List of battleships of Italy
http://dbpedia.org/resource/List_of_battleships_of_Italy
Seznam italských bitevních lodí zahrnuje bitevní lodě postavené pro Italské královské námořnictvo. Uvedena jsou také jména jednotek v rámci jednotlivých tříd.
rdf:langString
Liste des cuirassés italiens pour la période de 1860 à 1956.
rdf:langString
Список лінійних кораблів Італії — перелік лінійних кораблів, які перебували на озброєнні Королівських військово-морських сил Італії.
rdf:langString
Τη δεκαετία του 1890 το (Regia Marina) ξεκίνησε τη ναυπήγηση σύγχρονων θωρηκτών. Τα πρώτα σκάφη ήταν μικρά σε μέγεθος, είχαν ελαφριά θωράκιση και ήταν ταχύτερα από τα σύγχρονα τους σε άλλες ναυτικές δυνάμεις. Αρχικά αναπτύχθηκαν δύο πλοία της , τα οποία είχαν αρκετά μειονεκτήματα εξ αιτίας οικονομικών και άλλων περιορισμών. Ακολούθησαν δύο θωρηκτά , που ήταν μεγαλύτερα και σχεδιασμένα ειδικά για να αντιμετωπίσουν τα Αυστροουγρικά θωρηκτά της . Σχεδιαστής της επόμενης γενιάς σκαφών ήταν ο (Vittorio Cuniberti). Αυτά ήταν τα ταχύτερα θωρηκτά στον κόσμο όταν ναυπηγήθηκαν. Όλα τα προαναφερθέντα σκάφη συμμετείχαν στις επιχειρήσεις κατά τη διάρκεια του Ιταλοτουρκικού πολέμου του 1911-12, πραγματοποιώντας κυρίως αποστολές υποστήριξης των χερσαίων δυνάμεων, αφού το Οθωμανικό Ναυτικό παρέμεινε
rdf:langString
Starting in the 1890s, the Italian Regia Marina (Royal Navy) began building a series of modern battleships. Early designs were marked by their small size, light armor, and high speed compared to contemporary foreign counterparts. The first pre-dreadnought battleship design, the Ammiraglio di Saint Bon class, was constrained by budgetary limits imposed by the legislature. Two ships were ordered by the class's namesake, Admiral Simone de Pacoret Saint Bon, though the design was also influenced by Benedetto Brin, who replaced di Saint Bon as naval minister after his death. Brin designed the next pair of battleships, the Regina Margherita class. These ships were larger than the preceding class, and were intended to challenge the Austro-Hungarian Habsburg-class battleships then under constru
rdf:langString
A Marinha Real Italiana construiu uma série de navios couraçados entre as décadas de 1890 e 1940. Os primeiros projetos foram marcados por seu tamanho pequeno, blindagem leve e alta velocidade quando comparados com embarcações contemporâneas em outras marinhas. Os primeiros couraçados pré-dreadnought italianos foram os dois membros da Classe Ammiraglio di Saint Bon, porém foram limitados por restrições orçamentárias. Eles foram sucedidos pelos dois navios da Classe Regina Margherita, que eram maiores e tinham a intenção de desafiar a Classe Habsburg da Marinha Austro-Húngara, então ainda em construção. Em seguida vieram os dois membros da Classe Regina Elena, que na época foram os couraçados mais rápidos do mundo. Todas essas embarcações serviram durante a Guerra Ítalo-Turca entre 1911 e 1
rdf:langString
自1890年代开始，意大利皇家海军开始建造一系列现代战列舰。相比于外国同类战列舰，早期意大利战列舰的设计方案尺寸更小，装甲更轻但速度更快。意大利第一个前无畏舰设计方案————在受到立法机构强加的预算限制下出台。两舰是由该舰级的同名人，海军中将订购，然而设计上也受到在圣邦死后取代他成为海军部长的的影响。伯林后來主导设计。该级舰只比前一级更大，并打算挑战奥匈帝国当时正在建造的。然而伯林在施工过程中去世，由接手设计下一代小型前无畏舰——。该级舰只在完工时是当时世界上航速最快的战列舰。这些舰只都在1911年至1912年间的意土战争活跃。由于奥斯曼帝国海军大部分舰只都坐困自己的港口里，这些舰只主要被用作为意大利地面部队提供。
rdf:langString
rdf:langString
Seznam italských bitevních lodí
rdf:langString
Κατάλογος ιταλικών θωρηκτών
rdf:langString
Liste des cuirassés italiens
rdf:langString
List of battleships of Italy
rdf:langString
Lista de couraçados da Itália
rdf:langString
意大利战列舰列表
rdf:langString
Список лінійних кораблів Італії
xsd:integer
892614
xsd:integer
1115608853
rdf:langString
Seznam italských bitevních lodí zahrnuje bitevní lodě postavené pro Italské královské námořnictvo. Uvedena jsou také jména jednotek v rámci jednotlivých tříd.
