Marcelo Torcuato de Alvear

http://dbpedia.org/resource/Marcelo_Torcuato_de_Alvear an entity of type: Thing

Máximo Marcelo Torcuato de Alvear Pacheco (4. října 1868 Buenos Aires – 23. března 1942 ) byl argentinský politik, právník, diplomat a sportovec. V roce 1922 se stal 15. prezidentem Argentinské republiky. Vzhledem k různým státním zřízením Argentiny v minulosti je považován za 20. prezidenta země. Před tím působil jako velvyslanec ve Francii a federální poslanec. Argentinu také reprezentoval ve sportovní střelbě. rdf:langString
مارسيلو توركواتو دي الفير (بالإسبانية: Marcelo Torcuato de Alvear)‏ (و. 1868 – 1942 م) هو محام، وسياسي من الأرجنتين ولد في بوينس آيرس. rdf:langString
Máximo Marcelo Torcuato de Alvear Pacheco (4-a de oktobro, 1868 - 23-a de marto, 1942), pli bone konata kiel Marcelo T. de Alvear estis argentina politikisto kaj Prezidento de Argentino de la 12-a de oktobro 1922 al la 12-a de oktobro 1928. rdf:langString
Máximo Marcelo Torcuato de Alvear Pacheco (* 4. Oktober 1868; † 23. März 1942) war ein argentinischer Politiker und Staatspräsident. Er gehörte der Unión Cívica Radical an. rdf:langString
Máximo Marcelo Torcuato de Alvear Pacheco, plus connu comme Marcelo T. de Alvear, (né le 4 octobre 1868 à Buenos Aires - décédé à Don Torcuato le 23 mars 1942), est un homme politique argentin, qui fut élu Président de la Nation entre le 12 octobre 1922 et le 12 octobre 1928. Il est le dirigeant de la faction antipersonnaliste du parti de l'Unión Cívica Radical, en opposition avec la figure charismatique d'Hipólito Yrigoyen. rdf:langString
マルセーロ・トルクァト・デ・アルベアール(Marcelo Torcuato de Alvear、1868年10月4日 - 1942年3月23日)は、アルゼンチンの大統領。 1891年に、イポリト・イリゴージェン、その叔父のレアンドロ・アレムらと共に、急進市民同盟を結成した。アレムが自殺した1896年から急進市民同盟の党首となり、実質的リーダーであるイリゴージェンをサポートした。 1912年には、普通選挙法を施行させることに成功、1916年にはイリゴージェンが急進市民同盟初の大統領となる。当時、アルゼンチンでは、再選が禁止されていたので、1922年にイリゴージェンの後を継ぐ形で大統領に当選した。しかし、この頃から改革的なイリゴージェンと対立する。1924年、アルベアルはイリゴージェンと袂を分かち、急進市民同盟反個人主義派を結成する。アルベアルは、イリゴージェンよりさらに妥協的ではあったが、それでもいくつかの社会立法を成立させることは出来た。 rdf:langString
Marcelo Torcuato de Alvear, född 4 oktober 1868 och död 23 mars 1942, var en argentinsk statsman. rdf:langString
Máximo Marcelo Torcuato de Alvear Pacheco (Buenos Aires, 4 de outubro de 1868 - Don Torcuato, 23 de março de 1942), mais conhecido como Marcelo T. de Alvear, foi um político argentino, presidente do país entre 1922 e 1928. Líder da facção antipersonalista da União Cívica Radical (UCR), opositora a Hipólito Yrigoyen. Em contraste com o estilo popular de Yrigoyen, Alvear pertenceu à "aristocracia" bonaerense, sem nunca tentar esconder isso. rdf:langString
Ма́ксімо Марсе́ло Торкуа́то де Альвеа́р (ісп. Máximo Marcelo Torcuato de Alvear; *4 жовтня 1868 — †23 березня 1942) — аргентинський адвокат, політик, дипломат. Займав посаду президента Аргентини з 12 жовтня 1922 до 12 жовтня 1928 року. Його правління було відзначене зростанням автопромисловості і нафтовидобутку Аргентини, відсутністю конфліктів і високими темпами росту ВВП. rdf:langString
马克西莫·马塞洛·托尔夸托·德·阿尔韦亚尔·帕切科(Máximo Marcelo Torcuato de Alvear Pacheco,1868年10月4日-1942年3月23日),阿根廷國務活動家、政治領袖,1922—1928年阿根廷总统。 阿尔维亚尔出身顯貴。早年求學於布宜諾斯艾利斯大學。 rdf:langString
Marcelo Torcuato de Alvear (Buenos Aires, 4 d'octubre de 1868 - , 23 de març de 1942) fou un polític i president argentí, líder de la facció antipersonalista de la Unió Cívica Radical, en oposició a la figura carismàtica d'Hipólito Yrigoyen. Al novembre, durant els primers dies del seu govern, succeeix la massacre Patagònia Tràgica a Río Gallegos. Resulten més de 1500 morts, entre obrers i peons afusellats. Va morir el 23 de març de 1942 a la localitat de (Buenos Aires). rdf:langString
