Lex Claudia
http://dbpedia.org/resource/Lex_Claudia an entity of type: Agent
Claudia de senaturum quaestu o Claudia de senatoribus va ser una llei romana establerta a proposta del tribú de la plebs Quint Claudi, quan eren cònsols Publi Corneli Escipió i Tiberi Semproni Llong l'any 535 de la fundació de Roma (218 aC). Prohibia als senadors (i parents propers) i als patres (de rang senatorial) tenir naus de capacitat superior a 300 àmfores. El comerç era considerat en aquell temps indecorós pels patricis i per aquesta llei es limitava al necessari per atendre el transport de la producció dels camps propis. Juli Cèsar va renovar més tard aquesta llei. Titus Livi i Ciceró diuen que en el seu temps era fora d'ús.
rdf:langString
Lex Claudia was de naam van meerdere Romeinse wetten.
rdf:langString
Lex Claudia de nave senatorum ou apenas Lex Claudia foi uma lei aprovada em 218 a.C. proposta pelo tribuno da plebe Quinto Cláudio que determinava que nenhum senador ou filho de senador poderia possuir um navio marítimo capaz de carregar mais do que 300 ânforas. Como uma ânfora equivalia a aproximadamente 3,78 litros, a lei tratava de navios com capacidade de aproximadamente sete toneladas.
rdf:langString
Lex Claudia (προφέρεται Λεξ Κλάουντια, λατινική προφορά ΔΦΑ: [lɛks 'klawdɪa]) ήταν το όνομα ενός σημαντικού νόμου που ψηφίστηκε στην Αρχαία Ρώμη το 218 π.Χ. Συντάκτης του ήταν ο Κουίντος Κλαύδιος, ο οποίος τότε κατείχε το αξίωμα του . Το κείμενό του απαγορεύει στους συγκλητικούς και στους γιους τους να έχουν στην κατοχή τους εμπορικά πλοία χωρητικότητας μεγαλύτερης των 300 αμφορέων (ένας αμφορέας ισοδυναμεί περίπου με έξι , οπότε ένα τέτοιο πλοίο θα είχε συνολική χωρητικότητα επτά τόνους ).
rdf:langString
Die lex Claudia de nave senatorum war ein umstrittenes Gesetz der Römischen Republik und kann als Vorläufer der Repetundengesetzgebung angesehen werden. Sie wurde im Jahre 218 v. Chr. als Plebiszit durch den Volkstribun Quintus Claudius gegen den Widerstand des Senats erlassen. Sie bestimmte, dass kein Senator oder Sohn eines Senators ein Seeschiff von mehr als 300 Amphoren Fassungsvermögen besitzen dürfe. Diese Größe hielt man für genügend, um damit Früchte aus den Landgütern abzutransportieren. Jede Art von Gewinnstreben hielt man bei Senatoren für nicht geziemend.
rdf:langString
The Lex Claudia (Classical Latin: [leːks ˈklau̯dɪ.a]) also known as the plebiscitum Claudianum or the lex Claudia de nave senatoris, was a Roman law passed in 218 BC. Proposed at the start of the Second Punic War, the law prohibited senators and their sons from owning an "ocean-going ship" (maritimam navem) which had a capacity of more than 300 amphorae. It was proposed by the tribune Quintus Claudius and supported by a senator Gaius Flaminius (consul 223 BC and 217 BC). There are no surviving contemporary sources for the law; the only ancient source to explicitly discuss it being the historian Livy. While Cicero (consul 63 BC) does mention the law in his prosecution of Verres in 70 BC, this is only an indirect reference. As such, the ancient evidence is limited and only dates from nearly
rdf:langString
Lex Claudia, de nave senatorum, de senaturum quaestu o de senatoribus son denominaciones de una ley establecida en la República romana en el año 218 a. C., denominada así por su impulsor, el tribuno de la plebe . Era el único proponente de la ley, pero consiguió eludir su paso por el Senado gracias al apoyo de Cayo Flaminio, cónsul de aquel año. Su propósito era impedir que ningún senador, así como ninguno de sus hijos, pudiera poseer un barco con capacidad superior a las trescientas ánforas (equivalente a un tonelaje de siete toneladas, mientras que la capacidad media de los barcos mercantes de época romana solía ser entre tres mil y cinco mil ánforas, o sea, de ciento treinta a trescientas toneladas).
