Pendine Sands
http://dbpedia.org/resource/Pendine_Sands an entity of type: WikicatLandSpeedRecords
Pendine Sands es una playa de 11 km de longitud, situada en la orilla de la bahía de Carmarthen, en la costa sur de Gales. Prácticamente rectilínea, se extiende de oeste a este desde Gilman Point a Laugharne Sands. El pueblo de Pendine está cercano al extremo occidental de la playa.
rdf:langString
Pendine Sands ist ein Uferstreifen an der walisischen Küste, der in den 1920er Jahren als Strecke für Rekordversuche mit Rennwagen verwendet wurde. Sah man anfangs den in den Wäldern der Grafschaft Surrey gelegenen Brooklands-Kurs als ideal für Rekordversuche an, wurde die an dessen Streckenabschnitt „Wey-Brücke“ quer geneigte Straßenoberfläche zunehmend als nachteilig empfunden. Die Suche nach einer Alternative, die vor allem eine lange, ebene Bahn bieten musste, begann, und der US-amerikanische Austragungsort Daytona Beach wies bereits die Richtung. Zu den ersten Nutzern gehörte 1924 der Rennfahrer Malcolm Campbell, nachdem ihm bekannt wurde, dass im Carmarthenshire zwischen und der Strand vom Royal Automobile Club (RAC) für die sechstägigen „Speed Trials“ jenes Jahres ausgewählt worde
rdf:langString
Pendine Sands (Welsh: Traeth Pentywyn) is a 7-mile (11 km) beach on the shores of Carmarthen Bay on the south coast of Wales. It stretches west to east from Gilman Point to Laugharne Sands. The village of Pendine (Welsh: Pentywyn) is close to the western end of the beach.
rdf:langString
Pendine Sands est une plage de 11 km de longueur sur les rives de la baie de Carmarthen, à la côte sud du pays de Galles. Elle s'étend de Gilman Point à l'ouest et Laugharne Sands à l'est. Le village de Pendine est proche de l'extrémité ouest de Pendine Sands. Au début des années 1900, les sables furent utilisés comme lieu de rencontre des amateurs de voitures et de motos de course. À partir de 1922 s'y tint l'événement annuel Welsh TT motor cycle, une course de motos.
rdf:langString
Pendine Sands is een 11¼ km (7 mijl) lang strand aan de kust van de baai van Carmarthen aan de zuidkust van Wales. Het strekt zich uit van Gilman Point in het westen tot aan Laugherne Sands in het oosten. Het dorp Pendine is gesitueerd nabij het westelijke einde van Pendine Sands. In 1933 vertrokken Amy Johnson en haar echtgenoot Jim Mollison van Pendine Sands in een ‘De Havilland Dragon Rapide’ voor een non-stopvlucht naar de Verenigde Staten.
rdf:langString
rdf:langString
Pendine Sands
rdf:langString
Pendine Sands
rdf:langString
Pendine Sands
rdf:langString
Pendine Sands
rdf:langString
Pendine Sands
xsd:float
51.74269866943359
xsd:float
-4.5346999168396
xsd:integer
954207
xsd:integer
1122855761
xsd:integer
8
xsd:integer
10
rdf:langString
Carmarthenshire UK location map.svg
xsd:integer
74
xsd:integer
110
rdf:langString
file
rdf:langString
hard grey
xsd:integer
10
rdf:langString
Pendine Sands
rdf:langString
Map of South Wales coastline around Pendine Sands
rdf:langString
right
xsd:integer
230
rdf:langString
P E N D I N E S A N D S
rdf:langString
soft grey
rdf:langString
right
xsd:integer
325
xsd:integer
10
xsd:string
51.7427 -4.5347
rdf:langString
Pendine Sands ist ein Uferstreifen an der walisischen Küste, der in den 1920er Jahren als Strecke für Rekordversuche mit Rennwagen verwendet wurde. Sah man anfangs den in den Wäldern der Grafschaft Surrey gelegenen Brooklands-Kurs als ideal für Rekordversuche an, wurde die an dessen Streckenabschnitt „Wey-Brücke“ quer geneigte Straßenoberfläche zunehmend als nachteilig empfunden. Die Suche nach einer Alternative, die vor allem eine lange, ebene Bahn bieten musste, begann, und der US-amerikanische Austragungsort Daytona Beach wies bereits die Richtung. Zu den ersten Nutzern gehörte 1924 der Rennfahrer Malcolm Campbell, nachdem ihm bekannt wurde, dass im Carmarthenshire zwischen und der Strand vom Royal Automobile Club (RAC) für die sechstägigen „Speed Trials“ jenes Jahres ausgewählt worden war. Die Länge von elf Kilometern des geraden Stückes bot genug Weg zum Beschleunigen der Fahrzeuge, hin zu den festgelegten Kilometer- und Meilendistanzen. Problematisch waren aber die Übergänge von hartem und weichem Sand, letzterer sorgte für ein Durchdrehen der Räder und folgendes Schlingern des Fahrzeugs. Trotzdem konnte Campbell am 24. September 1924 mit 235,215 km/h eine neue Bestmarke für den Landgeschwindigkeitsrekord festsetzen. Zu den Eigenarten der Strecke gehörte, dass die Wagen, falls der Sand vom Regen feucht war, einsinken konnten. Die örtlichen Flutverhältnisse erlaubten Rekordversuche erst ab Februar. Wer auf einer trockenen Piste fahren wollte, musste mitunter mit einem Pflug zuerst Drainagegräben in den Sand ziehen lassen. Dreimal brach Campbell auf Pendine Sands den Landgeschwindigkeitsrekord, zweimal war es . Seinen dritten Versuch bezahlte jener mit dem Leben, als sich am 3. März 1927 sein Wagen überschlug. Die Trümmer des Babs vergrub man an Ort und Stelle im Sand. Campbell wählte für weitere Rekordversuche zunächst Daytona Beach, anschließend die Bonneville Flats. Erneut in die Presse geriet Parry-Thomas’ Tragödie, als 1969 das Wrack des Wagens ausgegraben und einer Restaurierung zugeführt wurde. Der Wagen befindet sich heute im Pendiner Museum of Speed.
rdf:langString
Pendine Sands es una playa de 11 km de longitud, situada en la orilla de la bahía de Carmarthen, en la costa sur de Gales. Prácticamente rectilínea, se extiende de oeste a este desde Gilman Point a Laugharne Sands. El pueblo de Pendine está cercano al extremo occidental de la playa. En los primeros años 1900, las playas se utilizaron para disputar y carreras de motocicletas y de automóviles. Desde 1922, el TT de Gales se disputó anualmente en Pendine Sands. El firme, la propia superficie plana de la playa, era más recto y más liso que la gran mayoría de las carreteras importantes de la época. La revista Motor Cycle describió las arenas como "la mejor autopista natural imaginable".
rdf:langString
Pendine Sands (Welsh: Traeth Pentywyn) is a 7-mile (11 km) beach on the shores of Carmarthen Bay on the south coast of Wales. It stretches west to east from Gilman Point to Laugharne Sands. The village of Pendine (Welsh: Pentywyn) is close to the western end of the beach. In the early 1900s the sands were used as a venue for car and motor cycle races. From 1922 the annual Welsh TT motor cycle event was held here. The firm, flat surface of the beach created a race track that was straighter and smoother than many major roads of the time. Motor Cycle magazine described the sands as "the finest natural speedway imaginable".
rdf:langString
Pendine Sands est une plage de 11 km de longueur sur les rives de la baie de Carmarthen, à la côte sud du pays de Galles. Elle s'étend de Gilman Point à l'ouest et Laugharne Sands à l'est. Le village de Pendine est proche de l'extrémité ouest de Pendine Sands. Au début des années 1900, les sables furent utilisés comme lieu de rencontre des amateurs de voitures et de motos de course. À partir de 1922 s'y tint l'événement annuel Welsh TT motor cycle, une course de motos. La surface ferme et plane de la plage crée une piste de course plus droite et plus lisse que la plupart des grandes routes de l'époque. Le magazine décrit les sables comme « la meilleure piste de course naturelle imaginable. »
rdf:langString
