Mohammad-Reza Shafiei Kadkani

rdf:langString Mohammad Reza Ŝafii Kadkani

rdf:langString D-ro Mohammad Reza Ŝafii Kadkani, pseŭdonime konata kiel M. Sereŝk, (1939-) estas unu el la plej eminentaj figuroj de la persa beletro nuntempa. Li estas kaj tre kapabla poeto kaj unika esploristo, kaj majstra redaktisto kaj tradukisto. Mohammad Reza Ŝafii Kadkani naskiĝis en , malnova vilaĝo inter urboj Nejŝaburo (1) kaj en Ĥorasan-provinco de Irano. Ĝis licenciiĝo pri la persa literaturo, li studis en Maŝhado. Paralele li ankaŭ studis laŭ la tradicia religia studsistemo pri la teologio kaj araba lingvo. Poste li loĝis en Teherano, kie magistriĝis kaj doktoriĝis pri la arabaj lingvo kaj literaturo. Dum longaj jaroj li instruis en diversaj universitatoj, i.a. en Anglio (Oksfordo) kaj Usono. Inter liaj esploraj verkoj, trovas sin: Alegorio en la persa poezio, La muziko de poezio, Periodoj de la persa poezio kaj La nuntempa araba poezio. Li redaktis persajn literaturperlojn kiel poemarojn de beletrogigantoj kaj Abu-Said Abol-Ĥejr. Kadkani tradukis i.a. verkon de Reynold A. Nicholson (1868-1945), kiu laŭ li estas “la plej granda Rumiologo” (2). La verko nomiĝas La ideo de personeco en sufiismo (3). La poemaroj de d-ro Kadkani inkludas ekz-ojn: , , , kaj Sur nejŝaburaj aleoj. El la lasta, jen venas traduko de poemo: Laŭ estado kaj poemado - Leviĝu! Jam Matenas(Tion diras kokkrio)- La dormadon kaj la laconlasu en la noktriveron.Ebriulojn la meznoktajnla rendulojn (4) soifantajn (5)alifoje kriantealvoku tra l’ aleoj.- Dormon de la pordetoj, rompu per la kriŝton’.Refoje kaj gajantepordegojn de la nokto, malfermu al aŭroro.Koka kriego diras:- La gajecon disheroldu;al prizon’ de l’ vortoj, disrompu murojn, muregojn;kaj la kanton de l’ amantoj gastigu en la aleojn.- Seligu la zefironpor transpasi la maron;kaj tra tiuj du aperturoj matenajsur l’ ebrieca aleoen matena pluverosur l’ branĉo de akaciodion vidu spegule.- Rigardu al burĝonoj, tiuj tre valoraj,ĉar la hieraŭa ĝarden’, kies varpoj, veftoj pusisjam nun ekis floradon. (6)Rigardu al egalanterioj, kiuj kuŝas sur murŝultroj;la dormadon de l’ penseoj kolorigu per kantet’;kaj l’ ilumiĝon de l’ mateno, en lirlado de rojoj,laŭ estado kaj poemadointerpretu konatece.- La vekiĝon de l’ tempo, kantu kun mi kriante;kaj se logas vin kuŝ’ kaj dorm’,“iru kuŝi por dormado, nur lasu min sola.” (7)