rdf:langString
Τη δεκαετία του 1890 το (Regia Marina) ξεκίνησε τη ναυπήγηση σύγχρονων θωρηκτών. Τα πρώτα σκάφη ήταν μικρά σε μέγεθος, είχαν ελαφριά θωράκιση και ήταν ταχύτερα από τα σύγχρονα τους σε άλλες ναυτικές δυνάμεις. Αρχικά αναπτύχθηκαν δύο πλοία της , τα οποία είχαν αρκετά μειονεκτήματα εξ αιτίας οικονομικών και άλλων περιορισμών. Ακολούθησαν δύο θωρηκτά , που ήταν μεγαλύτερα και σχεδιασμένα ειδικά για να αντιμετωπίσουν τα Αυστροουγρικά θωρηκτά της . Σχεδιαστής της επόμενης γενιάς σκαφών ήταν ο (Vittorio Cuniberti). Αυτά ήταν τα ταχύτερα θωρηκτά στον κόσμο όταν ναυπηγήθηκαν. Όλα τα προαναφερθέντα σκάφη συμμετείχαν στις επιχειρήσεις κατά τη διάρκεια του Ιταλοτουρκικού πολέμου του 1911-12, πραγματοποιώντας κυρίως αποστολές υποστήριξης των χερσαίων δυνάμεων, αφού το Οθωμανικό Ναυτικό παρέμεινε καθηλωμένο στους λιμένες του στο μεγαλύτερο μέρος της σύρραξης. Η ολοκλήρωση του περίφημου βρετανικού θωρηκτού HMS Dreadnaught άλλαξε εκ βάθρων τα δεδομένα στον σχεδιασμό των θωρηκτών, καθιστώντας όλα τα προγενέστερα πλοία παρωχημένα. Αποφασίστηκε η ναυπήγηση σκαφών με αντίστοιχες δυνατότητες και αποτέλεσμα της όλης διαδικασίας ήταν το , το οποίο σχεδίασε ο υποναύαρχος (Edoardo Masdea). Ακολούθησαν πέντε παρόμοια σκάφη μικρότερων διαστάσεων, τρία και δύο . Τα έξι dreadnought αποτέλεσαν τον πυρήνα του ιταλικού στόλου στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, διότι η κατασκευή τεσσάρων σκαφών ακυρώθηκε. Κύριος αντίπαλος του ιταλικού στόλου ήταν ο αυστροουγγρικός. Και οι δύο ναυτικές δυνάμεις απέφυγαν τη σύγκρουση, υιοθετώντας τακτική προστασίας των κύριων μονάδων επιφανείας τους. Οι βασικές μονάδες του ιταλικού ναυτικού δεν ενεπλάκησαν σε ναυμαχίες στη διάρκεια της σύρραξης, παραμένοντας τον περισσότερο καιρό στις βάσεις τους. Παρόλα αυτά το καταστράφηκε τον Αύγουστο του 1916, το χάθηκε εξ αιτίας έκρηξης τον Σεπτέμβριο του 1915 και το αδελφό του πλοίο βυθίστηκε από γερμανική νάρκη τον Δεκέμβριο του 1916. Τα εναπομείναντα πλοία των κλάσεων Ammiraglio di Saint Bon και Regina Elena διαλύθηκαν για σκραπ αμέσως μετά το τέλος του πολέμου. Στον Μεσοπόλεμο η ανάπτυξη του ιταλικού ναυτικού, όπως και των υπολοίπων σημαντικών ναυτικών δυνάμεων του πλανήτη, περιορίστηκε σημαντικά από τη , βάσει της οποίας η Ιταλία θα μπορούσε να έχει στόλο ισοδύναμο με τον γαλλικό. Επιτρέπονταν η ναυπήγηση θωρηκτών με εκτόπισμα που δεν θα ξεπερνούσε αθροιστικά τους 70.000 LT. Οι Ιταλοί δεν κατασκεύασαν καινούργια θωρηκτά τη δεκαετία του 1920 εξαιτίας οικονομικών δυσκολιών καθώς και για να αποφύγουν πιθανή κούρσα εξοπλισμών με τους Γάλλους. Λόγω της δυσχερούς οικονομικής τους θέσης, αποφασίστηκε το 1928 η διάλυση του Dante Alighieri. Στις αρχές της δεκαετίας του 1930 αποφασίστηκε η ενίσχυση της δύναμης των θωρηκτών, με το όλο πρόγραμμα να οδηγεί στα σκάφη . Δύο εξ αυτών, το Littorio και το ολοκληρώθηκαν στις αρχές του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και γνώρισαν σημαντική πολεμική δράση. Το τρίτο πλοίο, το ολοκληρώθηκε το 1942 αλλά βυθίστηκε το επόμενο έτος από γερμανική τηλεκατευθυνόμενη βόμβα, ενώ το τέταρτο -το - παρέμεινε ημιτελές και βυθίστηκε από αμερικανικά βομβαρδιστικά. Από τα έξι σκάφη που διέθετε η χώρα στην αρχή της σύρραξης, μόνο τα δύο της κλάσης Andrea Doria παρέμειναν σε υπηρεσία μεταπολεμικά. Τα Littorio και Vittorio Veneto διαλύθηκαν αμέσως μετά το τέλος του πολέμου για σκραπ. Την ίδια μοίρα είχε και το Conte di Cavour. Ενώ το Giulio Cesare δόθηκε στην ΕΣΣΔ ως πολεμική αποζημίωση.
rdf:langString
Liste des cuirassés italiens pour la période de 1860 à 1956.
rdf:langString
