Paolo Tosti

rdf:langString Francesco Paolo Tosti

rdf:langString Francesco Paolo Tosti (naskiĝis la 9-an de aprilo 1846 en Ortona, Italio, mortis la 21-an de decembro 1916 en Romo, Italio) estis itala komponisto de aŭ ĉambromuziko. Filo de komercisto en Ortona, li studis ĉe komponisto Saverio Mercadante en la Konservatorio de San Pietro a Majella en Napolo, kie li diplomiĝis pri komponado kaj violono en 1866. Li laboris en la organizado de spektakloj kaj operoj por fervoj-laboristoj en Ortona kaj Ancona. Li poste transloĝiĝis al Romo, kie per sia tenora voĉo li komencis prezenti sin kaj famiĝis. Tio kondukis lin al la mondumaj rondoj de la itala ĉefurbo, kie li fariĝis kantinstruisto de Margherita di Savoia, la estonta reĝino de Italio. Li amikiĝis kun du grandaj abrucanoj: Gabriele D'Annunzio, unu el la plej grandaj tiamaj italaj poetoj, kaj la pentristo . En la fino de la jaroj 1870-aj li transloĝiĝis al Londono, kie danke al la urbestro kaj al la subteno de la fama violonĉelisto , lia samlandano, en 1880 li eniris la kortumon de Reĝino Viktoria kiel kantinstruisto. Tio daŭras ankaŭ sub ŝia posteulo , kiu en 1908 aljuĝas al li la titolon de granda oficiro de la Reĝa Ordeno de Viktoria (de kiu li jam estis komendatoro). Li estis akceptinta, ne senhezite, la britan civitanecon en (1906) sed ne perdis ligojn al Italio, kiun li regule vizitis. Liaj pli ol kvindek romancoj por kanto kaj piano havis tekston de poetoj kiel , , kaj Gabriele d'Annunzio, kaj estis prezentataj per la voĉoj de Enrico Caruso, , , Alfredo Kraus, , Luciano Pavarotti, kaj José Carreras. Inter ili, elstaras L'alba separa dalla luce l'ombra, Malìa, Vorrei morir, Non t'amo più, L'ultima canzone, Ideale kaj A Marechiare, kiu kun teksto de Salvatore Di Giacomo fariĝis klasikaĵo de la napola kanzono. Post la morto de Eduardo la Sepa (1910) la komponisto decidis reiri al Italio kaj ekloĝis en Romo, ĝis sia morto en 1916.