Paris Charter
http://dbpedia.org/resource/Paris_Charter an entity of type: WikicatTreaties
Die Charta von Paris (offiziell Charta von Paris für ein neues Europa) ist ein grundlegendes internationales Abkommen über die Schaffung einer neuen friedlichen Ordnung in Europa nach der Wiedervereinigung Deutschlands und der Einstellung der Ost-West-Konfrontation. Sie wurde am 21. November 1990 in Paris als Schlussdokument der KSZE-Sondergipfelkonferenz von 32 europäischen Ländern sowie den USA und Kanada unterschrieben. Die Staats- und Regierungschefs der Teilnehmerstaaten erklärten die Spaltung Europas für beendet, verpflichteten sich zur Demokratie als einzig legitime Regierungsform und sicherten ihren Völkern die Gewährleistung der Menschenrechte und Grundfreiheiten zu. Die Charta von Paris dokumentierte das Ende der Teilung Europas im Kalten Krieg.
rdf:langString
Paryska Karta Nowej Europy – dokument podpisany podczas konferencji na szczycie państw Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie, dnia 21 listopada 1990 w Paryżu (podpisany m.in. przez ówczesnego polskiego premiera – Tadeusza Mazowieckiego). Ze względu na moment historyczny w którym odbywał się ten szczyt, stwierdzono zakończenie okresu konfrontacji i podziału w Europie oraz zapoczątkowanie nowej ery – demokracji, pokoju i jedności. Dokument został utworzony w sześciu językach (angielski, francuski, hiszpański, niemiecki, rosyjski i włoski) i składa się z trzech części.
rdf:langString
تم اعتماد ميثاق باريس لأوروبا الجديدة (المعروف أيضًا باسم ميثاق باريس) من خلال اجتماع قمة لمعظم الحكومات الأوروبية بالإضافة إلى حكومات كندا، الولايات المتحدة والاتحاد السوفيتي، في باريس من 19 – 21 نوفمبر 1990. تم إنشاء الميثاق على أساس اتفاقيات هلسنكي وتم تعديله في ميثاق 1999 للأمن الأوروبي. وتشكل هذه الوثائق معًا الأساس المتفق عليه لمنظمة الأمن والتعاون في أوروبا. ومع ذلك ، لم توقع جميع الدول الأعضاء في منظمة الأمن والتعاون في أوروبا على المعاهدة.
rdf:langString
La Traktato de Parizo estis protokolo subskribita en la pintokunsido okazinta en Parizo el la 19a de novembro ĝis la 21a de novembro 1990, kaj konvokita de la Konferenco pri Sekureco kaj Kunlaborado en Eŭropo (KSKE), kie oni setligas la ideologian bazon, la agadprogramon kaj la instituciojn de la organizaĵo kiu kunigis la tutan ŝtataron de Eŭropo, Usono kaj Kanado. La organizoj kun kiuj la OSKE havas rilatojn kunlaborajn estas, ĉefe, la Unuiĝintaj Nacioj kaj ligitaj institucioj, kiel la Eŭropa Unio, la NATO, la Komunumo de Sendependaj Ŝtatoj kaj la Konsilio de Eŭropo.
rdf:langString
La Carta de París fue un tratado firmado en la cumbre celebrada en París del 19 al 21 de noviembre de 1990, por la Conferencia sobre la Seguridad y Cooperación en Europa (CSCE), donde se establecen los fundamentos ideológicos, el programa de acción y las instituciones de la organización que agrupa a todos los Estados de Europa, Estados Unidos y Canadá.
rdf:langString
La Charte de Paris pour une nouvelle Europe est une charte initialement adoptée par 34 pays à l'issue du sommet de Paris organisé par la Conférence sur la sécurité et la coopération en Europe (CSCE) du 19 au 21 novembre 1990 ; dans le contexte de la réunification allemande et de la chute des régimes communistes en Europe. Établie sur la base des accords d'Helsinki et plus tard amendée dans la Charte pour la sécurité européenne de 1999, elle peut être assimilée à une conférence de paix entérinant la fin de la guerre froide mais son ambition va bien au-delà, en proposant à l'Europe un modèle démocratique basé sur la coopération et la prévention des conflits ; tel que stipulé dès le premier paragraphe de la charte :
rdf:langString
The Charter of Paris for a New Europe (also known as the Paris Charter) was adopted by a summit meeting of most European governments in addition to those of Canada, the United States and the Soviet Union, in Paris from 19–21 November 1990. The charter was established on the foundation of the Helsinki Accords and was further amended in the 1999 Charter for European Security. Together, these documents form the agreed basis for the Organization for Security and Co-operation in Europe. However, not all OSCE member countries have signed the treaty.
