Mannerheim Line

rdf:langString Linia Mannerheima

rdf:langString Linia Mannerheima (fiń. Mannerheim-linja) – zespół fińskich umocnień obronnych z lat 1930. na Przesmyku Karelskim, osłaniających kraj przed atakiem ze strony Związku Radzieckiego. Linia powstała z inicjatywy marszałka Carla von Mannerheima, ówczesnego przewodniczącego fińskiej Rady Obrony Państwa. Jej rozbudowa trwała od 1929 niemal do samego wybuchu wojny fińsko-radzieckiej. Linia Mannerheima była pozycją obronną długości około 135 km i głębokości do 90 km, wkomponowaną umiejętnie w teren (zwłaszcza na odcinku wschodnim) i oparta o wybrzeże Zatoki Fińskiej oraz jeziora Ładoga. Obejmowała łącznie 150-160 budowli betonowych (dla porównania, francuska Linia Maginota składała się z ponad 5000 tego rodzaju obiektów). Linia składała się ze: strefy granicznej, pozycji wysuniętej (przedniej), przedpola ze strefą niszczeń, pozycji głównej, pozycji tyłowej (przechwytującej) oraz pozycji osłonowej Wyborga. Aby uniemożliwić jej obejście z kierunku wschodniokarelskiego, wybudowano na północ od jeziora Ładoga fragment pozycji obronnej nad . W strefie granicznej nie było umocnień. Do jej obsadzenia przewidziano pododdziały graniczne wykorzystujące doraźnie wykonane urządzenia ziemne. Pozycja wysunięta długości około 85 km była oddalona od granicy o 25-40 km (z wyjątkiem odcinka środkowego, położonego w odległości 5 km). Na pozycji tej znajdowały się umocnienia typu polowego wykonane tuż przed wybuchem wojny oraz 12 schronów betonowych z karabinami maszynowymi. Pozycję obsadzały brygady graniczne. Między pozycją wysuniętą a główną pozycją obrony rozciągał się tzw. obszar przedpola głębokości około 30 km. Przewidywano w nim działania 4 brygad granicznych (około 13 000 żołnierzy), których zadaniem miało być opóźnianie działań przeciwnika oraz wykonywanie niszczeń w celu maksymalnego utrudnienia mu prowadzenia natarcia. Pozycja główna składała się z dwóch odcinków. Zachodni obejmował pozycje A i B oddalone od siebie o 5 km. Na obszarze od Zatoki Fińskiej do rzeki Vuoksi znajdowało się 90 betonowych schronów bojowych z karabinami maszynowymi, które zamykały Przesmyk Karelski. Na odcinku wschodnim, wybudowanym wzdłuż brzegów rzek Vuoksi i , znajdowało się 5 fortów artyleryjskich (wyposażonych łącznie w 14 dział kalibru 75 i 155 mm) oraz 20 schronów betonowych z karabinami maszynowymi. Fort artyleryjski stanowił betonową budowlę z 2-4 działami i 2 karabinami maszynowymi. Pozycja główna była podzielona na 22 punkty oporu (każdy szerokości 3-4 km i głębokości 1-2 km), składających się z betonowych schronów bojowych, umocnień polowych oraz zapór przeciwpancernych i przeciwpiechotnych. Każdego punktu oporu miały bronić 1-2 bataliony piechoty (fizylierów). Skrzydła pozycji głównej były osłonięte przez zgrupowania artylerii nadbrzeżnej: * na zachodzie – artyleryjskim punktem oporu Koivisto; * na wschodzie, nad jeziorem Ładoga – zgrupowaniem artylerii (złożonym z trzech baterii – łącznie 8 dział kalibru 120 i 155 mm). Pozycja tyłowa (tzw. przechwytująca), położona 8-12 km za pozycją główną, złożona z umocnień typu polowego, zamykała bezpośrednio kierunek na Wyborg. Wokół Wyborga wybudowano pozycję osłonową, która składała się z pierścienia zewnętrznego na podejściach oraz wewnętrznego bezpośrednio na skraju miasta. Trzonem pozycji było 15 schronów bojowych. Chrzest bojowy Linii Mannerheima nastąpił podczas wojny zimowej 1939–1940, kiedy to przez ponad 3 miesiące powstrzymywała ataki Armii Czerwonej, uniemożliwiając jej wdarcie się w głąb terytorium Finlandii. Po zakończeniu wojny w wyniku negocjacji pokojowych Finlandia utraciła Karelię, a więc linia znalazła się w granicach ZSRR. W lecie 1940 radzieccy saperzy metodycznie wysadzili w powietrze wszystkie bunkry linii. Podczas wojny kontynuacyjnej Finlandia ponownie opanowała Karelię, ale odbudowy linii nie podjęto (wybudowano inne linie: VT i ). Chociaż linia była zrujnowana, obie strony używały jej pozostałości podczas walk w 1941 i 1944.