Piyyut
http://dbpedia.org/resource/Piyyut an entity of type: Thing
Unter Pijjut (Plural: Pijjutim, hebräisch: פיוט) wird die für den liturgischen Gebrauch bestimmte Dichtung verstanden, die im jüdischen Gottesdienst gesungen bzw. vorgetragen wird.
rdf:langString
ピーユート、ピユート（piyyut', 複数形 piyyut'im, ヘブライ語 פיוט）は、 religious services 時に使用するヘブライ語の詩文。多くはミシュナー時代に書かれたが、1世紀からハスカーラーの時代までに多く作られた。 作者のことを payt'an （複数形 payt'anim）という。
rdf:langString
Um piyyut (plural piyyutim, hebreu: פיוטים, פיוט, do grego ποίησις, "poesia") em judaismo é um poema litúrgico. Originalmente poemas pessoais, piyyutim foram introducidos aos serviços religiosos, a causa da sua popularidade, quase continuamente desde a época talmúdica até os séculos recentes.
rdf:langString
Pijut (hebr. פיוט, l.mn. pijutim) – żydowska poezja religijna tworzona w średniowieczu, od około V wieku w. przez poetów zwanych pajetanami. Powstawała w celu utrwalenia i rozpowszechniania historii żydowskiej w czasach prześladowań bizantyjskich. Swą ostateczną formę zawdzięcza poezji arabskiej; rym przyjął się dopiero w X wieku w. Dzięki pijut nastąpiło odrodzenie języka hebrajskiego po okresie dominacji aramejskiego. Najwybitniejszymi twórcami pijutim byli Jose ben Jose, Janaj, Szlomo ibn Gabirol, Eliezer Hakallir. Wiele pijutim zostało włączonych do żydowskiej liturgii.
rdf:langString
Pijut (hebrejsky: פיוט) označuje židovskou poezii náboženského nebo inspirativního charakteru, která je důležitým prvkem o svátcích. Jednotlivé liturgické texty (pijutim) vznikaly od časů Chrámu. Pijutim byly zpívány nebo recitovány během bohoslužeb. Většina z nich je v hebrejštině nebo aramejštině a vznikla na základě nějakého schématu básně, jako například akrostich sledující pořadí hebrejských písmen.
rdf:langString
Pijuto aŭ Pijut (plurale pijjutim aŭ pijutim, en hebrea פִּיּוּטִים / פיוטים, פִּיּוּט / פיוט [piˈjut, pijuˈtim]; el la greka ποιητής poiētḗs "poeto") estas Juda liturgia poemo, kutime planita por esti kantita, ĉantita aŭ deklamita dum la religiaj servoj. Pijjutim estis verkitaj ekde epoko de la Templo. Plejt pijjutim estas en Hebrea aŭ Aramea, kaj plej sekvas iun poezian skemon, kiel akrostikon sekvante la ordon de la Hebrea alfabeto aŭ literumante la nomon de la aŭtoro. Gravaj fakuloj nuntempaj de pijuto estas Ŝulamit Elizur kaj Josef Ĝahalom, ambaŭ de la Hebrea Universitato.
rdf:langString
Un piyyut o piyut (plural piyyutim o piyutim, en hebreo, פִּיּוּטִים / פיוטים, פִּיּוּט / פיוט: פִּיּוּטִים / פיוטים, פִּיּוּט / פיוט; del griego ποιητής poiētḗs, "poeta") es un poema litúrgico judío, diseñado normalmente para ser cantado o recitado durante los servicios religiosos. La tradición judía considera que los Piyyutim se escribieron desde los tiempos del Segundo Templo. La mayoría de los piyyutim están en hebreo o arameo, y muchos de ellos están escritos en forma de acróstico que, o bien sigue el orden del alfabeto hebreo, o bien deletrea el nombre del autor.
