Nectar guide
http://dbpedia.org/resource/Nectar_guide
Marcanna a threoraíonn pailneoirí i dtreo an neachtair sa bhláth, de ghnáth patrún línte nó poncanna ar pheitil blátha.
rdf:langString
蜜源標記是被子植物門的花朵上的一些圖案，用以吸引傳播花粉的動物，使牠們知道該處有花蜜。 有些蜜源標記並不能單憑人類肉眼可見，需要在能識別紫外光才可看到。例如向日葵的蜜源標記資在紫外光之下，中間較黑處有標記標示所在。
rdf:langString
Las guías de néctar son patrones visuales de las flores de determinadas especies de plantas angiospermas; guían a los polinizadores hacia el néctar y al polen. En muchos casos esos patrones pueden ser visibles al ojo humano, por ejemplo, la Dalmacia Linaria (Linaria genistifolia) tiene flores amarillas con guías de néctar anaranjadas.[1]. A veces en ciertas especies, como girasoles, las guías sólo son visibles bajo luz ultravioleta (UV).
rdf:langString
Als Saftmale werden Bereiche innerhalb einer Blüte oder Blume bezeichnet, die das Blütenbesucherverhalten beeinflussen. Saftmale können auch als Pollen- oder Staubbeutelattrappen bezeichnet werden. Es handelt sich dabei um Bereiche der Kronblätter, die kein UV-Licht reflektieren. Saftmale setzten sich grundsätzlich farblich vom Rest der Blüte oder Blume ab. Für das menschliche Auge ist dieser Farbunterschied allerdings häufig nicht zu sehen, da er auf einer UV-Absorption der Saftmale beruht. Nektar suchende Insekten können „Nahes UV“ (UV-A) sehen, z. B. Wildbienen bis 300 nm Wellenlänge.
rdf:langString
Nectar guides are markings or patterns seen in flowers of some angiosperm species, that guide pollinators to their rewards. Rewards commonly take the form of nectar, pollen, or both, but various plants produce oil, resins, scents, or waxes. Such patterns also are known as "pollen guides" and "honey guides", though some authorities argue for the abandonment of such terms in favour of floral guides (see for example Dinkel & Lunau). Pollinator visitation can select for various floral traits, including nectar guides through a process called pollinator-mediated selection.
rdf:langString
Le guide de nectar, appelé aussi guide à nectar ou guide nectarifère, correspond chez certaines espèces de fleurs, à des dessins particuliers sur les pétales (lignes rayonnant du centre de la fleur, points ou taches) ayant pour fonction de guider les pollinisateurs vers leur nourriture, généralement du nectar, du pollen, ou les deux. Certaines plantes attirent par leurs guides les pollinisateurs vers leurs résines, leurs parfums, leurs cires ou leurs huiles : ce ne sont pas des guides nectarifères au sens propre mais ils ont un rôle dans le guidage des insectes. Aussi, le terme général de guide floral, inventé par P. G. Kevan en 1983, est parfois utilisé.
rdf:langString
Een honingmerk is een markering of patroon op een bloem, dat voor een insect de richting aangeeft waar de beloning zit. Beloningen zijn gewoonlijk nectar, pollen of beide. Sommige planten lokken bestuivers via hun merken naar hun harsen, hun geuren, hun wassen of hun oliën: het zijn geen honingmerken in de eigenlijke zin, maar ze hebben een rol bij het leiden van insecten.. De afgifte van een geur kan worden vergemakkelijkt door de productie van warmte die wordt geconcentreerd in de buurt van de geslachtsorganen (gespecialiseerd weefsel dat de zonnestralen opvangt en concentreert of van bloemen). Een temperatuurverschil van enkele graden in het hart van de bloem leidt soms alleen bestuivers naar de nectarbron..