rdf:langString
La Carta di Parigi per una nuova Europa (nota anche come Carta di Parigi) venne adottata dalla maggior parte degli stati firmatari degli Accordi di Helsinki il 21 novembre 1990 a Parigi. Gli accordi di Helsinki costituivano infatti un fondamento della Carta di Parigi. Entrambi i documenti formano la base dell'Organizzazione per la sicurezza e la cooperazione in Europa, anche se non tutti gli stati membri dell'OSCE hanno firmato la Carta di Parigi.
rdf:langString
Парижская хартия (англ. Paris Charter), или Парижская хартия для новой Европы (англ. Charter of Paris for a New Europe), была принята на Совещании глав государств и правительств государств-участников Совещания по безопасности и сотрудничеству в Европе (ОБСЕ) — Австрии, Бельгии, Болгарии, Венгрии, Германии, Греции, Дании, Ирландии, Исландии, Испании, Италии, Канады, Кипра, Лихтенштейна, Люксембурга, Мальты, Монако, Нидерландов, Норвегии, Польши, Португалии, Румынии, Сан-Марино, Святого Престола, Соединённого Королевства, Соединённых Штатов Америки, Советского Союза, Турции, Финляндии, Франции, Чешской и Словацкой Федеративной Республики, Швейцарии, Швеции и Югославии, — проходившем в Париже с 19 по 21 ноября 1990 года.
rdf:langString
Паризька хартія для нової Європи (англ. Charter of Paris for a New Europe) — підсумковий документ Наради з безпеки і співробітництва в Європі, що відбулася в Парижі 21 листопада 1990 року. Підписана від імені Австрії, Бельгії, Болгарії, Угорщини, Німеччини, Греції, Данії, Ірландії, Ісландії, Іспанії, Італії (Європейське Співтовариство), Канади, Кіпру, Ліхтенштейну, Люксембургу, Мальти, Монако, Нідерландів, Норвегії, Польщі, Португалії, Румунії, Сан-Марино, Святійшого Престолу, Сполученого Королівства, Сполучених Штатів Америки, Союзу Радянських Соціалістичних Республік, Туреччини, Фінляндії, Франції, Чеської і Словацької Федеративної Республіки, Швейцарії, Швеції та Югославії.
rdf:langString
rdf:langString
ميثاق باريس
rdf:langString
Charta von Paris
rdf:langString
Pintokunsido de Parizo
rdf:langString
Carta de París
rdf:langString
Carta di Parigi
rdf:langString
Charte de Paris pour une nouvelle Europe
rdf:langString
Paris Charter
rdf:langString
Paryska Karta Nowej Europy
rdf:langString
Парижская хартия
rdf:langString
Паризька хартія для нової Європи
rdf:langString
Charter of Paris for a New Europe
xsd:integer
773137
xsd:integer
1076325757
xsd:gMonthDay
--11-21
rdf:langString
Brian Mulroney
rdf:langString
Charles Haughey
rdf:langString
François Mitterrand
rdf:langString
George H. W. Bush
rdf:langString
Giulio Andreotti