rdf:langString
Un piyyout (au pluriel piyyoutim, en hébreu פיוט API : /pijút/ et [pijutím], du grec ποιητής poiētḗs "poète") est un poème liturgique juif généralement destiné à être chanté ou récité pendant l'office, mais différent du psaume car non biblique. Il existe des piyyoutim depuis l'époque du temple de Jérusalem. La plupart sont en hébreu ou en araméen et utilisent une structure poétique tel un acrostiche suivant l'ordre de l'alphabet hébreu ou épelant le nom de l'auteur du piyyout. L'auteur d'un piyyout est appelé un paytan (pluriel paytanim).
rdf:langString
A piyyut or piyut (plural piyyutim or piyutim, Hebrew: פִּיּוּטִים / פיוטים, פִּיּוּט / פיוט pronounced [piˈjut, pijuˈtim]; from Greek ποιητής poiētḗs "poet") is a Jewish liturgical poem, usually designated to be sung, chanted, or recited during religious services. Piyyutim have been written since Temple times. Most piyyutim are in Hebrew or Aramaic, and most follow some poetic scheme, such as an acrostic following the order of the Hebrew alphabet or spelling out the name of the author. Important scholars of piyyut today include Shulamit Elizur and Joseph Yahalom, both at Hebrew University.
rdf:langString
Un piyyut o piyut (plur. piyyutim o piyutim, ebraico פּיּוּטִים / פיוטים ,פּיּוּטִ / פיוט - piˈjut, pijuˈtim - dal greco ποιητής poiétḗs "poeta") è una poesia liturgica ebraica, usualmente scritta per esser cantata, cantilenata o recitata durante funzioni religiose ebraiche. I piyyutim sono stati scritti sin dall'epoca del Tempio di Gerusalemme. La maggior parte dei piyyutim sono in ebraico o aramaico e quasi tutti seguono un qualche tipo di schema poetico, come un acrostico secondo l'alfabeto ebraico o con le iniziali del nome dell'autore.
rdf:langString
Een piyyut (meervoud: piyyutim; Hebreeuws: פִּיּוּט, פִּיּוּטִים), in het Nederlands ook wel gespeld als pijoet, is een joods liturgisch gedicht. Het heeft het karakter van een hymne en wordt meestal gezongen of gereciteerd tijdens religieuze diensten. Piyyutim worden al sinds de tijd van de Joodse tempel geschreven, in het Hebreeuws of Aramees. Sommigen zijn acrostichons, wat een poëtisch schema inhoudt waarbij de beginletters bijvoorbeeld in de volgorde van het Hebreeuwse alfabet geschreven staan.
rdf:langString
Пию́т (ивр. פִּיּוּט, от греч. ποιητής — «поэт») — обобщающее название ряда жанров еврейской , создававшихся с первых веков новой эры до периода Хаскалы, а также каждое отдельное произведение этих жанров.
rdf:langString
rdf:langString
Pijut
rdf:langString
Pijjut
rdf:langString
Pijuto
rdf:langString
Piyyut
rdf:langString
Piyyout
rdf:langString
Piyyut
rdf:langString
ピーユート
rdf:langString
Piyyut
rdf:langString
Piyyut
rdf:langString
Pijut
rdf:langString
Piyyut
rdf:langString
Пиют
xsd:integer
1619825
xsd:integer
1124685020
rdf:langString
August 2022
rdf:langString
Article references single secondary source, and with minimal inline citation.
rdf:langString
Pijut (hebrejsky: פיוט) označuje židovskou poezii náboženského nebo inspirativního charakteru, která je důležitým prvkem o svátcích. Jednotlivé liturgické texty (pijutim) vznikaly od časů Chrámu. Pijutim byly zpívány nebo recitovány během bohoslužeb. Většina z nich je v hebrejštině nebo aramejštině a vznikla na základě nějakého schématu básně, jako například akrostich sledující pořadí hebrejských písmen. Prvním skladatelům (pajtanim) se v zemi Izraelské dařilo před jejím dobytím Araby – například . Jejich pokračovatelé později tvořili jak ve Španělsku (Ibn Gabirol a Avraham Ibn Ezra), tak ve střední Evropě (např. rodina Kalonymus).