Máximo Marcelo Torcuato de Alvear Pacheco (Buenos Aires, 4 de octubre de 1868-Don Torcuato, 23 de marzo de 1942) fue un abogado y político argentino Liberal​​​ que se desempeñó como embajador en Francia, diputado y presidente de la Nación Argentina entre el 12 de octubre de 1922 y la misma fecha del año 1928. Era hermano de Carlos Torcuato de Alvear,​ hijo de Torcuato de Alvear, ambos intendentes de Buenos Aires, y nieto de Carlos María de Alvear. rdf:langString
Máximo Marcelo Torcuato de Alvear Pacheco (4 October 1868 – 23 March 1942), was an Argentine lawyer and politician, who served as president of Argentina between from 1922 to 1928. His period of government coincided precisely with the end of the postwar world crisis, which allowed him to improve the economy and finances of the country without major setbacks. He also stood out in the development of the automotive industry and the successful oil exploitation, with which he achieved an economic prosperity unknown until then for Argentina, and that was demonstrated with the great increase achieved in the GDP per inhabitant, whose index for the In 1928 he had reached the sixth position among the highest in the world. In the labor and social sphere, this period was characterized by a process of u rdf:langString
Marcelo Torcuato de Alvear, nome completo Máximo Marcelo Torcuato de Alvear Pacheco (Buenos Aires, 4 ottobre 1868 – Buenos Aires, 23 marzo 1942), è stato un politico argentino, Presidente dell'Argentina dal 12 ottobre 1922 al 12 ottobre 1928. Ha sposato la famosa soprano e filantropa portoghese Regina Pacini. Era fratello di , 3° figlio di , entrambi sindaci di Buenos Aires, e nipote di Carlos María de Alvear. rdf:langString
Marcelo Torcuato de Alvear (ur. 4 października 1868 w Buenos Aires, zm. 23 marca 1942 tamże) – argentyński polityk, dyplomata i strzelec sportowy, od 12 października 1922 do 12 października 1928 prezydent Argentyny. Pochodził z wpływowej argentyńskiej rodziny. Studiował na Uniwersytecie Buenos Aires, gdzie uzyskał tytuł doktora prawodawstwa. Jako strzelec zdobył złoto i brąz podczas Mistrzostw Świata w Strzelectwie 1903, a na turnieju w 1904 roku został wicemistrzem świata. Wszystkie medale wywalczył w pistolecie dowolnym z 50 metrów. rdf:langString
Максимо Марсе́ло Торкуа́то де Альвеа́р (исп. Máximo Marcelo Torcuato de Alvear; 4 октября 1868, Буэнос-Айрес, Аргентина — 23 марта 1942, Буэнос-Айрес) — аргентинский политик, президент Аргентины с 12 октября 1922 по 12 октября 1928 от партии Гражданский радикальный союз. Сын первого мэра Буэнос-Айреса Торкуато де Альвеара, внук верховного правителя Аргентины Карлоса Мария де Альвеара. В 1921—1932 годах был членом Международного олимпийского комитета. rdf:langString
rdf:langString مارسيلو توركواتو دي الفير
rdf:langString Marcelo Torcuato de Alvear
rdf:langString Marcelo Torcuato de Alvear
rdf:langString Marcelo Torcuato de Alvear
rdf:langString Marcelo Torcuato de Alvear
rdf:langString Marcelo Torcuato de Alvear
rdf:langString Marcelo Torcuato de Alvear
rdf:langString Marcelo Torcuato de Alvear
rdf:langString Marcelo Torcuato de Alvear
rdf:langString マルセーロ・アルベアール
rdf:langString Marcelo Torcuato de Alvear
rdf:langString Marcelo Torcuato de Alvear
rdf:langString Альвеар, Марсело Торкуато де
rdf:langString Marcelo Torcuato de Alvear
rdf:langString 马塞洛·托尔夸托·德·阿尔韦亚尔
rdf:langString Марсело Торкуато де Альвеар
rdf:langString Marcelo Torcuato de Alvear
rdf:langString Marcelo Torcuato de Alvear
rdf:langString Don Torcuato, Buenos Aires, Argentina
xsd:date 1942-04-23
rdf:langString Buenos Aires, Argentina
xsd:date 1868-10-04
xsd:integer 717795
xsd:integer 1109685491
rdf:langString Buenos Aires, Argentina
rdf:langString Firma de Marcelo T. de Alvear.svg
xsd:date 1868-10-04