rdf:langString
Helmut Kohl
rdf:langString
Margaret Thatcher
rdf:langString
Mikhail Gorbachev
rdf:langString
Václav Havel
rdf:langString
Felipe González
rdf:langString
Turgut Özal
rdf:langString
Mário Soares
rdf:langString
Wojciech Jaruzelski
rdf:langString
Mauno Koivisto
rdf:langString
Angelo Sodano
rdf:langString
Gro Harlem Brundtland
rdf:langString
Arnold Koller
rdf:langString
Carl Bildt
rdf:langString
Ruud Lubbers
rdf:langString
Borisav Jović
rdf:langString
Jacques Dupont
rdf:langString
Davíð Oddsson
rdf:langString
Eddie Fenech Adami
rdf:langString
Georgi Atanasov
rdf:langString
Franz Vranitzky
rdf:langString
George Vassiliou
rdf:langString
Wilfried Martens
rdf:langString
Hans Brunhart
rdf:langString
Cesare Gasperoni
rdf:langString
Ion Iliescu
rdf:langString
Jacques Santer
rdf:langString
József Antall
rdf:langString
Konstantinos Mitsotakis
rdf:langString
Poul Schlüter
rdf:langString
تم اعتماد ميثاق باريس لأوروبا الجديدة (المعروف أيضًا باسم ميثاق باريس) من خلال اجتماع قمة لمعظم الحكومات الأوروبية بالإضافة إلى حكومات كندا، الولايات المتحدة والاتحاد السوفيتي، في باريس من 19 – 21 نوفمبر 1990. تم إنشاء الميثاق على أساس اتفاقيات هلسنكي وتم تعديله في ميثاق 1999 للأمن الأوروبي. وتشكل هذه الوثائق معًا الأساس المتفق عليه لمنظمة الأمن والتعاون في أوروبا. ومع ذلك ، لم توقع جميع الدول الأعضاء في منظمة الأمن والتعاون في أوروبا على المعاهدة. كان الميثاق أحد المحاولات العديدة لاغتنام فرصة سقوط الشيوعية من خلال دعوة دول الكتلة الشرقية السابقة بنشاط إلى الإطار الإيديولوجي للغرب. وقد تمت مقارنته بمؤتمر فرساي لعام 1919 أو مؤتمر فيينا لعام 1815 في طموحه الفخم لإعادة تشكيل أوروبا. في الواقع ، كانت قمة باريس مؤتمر السلام للحرب الباردة: وضعت البيريسترويكا في نهاية المطاف نهاية للتقسيم الإيديولوجي والسياسي للستار الحديدي. كانت الديمقراطية التعددية واقتصاد السوق جنباً إلى جنب مع القانون الدولي والتعددية التي ينظر إليها على أنها المنتصر. أنشأ الميثاق مكتبًا للانتخابات الحرة (أعيدت تسميته لاحقًا باسم مكتب المؤسسات الديمقراطية وحقوق الإنسان) في وارسو، ومركز منع النزاعات في فيينا، وأمانة. وفي وقت لاحق، في عام 1992، تم تعيين أمين عام. وتم الاتفاق على أن يجتمع وزراء الخارجية بانتظام لإجراء مشاورات سياسية. حضرت رئيسة الوزراء البريطانية مارغريت ثاتشر القمة بينما كانت تواجه تحديًا لقيادتها للحزب المحافظ الحاكم في البلاد، وأثناء وجودها في باريس، علمت أنها لم تحصل على أصوات كافية في الجولة الأولى من انتخابات قيادة الحزب لإعلان الفائز مباشرة، مما يستلزم جولة أخرى من التصويت. زعمت تاتشر في وقت لاحق أن حقيقة أنها كانت في باريس وغير قادرة على البدء في حشد الدعم على الفور كان أحد العوامل التي أدت إلى مغادرتها انتخابات القيادة والاستقالة كزعيمة للحزب ورئيسة للوزراء.