rdf:langString
Pijuto aŭ Pijut (plurale pijjutim aŭ pijutim, en hebrea פִּיּוּטִים / פיוטים, פִּיּוּט / פיוט [piˈjut, pijuˈtim]; el la greka ποιητής poiētḗs "poeto") estas Juda liturgia poemo, kutime planita por esti kantita, ĉantita aŭ deklamita dum la religiaj servoj. Pijjutim estis verkitaj ekde epoko de la Templo. Plejt pijjutim estas en Hebrea aŭ Aramea, kaj plej sekvas iun poezian skemon, kiel akrostikon sekvante la ordon de la Hebrea alfabeto aŭ literumante la nomon de la aŭtoro. Multaj pijjutim estas familiaraj en regulaj okazoj de la sinagogaj servoj. Ekzemple, la plej bone konata pijuto povas esti Adon Olam ("Mastro de la mondo"), foje (sed preskaŭ certe erare) atribuita al Solomon ibn Gabirol en Hispanio en la 11a jarcento. Ties poezia formo konsistas el ripetita ritma modelo de mallonga-longa-longa-longa (tiel nomita hazaja metriko), kaj estas tiom ŝatata ke ĝi estas ofte kantata en la konkludo de multaj sinagogaj servoj, post la rita nokta dirado de la Ŝema Izrael, kaj dum la matena ritaro surmeti la tefilinojn. Alia tre ŝatata pijuto estas Jigdal ("Dio estu sanktigita"), kiu estas bazita sur la Principoj de kredo en judismo disvolvigitaj de Maimonido. Gravaj fakuloj nuntempaj de pijuto estas Ŝulamit Elizur kaj Josef Ĝahalom, ambaŭ de la Hebrea Universitato. La verkisto de pijuto estas konata kiel pajtan aŭ pajjetan (פייטנ); plurale pajtanim (פייטנים).
rdf:langString
Unter Pijjut (Plural: Pijjutim, hebräisch: פיוט) wird die für den liturgischen Gebrauch bestimmte Dichtung verstanden, die im jüdischen Gottesdienst gesungen bzw. vorgetragen wird.
rdf:langString
Un piyyut o piyut (plural piyyutim o piyutim, en hebreo, פִּיּוּטִים / פיוטים, פִּיּוּט / פיוט: פִּיּוּטִים / פיוטים, פִּיּוּט / פיוט; del griego ποιητής poiētḗs, "poeta") es un poema litúrgico judío, diseñado normalmente para ser cantado o recitado durante los servicios religiosos. La tradición judía considera que los Piyyutim se escribieron desde los tiempos del Segundo Templo. La mayoría de los piyyutim están en hebreo o arameo, y muchos de ellos están escritos en forma de acróstico que, o bien sigue el orden del alfabeto hebreo, o bien deletrea el nombre del autor. Muchos piyyutim resultan familiares a quienes asisten regularmente a los servicios litúrgicos de la sinagoga. El piyyut más conocido es seguramente Adon Olam ("Señor del Mundo"), que a menudo se canta en la conclusión de muchos servicios en la sinagoga, después de la recitación nocturna del Shemá, y durante el ritual matutino de ponerse las filacterias. Otro piyyut muy querido es el Yigdal ("Sea exaltado Dios"), que se basa en los Trece principios de fe formulados por Maimonides. Algunos de estudiosos más importantes de los piyyutim hoy en día son Shulamit Elizur y Joseph Yahalom, ambos de Universidad Hebrea. Al autor de un piyyut se lo conoce como paytan o payyetan (פייטן), en plural paytanim (פייטנים).
