Oblique order
http://dbpedia.org/resource/Oblique_order an entity of type: WikicatMilitaryUnitsAndFormationsOfAncientGreece
La falange oblicua (en griego Λοξή φάλαγγα, loxè fàlanga), llamada también orden oblicuo (o de 'flanco declinado')es una táctica militar inventada por el general tebano Epaminondas. En esta táctica, un ejército atacante concentra sus fuerzas para atacar uno solo de los flancos del enemigo. El comandante de las tropas concentra la mayoría de su fuerza en un flanco y usa el resto para fijar la línea enemiga. Esto le permite a un comandante con fuerzas más débiles o iguales alcanzar una superioridad numérica local. El comandante puede entonces intentar derrotar al enemigo enfocándose en unidades pequeñas. Esta táctica ha sido empleada con éxito por muchos generales. La falange oblicua precisaba de tropas disciplinadas capaces de ejecutar maniobras complejas en circunstancias variadas.
rdf:langString
The oblique order (also known as the 'declined flank') is a military tactic whereby an attacking army focuses its forces to attack a single enemy flank. The force commander concentrates the majority of their strength on one flank and uses the remainder to fix the enemy line. This allows a commander with weaker or equal forces to achieve a local superiority in numbers. The commander can then try to defeat the enemy in detail. It has been used by numerous successful generals. Oblique order required disciplined troops able to execute complex maneuvers in varied circumstances.
rdf:langString
La falange obliqua (in greco antico: Λοξή φάλαγξ, loxè fàlanx) è una tecnica di combattimento inventata dal generale tebano Epaminonda; fu utilizzata per la prima volta nella battaglia di Leuttra (371 a.C.), in cui i Tebani sconfissero clamorosamente gli Spartani. La falange obliqua era una variante della falange oplitica tradizionale, in cui si attaccava da sinistra la destra dell'avversario.
rdf:langString
斜行戦術とは、フリードリヒ大王の多用した戦術。敵陣の片翼に偽装攻撃を仕掛けるが、実際は反対側の片翼側面に兵力を集中させる奇襲狙いの戦術である。部隊を回転させるプロセスから斜行戦術と呼ばれた。部隊を旋回させる特徴を有しており、敵陣に対して部隊を平行に配置して片翼に兵を集中させる斜線陣(斜行陣)とは異なる戦術である。部隊を旋回させるためには、機動力が要求されるため砲兵の移動を含めて練度の高い兵が必要となる。 七年戦争序盤のロスバッハの戦い及びロイテンの戦いでは機能し、フリードリヒ大王は倍の相手を打ち破ったが、コリンの戦いでは対策され斜行による奇襲に失敗して敗北した。 陽動と機動的な別部隊を用いた奇襲作戦としてナポレオンにより発展的に運用され、アウステルリッツの戦いやフリートラントの戦いで戦果を挙げた。
rdf:langString
Косóй стрóй, косвенный боевой порядок, косой манёвр — приём военной тактики, когда наступающая армия концентрирует свои силы, чтобы атаковать только один из флангов противника.
