Marceli Harasimowicz

rdf:langString Marceli Harasimowicz

rdf:langString Marceli Harasimowicz (ur. 16 stycznia 1859 w Warszawie, zm. 22 maja 1935 we Lwowie) – polski malarz pejzażysta. Jako dziecko wyjechał z matką za granicę. Naukę malarstwa rozpoczął w Zurychu (1867)‚ kontynuował w Paryżu. Po powrocie do kraju kształcił się w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie w latach 1873-1879, następnie w akademiach wiedeńskiej po kierunkiem K. Wurzingera (1880-1881) i w monachijskiej u W. Lindenschmita. Od 1885 mieszkał i pracował we Lwowie, był wieloletnim kustoszem Galerii Miejskiej Lwowa (1907-1931), działał w lwowskich organizacjach i stowarzyszeniach, m.in. w Kole Literacko-Artystycznym i Związku Artystów Polskich. Założył w 1888 szkołę malarstwa dla kobiet‚ którą później przekształcił w ogólną szkołę malarstwa i rzeźby. Zajmował się też konserwacją obrazów. Marceli Harasimowicz malował początkowo portrety i sceny rodzajowe. Od ok. 1890 roku zajął się niemal wyłącznie pejzażem. Popularność zdobył dzięki nastrojowym przedstawieniom mokradeł i rozlewisk, zachodów słońca, krajobrazów Podhala, Pienin, Huculszczyzny a później Kaszub i Pomorza. Wiele wystawiał, najczęściej w lwowskim i krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych, warszawskiej Zachęcie, a także w Wiedniu i Monachium. Ilustrował książki i lwowskie czasopisma (m.in. Wiek Nowy, Śmigus i Szczutek), wykonał też polichromie w katedrze w Przemyślu. Był też jednym z autorów szkiców do obrazów w foyer Teatru Miejskiego we Lwowie. Pochowany na cmentarzu Łyczakowskim.