Louis II of Brieg

rdf:langString Ludwik II brzeski

rdf:langString Ludwik II (ur. między 1380 a 1385, zm. 30 kwietnia 1436) – książę brzeski i legnicki z dynastii Piastów. Syn księcia brzeskiego Henryka VII z Blizną i jego drugiej żony , córki Siemowita III mazowieckiego. Ludwik II był dwukrotnie żonaty. Pierwszą żoną była (zm. 1414), córki Jana, żupana trenczyńskiego, którą poślubił przed 14 sierpnia 1409. Drugą żoną (od 1418/20) była córka elektora brandenburskiego Fryderyka I Hohenzollerna - Elżbieta (ur. 1403, zm. 31 października 1449), z którą miał czwórkę dzieci: * Ludwika (ur. po 1420, zm. 1435) * Elżbietę (ur. 5 stycznia 1426) * Magdalenę (zm. 10 września 1497), żona Mikołaja I opolskiego * Jadwigę (ur. ok. 1430, zm. 21 października 1471, żona Jana I lubińskiego. W lipcu 1399 zmarł Henryk VII z Blizną. W październiku 1400 jego synowie podzielili ojcowiznę. Henryk IX objął w panowanie okręgi: lubiński, chojnowski i oławski wraz z miastami. Ludwik III rozpoczął rządy w Brzegu, Kluczborku i Byczynie. 17 lipca 1402 obaj przyrodni bracia pojawili się na zjeździe książąt śląskich we Wrocławiu, na którym zawarli ze sobą i innymi książętami sojusz obronny oraz zapewnili króla Czech Wacława IV Luksemburskiego o swej lojalności. Ludwik II w 1404 udał się na pielgrzymkę do Ziemi Świętej, w czasie której został uwięziony przez Saracenów. Nieszczęsna wieść dotarła do Brzegu dopiero pod koniec roku. Henryk IX w celu odkupienia brata nałożył na mieszkańców Brzegu, a także należących do niego Chojnowa i Oławy dodatkowy podatek. Potrzebna suma 4000 grzywien została zebrana jeszcze w tym samym roku, jednakże Ludwik II wrócił na Śląsk dopiero pod koniec 1405. W czasie niewoli Ludwika, w księstwie brzeskim rządy sprawował jego brat Henryk IX. Stosunki między braćmi popsuły się w związku z kwestią dziedziczenia księstwa legnickiego. W marcu 1409 książę legnicki i biskup wrocławski Wacław II legnicki zapisał księstwo legnickie i połowę Złotoryi Ludwikowi II. Prawa do drugiej części miasta wraz z okręgiem i 6000 grzywien czynszu z Legnicy przypadły Henrykowi IX. Wacław II zastrzegł, że Złotoryja w całości ma przypaść jednemu z braci – temu, który spłaci drugiego. W tym samym roku Ludwik II zwrócił się do Henryka IX z propozycją odkupienia jego części Złotoryi. W tym momencie książę lubiński, już wcześniej urażony faworyzowaniem przez Wacława II młodszego brata, zerwał przyjazne stosunki z przyrodnim bratem. Wkrótce spór przerodził się w otwartą wojnę, wydaną przez Henryka IX, która toczyła się w latach 1411-1414. Zażegnaniu konfliktu nie pomogły mediacje Wacława II, który usiłował przekonać księcia lubińskiego, że ma prawo rozdysponowywać swoim majątkiem według własnego uznania. Ostatecznie 16 marca 1413 r. Wacław zrezygnował z władzy nad Legnicą i oddał ją Ludwikowi II. Bratobójczą wojnę przerwał dopiero król Czech Wacław IV Luksemburski, który zakazał swoim wasalom prowadzenia dalszych walk. Bracia przy pomocy Wacława II zawarli pokój i wydali dokument o wzajemnym dziedziczeniu. Mieszkańcy księstwa legnicko-złotoryjskiego złożyli hołd obydwu książętom. Ludwik II w 1419 dostał w dożywotnie władanie Karniów, a w 1427 przyłączył Strzelin. W 1413 zastawił Kluczbork, Wołczyn i Byczynę księciu oleśnickiemu Konradowi VII Białemu, które wykupił w 1420, ale następnie zastawił w 1434 książętom opolskim. Ludwik II był założycielem rycerskiego stowarzyszenia o nazwie "Rudenband" (Związek Psów Gończych, można tłumaczyć też jako "Obroża Psa Gończego", taka była odznaka noszona przez jego członków), stowarzyszenie powstało w 1413 r., należeli do niego m.in. książęta Wacław II legnicki, Przemysł opawski, Jan żagański, Konrad Starszy oleśnicki i Konrad Młodszy oleśnicki. Książę Ludwik II był też członkiem założonego przez króla Węgier Zygmunta Luksemburczyka Zakonu Smoka.