rdf:langString
La falange obliqua (en grec antic Λοξή φάλαγγα, loxè falange) va ser una tècnica de combat inventada pel general tebà Epaminondes. Així com la falange hoplítica es componia tradicionalment de 8 a 12 files de profunditat, xifra que variava en funció de les ciutats, en particular en la dels tebans. Ja el 424 aC, aquests van organitzar les seves tropes en 25 files de profunditat quan en la durant la Guerra del Peloponès es van enfrontar als atenesos i els seus aliats. Aquesta disposició va ser portada al paroxisme en el 371 aC quan es van enfrontar en la batalla de Leuctra als lacedemonis (Esparta) amb 50 files de profunditat. Però el geni tàctic de Epaminondes, que manava llavors als tebans, no es va limitar únicament a aquesta particular formació, sinó també per la innovació de la disposic
rdf:langString
Λοξή φάλαγγα ονομάζεται ο τρόπος ανάπτυξης του στρατιωτικού σχηματισμού, που εφαρμόστηκε για πρώτη φορά από τον διάσημο στρατηγό των Θηβαίων, Επαμεινώνδα, στη μάχη των Λεύκτρων, κατά των Σπαρτιατών, υπό τον Κλεόμβροτο. Αυτή η τακτική ξαναχρησιμοποιήθηκε πολλές φορές στην στρατιωτική ιστορία, ειδικά όταν ο ένας από τους δύο αντιπάλους είχε γενική αριθμητική υπεροχή. Συγκεκριμένα, το 371 π.Χ. η αριθμητική δύναμη των δύο αντιπάλων ήταν σχεδόν δύο προς ένα υπέρ των Σπαρτιατών. Για να αντιμετωπίσει ο Επαμεινώνδας την σε βάρος του γενική αριθμητική ανισότητα, επινόησε μια τακτική που του προσέφερε τοπική αριθμητική υπεροχή. Ενίσχυσε ιδιαίτερα την αριστερή του πλευρά, στοχεύοντας να αιφνιδιάσει τους Σπαρτιάτες και με το ισχυρό αριστερό τμήμα του στρατού του να νικήσει το δεξιό των Σπαρτιατών. Για
rdf:langString
Die Schiefe Schlachtordnung ist eine im 4. Jahrhundert v. Chr. entwickelte militärische Taktik der Gefechtsführung, bei der der eine Flügel des Heeres auf Kosten des anderen massiv verstärkt wird. Die Taktik hat das Ziel, gegenüber einem zahlenmäßig stärkeren Gegner eine punktuelle Überlegenheit zu erreichen, um so eine Entscheidung zu erzwingen. Eine ihrer letzten Anwendungen in der klassischen Form erfolgte am 5. Dezember 1757 durch preußische Truppen in der Schlacht bei Leuthen.
rdf:langString
L'ordre oblique est une manœuvre militaire consistant à renforcer et à faire avancer une de ses ailes en premier, tout en dérobant l'autre aile puis la soutenir par le centre et enfin, prolonger le mouvement par l'aile renforcée droite qui cherchera l'enveloppement de l'ennemi.
rdf:langString
Na terminologia militar, ordem oblíqua designa a disposição das tropas no campo de batalha onde um dos flancos é desproporcionalmente reforçado, as expensas do centro e do flanco oposto. A formação visa a obter a máxima no ataque a um dos flancos inimigos, obtendo naquele ponto específico. A missão do centro e da "ala fraca" é resistir a pressão por tempo suficiente para que o flanco inimigo sob ataque da "ala forte" seja esmagado. Para alcançar isso, há duas táticas mais comuns: Algumas vezes, termos "recusar o flanco" ou "declinar o flanco" são utilizados como sinônimos de ordem oblíqua.
rdf:langString
rdf:langString
Falange obliqua
rdf:langString
Schiefe Schlachtordnung
rdf:langString
Λοξή φάλαγγα
rdf:langString
Falange oblicua
rdf:langString
Ordre oblique
rdf:langString
Falange obliqua
rdf:langString
斜行戦術
rdf:langString
Oblique order
rdf:langString
Ordem oblíqua
rdf:langString
Косой строй
xsd:integer
4080698
xsd:integer
1043528715
rdf:langString
La falange obliqua (en grec antic Λοξή φάλαγγα, loxè falange) va ser una tècnica de combat inventada pel general tebà Epaminondes. Així com la falange hoplítica es componia tradicionalment de 8 a 12 files de profunditat, xifra que variava en funció de les ciutats, en particular en la dels tebans. Ja el 424 aC, aquests van organitzar les seves tropes en 25 files de profunditat quan en la durant la Guerra del Peloponès es van enfrontar als atenesos i els seus aliats. Aquesta disposició va ser portada al paroxisme en el 371 aC quan es van enfrontar en la batalla de Leuctra als lacedemonis (Esparta) amb 50 files de profunditat. Però el geni tàctic de Epaminondes, que manava llavors als tebans, no es va limitar únicament a aquesta particular formació, sinó també per la innovació de la disposició de les tropes sobre el terreny. Va situar el seu contingent d'elit a l'ala esquerra, és a dir, davant l'elit enemiga. L'element sorpresa i l'efecte psicològic, van fer que els espartans no resistissin el formidable embat de les 50 files enemigues. L'ala esquerra, sent desbordada i la dreta aclaparada, es va desconcertar. Epaminondes va utilitzar una altra vegada aquesta nova tàctica aplicant la falange anomenada obliqua en la Batalla de Mantinea (362 aC).
