Marietta Piccolomini

rdf:langString Marietta Piccolomini

rdf:langString Marietta Piccolomini, właśc. Maria Teresa Violante Piccolomini Clementini (ur. 5 marca 1834 w Sienie, zm. 11 grudnia 1899 we Florencji) – włoska śpiewaczka operowa, sopran. Pochodziła z włoskiej rodziny szlacheckiej. Już w młodości pobierała lekcje muzyki u Pietra Romaniego (1791-1877), kompozytora, dyrygenta i nauczyciela śpiewu z florentyńskiej . Mimo protestów ojca rozpoczęła karierę sceniczną, debiutując w Rzymie (listopad 1852), w operze seria Gaetana Donizettiego Poliuto skomponowanej do libretta na podstawie tragedii Pierre’a Corneille’a. Następnie śpiewała we Florencji, we wcześniejszej operze Donizettiego . W roku 1853 występowała w Pizie jako Gilda w Rigoletcie Verdiego, a w roku 1855 w Turynie jako Violetta w Traviacie, odnosząc ogromny sukces. 21 maja 1856 roku wystąpiła w londyńskiej premierze Traviaty w Her Majesty’s Theatre, a 6 grudnia 1856 roku zaśpiewała Violettę w Comédie-Italienne, w pierwszym francuskim wystawieniu tej opery. Niektórzy krytycy wspominali co prawda o niedostatkach wokalnych Piccolomini, ale wszyscy zgodnie chwalili jej talent dramatyczny. Cesarzowa Eugenia nie mogąc przybyć na spektakl, który cieszył się wielkim powodzeniem u publiczności, zażądała od dyrektora teatru, , by zorganizował dodatkowe przedstawienie, specjalnie dla niej i dla jej męża Napoleona III. Wkrótce włączyła do swojego repertuaru partie z kolejnych oper Donizettiego: Marie z Córki pułku i Norinę z Don Pasqualego. W roku 1857 wróciła do Anglii, gdzie 5 maja zaśpiewała tytułową Łucję z Lammermooru Donizettiego, a później Zerlinę w Don Giovannim i Zuzannę w Weselu Figara Mozarta. Następnie udała się wraz z tenorem Antoniem Giulinim (1825-1865) w tournée po Anglii, Szkocji i Irlandii, a później po Holandii i Niemczech. W roku 1858, po kilku spektaklach w Her Majesty’s Theatre (Amina w Lunatyczce Belliniego, Luiza Miller Verdiego, Serpina w Paisiella), wyjechała do Stanów Zjednoczonych, gdzie występowała z powodzeniem do roku 1859. Po powrocie do Londynu zaśpiewała w kilkunastu operach wystawionych w Theatre Royal, między innymi w Trubadurze Verdiego. Z kolei na koncercie w Brighton po raz pierwszy wykonała pieśń Il baccio (Pocałunek), którą Luigi Arditi skomponował specjalnie dla niej. W kwietniu 1860 roku pożegnała się z Her Majesty’s Theatre, wystąpiwszy w premierze Alviny . W grudniu, po powrocie do Włoch, pojawiła się na scenie florentyńskiego , podczas kwesty na zakup broni dla garybaldczyków. Zaśpiewała wtedy, dwukrotnie bisując, wiersz Giosuè Carducciego Alla Croce di Savoia (Do krzyża sabaudzkiego) z muzyką Carla Romaniego (1824-1875). W maju 1860 roku została żoną markiza Francesca Caetaniego della Fargna (1824-1906) i zrezygnowała z występów scenicznych. Od tego czasu śpiewała rzadko, przede wszystkim na koncertach charytatywnych i prywatnych spotkaniach. Jedynie w roku 1863 pojechała z własnej inicjatywy do londyńskiego Theatre Royal, żeby wesprzeć , swojego dawnego impresaria, który popadł w ruinę, a kiedyś pomagał jej w europejskiej karierze. Zmarła na zapalenie płuc 23 grudnia 1899. Została pochowana we Florencji na cmentarzu Porte Santa.