Pizza Connection Trial

rdf:langString Proces Pizza Connection

rdf:langString Proces Pizza Connection – jeden z najważniejszych procesów sądowych, jaki miał miejsce w Stanach Zjednoczonych, wymierzony w międzynarodowych handlarzy heroiną wywodzących się z mafii sycylijskiej i współpracujących z przedstawicielami amerykańskiego świata zorganizowanej przestępczości tzw. Narodowego Syndykatu, głównie z przedstawicielami Pięciu Rodzin. Pizza Connection to nazwa określająca „sieć przemytu i dystrybucji narkotyków” (głównie heroiny) na terenie Stanów Zjednoczonych. Określenie Pizza Connection wzięło się stąd, że wielu oskarżonych sycylijskich handlarzy narkotyków miało własne pizzerie. W tych lokalach gastronomicznych (m.in. Virginia Beach Enzo Napoliego i Piancone Pizza Palaces Michaela Piancone) prano pieniądze, dokonywano transakcji i odbywały się spotkania między handlarzami (zob. Tommaso Buscetta – Działalność w Stanach Zjednoczonych). Podczas kilkuletniego śledztwa (od drugiej połowy lat 70. do 1985 roku) prowadzonego przez FBI, DEA i prokuraturę okręgową na Brooklynie (Eastern District) – później jej zadania przejęła prokuratura na Manhattanie (Southern District) – ustalono, że mafia sycylijska wprowadzała na rynek amerykański od 3 do 5 ton heroiny rocznie. Problemem w walce z handlarzami narkotyków w USA była nie do końca skoordynowana współpraca obu agencji FBI i DEA. W FBI do roku 1980 nie opracowano żadnego banku danych na temat zorganizowanej przestępczości – agencja płaciła „frycowe” za wieloletnie zaniedbania jej byłego szefa Johna Edgara Hoovera, który zaprzeczał istnieniu zorganizowanego podziemia przestępczego w Stanach (zob. Meyer Lansky – Dalsze lata). Z kolei DEA miała bank danych i doświadczonych agentów, obserwowała sycylijskich mafiosów z „obozu” Tommaso Buscetty (agenci trafili na jego ślady w Brazylii). Obie agencje nawiązały współpracę w 1982 roku dzięki wysiłkom Rudolpha Giulianiego, zgodę wyraził Departament Sprawiedliwości. Śledztwo nabrało wówczas rozmachu. Giuliani pełnił stanowisko prokuratora okręgowego na One St. Andrews Plaza na Manhattanie.Wśród jego współpracowników należy wymienić: * Louisa Freeha, * Richarda Martina. Obaj zaczęli przeczesywać stare sprawy (kartoteki DEA) i protokoły sądowe. Innym problemem dla amerykańskich śledczych była również ociężała i zbiurokratyzowana współpraca z Włochami, różniły ich kodeksy karne, procedury ekstradycji i warunki zachowania tajemnicy sądowej. Od roku 1980 obie strony zaczęły wymieniać się informacjami dzięki czemu udało się zidentyfikować takie tuzy heroinowego półświatka: * Giuseppe Bono (został uwieczniony na swoim zdjęciu ślubnym, Hotel Pierre w Nowym Jorku, listopad 1980r.), * Cesare Bonventre i Baldo Amato (handlarze heroiną; byli obaj na przyjęciu weselnym Bono), * Sal (Salvatore) Catalano – zidentyfikowany w wyniku przechwycenia w marcu 1980 roku w Mediolanie 40 kg heroiny. Agenci DEA następnie zwerbowali Franka Rollego (objęty pośpiesznie FPOŚ – Federalnym Programem Ochrony Świadków); jego kompan Emmanuel Adamita i jego wspólnicy zostali później aresztowani w Mediolanie.Tego samego dnia udało się zatrzymać w Nowy Jorku braci Gambino – John, Rosario i Giuseppe. Zatrzymani we Włoszech stanęli przed tutejszym sądem, a ci złapani w USA mieli osobny proces u siebie w kraju. Z pomocą śledczym przyszli skruszeni mafiosi (Pentti): Tommasso Buscetta i Salvatore „Totuccio” Contorno (zob. Maksiproces – Pentiti); obaj zostali objęci programem FPOŚ. Proces Pizza Connection rozpoczął się 24 października 1985 roku. Wśród oskarżonych znaleźli się m.in.: * Gaetano Badalamenti (były przewodniczący CUPOLI), * Giuseppe Ganci, * Gaetano Mazzara, * Salvatore Mazzurca, * Filippo Casamento, * Giuseppe i Salvatore Lamberti. Większość z nich została skazana na długoletnie kary pozbawienia wolności. Podczas procesu ujawniono powiązania mafii tureckiej (Babas) z Sycylijczykami. Szef Turków Yasar Musullulu zdołał uciec do Bułgarii w 1983 roku, część jego ludzi wpadła w Szwajcarii. Bułgaria odgrywała ważną rolę w tym łańcuszku powiązań. Firma eksportowo – importowa Globus umożliwiała szmuglowanie pieniędzy z handlu narkotykami do banków szwajcarskich. Firma ta była kierowana przez bułgarską tajną policję, która zapewniała bezpieczny transport przez jej terytorium (oczywiście za określony procent od wartości przesyłki). W tym kraju – według DEA – z morfinowego surowca otrzymywano dużą ilość heroiny przemycanej później na zachód. Odkryto – za sprawą FBI – wiele kanałów używanych do prania brudnych pieniędzy. Były to miliony dolarów; zarobione w Stanach pieniądze na handlu heroiną przewożone były m.in. w torbach podróżniczych do Szwajcarii a potem do Palermo (bagman – zob. Virginia Hill). Proces zakończył się (2 marca 1987) skazaniem dwudziestu dwóch handlarzy narkotyków. Sędziowie i ława przysięgłych potwierdzili istnienie zorganizowanego międzynarodowego podziemia przestępczego, które zajmowało się produkcją, przemytem i dystrybucją heroiny oraz praniem pieniędzy. Równolegle toczył się inny (równie ważny) proces wymierzony w zorganizowaną przestępczość – Maksiproces w Palermo.