rdf:langString
Λοξή φάλαγγα ονομάζεται ο τρόπος ανάπτυξης του στρατιωτικού σχηματισμού, που εφαρμόστηκε για πρώτη φορά από τον διάσημο στρατηγό των Θηβαίων, Επαμεινώνδα, στη μάχη των Λεύκτρων, κατά των Σπαρτιατών, υπό τον Κλεόμβροτο. Αυτή η τακτική ξαναχρησιμοποιήθηκε πολλές φορές στην στρατιωτική ιστορία, ειδικά όταν ο ένας από τους δύο αντιπάλους είχε γενική αριθμητική υπεροχή. Συγκεκριμένα, το 371 π.Χ. η αριθμητική δύναμη των δύο αντιπάλων ήταν σχεδόν δύο προς ένα υπέρ των Σπαρτιατών. Για να αντιμετωπίσει ο Επαμεινώνδας την σε βάρος του γενική αριθμητική ανισότητα, επινόησε μια τακτική που του προσέφερε τοπική αριθμητική υπεροχή. Ενίσχυσε ιδιαίτερα την αριστερή του πλευρά, στοχεύοντας να αιφνιδιάσει τους Σπαρτιάτες και με το ισχυρό αριστερό τμήμα του στρατού του να νικήσει το δεξιό των Σπαρτιατών. Για να το πετύχει αυτό παρεξέκλινε της κλασικής μέχρι τότε μετωπικής παράταξης των στρατευμάτων. Καινοτομώντας, σχημάτισε τη διάταξη μάχης "εις ανομοιόμορφον βάθος ζυγών", ενώ συγχρόνως έδωσε σε αυτήν κατεύθυνση λοξή ως προς την αντίπαλη διάταξη. Ως τότε δηλαδή οι στρατοί παρατάσσονταν κατανέμοντας σε ίδιο βάθος τους στρατιώτες -σε ίσο αριθμό σειρών. Οι Σπαρτιάτες εκείνη την ημέρα φέρονται ότι είχαν πάλι παρατάξει σε ευθεία το στρατό τους με κλασική κατανομή δυνάμεων, δηλαδή ισομερώς και σε βάθος περίπου 12 σειρών σε όλο το μήκος. Ο Επαμεινώνδας επίσης κράτησε ίσο το βάθος (με λίγες σειρές) σε όλο το μήκος της δικής του παράταξης, αλλά ειδικά στην αριστερή πλευρά, παρέταξε 50 σειρές. Αποσκοπούσε (και πέτυχε) να δώσει ένα ισχυρό χτύπημα τοπικά, να νικήσει το αριστερό τμήμα και, καθώς εκεί βρίσκονταν οι επίλεκτες μονάδες των Σπαρτιατών, να κάμψει το ηθικό όλων των αντιπάλων και να τους νικήσει, κάτι το οποίο κατάφερε. Ο όρος "λοξή" αναφέρεται τόσο στον τρόπο διάταξης όσο και στον τρόπο προώθησης της φάλαγγας: το υπερενισχυμένο αριστερό τμήμα ευρίσκεται κατά την αρχική φάση της σύγκρουσης σε θέση πιο προχωρημένη από την υπόλοιπη παράταξη, η οποία σταδιακά παρουσιάζει ελαφρά κλίση προς τα δεξιά, με σκοπό να συγκρουστεί πρώτο το νεωτεριστικά ενισχυμένο αριστερό πλευρό με το παραδοσιακά ισχυρό δεξί πλευρό της αντίπαλης παράταξης. Εκεί, στα αριστερά του λοξού σχηματισμού, αναμένεται να υπερισχύσει τοπικά η φάλαγγα σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα, συνεπώς εξασφαλίζεται χρόνος μέχρι να συγκρουστεί το υπόλοιπο τμήμα της παράταξης. Έτσι αυτή η τοπική υπεροχή σταδιακά μετατίθεται προς τα δεξιά και τελικά συντρίβει την αντίπαλη παράταξη ή την τρέπει σε υποχώρηση. Μπορούμε να φανταστούμε την λοξή φάλαγγα ως ένα ξαπλωμένο "σφυρί" με τη λαβή στα δεξιά και ελαφρώς κεκλιμένη σε σχέση με την κεφαλή κρούσης του. Αυτός ο σχηματισμός χρησιμοποιήθηκε και από τον Μέγα Αλέξανδρο, αλλά και αργότερα κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου από τον Φρειδερίκο και τον Χίντεμπουργκ.