rdf:langString Máximo Marcelo Torcuato de Alvear Pacheco
xsd:integer 23
xsd:date 1942-04-23
rdf:langString Argentine
rdf:langString President of the Radical Civic Union National Committee
rdf:langString José María Martinez
rdf:langString Gabriel Oddone
xsd:date 1928-10-12
xsd:date 1942-03-23
xsd:date 1922-10-12
rdf:langString December 1931
rdf:langString President of the Radical Civic Union Committee
xsd:integer 1922 1931
rdf:langString Máximo Marcelo Torcuato de Alvear Pacheco (4. října 1868 Buenos Aires – 23. března 1942 ) byl argentinský politik, právník, diplomat a sportovec. V roce 1922 se stal 15. prezidentem Argentinské republiky. Vzhledem k různým státním zřízením Argentiny v minulosti je považován za 20. prezidenta země. Před tím působil jako velvyslanec ve Francii a federální poslanec. Argentinu také reprezentoval ve sportovní střelbě.
rdf:langString Marcelo Torcuato de Alvear (Buenos Aires, 4 d'octubre de 1868 - , 23 de març de 1942) fou un polític i president argentí, líder de la facció antipersonalista de la Unió Cívica Radical, en oposició a la figura carismàtica d'Hipólito Yrigoyen. Pertanyia a la saga dels Alvear: net del general Carlos María de Alvear i fill del primer intendent de Buenos Aires, i de donya Elvira Pacheco i Reinoso (filla del general Àngel Pacheco), Marcelo T. de Alvear va pertànyer a l'aristocràcia portenya i mai va tractar de dissimular-ho, fet que el va diferenciar del caràcter popular d'Yrigoyen.Estava casat amb la diva cantant d'òpera Regina Pacini (amb qui no va tenir fills), la qual va tenir un destacat paper cultural durant la seva presidència. Regina, nascuda a (Portugal), tenia ascendència italiana i andalusa. Després del primer govern radical, d'Hipólito Yrigoyen, es plantejava el problema de la successió presidencial. Davant les disputes internes del partit, Yrigoyen decideix donar-li el seu suport a Alvear, en aquest moment ambaixador de la República a França. De Alvear pertanyia a la facció menys reaccionària de la UCR, d'origen social patrici i terratinent, i amb pocs vincles amb la base popular del partit. Amb el decisiu suport d'Yrigoyen, tot i tenir marcades diferències ideològiques i d'estil, De Alvear triomfa sobre els conservadors en les eleccions i accedeix a la presidència. Al novembre, durant els primers dies del seu govern, succeeix la massacre Patagònia Tràgica a Río Gallegos. Resulten més de 1500 morts, entre obrers i peons afusellats. L'economia argentina aconsegueix durant el seu govern la situació més pròspera que mai havia tingut en la seva història, a conseqüència d'un favorable front extern, amb la reactivació posterior a la Primera Guerra Mundial. La batalla per la successió de Alvear a la presidència va provocar una fractura de la Unió Cívica Radical. D'una banda, els seguidors d'Yrigoyen, anomenats personalistes, van impulsar al mateix cabdill com a candidat, mentre que la UCR antipersonalista, amb la qual simpatitzava De Alvear, va presentar a Leopoldo Melo. La victòria d'Yrigoyen en les eleccions de 1928 va ser aclaparadora amb el 80% dels vots, portant-lo novament a la presidència de la República. No obstant això, la situació d'Yrigoyen al poder es deterioraria ràpidament, a causa de les repercussions de la crisi mundial del '29 i a la falta de reacció per part d'un ancià i malalt Yrigoyen. Després del derrocament d'Yrigoyen, De Alvear va assumir el control del seu partit reunificat i l'oposició infructuosa als governs de la , incloent la revolució avortada de 1932, que fa que De Alvear sigui detingut i deportat a Europa. Va ser novament candidat a president pel seu partit el 1937, però va resultar víctima del frau patriòtic. Va morir el 23 de març de 1942 a la localitat de (Buenos Aires).