rdf:langString
La lex Claudia, également connu sous le nom de plebiscitum Claudianum ou de lex Claudia de nave senatoris est une loi romaine votée en 218. Proposée au début de la deuxième guerre punique, la loi interdisait aux sénateurs et à leurs fils de posséder un "navire de haute mer" (maritimam navem) d'une capacité de plus de 300 amphores. Il a été proposé par le tribun Quintus Claudius et soutenu par le sénateur Caius Flaminius (consul en 223 et 217). Il n'y a pas de sources contemporaines survivantes pour la loi ; la seule source ancienne à en discuter explicitement étant l'historien Tite-Live. Bien que Cicéron (consul en 63) mentionne la loi dans ses Verrines en 70, il ne s'agit que d'une référence indirecte. Les preuves anciennes sont limitées et ne datent que de près de deux siècles plus tard.
rdf:langString
La Lex Claudia de senatoribus era una legge romana approvata nel 218 a.C. su proposta del tribuno della plebe . Essa prescriveva che nessun senatore o un figlio di un senatore potesse possedere una nave con una capacità di oltre 300 anfore. Anche se Claudio fu il solo proponente della legge, essa fu sostenuta anche dal console Gaio Flaminio Nepote. La legge rappresenta uno dei primi casi di tentativo di separare la classe dirigente dalla classe commerciale nella Repubblica romana.Questa legge sembra ormai superata al tempo di Cicerone.
rdf:langString
Lex Claudia – ustawa rzymska przeprowadzona w roku 218 p.n.e. przez trybuna ludowego Kwintusa Klaudiusza, która zabraniała senatorom i ich potomkom uczestnictwa w handlu morskim, jeśli posiadane przez nich statki mogły zabierać więcej niż 300 amfor towaru (transportowa amfora rzymska mogła pomieścić około 6 galonów oliwy lub wina, czyli statek nie mógł mieć więcej niż 7 ton ładowności).
rdf:langString
rdf:langString
Claudia de senaturum quaestu
rdf:langString
Lex Claudia de nave senatorum
rdf:langString
Lex Claudia
rdf:langString
Lex Claudia
rdf:langString
Lex Claudia
rdf:langString
Lex Claudia
rdf:langString
Lex Claudia
rdf:langString
Lex Claudia
rdf:langString
Lex Claudia
rdf:langString
Lex Claudia
xsd:integer
3220893
xsd:integer
1098073550
rdf:langString
A Roman trade ship carrying amphorae.
xsd:integer
218
rdf:langString
Quintus Claudius
rdf:langString
Plebiscitum Claudianum;
Lex Claudia de nave senatoris
rdf:langString
Lex Claudia
rdf:langString
Claudia de senaturum quaestu o Claudia de senatoribus va ser una llei romana establerta a proposta del tribú de la plebs Quint Claudi, quan eren cònsols Publi Corneli Escipió i Tiberi Semproni Llong l'any 535 de la fundació de Roma (218 aC). Prohibia als senadors (i parents propers) i als patres (de rang senatorial) tenir naus de capacitat superior a 300 àmfores. El comerç era considerat en aquell temps indecorós pels patricis i per aquesta llei es limitava al necessari per atendre el transport de la producció dels camps propis. Juli Cèsar va renovar més tard aquesta llei. Titus Livi i Ciceró diuen que en el seu temps era fora d'ús.