rdf:langString
Die Schiefe Schlachtordnung ist eine im 4. Jahrhundert v. Chr. entwickelte militärische Taktik der Gefechtsführung, bei der der eine Flügel des Heeres auf Kosten des anderen massiv verstärkt wird. Die Taktik hat das Ziel, gegenüber einem zahlenmäßig stärkeren Gegner eine punktuelle Überlegenheit zu erreichen, um so eine Entscheidung zu erzwingen. Eine ihrer letzten Anwendungen in der klassischen Form erfolgte am 5. Dezember 1757 durch preußische Truppen in der Schlacht bei Leuthen. Bei der Schiefen Schlachtordnung wird ein Zusammenprall der Gegner auf breiter Front vermieden. Der verstärkte Flügel wird nach vorne geschoben, während der andere, geschwächte, nur hinhaltend kämpft und die Feindberührung verzögert oder vermeidet. Durch die Massierung auf einer Seite wird im Erfolgsfall der Einbruch in die gegnerische Front erzwungen und diese dann durch Einschwenken nach innen von der Flanke her aufgerollt.Diesen taktischen Vorteil kann der Gegner auch durch zahlenmäßige Überlegenheit nicht mehr wettmachen, zumal dann, wenn die taktischen Einheiten wie z. B. die griechische Phalanx relativ unbeweglich und damit für Flankierungen anfällig sind. Entscheidend ist für einen Erfolg, dass der Gegner diese Absicht erst bemerkt, wenn es zu spät für Umgruppierungen ist, da er sonst einfach den bedrohten Flügel verstärkt oder sogar den Spieß umdreht und den zurückhängenden schwachen Flügel angreift. Als seit dem späten 18. Jahrhundert die Möglichkeiten zur Schlachtfeldaufklärung immer besser wurden, geriet die Taktik daher außer Gebrauch.
rdf:langString
La falange oblicua (en griego Λοξή φάλαγγα, loxè fàlanga), llamada también orden oblicuo (o de 'flanco declinado')es una táctica militar inventada por el general tebano Epaminondas. En esta táctica, un ejército atacante concentra sus fuerzas para atacar uno solo de los flancos del enemigo. El comandante de las tropas concentra la mayoría de su fuerza en un flanco y usa el resto para fijar la línea enemiga. Esto le permite a un comandante con fuerzas más débiles o iguales alcanzar una superioridad numérica local. El comandante puede entonces intentar derrotar al enemigo enfocándose en unidades pequeñas. Esta táctica ha sido empleada con éxito por muchos generales. La falange oblicua precisaba de tropas disciplinadas capaces de ejecutar maniobras complejas en circunstancias variadas.
rdf:langString
The oblique order (also known as the 'declined flank') is a military tactic whereby an attacking army focuses its forces to attack a single enemy flank. The force commander concentrates the majority of their strength on one flank and uses the remainder to fix the enemy line. This allows a commander with weaker or equal forces to achieve a local superiority in numbers. The commander can then try to defeat the enemy in detail. It has been used by numerous successful generals. Oblique order required disciplined troops able to execute complex maneuvers in varied circumstances.