rdf:langString مارسيلو توركواتو دي الفير (بالإسبانية: Marcelo Torcuato de Alvear)‏ (و. 1868 – 1942 م) هو محام، وسياسي من الأرجنتين ولد في بوينس آيرس.
rdf:langString Máximo Marcelo Torcuato de Alvear Pacheco (4-a de oktobro, 1868 - 23-a de marto, 1942), pli bone konata kiel Marcelo T. de Alvear estis argentina politikisto kaj Prezidento de Argentino de la 12-a de oktobro 1922 al la 12-a de oktobro 1928.
rdf:langString Máximo Marcelo Torcuato de Alvear Pacheco (* 4. Oktober 1868; † 23. März 1942) war ein argentinischer Politiker und Staatspräsident. Er gehörte der Unión Cívica Radical an.
rdf:langString Máximo Marcelo Torcuato de Alvear Pacheco (Buenos Aires, 4 de octubre de 1868-Don Torcuato, 23 de marzo de 1942) fue un abogado y político argentino Liberal​​​ que se desempeñó como embajador en Francia, diputado y presidente de la Nación Argentina entre el 12 de octubre de 1922 y la misma fecha del año 1928. Era hermano de Carlos Torcuato de Alvear,​ hijo de Torcuato de Alvear, ambos intendentes de Buenos Aires, y nieto de Carlos María de Alvear. Participó activamente de las revoluciones radicales acontecidas en los años 1890 y 1893, integrándose en la Unión Cívica que daría origen a la Unión Cívica Radical, siendo uno de los miembros de la aristocracia argentina integrado a las tareas de un partido popular. Allí trabó amistad con personalidades como Leandro N. Alem e Hipólito Yrigoyen, siendo secretario del primero y padrino de armas del segundo. En las elecciones para renovación de bancas legislativas celebradas tras la reforma electoral de la ley Sáenz Peña en 1912, Alvear fue elegido diputado, cargo que desempeñó por dos años. Cuando Yrigoyen asumió la presidencia en 1916 nombró a Alvear embajador en Francia. Yrigoyen dio su apoyo a Alvear para presidir el comité de la UCR, y así sucederlo en la presidencia de la Argentina. Alvear fue elegido presidente mientras representaba a su país en Francia. Al poco tiempo de asumir la presidencia, se comenzaron a producir asperezas internas dentro del radicalismo, rompiéndose la relación entre Alvear e Yrigoyen, sobre todo cuando el nuevo presidente nombró a ministros que no tenían relación alguna con los sectores yrigoyenistas. Su periodo de gobierno coincidió justo con el fin de la crisis mundial de la posguerra, lo que le permitió mejorar la economía y las finanzas del país sin mayores contratiempos. Se destacó también en el desarrollo de la industria del automotor y la exitosa explotación petrolera, con lo cual alcanzó una prosperidad económica desconocida hasta entonces para la Argentina, y que se demostró con el gran aumento conseguido en el PIB por habitante, cuyo índice para el año 1928 había alcanzado el sexto puesto entre los más altos del mundo. En el ámbito laboral y social este período se caracterizó por un proceso de concentración urbana en el Litoral y Gran Buenos Aires, además del establecimiento de medio millón de inmigrantes; se registró un aumento de la clase media, subida del salario real, y disminución de las huelgas y conflictos similares. Por otra parte hubo un aumento en la deuda externa mayor a la del gobierno radical anterior. En lo que respecta a política educativa, hubo un retroceso de la reforma universitaria impulsada por Yrigoyen, resultando severamente atenuada. Durante su gobierno se sancionaron algunas leyes tendientes a regular y combatir los precios abusivos existentes por parte de la industria frigorífica operada por capitales extranjeros; sin embargo, terminaron siendo anuladas por el propio Alvear al resultar no haber sido eficaces. En materia de política internacional, se firmaron varios acuerdos de límites con los países vecinos de Chile y Bolivia. Casi al terminar su gestión presidencial, el partido se