List of battlecruisers
http://dbpedia.org/resource/List_of_battlecruisers
In der folgenden Liste von Schlachtkreuzern werden alle fertiggestellten oder geplanten Schiffe aufgelistet, die als Schlachtkreuzer klassifiziert waren. Beginnend vor dem Ersten Weltkrieg erlebte ihr Bau während des Konfliktes bereits seinen Höhepunkt. In der Zwischenkriegszeit begonnene Bauten wurden aufgrund sich ändernder Marinedoktrinen und verschiedener Flottenverträge häufig abgebrochen oder die Schiffe zu anderen Typen umgebaut. Unmittelbar vor und während des Zweiten Weltkriegs zogen Planung und Bau von Schlachtkreuzern noch einmal an, von denen viele aufgrund der deutlich zu Tage tretenden Überlegenheit von Flugzeugträgern nicht mehr fertiggestellt wurden. Die Sowjetunion war das einzige Land, welches noch nach dem Krieg neue Schlachtkreuzer plante.
rdf:langString
Этот список содержит перечень кораблей относящихся к линейным крейсерам. В список включены только те корабли, которые были достроены и вошли в состав своих флотов. Список не содержит крейсеры, строительство которых не было завершено или было остановлено ещё на стадии проектирования,.
rdf:langString
During the first half of the 20th century, many navies constructed or planned to build battlecruisers: large capital ships with greater speed but less armor than dreadnought battleships. The first battlecruisers, the Invincible class, were championed by the British First Sea Lord John Fisher and appeared in 1908, two years after the revolutionary battleship HMS Dreadnought. In the same year, Germany responded with its own battlecruiser, SMS Von der Tann. Over the next decade, Britain and Germany built an additional twelve and six battlecruisers, respectively. Other nations joined them: HMAS Australia entered service for the Royal Australian Navy in 1913, Japan constructed four ships of the Kongō class from 1911 through 1915, and in late 1912 Russia laid down the four Borodino-class batt
rdf:langString
W pierwszej połowie XX wieku wiele krajów zbudowało lub planowało budowę krążowników liniowych: dużych jednostek floty cechujących się dużą prędkością maksymalną, ale opancerzeniem słabszym w porównaniu do pancerników z generacji drednotów. Pierwsze krążowniki liniowe (typu Invincible) powstały na skutek działań brytyjskiego Pierwszego Lorda Morskiego Johna Fishera i pojawiły się w 1908, dwa lata po rewolucyjnym pancerniku HMS "Dreadnought". W tym samym roku Niemcy odpowiedziały własnym krążownikiem SMS "Von der Tann". W ciągu kolejnej dekady Wielka Brytania i Niemcy zbudowały odpowiednio kolejnych dwanaście i sześć krążowników liniowych. Inne marynarki dołączyły do nich: HMAS "Australia" weszła do służby w Royal Australian Navy w 1913, Japonia zbudowała cztery jednostki typu Kongō w latac
rdf:langString
rdf:langString
Liste von Schlachtkreuzern
rdf:langString
List of battlecruisers
rdf:langString
Lista krążowników liniowych
rdf:langString
Список линейных крейсеров
xsd:integer
35313200
xsd:integer
1117703514
rdf:langString
right
xsd:gMonthDay
--03-17
rdf:langString
Japan's in 1934, following her second reconstruction
rdf:langString
Russia's Kirov-class battlecruisers are the only surviving type.
rdf:langString
vertical
xsd:gMonthDay
--03-17
rdf:langString
BCGN Kirov 1983.JPG
rdf:langString
Haruna 1934.jpg
xsd:integer
300
rdf:langString
In der folgenden Liste von Schlachtkreuzern werden alle fertiggestellten oder geplanten Schiffe aufgelistet, die als Schlachtkreuzer klassifiziert waren. Beginnend vor dem Ersten Weltkrieg erlebte ihr Bau während des Konfliktes bereits seinen Höhepunkt. In der Zwischenkriegszeit begonnene Bauten wurden aufgrund sich ändernder Marinedoktrinen und verschiedener Flottenverträge häufig abgebrochen oder die Schiffe zu anderen Typen umgebaut. Unmittelbar vor und während des Zweiten Weltkriegs zogen Planung und Bau von Schlachtkreuzern noch einmal an, von denen viele aufgrund der deutlich zu Tage tretenden Überlegenheit von Flugzeugträgern nicht mehr fertiggestellt wurden. Die Sowjetunion war das einzige Land, welches noch nach dem Krieg neue Schlachtkreuzer plante.