Pendine Sands is een 11¼ km (7 mijl) lang strand aan de kust van de baai van Carmarthen aan de zuidkust van Wales. Het strekt zich uit van Gilman Point in het westen tot aan Laugherne Sands in het oosten. Het dorp Pendine is gesitueerd nabij het westelijke einde van Pendine Sands. In de vroege 20e eeuw werd het strand gebruikt als locatie voor auto- en motorraces. Vanaf 1922 werd het jaarlijks terugkerende Welsh TT motorrace-evenement gehouden op het strand van Pendine. Het stevige gladde zand was uitermate geschikt als racebaan en was daarmee rechter en gladder dan de meeste andere straten en wegen in die tijd. Motor Cycle Magazine beschreef Pendine Sands als ‘De beste natuurlijke racebaan ooit voorstelbaar’. Rond 1920 werd het duidelijk dat de wegen en racecircuits niet langer toereikende locaties waren om wereldsnelheidsrecordpogingen op land te houden, toen snelheden van 240 km/h (150 mph) werden benaderd. Voor een snelheidsrecord moest een afstand van 1,6 km (1 mijl) op topsnelheid worden afgelegd. Samen met de ruimte die nodig was voor de acceleratie tot de topsnelheid en de veilige marge voor de remweg, betekende dit dat er een recht, vlak en glad oppervlak van ten minste 8 km (5 miles) lengte nodig was. De eerste persoon die gebruikmaakte van Pendine Sands voor een poging tot het verbreken van het wereldsnelheidsrecord op land was Malcolm Campbell. Op 25 september 1924 zette hij het record op 235,22 km/h (146,16 mph) op Pendine Sands in zijn Sunbeam 350PK auto, ook bekend als de Blue Bird. Tussen 1924 en 1927 werd op Pendine Sands nog vier maal met succes een wereldrecord aangevallen: twee keer door Malcolm Campbell en twee keer door de Welshmen J.G. Parry-Thomas in z'n auto genaamd ‘Babs’. De 240 km/h (150 mph) grens was doorslaggevend en het record van 280,38 km/h (174,22 mph) werd in februari 1927 gezet door Malcolm Cambell in z'n tweede Blue Bird. Op 3 maart 1927 waagde Parry-Thomas een poging om het record van Campbell te verbreken. In zijn laatste run met een snelheid van ca. 280 km/h (170 mph) brak de openliggende aandrijfketting en onthoofdde Parry-Thomas gedeeltelijk. Babs was onbestuurbaar en sloeg over de kop. Parry-Thomas was de eerste coureur die dodelijk verongelukte tijdens een wereldsnelheidsrecord op land. Dit was tevens de laatste wereldsnelheidsrecordpoging op land die op Pendine Sands werd gehouden. Babs, de auto van Parry-Thomas werd begraven in de zandduinen nabij het dorp Pendine. Owen Wyn Owen, een techniekleraar aan het Bangor Technisch College, vroeg toestemming om Babs op te graven en kreeg die. In de vijftien jaren die daarop volgde, restaureerde hij de auto, welke nu tentoongesteld staat in het Museum of Speed in . In 1933 vertrokken Amy Johnson en haar echtgenoot Jim Mollison van Pendine Sands in een ‘De Havilland Dragon Rapide’ voor een non-stopvlucht naar de Verenigde Staten. Ten tijde van de Tweede Wereldoorlog verwierf het Britse Ministerie van Defensie Pendine Sands en gebruikte het als oefenschietbaan. Het strand is nog steeds eigendom van het Ministerie. Waarschuwingsborden zijn prominent aanwezig en wijzen op de gevaren van onontplofte munitie en de toegang voor het publiek is beperkt. Van maandag tot vrijdag is een deel van het strand afgesloten ten behoeve van oefeningen van het leger. Don Wales, kleinzoon van Malcolm Campbell en neef van Donald Campbell vestigde in juni 2002 op Pendine Sands een Brits snelheidsrecord op land voor elektrisch aangedreven auto’s in de Bluebird Electric 2 met een snelheid van 220,48 km/h (137 mph). Top Gear filmde op Pendine Sands een reportage als onderdeel van de vijfde aflevering van het vierde seizoen en keerde terug voor een tweede reportage voor de eerste aflevering van het vijfde seizoen. het programma Scrapheap Challenge gebruikte het strand voor de eerste aflevering van het tiende seizoen, die werd uitgezonden in 2008. Vandaag de dag wordt Pendine Sands soms gebruikt voor rallyevenementen, hoewel het bezoekersaantal uit veiligheid wordt beperkt. Het strand is ook een populaire locatie voor kite-buggying en eigengemaakte hovercrafts. Tussen 9 juli 2004 en mei 2010 was het voor alle voertuigen om veiligheidsredenen verboden om het strand te gebruiken. Echter sinds mei 2010 mogen er weer auto’s het strand op.
xsd:integer
40
rdf:langString
right
xsd:integer
50
xsd:integer
55
xsd:integer
140
xsd:nonNegativeInteger
17438
<Geometry>
POINT(-4.5346999168396 51.742698669434)