dividió en dos facciones, de las cuales los antipersonalistas estaban más identificados con el alvearismo que con el yrigoyenismo. Pese a las presiones de sus ministros, Alvear no aceptó intervenir en la provincia de Buenos Aires para que la facción antipersonalista ganara las elecciones de 1928, lo que provocó la renuncia de algunos de sus ministros. Los «personalistas» criticaban a Alvear porque, a diferencia con Yrigoyen, no realizó reformas a fondo, como podría haber sido la nacionalización del petróleo. Fue siempre un acérrimo detractor de los regímenes totalitarios de Italia, Alemania y la Unión Soviética, pero apoyó al bando aliado en ambas guerras mundiales. Al dejar la presidencia se radicó en Francia. Volvió al país pocos años después para reunificar su partido e intentar acceder a la presidencia por segunda vez en 1931, pero se le fue prohibida su candidatura por parte del régimen militar de José Félix Uriburu. Alvear, junto a otros correligionarios radicales, fue perseguido, apresado o tuvo que exiliarse en reiteradas ocasiones por el régimen represivo de la década infame, por lo que conoció el presidio en la isla Martín García. Estuvo al mando del comité de la UCR a lo largo de toda la década de 1930 hasta su muerte en 1942, intentando combatir al régimen conservador. Tuvo cierta participación por el caso del escándalo de la CHADE, cuando esta empresa de capitales extranjeros se comprometió a costear los gastos de la campaña radical, en promesa de que el radicalismo aprobase por veinte años su concesión del servicio eléctrico. Volvió a ser candidato por la presidencia en 1937, pero perdió como consecuencia del llamado "fraude patriótico" orquestado por una facción integrada por los conservadores en el poder junto a radicales antipersonalistas; una línea de jóvenes radicales que integraban FORJA se agruparon en oposición a la conducción alvearista de entonces, acusándola de transigir con respecto a los comicios fraudulentos. Poco después de esa elección Alvear desaparecería lentamente de la vida pública hasta su fallecimiento.
rdf:langString Máximo Marcelo Torcuato de Alvear Pacheco (4 October 1868 – 23 March 1942), was an Argentine lawyer and politician, who served as president of Argentina between from 1922 to 1928. His period of government coincided precisely with the end of the postwar world crisis, which allowed him to improve the economy and finances of the country without major setbacks. He also stood out in the development of the automotive industry and the successful oil exploitation, with which he achieved an economic prosperity unknown until then for Argentina, and that was demonstrated with the great increase achieved in the GDP per inhabitant, whose index for the In 1928 he had reached the sixth position among the highest in the world. In the labor and social sphere, this period was characterized by a process of urban concentration in the Litoral and Greater Buenos Aires, in addition to the establishment of half a million immigrants; there was an increase in the middle class, a rise in real wages, and a decrease in strikes and similar conflicts. When he left the presidency he settled in France. He returned to the country a few years later to reunify his party and try to become president for the second time in 1931, but his candidacy was prohibited by the military regime of José Félix Uriburu. Alvear, along with other radical coreligionists, was persecuted, imprisoned or had to go into exile on repeated occasions by the repressive regime of the infamous decade, for which he experienced the Martín García prison on the island. On 23 March 1942 struck down by a heart attack, Marcelo Torcuato de Alvear died next to his wife Regina Pacini at their home in Don Torcuato.