rdf:langString
During the first half of the 20th century, many navies constructed or planned to build battlecruisers: large capital ships with greater speed but less armor than dreadnought battleships. The first battlecruisers, the Invincible class, were championed by the British First Sea Lord John Fisher and appeared in 1908, two years after the revolutionary battleship HMS Dreadnought. In the same year, Germany responded with its own battlecruiser, SMS Von der Tann. Over the next decade, Britain and Germany built an additional twelve and six battlecruisers, respectively. Other nations joined them: HMAS Australia entered service for the Royal Australian Navy in 1913, Japan constructed four ships of the Kongō class from 1911 through 1915, and in late 1912 Russia laid down the four Borodino-class battlecruisers, though they were never completed. Two countries considered acquiring battlecruisers in this time, but chose not to: France looked at several battlecruiser design studies in 1913 and 1914, and the United States ordered six Lexington-class battlecruisers in 1916 that were never built. The British and German battlecruisers were used extensively during World War I between 1914 and 1918, including in the Battles of Heligoland Bight and Dogger Bank, and most famously in the Battle of Jutland on 31 May and 1 June 1916, where one German and three British battlecruisers were sunk. The Japanese battlecruisers did not see action during the war, as the German naval presence in the Pacific was destroyed by the British in the early months of the war. Britain and Germany attempted to build additional battlecruisers during the war—the Admiral class for the former, and the Mackensen and Ersatz Yorck classes for the latter—but changing priorities in favor of smaller warships prevented their completion. At the end of the war, the German High Seas Fleet was interned and subsequently scuttled in Scapa Flow. In the immediate aftermath of World War I, Britain, Japan, and the United States all considered new battlecruiser construction, including the British G3 class, the Japanese Amagi class, and a revised version of the American Lexingtons. In the interest of avoiding another crippling naval arms race, the three countries, along with France and Italy, signed the Washington Naval Treaty in 1922, which included a moratorium on new capital ship construction. A clause in the treaty, however, gave the British, Japanese, and Americans a chance to convert several of their battlecruisers into aircraft carriers. Only a handful of battlecruisers survived the arms limitation regime. In the 1930s, several navies considered new "cruiser killer" battlecruisers, including Germany's O class, the Dutch Design 1047, and the Soviet Kronshtadt class. The outbreak of World War II in September 1939 put a halt to all these plans. During the war, the surviving battlecruisers saw extensive action, and many were sunk. The four Japanese Kongō-class ships had been rebuilt as fast battleships in the 1930s, but all were sunk during the conflict. Of the three British battlecruisers still in service, HMS Hood and Repulse were sunk, but Renown survived the war. The only other battlecruiser in existence at the end of the Second World War was the ex-German Goeben, which had been transferred to Turkey during the First World War and served as Yavuz Sultan Selim. Several new wartime classes were proposed, including the American Alaska class and the Japanese Design B-65 class. The Alaskas were officially classified as "large cruisers", but many naval historians refer to them as battlecruisers. Only two of the American ships were built before the end of the war. In the postwar drawdown of forces, Renown and the two Alaskas were withdrawn from service and eventually scrapped; Yavuz Sultan Selim, the last surviving battlecruiser in the world, lingered on until the early 1970s, when she too was sent to the shipbreakers. Only one country, the Soviet Union, considered building battlecruisers after the war. The three Stalingrad-class ships, championed by Joseph Stalin, were laid down in the early 1950s, but were cancelled after his death in 1953. However, in the 1970s, the Soviet Union began the construction of a class of very large guided missile cruisers, much larger than any other surface combatant built since the Second World War. This new type, the Kirov-class, although designated as a "heavy nuclear-powered missile cruiser" by the Soviet Navy, was generally referred to in the West as a "battlecruiser".
rdf:langString
Этот список содержит перечень кораблей относящихся к линейным крейсерам. В список включены только те корабли, которые были достроены и вошли в состав своих флотов. Список не содержит крейсеры, строительство которых не было завершено или было остановлено ещё на стадии проектирования,.