Starting in the 1890s, the Italian Regia Marina (Royal Navy) began building a series of modern battleships. Early designs were marked by their small size, light armor, and high speed compared to contemporary foreign counterparts. The first pre-dreadnought battleship design, the Ammiraglio di Saint Bon class, was constrained by budgetary limits imposed by the legislature. Two ships were ordered by the class's namesake, Admiral Simone de Pacoret Saint Bon, though the design was also influenced by Benedetto Brin, who replaced di Saint Bon as naval minister after his death. Brin designed the next pair of battleships, the Regina Margherita class. These ships were larger than the preceding class, and were intended to challenge the Austro-Hungarian Habsburg-class battleships then under construction. Brin himself died during the construction process. Vittorio Cuniberti designed the next class of small pre-dreadnoughts, the Regina Elena class, which were the fastest battleships in the world at the time of their completion. These ships all served in the Italo-Turkish War of 1911–1912, where they were primarily used to provide naval gunfire support for the Italian ground troops, as the Ottoman Navy largely confined itself to port. By the time that the Regina Elenas had been built in the early 1900s, the British battleship HMS Dreadnought had been completed, a revolutionary design that rendered all previous battleships obsolete. Therefore, a new dreadnought-type battleship was needed. The new ship was Dante Alighieri, and was designed by Rear Admiral . The Italian Navy built five further battleships to two similar designs: the Conte di Cavour and Andrea Doria classes. These six dreadnoughts formed the core of the Italian fleet during World War I, as a further four-ship class was cancelled. Both the Italian and Austro-Hungarian navies adopted cautious fleet policies and neither chose to risk their capital ships in a major engagement; as a result, the Italian battle line spent the war in harbor and did not see combat. Nevertheless, the dreadnought Leonardo da Vinci was destroyed by a magazine explosion in August 1916. The pre-dreadnought Benedetto Brin was also destroyed by an internal explosion in September 1915, and her sister Regina Margherita was sunk by a German mine in December 1916. The remaining battleships of the Ammiraglio di Saint Bon and Regina Elena classes were discarded after the end of the war. In the interwar period, the Italian Navy—along with the rest of the major naval powers—was limited by the Washington Naval Treaty, which granted Italy parity with the French Navy. The Italians had 70,000 long tons (71,000 t) worth of battleship tonnage available for new vessels before they would reach their treaty limits, but they avoided new construction in the 1920s due to severe budgetary problems and to avoid a naval arms race with France. These financial limitations also forced the Italians to scrap Dante Alighieri in 1928. Nevertheless, the Regia Marina decided to make use of its excess tonnage by the early 1930s, which resulted in the four Littorio-class battleships. Two were finished early in World War II and were used extensively to escort convoys during the North African Campaign. The third ship, Roma, was finished in 1942, but was sunk in September 1943 by a German radio-controlled bomb when Italy surrendered to the Allies. The fourth ship, Impero, was never finished and was instead sunk by American bombers and scrapped after the end of the war. The two surviving ships, Littorio and Vittorio Veneto, were surrendered to the Allies and were later broken up for scrap. Of the surviving members of the Conte di Cavour class, Conte di Cavour was scrapped after the end of the war and Giulio Cesare was surrendered to the Soviet Union as war reparations. Only the two Andrea Doria-class battleships survived in Italian service for any significant length of time after the conclusion of hostilities; both served as training ships until the mid-1950s, when they too were broken up for scrap.