rdf:langString Máximo Marcelo Torcuato de Alvear Pacheco, plus connu comme Marcelo T. de Alvear, (né le 4 octobre 1868 à Buenos Aires - décédé à Don Torcuato le 23 mars 1942), est un homme politique argentin, qui fut élu Président de la Nation entre le 12 octobre 1922 et le 12 octobre 1928. Il est le dirigeant de la faction antipersonnaliste du parti de l'Unión Cívica Radical, en opposition avec la figure charismatique d'Hipólito Yrigoyen.
rdf:langString Marcelo Torcuato de Alvear, nome completo Máximo Marcelo Torcuato de Alvear Pacheco (Buenos Aires, 4 ottobre 1868 – Buenos Aires, 23 marzo 1942), è stato un politico argentino, Presidente dell'Argentina dal 12 ottobre 1922 al 12 ottobre 1928. Ha sposato la famosa soprano e filantropa portoghese Regina Pacini. Era fratello di , 3° figlio di , entrambi sindaci di Buenos Aires, e nipote di Carlos María de Alvear. Ha partecipato attivamente alle rivoluzioni radicali che si sono verificate nel 1890 e 1893, con l'adesione all'Unione civica che avrebbe portato alla creazione dell'Unione Civica Radicale, fu uno dei membri dell'aristocrazia Argentina fra i primi ad aderire ad un partito popolare. Lì divenne amico di personaggi come Leandro N. Alem e Hipólito Yrigoyen, essendo segretario del primo e padrino delle armi del secondo. Nelle elezioni per il rinnovo dei seggi legislativi tenutesi dopo la riforma elettorale della legge Sáenz Peña nel 1912, Alvear fu eletto deputato, carica che ricoprì per due anni. Quando Yrigoyen assunse la presidenza nel 1916 nominò Alvear ambasciatore in Francia. Yrigoyen ha dato il suo sostegno ad Alvear per presiedere il comitato UCR, e quindi gli succede nella presidenza dell'Argentina. Alvear fu eletto presidente mentre rappresentava il suo paese in Francia. Poco dopo il suo insediamento, si verificarono delle divergenze fra le parti radicali del partito, rompendo così il rapporto tra Alvear e Yrigoyen, soprattutto quando il nuovo presidente nominò ministri che non avevano alcun rapporto con i settori yrigoyeniani.
rdf:langString マルセーロ・トルクァト・デ・アルベアール(Marcelo Torcuato de Alvear、1868年10月4日 - 1942年3月23日)は、アルゼンチンの大統領。 1891年に、イポリト・イリゴージェン、その叔父のレアンドロ・アレムらと共に、急進市民同盟を結成した。アレムが自殺した1896年から急進市民同盟の党首となり、実質的リーダーであるイリゴージェンをサポートした。 1912年には、普通選挙法を施行させることに成功、1916年にはイリゴージェンが急進市民同盟初の大統領となる。当時、アルゼンチンでは、再選が禁止されていたので、1922年にイリゴージェンの後を継ぐ形で大統領に当選した。しかし、この頃から改革的なイリゴージェンと対立する。1924年、アルベアルはイリゴージェンと袂を分かち、急進市民同盟反個人主義派を結成する。アルベアルは、イリゴージェンよりさらに妥協的ではあったが、それでもいくつかの社会立法を成立させることは出来た。
rdf:langString Marcelo Torcuato de Alvear (ur. 4 października 1868 w Buenos Aires, zm. 23 marca 1942 tamże) – argentyński polityk, dyplomata i strzelec sportowy, od 12 października 1922 do 12 października 1928 prezydent Argentyny. Pochodził z wpływowej argentyńskiej rodziny. Studiował na Uniwersytecie Buenos Aires, gdzie uzyskał tytuł doktora prawodawstwa. Jako strzelec zdobył złoto i brąz podczas Mistrzostw Świata w Strzelectwie 1903, a na turnieju w 1904 roku został wicemistrzem świata. Wszystkie medale wywalczył w pistolecie dowolnym z 50 metrów. W 1890 roku był jednym z inicjatorów utworzenia centrolewicowej partii Radykalna Unia Obywatelska (UCR – Unión Cívica Radical). Był posłem do parlamentu w latach 1912–1917. Od 1917 do 1922 roku był ambasadorem Argentyny we Francji. W tym czasie prezydentem został Hipólito Yrigoyen, jeden z liderów UCR, który w 1922 roku wyznaczył Alveara na swojego następcę. Po wygranych wyborach piastował stanowisko prezydenta do 1928 roku. Wówczas zerwał z Yrigoyenem i przeszedł do opozycji, sprzymierzając się z ugrupowaniami konserwatywnymi i oligarchią. Mimo to Yrigoyen wygrał wybory prezydenckie w 1928 roku, władzę utracił po przewrocie wojskowym w 1930 roku. Wówczas Alvear powrócił do UCR, w 1931 roku chciał ponownie wystartować w wyborach prezydenckich, ale jego kandydatura została uznana za nieważną, gdyż od zakończenia jego rządów nie minęła pełna kadencja.