rdf:langString
W pierwszej połowie XX wieku wiele krajów zbudowało lub planowało budowę krążowników liniowych: dużych jednostek floty cechujących się dużą prędkością maksymalną, ale opancerzeniem słabszym w porównaniu do pancerników z generacji drednotów. Pierwsze krążowniki liniowe (typu Invincible) powstały na skutek działań brytyjskiego Pierwszego Lorda Morskiego Johna Fishera i pojawiły się w 1908, dwa lata po rewolucyjnym pancerniku HMS "Dreadnought". W tym samym roku Niemcy odpowiedziały własnym krążownikiem SMS "Von der Tann". W ciągu kolejnej dekady Wielka Brytania i Niemcy zbudowały odpowiednio kolejnych dwanaście i sześć krążowników liniowych. Inne marynarki dołączyły do nich: HMAS "Australia" weszła do służby w Royal Australian Navy w 1913, Japonia zbudowała cztery jednostki typu Kongō w latach 1911-1915, a w drugiej połowie 1912 Rosja położyła stępki czterech jednostek typu , które jednak nie zostały nigdy ukończone. Dwa inne kraje rozważały wprowadzenie do służby krążowników liniowych, ale nie zakończyły tego procesu: Francja rozważała kilka projektów studyjnych w 1913 i 1914, a Stany Zjednoczone zamówiły sześć jednostek typu Lexington w 1916, których budowa w tej formie nie została nigdy zakończona. Brytyjskie i niemieckie krążowniki liniowe były używane bardzo intensywnie w czasie I wojny światowej (1914-1918), uczestniczyły między innymi w bitwach koło Helgolandu i na Dogger Bank oraz największej - bitwie jutlandzkiej (31 maja - 1 czerwca 1916), w czasie której jeden niemiecki i trzy brytyjskie krążowniki liniowe zostały zatopione. Japońskie krążowniki liniowe nie brały udziału w walkach, ponieważ niemiecka obecność morska na Pacyfiku została zniszczona przez Wielką Brytanię w pierwszych miesiącach konfliktu. Wielka Brytania i Niemcy próbowały zbudować dodatkowe krążowniki liniowe w czasie wojny - odpowiednio jednostki typu oraz Mackensen i Ersatz Yorck - ale zmiana priorytetów na korzyść mniejszych jednostek spowodowała, że żaden nowy krążownik nie został ukończony. Wraz z końcem wojny niemiecka Hochseeflotte została internowana, a następnie jej jednostki zostały samozatopione w Scapa Flow. Zaraz po I wojnie światowej Wielka Brytania, Japonia i Stany Zjednoczone rozważały budowę nowych krążowników liniowych - odpowiednio jednostki typu G3, Amagi i ulepszoną wersję Lexington. Mając nadzieję uniknąć kolejnego rujnującego państwa wyścigu zbrojeń, te trzy państwa, wraz z Francją i Włochami, podpisały traktat waszyngtoński w 1922. Wprowadzał on moratorium na budowę nowych jednostek. Klauzule w traktacie dawały jednak Wielkiej Brytanii, Japonii i USA szansę przebudowy kilku ich krążowników liniowych na lotniskowce. Jedynie kilka krążowników liniowych przetrwało ograniczenia sił. W latach 30. XX wieku kilka marynarek rozważało budowę nowych jednostek określanych jako "zabójcy krążowników" (ang. cruiser killer), wśród nich były Niemcy z jednostkami typu O, Holendrzy z oraz ZSRR z projektem . Wybuch II wojny światowej we wrześniu 1939 wstrzymał jednak wszystkie te projekty. W czasie wojny ocalałe krążowniki liniowe brały często udział w akcjach i wiele z nich zostało zatopionych. Cztery japońskie krążowniki typu Kongō zostały przebudowane na szybkie krążowniki w latach 30. XX wieku, ale wszystkie zostały zatopione w czasie konfliktu. Z trzech brytyjskich krążowników liniowych znajdujących się w służbie HMS "Hood" i HMS "Repulse" zostały zatopione, ale HMS "Renown" przetrwał wojnę. Jedynym innym ocalałym krążownikiem liniowym po zakończeniu II wojny światowej był ex-niemiecki SMS "Goeben", który został przekazany Turcji w czasie I wojny światowej i przemianowano go na "Yavuz Sultan Selim". Zaproponowano także kilka nowych typów jednostek, w tym amerykański typ Alaska oraz japoński projekt B-65. Jednostki typu Alaska były oficjalnie klasyfikowane jako "wielkie krążowniki", ale wielu historyków morskich określa je mianem krążowników liniowych. Jedynie dwie amerykańskie jednostki zostały zbudowane przed końcem wojny. W realiach powojennego ograniczania sił "Renown" i dwie jednostki typu Alaska zostały wycofane ze służby, a później zezłomowane. "Yavuz Sultan Selim" - ostatni ocalały krążownik liniowy na świecie - dotrwał do początku lat 70. XX wieku, gdy został także wysłany do stoczni złomowej. Jedynie ZSRR rozważało budowę nowych krążowników liniowych po II wojnie światowej. Stępki trzech jednostek projektu , popieranych silnie przez Stalina, zostały położone na początku lat 50. XX wieku, ale ich budowa została przerwana po śmierci dyktatora w 1953.
xsd:nonNegativeInteger
50145