rdf:langString
A Marinha Real Italiana construiu uma série de navios couraçados entre as décadas de 1890 e 1940. Os primeiros projetos foram marcados por seu tamanho pequeno, blindagem leve e alta velocidade quando comparados com embarcações contemporâneas em outras marinhas. Os primeiros couraçados pré-dreadnought italianos foram os dois membros da Classe Ammiraglio di Saint Bon, porém foram limitados por restrições orçamentárias. Eles foram sucedidos pelos dois navios da Classe Regina Margherita, que eram maiores e tinham a intenção de desafiar a Classe Habsburg da Marinha Austro-Húngara, então ainda em construção. Em seguida vieram os dois membros da Classe Regina Elena, que na época foram os couraçados mais rápidos do mundo. Todas essas embarcações serviram durante a Guerra Ítalo-Turca entre 1911 e 1912, onde foram usadas principalmente para proporcionar suporte de artilharia para tropas do Exército Real Italiano, pois a Marinha Otomana praticamente não deixou porto. O britânico HMS Dreadnought foi lançado em 1906 e revolucionou o projeto de couraçados, deixando todas as embarcações anteriores obsoletas. Consequentemente, os italianos precisavam de um navio no estilo dreadnought. Este foi o Dante Alighieri, que foi sucedido por outras cinco embarcações divididas em dois projetos semelhantes, as classes Conte di Cavour e Andrea Doria. Todos esses seis dreadnoughts formaram a parte principal da frota italiana na Primeira Guerra Mundial. Durante esse período, mais quatro navios pertencentes à Classe Francesco Caracciolo foram cancelados depois do começo de suas construções. Italianos e austro-húngaros adotaram estratégias cautelosas com suas forças navais durante a guerra e nenhum escolheu arriscar seus couraçados em uma grande batalha. Assim, a linha de batalha italiana permaneceu a maior parte do conflito no porto e não entrou em combate. Mesmo assim, o pré-dreadnought Benedetto Brin foi destruído em setembro de 1915 por uma explosão interna, o dreadnought Leonardo da Vinci também foi destruído em agosto de 1916 por uma explosão em seu depósito de munição, enquanto o Regina Margherita foi afundado por uma mina naval alemã em dezembro de 1916. Os pré-dreadnoughts restantes das classes Ammiraglio di Saint Bon e Regina Elena foram desmontados depois da guerra. A Marinha Real e a maioria das outras grandes potências navais do mundo foi limitada no período entreguerras pelo Tratado Naval de Washington, que deu à Itália paridade com a França. Os italianos tinham 71 mil toneladas disponíveis para novos couraçados antes que chegassem no seu limite do tratado, porém evitaram a construção de novos navios na década de 1920 devido a grandes questões orçamentárias e o desejo de evitar uma corrida armamentista naval com os franceses. Essas limitações orçamentárias também forçaram a desmontagem do Dante Alighieri em 1928. Mesmo assim, a Marinha Real decidiu usar sua disponibilidade de tonelagem no início da década de 1930, o que resultou nos quatro couraçados Classe Littorio. Dois foram finalizados no começo da Segunda Guerra Mundial e foram muito utilizados na escolta de comboios durante a Campanha Norte-Africana. Outro navio, o Roma, foi completado em 1942, porém foi afundado em setembro de 1943 por um ataque aéreo alemão depois da rendição italiana aos Aliados. Impero, o último couraçado, nunca foi finalizado e acabou desmontado depois do fim da guerra. O Littorio e o Vittorio Veneto, as embarcações sobreviventes, foram rendidas aos Aliados e posteriormente desmontadas. Dos membros sobreviventes da Classe Conte di Cavour, o Conte di Cavour foi desmontado ao final do conflito e o Giulio Cesare foi entregue para a União Soviética como reparação de guerra. Apenas os dois couraçados da Classe Andrea Doria permaneceram no serviço italiano por algum tempo depois do fim das hostilidades, tendo ambos atuado como navios de treinamento para a Marinha Militar antes de serem desmontados na década de 1950.
