengetragene Sammlung von 80 (in manchen Ausgaben auch 95) Gedichten erotischen Inhalts. Den Namen haben die Gedichte von dem durch einen übergroßen Phallus gekennzeichneten Gartengott Priapus. Bekannte antike Dichter wie Vergil, Horaz, Ovid oder Martial haben Priapus ebenfalls in Gedichten besungen. Auch im Humanismus wurden die Priapea rezipiert.
rdf:langString
Priapeia (latinez, baita ere Carmina priapea) metrika desberdinetako larogei poema inguruko bilduma da. Priapo jainkoari eskainita daude. Antza, errima eta estiloa kontutan hartura, Augusto enperadorearen garaian konposatu ziren, ziur aski Mesalaren zirkulukoak. Mesalak, Erromako beste pertsonalitateen moduan, horrelako entretenimenduak izaten zituzten. Dena dela, bildumaren poema batzuk geroagokoak izan daitezke. Egilea ezezaguna da.
rdf:langString
Los Priapeos (en latín, Priapeia o Carmina priapea) son una colección de aproximadamente ochenta elegantes poemas latinos, en diversas métricas, acerca del dios Príapo. Fueron recopilados de obras literarias e inscripciones sobre imágenes del dios por un editor desconocido, que compuso el epigrama introductorio. A juzgar por su estilo y por su métrica (dísticos elegíacos, endecasílabos fallecidos y coliambos), pueden ser de la época del emperador romano Augusto, y probablemente localizarse en el Círculo de Mesala, quien — como otras personalidades distinguidas de la época — se mantenía ocupado con entretenimientos de ese tipo. Algunos de los priapeos, sin embargo, pueden ser interpolaciones de un periodo posterior. Pueden hallarse en el Peironius (f 904, de F. Bitcheler), Catullus (1870, de L. Muller) y Poetee latini minores (1879, de E. Bhren).
rdf:langString
The Priapeia (or Carmina Priapea) is a collection of eighty (in some editions ninety-five) anonymous short Latin poems in various meters on subjects pertaining to the phallic god Priapus. They are believed to date from the 1st century AD or the beginning of the 2nd century. A traditional theory about their origin is that they are an anthology of poems written by various authors on the same subject. However, it has recently been argued that the 80 poems are in fact the work of a single author, presenting a kind of biography of Priapus from his vigorous youth to his impotence in old age.
rdf:langString
Priapea è una raccolta anonima di 95 carmi latini, per lo più di inni e epigrammi di carattere salace dedicati a Priapo, dio agreste della fertilità. Il più antico testimone dei Priapea che ci sia pervenuto è un codice vergato dalla mano di Giovanni Boccaccio: si tratta del Laur. 33.31.
rdf:langString
De Priapea of Priapeia is een verzameling van 80 obscene, humoristische epigrammen van rond het jaar 100 gewijd aan de Grieks-Romeinse vruchtbaarheidsgod Priapus, die altijd werd afgebeeld met een enorme stijve penis, die als een soort running gag een terugkomend thema vormt. De gedichten zijn van hoge kwaliteit, maar de schrijver is onbekend. De collectie is in de loop der tijd toegeschreven geweest aan Vergilius, Ovidius, Martialis en Tibullus en waarschijnlijk tot in de middeleeuwen aangevuld en gewijzigd. Een deel van de gedichten betreft monologen van Priapus waarin de god zichzelf feliciteert en prijst om de grootte en de viriliteit van zijn geslachtsdelen, en vreselijke waarschuwingen uitdeelt aan degenen die zonder toestemming zijn tuin willen ingaan of proberen zijn vruchten te stelen: hij bedreigt de onverlaten met diverse straffen van seksuele aard, zoals gedwongen orale en anale seks.
rdf:langString
Priapeia är titeln på ett åttiotal latinska dikter av obscent innehåll (de är nämligen ägnade guden Priapos) i olikartade versmått. De bästa tillskrivs Catullus, Vergilius, Ovidius och Tibullus. Större delen innehåller senare efterbildningar av grekiska och latinska epigram, i det hela smaklösa och grova. De finns bland annat i (3:e upplagan 1895). Begreppet Priapeia brukas även i betydelsen sexuellt utmanande och oanständiga skrifter i allmänhet.
rdf:langString
O Priapeia é uma coleção de noventa e cinco poemas em vários medidas sobre assuntos referentes ao fálico deus Priapo. Ele foi compilado a partir de obras literárias e inscrições nas imagens do deus por um editor desconhecido, que compôs o primeiro epigrama. A partir de seu estilo e versificação é evidente que os poemas pertencem ao período clássico da literatura latina. Alguns, no entanto, pode ser interpolações de um período posterior. Eles podem ser encontrados em Franz Bücheler's Petronii Arbitri Satirarum reliquiae (1862), Luciano Müller's P. Valerii Catulli Carmina "(1870) e Emil Baehrens's, Poetae latini menores, I. (1879).
