Patriarch Sergius of Moscow

rdf:langString Sergiusz (patriarcha Moskwy)

rdf:langString Sergiusz, imię świeckie Iwan Nikołajewicz Stragorodski, Иван Николаевич Страгородский (ur. 11 stycznia 1867 w Arzamasie, zm. 15 maja 1944 w Moskwie) – dwunasty (de facto trzynasty) patriarcha moskiewski i całej Rusi, sprawujący urząd w latach 1943–1944. Pochodził z rodziny duchownego prawosławnego z Arzamasu. Po uzyskaniu dyplomu Petersburskiej Akademii Duchownej w 1890 wyjechał do Japonii w charakterze misjonarza. Po powrocie do Petersburga prowadził pracę naukową w Akademii Duchownej, której był absolwentem. Następnie od 1901 do 1905 był jej rektorem. Wyświęcony na biskupa w 1901, do 1905 służył jako wikariusz eparchii petersburskiej. Od 1905 do 1917 był biskupem fińskim i wyborskim. Należał do grupy duchownych opowiadających się za przeprowadzeniem w Rosyjskim Kościele Prawosławnym gruntownych reform, do czego ostatecznie nie doszło wskutek oporu cara Mikołaja II. W 1917 otrzymał godność metropolity szujskiego i włodzimierskiego. Po ukonstytuowaniu się w 1922 Żywej Cerkwi poparł ten ruch i wszedł w skład jego najwyższego organu zarządzającego – Wyższego Zarządu Cerkiewnego. Dwa lata później oficjalnie zerwał z Żywą Cerkwią i stał się bliskim współpracownikiem patriarchy moskiewskiego i całej Rusi Tichona, który powierzył mu godność metropolity niżnonowogrodzkiego. W 1925, po śmierci Tichona, a następnie aresztowaniu wyznaczonego przez niego locum tenens Patriarchatu Moskiewskiego, metropolity krutickiego Piotra, Sergiusz został zgodnie z jego wolą zastępcą locum tenens. W okresie faktycznego kierowania przez metropolitę Sergiusza Rosyjskim Kościołem Prawosławnym władze radzieckie prowadziły, zgodnie z założeniami marksizmu, konsekwentną politykę antyreligijną. Chcąc ratować Patriarchat Moskiewski przed całkowitym zniszczeniem, w 1927 Sergiusz zgodził się (prawdopodobnie pod bezpośrednim naciskiem radzieckich organów bezpieczeństwa) wydać deklarację o pełnej lojalności prawosławnych wobec państwa. Doprowadziła ona do powstania w Cerkwi głębokich podziałów – część duchowieństwa i wiernych poparła decyzję metropolity, część zaś wypowiedziała mu posłuszeństwo. Deklaracja Sergiusza nie przyniosła zamierzonych efektów; w czasie wielkiego terroru duchowieństwo prawosławne zostało poddane zmasowanym represjom, a struktury Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego niemal całkowicie unicestwione. Polityka Stalina wobec Cerkwi uległa zmianie dopiero po agresji Niemiec na ZSRR w 1941. Władze radzieckie potrzebowały poparcia Kościoła, by mobilizować społeczeństwo w obronie kraju. Metropolita Sergiusz już 22 czerwca 1941 wystąpił z pierwszą odezwą do wiernych, apelując do nich o wszechstronne wspieranie wysiłku wojennego ZSRR. Kolejne takie apele kierował z Uljanowska, dokąd został w tym samym roku ewakuowany z Moskwy. We wrześniu 1943 Sergiusz wziął udział w spotkaniu ostatnich pozostających na wolności biskupów rosyjskich ze Stalinem, w czasie którego ten ostatni zgodził się na ponowne otwarcie cerkwi, szkół duchownych i monasterów, jak również na zwołanie soboru biskupów i wybór patriarchy. Sobór ten odbył się jeszcze w tym samym miesiącu i wybrał Sergiusza na patriarchę. Hierarcha do końca życia działał na rzecz odbudowy zniszczonych struktur cerkiewnych. Zmarł w 1944 wskutek wylewu krwi do mózgu i został pochowany w soborze Objawienia Pańskiego w Moskwie pełniącym wówczas funkcje katedry patriarszej.