rdf:langString
自1890年代开始，意大利皇家海军开始建造一系列现代战列舰。相比于外国同类战列舰，早期意大利战列舰的设计方案尺寸更小，装甲更轻但速度更快。意大利第一个前无畏舰设计方案————在受到立法机构强加的预算限制下出台。两舰是由该舰级的同名人，海军中将订购，然而设计上也受到在圣邦死后取代他成为海军部长的的影响。伯林后來主导设计。该级舰只比前一级更大，并打算挑战奥匈帝国当时正在建造的。然而伯林在施工过程中去世，由接手设计下一代小型前无畏舰——。该级舰只在完工时是当时世界上航速最快的战列舰。这些舰只都在1911年至1912年间的意土战争活跃。由于奥斯曼帝国海军大部分舰只都坐困自己的港口里，这些舰只主要被用作为意大利地面部队提供。 到1900年代早期埃莉娜王后级完成建造的时候，英国“无畏”号战列舰已经完工，后者革命性的设计使得之前所有战列舰都过时。因此，意大利海军需要新的无畏舰。这艘新战列舰名为“但丁·阿利格里”号，由海军少将设计。意大利海军及后又建造两个舰级共5艘类似设计的战列舰：3艘加富尔伯爵级和2艘安德烈·多里亚级。在第一次世界大战期间，这6艘无畏舰组成意大利舰队的核心。意大利和奥匈两国海军都采取谨慎的舰队政策，都没有选择在重大交战中拿自己的主力舰冒险，因此，整个战争期间意大利都将主力部队留在港口内，没有参与实质性的战斗。尽管如此，无畏舰还是在1916年8月的一次弹药库爆炸中被毁。而前无畏舰也在1915年9月的一次舰内爆炸中被摧毁，她的姊妹舰则是在1916年12月被一枚德国水雷炸沉。战争结束后，残存的“海军上将圣邦”号以及埃莉娜王后级战列舰都被废弃。 在两次世界大战之间，意大利海军和其他主要海军强国都受到《华盛顿海军条约》的限制，该条约允许意大利海军与法国海军平起平坐。意大利有70,000长吨（71,000公吨）的战列舰吨位可供新舰使用，但是在1920年代，由于严重的预算问题以及避免与法国进行海军武装竞赛，它们避免新舰的建造。这些财政限制也迫使意大利人在1928年拆解“但丁·阿利格里”号。尽管如此，意大利海军仍决定在1930年代初利用其多余的吨位，结果造出4艘利托里奥级战列舰。其中两艘在第二次世界大战早期完成，在北非战役期间被广泛用于护送部队。三号舰“罗马”号于1942年完工，但在1943年9月意大利向盟军投降时，被德国无线电遥控炸弹击沉。四号舰“帝国”号则从未完工，反而被美国轰炸机击沉，并在战争结束后拆解。两艘幸存的舰只，“利托里奥”号和“维托里奥·维内托”号，被交给盟军，后来被拆解。幸存的加富尔伯爵级中，“加富尔伯爵”号在战争结束后被拆解，“朱利奥·恺撒”号作为战争赔款交给苏联海军。只有两艘安德烈·多里亚级战列舰在战后依然在意大利军队服役相当长时间。但这两艘战舰都作为训练舰服役，直到1950年代中期，她们也都被当作废品出售并拆解。
rdf:langString
Список лінійних кораблів Італії — перелік лінійних кораблів, які перебували на озброєнні Королівських військово-морських сил Італії.
xsd:nonNegativeInteger
35932