rdf:langString
Un piyyout (au pluriel piyyoutim, en hébreu פיוט API : /pijút/ et [pijutím], du grec ποιητής poiētḗs "poète") est un poème liturgique juif généralement destiné à être chanté ou récité pendant l'office, mais différent du psaume car non biblique. Il existe des piyyoutim depuis l'époque du temple de Jérusalem. La plupart sont en hébreu ou en araméen et utilisent une structure poétique tel un acrostiche suivant l'ordre de l'alphabet hébreu ou épelant le nom de l'auteur du piyyout. Beaucoup de piyyoutim sont familiers à ceux qui se rendent régulièrement à l'office synagogal. Par exemple l'un des plus fameux est sans doute Adon Olam parfois attribué à Salomon ibn Gabirol, rabbin et poète andalou du XIe siècle. Sa forme poétique consiste simplement en des tétramètres iambiques rimés et sa grande popularité fait qu'il est chanté à la fin de nombreux offices, après la récitation nocturne du Chema Israël et lors de la pose des tefilins le matin. Un autre piyyout très connu est le Yigdal (« Que Dieu soit sanctifié ») basé sur les treize principes de foi de Maïmonide. L'auteur d'un piyyout est appelé un paytan (pluriel paytanim).
rdf:langString
A piyyut or piyut (plural piyyutim or piyutim, Hebrew: פִּיּוּטִים / פיוטים, פִּיּוּט / פיוט pronounced [piˈjut, pijuˈtim]; from Greek ποιητής poiētḗs "poet") is a Jewish liturgical poem, usually designated to be sung, chanted, or recited during religious services. Piyyutim have been written since Temple times. Most piyyutim are in Hebrew or Aramaic, and most follow some poetic scheme, such as an acrostic following the order of the Hebrew alphabet or spelling out the name of the author. Many piyyutim are familiar to regular attendees of synagogue services. For example, the best-known piyyut may be Adon Olam ("Master of the World"). Its poetic form consists of a repeated rhythmic pattern of short-long-long-long (the so-called hazaj meter), and it is so beloved that it is often sung at the conclusion of many synagogue services, after the ritual nightly recitation of the Shema, and during the morning ritual of putting on tefillin phylacteries. Another beloved piyyut is Yigdal ("May God be Hallowed"), which is based upon the Thirteen Principles of Faith set forth by Maimonides. Important scholars of piyyut today include Shulamit Elizur and Joseph Yahalom, both at Hebrew University. The author of a piyyut is known as a paytan or payyetan (פייטן); plural paytanim (פייטנים).
rdf:langString
Een piyyut (meervoud: piyyutim; Hebreeuws: פִּיּוּט, פִּיּוּטִים), in het Nederlands ook wel gespeld als pijoet, is een joods liturgisch gedicht. Het heeft het karakter van een hymne en wordt meestal gezongen of gereciteerd tijdens religieuze diensten. Piyyutim worden al sinds de tijd van de Joodse tempel geschreven, in het Hebreeuws of Aramees. Sommigen zijn acrostichons, wat een poëtisch schema inhoudt waarbij de beginletters bijvoorbeeld in de volgorde van het Hebreeuwse alfabet geschreven staan. Veel piyyutim zijn bekend bij degenen die regelmatig synagogediensten bijwonen. De meest bekende piyyut is waarschijnlijk Adon Olam (אֲדוֹן עוֹלָם) (dat zich laat vertalen als 'Eeuwige Heer'). Hoewel de dictie (wijze van uitspreken) wijst op de oudheid, is het reciteren van deze piyyut pas sinds de 15e eeuw een vast onderdeel van het dagelijkse leven, en dan met name de ochtend. Een andere geliefde piyyut is Yigdal (יִגְדָּל) (Hebreeuws voor 'Verheven' of 'Geprezen', zoals in de eerste regel: "Verheven zij de levende God en geprezen" (יִגְדַּל אֱלֹהִים חַי וְיִשְׁתַּבַּח)), die gebaseerd is op de dertien geloofsprincipes die door Maimonides uiteengezet zijn. Deze piyyut wordt zowel gebruikt bij het aanbreken van de dag als het afsluiten van de avond. De schrijver van een piyyut wordt aangeduid als paytan of payyetan (פייטן), paytanim (פייטנים) in meervoud. Het woord piyyut is afgeleid van het Griekse woord ποιητής (poētḗs), dat poëet (dichter) betekent. Een piyyut moet overigens niet verward worden met een tefilla (תְּפִלָּה), het joodse gebed.