rdf:langString
rdf:langString
Saftmal
rdf:langString
Guía de néctar
rdf:langString
Miltreoir
rdf:langString
Guide de nectar
rdf:langString
Nectar guide
rdf:langString
Honingmerk
rdf:langString
蜜源標記
xsd:integer
3579392
xsd:integer
1013618372
rdf:langString
Als Saftmale werden Bereiche innerhalb einer Blüte oder Blume bezeichnet, die das Blütenbesucherverhalten beeinflussen. Saftmale können auch als Pollen- oder Staubbeutelattrappen bezeichnet werden. Es handelt sich dabei um Bereiche der Kronblätter, die kein UV-Licht reflektieren. Erstmals wurde die Bedeutung der Saftmale von Christian Konrad Sprengel im Jahr 1793 beschrieben. Er erkannte, dass die Saftmale dem Blütenbesucher den Weg zum Nektar weisen. Die exakte Bedeutung der Saftmale wurde allerdings erst später durchschaut und bietet viel Raum für evolutionsbiologische Überlegungen. Vermutlich waren die ersten Blütenbesucher auf der Suche nach Nahrung, die sie in Form von Pollen in den Blüten vorfanden. Später entstanden Strukturen, die den Pollen vor gefräßigen Blütenbesuchern verbergen sollten, um den Pollenverlust zu minimieren. Allerdings hatten die betroffenen Pflanzenarten nicht nur Nachteile durch derartigen Blütenbesuch. Pollen wurde auch auf andere Blüten übertragen, wodurch sich deren Reproduktionserfolg erhöhte. Um also weiterhin Besucher anzulocken, mussten andere Blütenelemente Pollen imitieren. Saftmale setzten sich grundsätzlich farblich vom Rest der Blüte oder Blume ab. Für das menschliche Auge ist dieser Farbunterschied allerdings häufig nicht zu sehen, da er auf einer UV-Absorption der Saftmale beruht. Nektar suchende Insekten können „Nahes UV“ (UV-A) sehen, z. B. Wildbienen bis 300 nm Wellenlänge. Heute ist eine Vielzahl solcher Pollenattrappen bekannt. Diese können als zweidimensionale Verfärbungen oder als dreidimensionale perfekte Nachbildungen von Staubblättern ausgeprägt sein. Durch Farbveränderungen im für Menschen sichtbaren Bereich können Saftmale den Insekten mitteilen, wie viel Nektar die Blüte produziert. Ein Beispiel ist die Rosskastanienblüte, die hohe Nektarproduktion mit gelben Saftmalen anzeigt, die sich später über Orange zu Rot verfärben, je weniger Nektar produziert wird. Man unterscheidet die Saftmale nach ihrer Form auf den Blütenblättern (i. e. S. Kronblättern).
* Strichmale verlaufen auf den Blütenblättern vom Inneren der Blüte bis mehr oder weniger nahe an den Blütenblattrand.
* Kreismale fangen im Zentrum der Blüte an (bei Korbblütlern reflektiert der Blütenkorb kein UV-Licht) und setzen sich über alle Blütenblätter fort, bis sie in artspezifischem Abstand und Randform enden.
* Ringmale beginnen in einem Abstand zum Blütenzentrum auf den Blütenblättern und enden wie Kreismale, so dass die Grundform eines Ringes zu erkennen ist.
* Fleckenmale können als kleine Punkte oder als unregelmäßige, aber achsensymmetrisch zur Blattachse geformte Flecken erscheinen.
* Kombinierte Male beinhalten zwei ausgeprägte Formen aus den vier oben erwähnten Grundformen.
rdf:langString
Las guías de néctar son patrones visuales de las flores de determinadas especies de plantas angiospermas; guían a los polinizadores hacia el néctar y al polen. En muchos casos esos patrones pueden ser visibles al ojo humano, por ejemplo, la Dalmacia Linaria (Linaria genistifolia) tiene flores amarillas con guías de néctar anaranjadas.[1]. A veces en ciertas especies, como girasoles, las guías sólo son visibles bajo luz ultravioleta (UV). En algunas flores las guías son líneas que convergen hacia los nectarios; en otras flores las guías aparecen como manchas o salpicaduras convergentes en los pétalos y aun en otras son un centro sólido de color contrastante. Se cree que en la selección natural, las flores se hicieron más atractivas a polinizadores como abejas y otros insectos que pueden ver las longitudes de onda del ultravioleta. Las flores polinizadas por picaflores, en cambio, no tienen guías ultravioletas, debido a que estos carecen de tal visión. En esta página se muestran mariposas que aprecian muy bien las flores con reflejos en el UV y en el visible de Rudbeckia bicolor.