rdf:langString
La Traktato de Parizo estis protokolo subskribita en la pintokunsido okazinta en Parizo el la 19a de novembro ĝis la 21a de novembro 1990, kaj konvokita de la Konferenco pri Sekureco kaj Kunlaborado en Eŭropo (KSKE), kie oni setligas la ideologian bazon, la agadprogramon kaj la instituciojn de la organizaĵo kiu kunigis la tutan ŝtataron de Eŭropo, Usono kaj Kanado. La organizoj kun kiuj la OSKE havas rilatojn kunlaborajn estas, ĉefe, la Unuiĝintaj Nacioj kaj ligitaj institucioj, kiel la Eŭropa Unio, la NATO, la Komunumo de Sendependaj Ŝtatoj kaj la Konsilio de Eŭropo. La Traktato estis aprobita de pintokunsido de la plej parto de la registaroj de Eŭropo, kune kun Kanado, Usono kaj la aziaj respublikoj aprtenantaj al la eksa Sovetunio. La traktato baziĝis en la Helsinka Interkonsento, kaj estis poste korektita de la Traktato por la Eŭropa Sekureco de 1999. Kunaj, tiuj dokumentoj formas la bazon de interkonsentoj por la Organizo por Sekureco kaj Kunlaboro en Eŭropo. La Traktato konsideriĝas kiel unu el la multaj klopodoj profiti la , invitante aktive la eksajn landojn de la Orienta Eŭropo aliĝi la ideologiakampon de la tiel nomata libera mondo. Ĝi estis komparata kun la Viena kongreso de 1815, la Traktato de Versajlo de 1919 aŭ la Jalta konferenco kaj Potsdama konferenco fine de la Dua Mondmilito, pro ties emo redisegni la politikan mapon de Eŭropo. Fakte eblas konsideri la Pintokunsidon de Parizo kiel la packonferenco de la Malvarma milito: la Perestrojko finigis la politikan kaj ideologian dividon de la Fera Kurteno. La plurala demokratio kaj la ekonomio de merkato triomfiĝis; oni supozis, ke la tuta teritorio inter Vankuvero kaj Vladivostoko kunhavus tiujn komunaĵojn, kune kun la internacia juro kaj la pluralismo kiel praktiko inter ŝtatoj. Ĝi estis la momento kiam ŝajnis taŭga paroli kiel Francis Fukuyama, en sia verko La fino de la historio. La Interfrapo inter civilizacioj de la komenco de la 21-a jarcento montros la malfortaĵojn de tiu mondopinio. La Traktato fondis Oficejon por la Demokrataj Institucioj kaj la Homaj Rajtoj en Varsovio, un Centro de Evito de Konfliktoj en Vieno kaj sekretarion. Poste, en 1992, oni kreis Ĝeneralan Sekretarion. Oni kunsentos, ke la ministroj de Eksterlandaj Aferoj kunsidos por interkonsulti regule.
rdf:langString
Die Charta von Paris (offiziell Charta von Paris für ein neues Europa) ist ein grundlegendes internationales Abkommen über die Schaffung einer neuen friedlichen Ordnung in Europa nach der Wiedervereinigung Deutschlands und der Einstellung der Ost-West-Konfrontation. Sie wurde am 21. November 1990 in Paris als Schlussdokument der KSZE-Sondergipfelkonferenz von 32 europäischen Ländern sowie den USA und Kanada unterschrieben. Die Staats- und Regierungschefs der Teilnehmerstaaten erklärten die Spaltung Europas für beendet, verpflichteten sich zur Demokratie als einzig legitime Regierungsform und sicherten ihren Völkern die Gewährleistung der Menschenrechte und Grundfreiheiten zu. Die Charta von Paris dokumentierte das Ende der Teilung Europas im Kalten Krieg.
rdf:langString
La Carta de París fue un tratado firmado en la cumbre celebrada en París del 19 al 21 de noviembre de 1990, por la Conferencia sobre la Seguridad y Cooperación en Europa (CSCE), donde se establecen los fundamentos ideológicos, el programa de acción y las instituciones de la organización que agrupa a todos los Estados de Europa, Estados Unidos y Canadá. Las organizaciones con las que la OSCE mantiene relaciones de cooperación son, principalmente, la Organización de las Naciones Unidas y sus organismos vinculados, la Unión Europea, la Organización del Tratado del Atlántico Norte, la Comunidad de Estados Independientes, y el Consejo de Europa. La Carta fue adoptada por una reunión en la cumbre de la mayor parte de los gobiernos de Europa, junto con Canadá, los Estados Unidos y las repúblicas asiáticas pertenecientes a la antigua Unión Soviética. La carta se fundamentaba en los Acuerdos de Helsinki, y fue posteriormente enmendada por la Carta para la Seguridad Europea de 1999. Juntos, estos documentos forman la base de acuerdos para la Organización para la Seguridad y Cooperación en Europa. La Carta se considera uno de los muchos intentos para aprovechar la oportunidad de la caída del comunismo, invitando activamente a los anteriores países del bloque del este a incorporarse al marco ideológico del mundo libre. Se la compara con el Congreso de Viena de 1815, los Tratados de Versalles de 1919 o la Conferencia de Yalta y Conferencia de Potsdam al final de la Segunda Guerra Mundial, por su ambición de rediseñar el mapa político europeo. De hecho puede considerarse a la Cumbre de París como la de la Guerra Fría: la perestroika había puesto fin a la división política e ideológica del Telón de Acero. La democracia pluralista y la economía de mercado salían triunfantes; se suponía que un espacio continuo de Vancúver a Vladivostok compartiría esos valores comunes, junto con el derecho internacional y el multilateralismo como práctica de las naciones. Era el momento en que parecía tener sentido hablar, como Francis Fukuyama, de El fin de la Historia. El choque de civilizaciones de comienzos de siglo XXI demostrará los puntos débiles de esa visión. La Carta fundó una Oficina para las Instituciones Democráticas y los Derechos Humanos en Varsovia, un Centro de Prevención de Conflictos en Viena y un secretariado. Más tarde, en 1992, se creó un Secretariado General. Se convino que los ministros de Asuntos Exteriores se reunirían para consultas regularmente.
