Papuan Malay

rdf:langString Język malajski papuaski

rdf:langString Język malajski papuaski (indonez. bahasa Melayu Papua) – język kontaktowy używany w indonezyjskiej części Nowej Gwinei. Służy jako lingua franca w rejonach nadbrzeżnych, a w mniejszym zakresie – na terenach górzystych. Według danych z 2014 roku posługuje się nim 1,1 mln osób. Bywa rozpatrywany jako język kreolski oparty na malajskim bądź jako odmiana (lub dialekt) języka malajskiego/indonezyjskiego. Jest najbardziej wysuniętą na wschód formą języka malajskiego, a zarazem najbardziej oddaloną od pierwotnego siedliska języków malajskich. Przez użytkowników bywa określany różnymi nazwami: bahasa tanah („język domowy, rodzinnych stron”), bahasa santay („język swobodny”). bahasa sehari-hari („język codzienny”), bahasa pasar („język bazarowy”), logat Papua („dialekt papuaski”). Jest pozbawiony wsparcia instytucjonalnego czy też jakiejkolwiek formy usankcjonowania. Wielu indonezyjskich Papuasów postrzega go jako odmianę języka indonezyjskiego bądź wręcz nie uznaje jego odrębności od języka narodowego. W literaturze funkcjonują terminy: Papuan Malay (Melayu Papua), Irian Jaya Malay, Irian Malay (Melayu Irian). W latach 80. i 90. XX wieku ukazywały się pewne prace opisujące aspekty tego języka. Lokalni autorzy rozpatrywali go jako dialekt języka indonezyjskiego, lecz już wtedy zwrócono uwagę na jego odrębność. Powstał skrótowy opis dialektu miasta Serui. Pewne nieopublikowane informacje nt. malajskiego papuaskiego zebrał M. Donohue. Pełniejsze opracowanie gramatyczne sporządziła lingwistka Angela Kluge (A grammar of Papuan Malay, 2014, 2017). W piśmie stosuje się alfabet łaciński, aczkolwiek piśmiennictwo jest słabo rozwinięte. Na malajski papuaski przełożono fragmenty Biblii. Wśród młodszego pokolenia wypiera tradycyjne języki indonezyjskiej Papui.