rdf:langString
Nectar guides are markings or patterns seen in flowers of some angiosperm species, that guide pollinators to their rewards. Rewards commonly take the form of nectar, pollen, or both, but various plants produce oil, resins, scents, or waxes. Such patterns also are known as "pollen guides" and "honey guides", though some authorities argue for the abandonment of such terms in favour of floral guides (see for example Dinkel & Lunau). Pollinator visitation can select for various floral traits, including nectar guides through a process called pollinator-mediated selection. These patterns are sometimes visible to humans; for instance, the Dalmatian toadflax (Linaria genistifolia) has yellow flowers with orange nectar guides. However, in some plants, such as sunflowers, they are visible only when viewed in ultraviolet light. Under ultraviolet, the flowers have a darker center, where the nectaries are located, and often specific patterns upon the petals as well. This is believed to make the flowers more attractive to pollinators such as honey bees and other insects that can see ultraviolet. This page on butterflies shows an animated comparison of black-eyed Susan (Rudbeckia hirta) flowers in visible and UV light. The ultraviolet color, invisible to humans, has been referred to as bee violet, and mixtures of greenish (yellow) wavelengths (roughly 540 nm) with ultraviolet are called bee purple by analogy with purple in human vision.
rdf:langString
Le guide de nectar, appelé aussi guide à nectar ou guide nectarifère, correspond chez certaines espèces de fleurs, à des dessins particuliers sur les pétales (lignes rayonnant du centre de la fleur, points ou taches) ayant pour fonction de guider les pollinisateurs vers leur nourriture, généralement du nectar, du pollen, ou les deux. Certaines plantes attirent par leurs guides les pollinisateurs vers leurs résines, leurs parfums, leurs cires ou leurs huiles : ce ne sont pas des guides nectarifères au sens propre mais ils ont un rôle dans le guidage des insectes. Aussi, le terme général de guide floral, inventé par P. G. Kevan en 1983, est parfois utilisé. Selon la théorie de la stratégie optimale de recherche de la nourriture, les pollinisateurs réalisent un compromis entre le choix des sources de nourriture (nectar, pollen), les calories qu'elles apportent, et le temps passé à les chercher. Dans ce contexte, le guide à nectar correspond à une relation mutualiste non spécifique : à récompense énergétique égale, les pollinisateurs de plusieurs espèces animales privilégient les fleurs dotées de guide à nectar et interviennent en retour dans la pollinisation.
rdf:langString
Marcanna a threoraíonn pailneoirí i dtreo an neachtair sa bhláth, de ghnáth patrún línte nó poncanna ar pheitil blátha.
rdf:langString
Een honingmerk is een markering of patroon op een bloem, dat voor een insect de richting aangeeft waar de beloning zit. Beloningen zijn gewoonlijk nectar, pollen of beide. Sommige planten lokken bestuivers via hun merken naar hun harsen, hun geuren, hun wassen of hun oliën: het zijn geen honingmerken in de eigenlijke zin, maar ze hebben een rol bij het leiden van insecten.. De afgifte van een geur kan worden vergemakkelijkt door de productie van warmte die wordt geconcentreerd in de buurt van de geslachtsorganen (gespecialiseerd weefsel dat de zonnestralen opvangt en concentreert of van bloemen). Een temperatuurverschil van enkele graden in het hart van de bloem leidt soms alleen bestuivers naar de nectarbron.. Door de bloemen van vergeet-me-nietje te observeren ontdekte de Duitse botanicus Christian Konrad Sprengel in 1793 de honingmerken en beschreef ze. Hij herkende dat de honingmerken de bloemenbezoekers de weg naar de nectar wijzen. Adolf Engler ontkent hen elke rol in 1872. observeerde in 1883 een correlatie tussen bloemen bestoven door insecten die geen honingmerken hebben en hun honingklieren meer blootstelden.Verschillende studies (Hertz in 1937 , Daumer in 1958) rekening houdend met de weerspiegeling van het ultraviolet laten zien dat bijna