rdf:langString
The Charter of Paris for a New Europe (also known as the Paris Charter) was adopted by a summit meeting of most European governments in addition to those of Canada, the United States and the Soviet Union, in Paris from 19–21 November 1990. The charter was established on the foundation of the Helsinki Accords and was further amended in the 1999 Charter for European Security. Together, these documents form the agreed basis for the Organization for Security and Co-operation in Europe. However, not all OSCE member countries have signed the treaty. The Charter was one of many attempts to seize the opportunity of the fall of Communism by actively inviting the former Eastern Bloc-countries into the ideological framework of the West. It has been compared to the Conference of Versailles of 1919 or the Congress of Vienna of 1815 in its grandiose ambition to reshape Europe. In effect, the Paris Summit was the peace conference of the Cold War: Perestroika had ultimately put an end to the ideological and political division of the Iron Curtain. Pluralist democracy and market economy were together with international law and multilateralism seen as the victors. The Charter established an Office for Free Elections (later renamed Office for Democratic Institutions and Human Rights) in Warsaw, a Conflict Prevention Centre in Vienna, and a secretariat. Later, in 1992, a Secretary General was also appointed. It was agreed that the Foreign Ministers are to convene regularly for political consultations. British Prime Minister Margaret Thatcher attended the summit while undergoing a challenge to her leadership of the country's ruling Conservative Party, and it was while in Paris that she learned she had not obtained sufficient votes in the first round of the party's leadership election to be declared the winner outright, necessitating a further round of voting. Thatcher later claimed that the fact she was in Paris and unable to begin immediately rallying support was one of the factors that led to her leaving the leadership election and resigning as party leader and Prime Minister.
rdf:langString
La Charte de Paris pour une nouvelle Europe est une charte initialement adoptée par 34 pays à l'issue du sommet de Paris organisé par la Conférence sur la sécurité et la coopération en Europe (CSCE) du 19 au 21 novembre 1990 ; dans le contexte de la réunification allemande et de la chute des régimes communistes en Europe. Établie sur la base des accords d'Helsinki et plus tard amendée dans la Charte pour la sécurité européenne de 1999, elle peut être assimilée à une conférence de paix entérinant la fin de la guerre froide mais son ambition va bien au-delà, en proposant à l'Europe un modèle démocratique basé sur la coopération et la prévention des conflits ; tel que stipulé dès le premier paragraphe de la charte : « Nous, chefs d’État ou de gouvernement des États participant à la Conférence sur la sécurité et la coopération en Europe, sommes réunis à Paris à une époque de profonds changements et d'espérances historiques. L'ère de la confrontation et de la division en Europe est révolue. Nous déclarons que nos relations seront fondées désormais sur le respect et la coopération. »
rdf:langString
La Carta di Parigi per una nuova Europa (nota anche come Carta di Parigi) venne adottata dalla maggior parte degli stati firmatari degli Accordi di Helsinki il 21 novembre 1990 a Parigi. Gli accordi di Helsinki costituivano infatti un fondamento della Carta di Parigi. Entrambi i documenti formano la base dell'Organizzazione per la sicurezza e la cooperazione in Europa, anche se non tutti gli stati membri dell'OSCE hanno firmato la Carta di Parigi. La Carta di Parigi costituì un tentativo di gestire lo scenario mondiale dopo la caduta del comunismo in Europa tramite il coinvolgimento degli stati che avevano fatto parte del blocco sovietico. Il vertice di Parigi del 21 novembre 1990 costituì una conferenza di accordi che segnò la fine della guerra fredda. La Carta di Parigi prevedeva inoltre incontri regolari tra i ministri degli esteri degli stati firmatari per consultazioni di carattere politico. La Carta dotò inoltre la Conferenza per la sicurezza e la cooperazione in Europa di strutture permanenti: istituì un segretariato, un Ufficio per le libere elezioni (successivamente rinominato Ufficio per le istituzioni democratiche e i diritti umani) con sede a Varsavia e un Centro per la prevenzione dei conflitti con sede a Vienna. Nel 1992 venne nominato anche un Segretario generale, e nel 1994 si cambiò il nome della Conferenza per la sicurezza e la cooperazione in Europa in Organizzazione per la sicurezza e la cooperazione in Europa.