rdf:langString
Lex Claudia (προφέρεται Λεξ Κλάουντια, λατινική προφορά ΔΦΑ: [lɛks 'klawdɪa]) ήταν το όνομα ενός σημαντικού νόμου που ψηφίστηκε στην Αρχαία Ρώμη το 218 π.Χ. Συντάκτης του ήταν ο Κουίντος Κλαύδιος, ο οποίος τότε κατείχε το αξίωμα του . Το κείμενό του απαγορεύει στους συγκλητικούς και στους γιους τους να έχουν στην κατοχή τους εμπορικά πλοία χωρητικότητας μεγαλύτερης των 300 αμφορέων (ένας αμφορέας ισοδυναμεί περίπου με έξι , οπότε ένα τέτοιο πλοίο θα είχε συνολική χωρητικότητα επτά τόνους ). Παρόλο που ο Κλαύδιος ήταν ο μοναδικός υποστηρικτής του νόμου, τελικά ο νόμος πέρασε από τη Σύγκλητο χάρη στην υποστήριξη που του παρείχε ο Γάιος Φλαμίνιος Νέπος, ύπατος τη χρονιά εκείνη. Ο νόμος αυτός ουσιαστικά εμπόδιζε τις οικογένειες των πατρικίων να έχουν πρόσθετα εισοδήματα από το θαλάσσιο εμπόριο. Γενικότερα στη Ρώμη οι εμπορικές δραστηριότητες θεωρούταν ασχολίες των χαμηλότερων τάξεων, ενώ τα μέλη της υψηλής κοινωνίας βάσιζαν τον πλούτο τους στην εκμετάλλευση των γαιών, τις διοικητικές θέσεις και τα λάφυρα των πολέμων. Εντούτοις, οι συγκλητικοί κατάφερναν να βρίσκουν τρόπο να παρακάμπτουν τις σχετικές διατάξεις του νόμου. Ο Lex Claudia είχε σαν στόχο να περιορίσει τα κέρδη από το εμπόριο για τους πατρικίους. Καθώς ψηφίστηκε λίγο πριν από την έναρξη του Β' Καρχηδονιακού Πολέμου, ίσως να αποτελούσε και μια προσπάθεια παρεμπόδισης των συγκλητικών να επωφεληθούν οικονομικά από τους υπερπόντιους πολέμους. Ο νόμος μπορεί να θεωρηθεί προσπάθεια να διασφαλιστεί ότι οι συγκλητικοί έπαιρναν αποφάσεις για πολέμους έχοντας στο μυαλό τους το καλό του κράτους και όχι το προσωπικό συμφέρον. Αυτό το σκεπτικό μας επιτρέπει να καταλάβουμε το γιατί ο Φλαμίνιος, παρόλο που είχε εναντίον του όλη τη Σύγκλητο, προώθησε το νόμο: προκειμένου να εξασφαλίσει την υπακοή στη Ρωμαϊκή Δημοκρατία και να ενδυναμώσει τη λήψη στρατιωτικών αποφάσεων. Από την πλευρά τους οι συγκλητικοί φαίνεται να αντιστάθηκαν στο νόμο γιατί περιόριζε τις ελευθερίες τους. Ο νόμος αποτελεί μια από τις πρώτες προσπάθειες διαχωρισμού της άρχουσας τάξης από την τάξη των εμπόρων στη Ρωμαϊκή Δημοκρατία. Ως αποτέλεσμα, οι οικογένειες των πατρικίων αύξησαν τις επενδύσεις τους στην ιδιοκτησία γαιών στην ιταλική χερσόννησο. Από τη μια οι Συγκλητικοί επένδυσαν στη γεωργία σε μεγάλη κλίμακα, από την άλλη οι Ιππείς ασχολήθηκαν εντατικά με το διεθνές εμπόριο. Οι τεράστιες γεωργικές εκτάσεις που άνηκαν στους πλουσίους δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για την άνοδο των Γράκχων το 133 π.Χ. Ο Lex Claudia φαίνεται πως είχε πέσει πλέον σε αχρηστία την εποχή του ρήτορα Κικέρωνα.