rdf:langString Максимо Марсе́ло Торкуа́то де Альвеа́р (исп. Máximo Marcelo Torcuato de Alvear; 4 октября 1868, Буэнос-Айрес, Аргентина — 23 марта 1942, Буэнос-Айрес) — аргентинский политик, президент Аргентины с 12 октября 1922 по 12 октября 1928 от партии Гражданский радикальный союз. Сын первого мэра Буэнос-Айреса Торкуато де Альвеара, внук верховного правителя Аргентины Карлоса Мария де Альвеара. В 1922 году был избран президентом, сменив популярного однопартийца Иполито Иригойена, который не мог выдвинуть свою кандидатуру на второй срок. В отличие от Иригойена, Альвеар представлял «антиперсоналистскую» фракцию в ГРС. При Альвеаре экономика страны продолжала испытывать подъём. Основал государственную компанию Fábrica Militar de Aviones. В 1928 году срок полномочий Альвеара завершился, и президентом вновь был избран Иригойен. После военного переворота 1930 года и помещения Иригойена, бывшего лидером ГРС, под домашний арест, возглавил партию. За активную борьбу с военным режимом был выслан из страны в 1932 году. В 1935 году по договорённости с новым президентом Агустином Хусто, которого Альвеар в 1922 году назначил своим военным министром, вернулся в Аргентину. В 1937 году вновь выдвинул свою кандидатуру в президенты, но на выборах, которые считаются сфальсифицированными, уступил Роберто Марии Ортису. В 1921—1932 годах был членом Международного олимпийского комитета. В 2022 г. суд посмертно признал Альвеара организатором массового убийства в Напалпи 1924 г., совершённого с целью подавить протесты аборигенов против условий труда.
rdf:langString Marcelo Torcuato de Alvear, född 4 oktober 1868 och död 23 mars 1942, var en argentinsk statsman.
rdf:langString Máximo Marcelo Torcuato de Alvear Pacheco (Buenos Aires, 4 de outubro de 1868 - Don Torcuato, 23 de março de 1942), mais conhecido como Marcelo T. de Alvear, foi um político argentino, presidente do país entre 1922 e 1928. Líder da facção antipersonalista da União Cívica Radical (UCR), opositora a Hipólito Yrigoyen. Em contraste com o estilo popular de Yrigoyen, Alvear pertenceu à "aristocracia" bonaerense, sem nunca tentar esconder isso.
rdf:langString Ма́ксімо Марсе́ло Торкуа́то де Альвеа́р (ісп. Máximo Marcelo Torcuato de Alvear; *4 жовтня 1868 — †23 березня 1942) — аргентинський адвокат, політик, дипломат. Займав посаду президента Аргентини з 12 жовтня 1922 до 12 жовтня 1928 року. Його правління було відзначене зростанням автопромисловості і нафтовидобутку Аргентини, відсутністю конфліктів і високими темпами росту ВВП.
rdf:langString 马克西莫·马塞洛·托尔夸托·德·阿尔韦亚尔·帕切科(Máximo Marcelo Torcuato de Alvear Pacheco,1868年10月4日-1942年3月23日),阿根廷國務活動家、政治領袖,1922—1928年阿根廷总统。 阿尔维亚尔出身顯貴。早年求學於布宜諾斯艾利斯大學。
xsd:nonNegativeInteger 49278
rdf:langString Máximo Marcelo Torcuato de Alvear Pacheco
xsd:string Firma de Marcelo T. de Alvear.svg

data from the linked data cloud