rdf:langString
Paryska Karta Nowej Europy – dokument podpisany podczas konferencji na szczycie państw Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie, dnia 21 listopada 1990 w Paryżu (podpisany m.in. przez ówczesnego polskiego premiera – Tadeusza Mazowieckiego). Ze względu na moment historyczny w którym odbywał się ten szczyt, stwierdzono zakończenie okresu konfrontacji i podziału w Europie oraz zapoczątkowanie nowej ery – demokracji, pokoju i jedności. Dokument został utworzony w sześciu językach (angielski, francuski, hiszpański, niemiecki, rosyjski i włoski) i składa się z trzech części.
rdf:langString
Паризька хартія для нової Європи (англ. Charter of Paris for a New Europe) — підсумковий документ Наради з безпеки і співробітництва в Європі, що відбулася в Парижі 21 листопада 1990 року. Підписана від імені Австрії, Бельгії, Болгарії, Угорщини, Німеччини, Греції, Данії, Ірландії, Ісландії, Іспанії, Італії (Європейське Співтовариство), Канади, Кіпру, Ліхтенштейну, Люксембургу, Мальти, Монако, Нідерландів, Норвегії, Польщі, Португалії, Румунії, Сан-Марино, Святійшого Престолу, Сполученого Королівства, Сполучених Штатів Америки, Союзу Радянських Соціалістичних Республік, Туреччини, Фінляндії, Франції, Чеської і Словацької Федеративної Республіки, Швейцарії, Швеції та Югославії. Як частина Гельсінського процесу в період закінчення «холодної війни» та народження нової системи європейських відносин, Хартія продемонструвала, що країни Сходу й Заходу прихильні поступовому, еволюційному переходу до нового європейського порядку в мирних умовах, а не через війни та конфлікти.
rdf:langString
Парижская хартия (англ. Paris Charter), или Парижская хартия для новой Европы (англ. Charter of Paris for a New Europe), была принята на Совещании глав государств и правительств государств-участников Совещания по безопасности и сотрудничеству в Европе (ОБСЕ) — Австрии, Бельгии, Болгарии, Венгрии, Германии, Греции, Дании, Ирландии, Исландии, Испании, Италии, Канады, Кипра, Лихтенштейна, Люксембурга, Мальты, Монако, Нидерландов, Норвегии, Польши, Португалии, Румынии, Сан-Марино, Святого Престола, Соединённого Королевства, Соединённых Штатов Америки, Советского Союза, Турции, Финляндии, Франции, Чешской и Словацкой Федеративной Республики, Швейцарии, Швеции и Югославии, — проходившем в Париже с 19 по 21 ноября 1990 года. Предпосылкой для подписания хартии стал приход к власти М. С. Горбачёва, который взял курс на установление атмосферы доверия и взаимопонимания с западными странами. Парижская хартия была принята 32 европейскими государствами, США и Канадой. На Совещании была достигнута договорённость о масштабном сокращении вооружённых сил ОВД и НАТО. В хартии подтверждалась верность участников Совещания 10 принципам Заключительного акта, принятого в Хельсинки в 1975 году. Совещание в Париже стало первой международной встречей после Хельсинкского Совещания. Была намечена программа международного сотрудничества, показана приверженность стран-участниц к демократии, основанной на уважении прав человека и обеспечении всеобщего процветания при гарантировании экономической свободы и социальной справедливости. Подписание Парижской хартии свидетельствовало об окончании враждебного противостояния в Европе.
xsd:nonNegativeInteger
5654