rdf:langString
Die lex Claudia de nave senatorum war ein umstrittenes Gesetz der Römischen Republik und kann als Vorläufer der Repetundengesetzgebung angesehen werden. Sie wurde im Jahre 218 v. Chr. als Plebiszit durch den Volkstribun Quintus Claudius gegen den Widerstand des Senats erlassen. Sie bestimmte, dass kein Senator oder Sohn eines Senators ein Seeschiff von mehr als 300 Amphoren Fassungsvermögen besitzen dürfe. Diese Größe hielt man für genügend, um damit Früchte aus den Landgütern abzutransportieren. Jede Art von Gewinnstreben hielt man bei Senatoren für nicht geziemend. Ziel und Reichweite der lex Claudia sind in der Forschung inzwischen umstritten. Das Gesetz, welches sich nur noch in den Aufzeichnungen bei Livius findet, verbot Senatoren den Handel, soweit er in keiner Beziehung zur eigenen Landwirtschaft stand. Im Zentrum des Gesetzes standen wohl politische Erwägungen, nämlich die Nobilität über eine wirtschaftliche Konformität an die traditionellen, agrarischen Werte zu binden und sie damit von den Veränderungen, die sich am Ende des 3. Jahrhunderts durch Roms außenpolitische Erfolge abzeichneten, abzuschirmen. Das Gesetz forderte ein Festhalten am mos maiorum. Dieser Begriff, der mit „Sitte der Vorfahren“ nur unzureichend übersetzt wird, wurde seit dem 2. Jahrhundert immer mehr zur Umschreibung eines nahezu unerreichbaren Ideals und als politischer Kampfbegriff benutzt. Der praktische Effekt des Gesetzes scheint hingegen begrenzt gewesen zu sein. Offenbar umgingen viele Senatoren – so bereits auch Cato der Ältere, der als Inbegriff eines Verfechters traditioneller Werte galt – früh die Regelungen der lex Claudia, indem sie ihre Geschäfte durch Strohmänner abwickeln ließen. Quintus Claudius wurde laut Livius nur von einem einzigen, allerdings sehr mächtigen Senator unterstützt, nämlich von Gaius Flaminius, der sich offenbar seinen Standesgenossen widersetzte und sich auf seine Popularität beim Volk stützte. Die Unterstützung des Gesetzes verhalf ihm aufgrund seiner Popularität 217 v. Chr. zum zweiten Konsulat. Trifft die Darstellung des Livius zu, so kann man Flaminius aufgrund dieses Verhaltens wohl als einen Vorläufer der popularen Politiker der späten Republik betrachten.
rdf:langString
Lex Claudia, de nave senatorum, de senaturum quaestu o de senatoribus son denominaciones de una ley establecida en la República romana en el año 218 a. C., denominada así por su impulsor, el tribuno de la plebe . Era el único proponente de la ley, pero consiguió eludir su paso por el Senado gracias al apoyo de Cayo Flaminio, cónsul de aquel año. Su propósito era impedir que ningún senador, así como ninguno de sus hijos, pudiera poseer un barco con capacidad superior a las trescientas ánforas (equivalente a un tonelaje de siete toneladas, mientras que la capacidad media de los barcos mercantes de época romana solía ser entre tres mil y cinco mil ánforas, o sea, de ciento treinta a trescientas toneladas). Aunque los senadores ya tenían prohibido legalmente participar en el comercio, habían encontrado formas de eludir esa prohibición; de modo que la nueva ley se aseguraba de que no pudieran beneficiarse indirectamente de participar en la más lucrativa de las actividades mercantiles: el comercio a larga distancia por vía marítima, especialmente en un momento (en vísperas de la segunda guerra púnica) en que estaba en plena expansión, y lo estaría aún más por consecuencia de las guerras y la expansión territorial de la República por el Mediterráneo. Enriquecerse con el comercio era considerado una actividad impropia de la clase superior, que únicamente tenía como forma honorable de riqueza la propiedad de la tierra, el botín de guerra y los cargos públicos (a pesar de que el ejercicio de las magistraturas era gratuito -ad honorem-). La ley podía considerarse como un intento de asegurar que los senadores tomaran sus decisiones en torno a la guerra y la paz mirando solo el bien de la República y no sus propios intereses financieros. Así se entiende que Flaminio, a pesar de la oposición de todos los senadores, eludiera el pase de la ley por el Senado: como una forma de fortalecer la pureza política en la toma de decisiones. La oposición de los senadores parece que tenía como argumento que, simplemente, interfería con su libertad. Como resultado de la ley, las familias de clase senatorial incrementaron sus inversiones en compañías comerciales y adquisición de tierras por toda la península itálica. La Lex Claudia representa uno de los mayores intentos de establecer una separación entre clase gobernante y clase comerciante en la República romana; forzó a la clase senatorial a concentrar la propiedad agraria a gran escala, dejando a la clase ecuestre los negocios navieros y el comercio a larga distancia. Los enormes latifundios de los senadores romanos provocaron disfunciones sociales que explican el ascenso de los Gracos en el 133 a. C., y el resto de las transformaciones que llevaron a la crisis de la República. Para la época de Cicerón, la ley parece que había quedado obsoleta.