alle bloemen die wit lijken voor het menselijk oog ultraviolet licht absorberen en daarom voor bijen blauwgroen lijken. De exacte betekenis van de honingmerken werd pas later doorzien en biedt veel ruimte voor evolutionaire overwegingen. De eerste bezoekers van de bloemen waren waarschijnlijk op zoek naar voedsel, dat ze in de vorm van stuifmeel in de bloemen vonden. Later kwamen er structuren tevoorschijn die het stuifmeel moesten verbergen voor vraatzuchtige bloemenbezoekers om het verlies van stuifmeel te minimaliseren. De aangetaste plantensoorten hadden echter niet alleen nadelen door dergelijke bloembezoeken. Stuifmeel werd ook overgebracht naar andere bloemen, wat hun reproductief succes verhoogde. Om bezoekers te blijven trekken, moesten andere bloemelementen dus stuifmeel nabootsen, een proces dat wordt genoemd. Honingmerken zijn soms ook zichtbaar voor mensen; zo heeft gele bloemen met oranje honingmerken. Bij sommige planten, zoals zonnebloemen, zijn ze echter alleen zichtbaar in ultraviolet licht. Onder ultraviolet licht hebben de bloemen een donkerder centrum, waar de honingklieren zich bevinden, en vaak ook specifieke patronen op de bloembladen. Men denkt dat dit de bloemen aantrekkelijker maakt voor bestuivers zoals honingbijen en andere insecten die ultraviolet licht kunnen zien. Deze pagina over vlinders toont een vergelijking van Rudbeckia hirta-bloemen in zichtbaar en UV-licht.De ultraviolette kleur, onzichtbaar voor mensen, wordt 'bijenviolet' genoemd, een mengsel van groenachtige (geel) golflengten (ongeveer 540 nm,) met ultraviolet wordt "bijenpaars" genoemd naar analogie met paars bij wat mensen waarnemen. Solitaire bijen kunnen bijvoorbeeld in het kleurbereik paars-blauw tot een golflengte van 300 nm zien. Door van kleur te veranderen kunnen honingmerken de insecten vertellen hoeveel nectar de bloem produceert. Een voorbeeld is de bloem van de witte paardenkastanje, die een hoge nectarproductie vertoont met gele vlekken die later via oranje naar rood verkleuren naarmate er minder nectar wordt geproduceerd. De honingmerken worden onderscheiden naar hun vorm op de kroonbladen.
* Lijnmarkeringen, die van de binnenkant van de bloem tot min of meer dicht bij de rand van de bloembladen loopt.
* Ronde vlekken, die in het midden van de bloem (het bloemhoofd reflecteert geen UV-licht in de madeliefjesfamilie) beginnen en lopen door over alle bloembladen totdat ze eindigen op een soortspecifieke afstand en randvorm. (bijvoorbeeld: Rudbeckia hirta)
* Ringmarkeringen beginnen op afstand van het hart van de bloem op de bloembladen en eindigen als cirkelvormige markeringen, zodat de basisvorm van een ring te herkennen is.
* Vlekken kunnen verschijnen als kleine stippen of als onregelmatige, maar axiaal symmetrische vlekken ten opzichte van de bladas.
* Gecombineerde honingmerken die twee verschillende vormen van de vier hierboven genoemde basisvormen bevatten.
* Rudbeckia hirta. Bloem met rode kleur in het midden.
* Cistus salviifolius Gele vlek bootst stuifmeel na.
* Cistus ladanifer. Merk met geel centrum plus donkere langwerpige vlekken aan de basis van elk bloemblad.
* Witte paardenkastanje. Bloemen met in het hart gele, oranje en rode vlekken. De bevruchte bloemen hebben een rood hart waardoor het honingmerk door de insecten niet meer te zien is.
* met lijnmarkeringen en gele vlek.
* Veenorchis. De tekening op de lip bestaat uit iets donkerder stipjes en streepjes. Volgens de theorie van de optimale foerageerstrategie maken bestuivers een afweging tussen de keuze van voedselbronnen (nectar, stuifmeel), de energie, die ze leveren en de tijd die ze besteden aan het zoeken. In dit verband komt het honingmerk overeen met een niet-specifieke mutualistische relatie: voor gelijke energiebeloning geven de bestuivers van verschillende insectensoorten de voorkeur aan bloemen die een honingmerk hebben en zorgen in ruil voor de bestuiving..
rdf:langString
蜜源標記是被子植物門的花朵上的一些圖案，用以吸引傳播花粉的動物，使牠們知道該處有花蜜。 有些蜜源標記並不能單憑人類肉眼可見，需要在能識別紫外光才可看到。例如向日葵的蜜源標記資在紫外光之下，中間較黑處有標記標示所在。
xsd:nonNegativeInteger
4136