rdf:langString
Priapea – w starożytności krótkie epigramaty, o mniej lub bardziej obscenicznej treści, poświęcone bogu Priapowi. Jako gatunek literacki wywodzą się z krótkich, anonimowych wierszyków, zapisywanych na hermach Priapa lub ścianach poświęconych mu kapliczek. Pierwsze wiersze poświęcone Priapowi, niezachowane do naszych czasów, stworzył grecki poeta Eufronios z Chersonezu. O Priapie pisał również Leonidas z Tarentu. Pod koniec istnienia republiki wiersze poświęcone Priapowi stały się popularne w Rzymie. Jedne z pierwszych Priapeów były dziełem Katullusa. Największe upowszechnienie Priapeów w literaturze rzymskiej nastąpiło za czasów panowania Augusta. Poświęcone Priapowi wiersze napisali wówczas m.in. Horacy i Tibullus. W tym czasie w kręgu poetów skupionych wokół Mecenasa powstał zachowany do dziś, anonimowy zbiór 85 Priapeów. Utwory te, stylizowane na ludową poezję, są świadectwem dużego kunsztu literackiego autora (lub autorów), pełne odwołań m.in. do Homera czy Eratostenesa. W późniejszych latach Priapea pisał m.in. Marcjalis. W II wieku, gdy Priap zaczął być czczony jako stwórca natury, poświęcone mu utwory nabrały poważniejszego charakteru. Z tego okresu pochodzi m.in. anonimowy Hymn do Priapa, wyryty na hermie odkrytej w Tivoli.
rdf:langString
Книга Приапа (лат. Priapea) — сборник анонимных стихотворений в честь Приапа; встречается уже у греков; составлением подобных стихотворений занимался поэт александрийского периода Эвфорион. У римлян эта поэзия первоначально была эпиграфической; пикантные стихи на Приапа писались на стенах его святилищ или прямо на статуях, часто стоявших посреди садов. Впоследствии подобные стихи заняли место и в литературе. До нашего времени дошёл латинский сборник подобных стихотворений, числом 95, написанных 3 метрами: гендекасиллабами (38), дистихами (34) и холиамбами (8). Сборник этот, составленный из произведений разных авторов, был создан, как видно по стилю и размеру, в Августовскую или несколько более позднюю эпоху, то есть в период, ещё относящийся к классической латыни, хотя в некоторых стихотворениях исследователи усматривали более поздние влияния. Выбор тем в эпиграммах сборника очень ограничена; по большей части (но не исключительно) они имеют своим предметом символ Приапа (фаллос) и связанное с ним непристойное наказание воров; по сюжету Приап похваляется размерами и мощью своего полового органа, угрожая посредством него причинить страшные страдания любому, кто осмелится украсть плоды из его сада. Немногие стихотворения содержат мифологические намеки; № 68 толкует с обсценной точки зрения некоторые термины Гомера; в иных эпиграммах заметно влияние порнографической литературы, в том числе описание различных сексуальных извращений и нетрадиционных практик; № 24 взят из греческой антологии. В разное время авторство всех или части этих стихотворений приписывалось Вергилию, Овидию и Домицию Марсу; иногда высказываются предположения, что в числе авторов могли быть Марциал, Петроний (автор «Сатирикона»), Гораций, а также что подобные приапии могли создаваться поэтами во время посиделок в саду Мецената (бывшего покровителем Горация). Лучшая средневековая рукопись — Лавренцианская (33, 31; XV столетие). Приапии издавались Л. Миллером (вместе с Катуллом, Лейпциг, 1870), Э. Баренсом в «Poetae latini minores» (1879) и Фр. Бюхелером (вместе с Петронием, Берлин, 1895, переиздано в 1904). Удачное разъяснение многих эпиграмм дано Бюхелером в «Rheinisches Museum», том XVIII. На английский язык в XIX веке их перевели Леонард Смитерс и сэр Ричард Бёртон; более поздний перевод под заглавием «Приапические поэмы» был выполнен Ричардом У. Хупером. Михаил Гаспаров в 1986 году характеризовал «Книгу Приапа» как «неудобопереводимую». Полный перевод «Книги Приапа» на русский язык выполнен Максимом Амелиным в 2003 году.
xsd:nonNegativeInteger
17716