rdf:langString
The Lex Claudia (Classical Latin: [leːks ˈklau̯dɪ.a]) also known as the plebiscitum Claudianum or the lex Claudia de nave senatoris, was a Roman law passed in 218 BC. Proposed at the start of the Second Punic War, the law prohibited senators and their sons from owning an "ocean-going ship" (maritimam navem) which had a capacity of more than 300 amphorae. It was proposed by the tribune Quintus Claudius and supported by a senator Gaius Flaminius (consul 223 BC and 217 BC). There are no surviving contemporary sources for the law; the only ancient source to explicitly discuss it being the historian Livy. While Cicero (consul 63 BC) does mention the law in his prosecution of Verres in 70 BC, this is only an indirect reference. As such, the ancient evidence is limited and only dates from nearly two centuries later. Nonetheless, modern scholarship has continued to debate the purpose and significance of the lex Claudia.
rdf:langString
La lex Claudia, également connu sous le nom de plebiscitum Claudianum ou de lex Claudia de nave senatoris est une loi romaine votée en 218. Proposée au début de la deuxième guerre punique, la loi interdisait aux sénateurs et à leurs fils de posséder un "navire de haute mer" (maritimam navem) d'une capacité de plus de 300 amphores. Il a été proposé par le tribun Quintus Claudius et soutenu par le sénateur Caius Flaminius (consul en 223 et 217). Il n'y a pas de sources contemporaines survivantes pour la loi ; la seule source ancienne à en discuter explicitement étant l'historien Tite-Live. Bien que Cicéron (consul en 63) mentionne la loi dans ses Verrines en 70, il ne s'agit que d'une référence indirecte. Les preuves anciennes sont limitées et ne datent que de près de deux siècles plus tard. Néanmoins, les spécialistes modernes ont continué à débattre du but et de l'importance de la lex Claudia.
rdf:langString
La Lex Claudia de senatoribus era una legge romana approvata nel 218 a.C. su proposta del tribuno della plebe . Essa prescriveva che nessun senatore o un figlio di un senatore potesse possedere una nave con una capacità di oltre 300 anfore. Anche se Claudio fu il solo proponente della legge, essa fu sostenuta anche dal console Gaio Flaminio Nepote. La legge intendeva impedire che i senatori traessero profitto dal commercio all'estero, mentre era interesse della plebe che i senatori non beneficiassero finanziariamente delle guerre d'oltremare. Come conseguenza della legge, le famiglie senatoriali aumentarono gli investimenti nelle imprese in Italia e i senatori romani furono spinti a investire principalmente negli interessi fondiari e nell'agricoltura, mentre agli equites veniva lasciato di fatto il predominio nel commercio marittimo. La legge rappresenta uno dei primi casi di tentativo di separare la classe dirigente dalla classe commerciale nella Repubblica romana.Questa legge sembra ormai superata al tempo di Cicerone.
rdf:langString
Lex Claudia was de naam van meerdere Romeinse wetten.
rdf:langString
Lex Claudia – ustawa rzymska przeprowadzona w roku 218 p.n.e. przez trybuna ludowego Kwintusa Klaudiusza, która zabraniała senatorom i ich potomkom uczestnictwa w handlu morskim, jeśli posiadane przez nich statki mogły zabierać więcej niż 300 amfor towaru (transportowa amfora rzymska mogła pomieścić około 6 galonów oliwy lub wina, czyli statek nie mógł mieć więcej niż 7 ton ładowności). Ustawa, która uzyskała poparcie konsula Gajusza Flaminiusza Neposa, miała na celu ochronę praw ekwitów, którzy głównie zajmowali się w starożytnym Rzymie handlem i transportem morskim. Spowodowała, że patrycjusze zaczęli masowo wykupywać ziemię i tworzyć latyfundia rolno-hodowlane.
rdf:langString
Lex Claudia de nave senatorum ou apenas Lex Claudia foi uma lei aprovada em 218 a.C. proposta pelo tribuno da plebe Quinto Cláudio que determinava que nenhum senador ou filho de senador poderia possuir um navio marítimo capaz de carregar mais do que 300 ânforas. Como uma ânfora equivalia a aproximadamente 3,78 litros, a lei tratava de navios com capacidade de aproximadamente sete toneladas.
xsd:nonNegativeInteger
25789