rdf:langString
L'ordre oblique est une manœuvre militaire consistant à renforcer et à faire avancer une de ses ailes en premier, tout en dérobant l'autre aile puis la soutenir par le centre et enfin, prolonger le mouvement par l'aile renforcée droite qui cherchera l'enveloppement de l'ennemi. En 1745, Frédéric II de Prusse l'utilisa victorieusement contre les Autrichiens et la paternité de cette manœuvre lui est souvent attribuée, même si Épaminondas, général thébain, l'utilisa lors de la bataille de Leuctres en 371 av. J.-C.. Frédéric II l'utilisera plusieurs fois dans ses batailles notamment lors de la bataille de Leuthen, qu'il remporta malgré une infériorité numérique de 1 contre 2. Cette manœuvre exige une armée entraînée et disciplinée, capable de se déployer sans se mettre en position de danger sur son aile refusée et un commandement audacieux, sachant lancer la manœuvre au bon moment.
rdf:langString
La falange obliqua (in greco antico: Λοξή φάλαγξ, loxè fàlanx) è una tecnica di combattimento inventata dal generale tebano Epaminonda; fu utilizzata per la prima volta nella battaglia di Leuttra (371 a.C.), in cui i Tebani sconfissero clamorosamente gli Spartani. La falange obliqua era una variante della falange oplitica tradizionale, in cui si attaccava da sinistra la destra dell'avversario.
rdf:langString
斜行戦術とは、フリードリヒ大王の多用した戦術。敵陣の片翼に偽装攻撃を仕掛けるが、実際は反対側の片翼側面に兵力を集中させる奇襲狙いの戦術である。部隊を回転させるプロセスから斜行戦術と呼ばれた。部隊を旋回させる特徴を有しており、敵陣に対して部隊を平行に配置して片翼に兵を集中させる斜線陣(斜行陣)とは異なる戦術である。部隊を旋回させるためには、機動力が要求されるため砲兵の移動を含めて練度の高い兵が必要となる。 七年戦争序盤のロスバッハの戦い及びロイテンの戦いでは機能し、フリードリヒ大王は倍の相手を打ち破ったが、コリンの戦いでは対策され斜行による奇襲に失敗して敗北した。 陽動と機動的な別部隊を用いた奇襲作戦としてナポレオンにより発展的に運用され、アウステルリッツの戦いやフリートラントの戦いで戦果を挙げた。
rdf:langString
Na terminologia militar, ordem oblíqua designa a disposição das tropas no campo de batalha onde um dos flancos é desproporcionalmente reforçado, as expensas do centro e do flanco oposto. A formação visa a obter a máxima no ataque a um dos flancos inimigos, obtendo naquele ponto específico. A missão do centro e da "ala fraca" é resistir a pressão por tempo suficiente para que o flanco inimigo sob ataque da "ala forte" seja esmagado. Para alcançar isso, há duas táticas mais comuns:
* tirar partido da geografia local, mantendo as partes fracas da linha sobre terreno favorável.
* retardar o quanto possível o contato da "ala fraca" e do centro com o inimigo, ganhando tempo para ala mais forte completar a sua missão. Um dos meios de conseguir isso é dispor as tropas em , de modo que o contato com inimigo seja travado gradualmente ao longo da linha, iniciando com a "ala forte" e terminando com a "ala fraca". Para obter sucesso, um ataque em ordem oblíqua exige um perfeito controle, sendo uma boa opção apenas para comandantes de tropas bem treinadas. O primeira utilização de ordem oblíqua registrada pela história ocorreu na surpreendente vitória dos tebanos de Epaminondas sobre os espartanos na Batalha de Leuctra em 371 a.C. Alexandre Magno e Frederico II da Prússia (Frederico, o Grande) também utilizaram a tática com grande efeito. Algumas vezes, termos "recusar o flanco" ou "declinar o flanco" são utilizados como sinônimos de ordem oblíqua.
rdf:langString
Косóй стрóй, косвенный боевой порядок, косой манёвр — приём военной тактики, когда наступающая армия концентрирует свои силы, чтобы атаковать только один из флангов противника.
xsd:nonNegativeInteger
12278