rdf:langString
Un piyyut o piyut (plur. piyyutim o piyutim, ebraico פּיּוּטִים / פיוטים ,פּיּוּטִ / פיוט - piˈjut, pijuˈtim - dal greco ποιητής poiétḗs "poeta") è una poesia liturgica ebraica, usualmente scritta per esser cantata, cantilenata o recitata durante funzioni religiose ebraiche. I piyyutim sono stati scritti sin dall'epoca del Tempio di Gerusalemme. La maggior parte dei piyyutim sono in ebraico o aramaico e quasi tutti seguono un qualche tipo di schema poetico, come un acrostico secondo l'alfabeto ebraico o con le iniziali del nome dell'autore. Molti piyyutim sono ben noti a tutti coloro che frequentano regolarmente una sinagoga ed i suoi servizi liturgici. Per esempio, uno dei più noti potrebbe essere Adon Olam ("Signore dell'Universo"), a volte attribuito (quasi sicuramente per errore) ad Avicebron (XI sec. in Spagna). La sua forma poetica è composta da uno schema ritmico ripetuto di tipo breve-lungo-lungo-lungo, ed è così amato che spesso viene cantato a conclusione di molti servizi della sinagoga, dopo il rituale notturno con recita della Shemà e durante il rituale mattutino di indossamento dei tefillin. Un altro beneamato piyyut è Yigdal ("Che Dio sia Santificato"), che si basa sui 13 principi della fede sviluppati da Maimonide. Importanti studiosi di piyyut attualmente includono e , entrambi alla Università Ebraica di Gerusalemme. L'autore di piyyutim viene chiamato paytan o payyetan (plur. paytanim).
rdf:langString
ピーユート、ピユート（piyyut', 複数形 piyyut'im, ヘブライ語 פיוט）は、 religious services 時に使用するヘブライ語の詩文。多くはミシュナー時代に書かれたが、1世紀からハスカーラーの時代までに多く作られた。 作者のことを payt'an （複数形 payt'anim）という。
rdf:langString
Um piyyut (plural piyyutim, hebreu: פיוטים, פיוט, do grego ποίησις, "poesia") em judaismo é um poema litúrgico. Originalmente poemas pessoais, piyyutim foram introducidos aos serviços religiosos, a causa da sua popularidade, quase continuamente desde a época talmúdica até os séculos recentes.
rdf:langString
Pijut (hebr. פיוט, l.mn. pijutim) – żydowska poezja religijna tworzona w średniowieczu, od około V wieku w. przez poetów zwanych pajetanami. Powstawała w celu utrwalenia i rozpowszechniania historii żydowskiej w czasach prześladowań bizantyjskich. Swą ostateczną formę zawdzięcza poezji arabskiej; rym przyjął się dopiero w X wieku w. Dzięki pijut nastąpiło odrodzenie języka hebrajskiego po okresie dominacji aramejskiego. Najwybitniejszymi twórcami pijutim byli Jose ben Jose, Janaj, Szlomo ibn Gabirol, Eliezer Hakallir. Wiele pijutim zostało włączonych do żydowskiej liturgii.
rdf:langString
Пию́т (ивр. פִּיּוּט, от греч. ποιητής — «поэт») — обобщающее название ряда жанров еврейской , создававшихся с первых веков новой эры до периода Хаскалы, а также каждое отдельное произведение этих жанров. Большая часть обширной литературы пиютов, в особенности периода так называемого «восточного пиюта» (около V—XII веков), предназначались для украшения молитв. Произведения авторов пиютов — (пайтаним) представляли собой строфические поэмы; они заменяли читавшиеся прежде прозаические фрагменты между бенедикциями и и исполнялись канторами во время общественного богослужения. Объём и тема пиютов в значительной мере определялись строфической структурой, зачастую также развитием алфавитного (иногда неполного) или именного акростиха.
xsd:nonNegativeInteger
16223