Lambert Sustris

rdf:langString Λάμπερτ Σούστρις

rdf:langString Ο Λάμπερτ Σούστρις (ολλανδικά: Lambert Sustris, Άμστερνταμ, 1515/1520 - Βενετία, 1658, γνωστός και ως Lambert d'Amsterdam και Alberto de Olanda) ήταν Ολλανδός μανιεριστής ζωγράφος. Ο Σούστρις γεννήθηκε στο Άμστερνταμ, και εκπαιδεύτηκε ή εκεί ή στην Ουτρέχτη, ίσως με τον Μάαρτεν φαν Χέιμσκερκ ή με τον Γιαν φαν Σκόρελ. Μετά την εκπαίδευσή του, περί τα μέσα της δεκαετίας του 1530, έφυγε για την Ιταλία, αρχικά μεταβαίνοντας στη Ρώμη, όπου διέμεινε ως το 1535, και στη συνέχεια για τη Βενετία. Στη Βενετία συνεργάστηκε με τον Τιτσιάνο, στο εργαστήριο του οποίου ειδικεύτηκε στη ζωγραφική τοπίων σε έργα του Τιτσιάνο. Κάποιοι ιστορικοί τέχνης αναγνώρισαν ως έργο του Σούστρις το τοπίο στην Είσοδο του Ιησού στον Ναό του Τιτσιάνο (1583, σήμερα στην Πινακοθήκη της Ακαδημίας (Βενετία)). Ο Σούστρις εργάστηκε τόσο με ελαιογραφίες όσο και με νωπογραφίες. Μια από τις πλέον γνωστές ελαιογραφίες του είναι η Ανακλινόμενη Αφροδίτη (σήμερα στο Ρέικσμουζεουμ του Άμστερνταμ), για τη δημιουργία της οποίας βασίστηκε σε ένα από τα πλέον γνωστά έργα του Τιτσιάνο, την Αφροδίτη του Ούρμπινο. Σύμφωνα με το Ρέικσμουζεουμ "έδωσε στη μορφή της Αφροδίτης μια κομψότερη, πιο ανθρώπινη στάση". Όταν ήλθε σε επαφή με μαθητές και οπαδούς του , ο Σούστρις ενσωμάτωσε στα έργα του τον πολύπλοκο, γραμμικό φλωρεντινό μανιερισμό, αναμειγνύοντάς τον με το δικό του πολύχρωμο, επηρεασμένο από τη Βενετική Σχολή ύφος. Μεταξύ 1543 και 1548 ο Σούστρις αναφέρεται σε πολλά έγγραφα της Πάντοβα. Ο Τζόρτζιο Βαζάρι αναφέρει ότι ασχολήθηκε με τη διακόσμηση της βίλας Πελλεγκρίνι (villa Pellegrini), μεταξύ Κιότζα (Chioggia) και Μονσελίτσε (Monselice), συνεργαζόμενος με τους και Τζοβάννι Γκουαλτιέρι (επιλεγόμενο και "Ντέμιο" (Demio), ενώ πρόσφατα αναγνωρίστηκε ως έργο του η διακόσμηση της βίλας " Lurigliano Vescovile di Torreglia" κοντά στην Πάντοβα, όπου τα τεράστια τοπία του με αρχιτεκτονήματα προσομοιάζουν με το ύφος του Πάολο Βερονέζε περί το 1560. Το 1548 συνόδευσε τον Τιτσιάνο στο ταξίδι του στο Άουγκσμπουργκ και το επανέλαβε το 1550 - 51. Κατά το πρώτο του ταξίδι, με βάση πορτρέτο του Καρόλου Κουίντου και τη βοήθεια του Δασκάλου του ζωγραφίζει το πορτρέτο του Βίλχελμ Δ΄ φον Bάλντμπουργκ (Wilhem IV von Waldburg), ενώ κατά το δεύτερο ταξίδι του ζωγράφισε αρκετά πορτρέτα. Σύσφιξε επίσης τις σχέσεις του με πολλούς Γερμανούς πάτρονες, για τους οποίους συνέχισε να ζωγραφίζει ακόμη και μετά την επιστροφή του στη Βενετία, όπως συνέβη με τον Φούγκερ φον Κίρχμπεργκ (Freiherr Fugger von Kirchberg), για το οποίο ζωγράφισε τον πίνακα Μη μου άπτου (σήμερα στο ). Τα έργα αυτά δείχνουν σαφέστατα την επιρροή του Τιτσιάνο στον Σούστρις, όπως και η τάση του να ζωγραφίζει μεγάλων διαστάσεων τοπία με φωτεινή παλέτα. Η στυλιστική του εξέλιξη είναι δύσκολο να καθοριστεί με ακρίβεια, λόγω της απουσίας ακριβών χρονολογήσεων των έργων του. Σε γενικές γραμμές, αργότερα εμφανίζει και επιρροές από τους Παρμιτζανίνο και , όπως φαίνεται στο έργο του Δίας και Ηώ, το οποίο παλαιότερα αποδιδόταν στον Σκιαβόνε (σήμερα στο Μουσείο Ερμιτάζ στην Αγία Πετρούπολη). Δεν είναι επακριβώς γνωστή η χρονολογία κατά την οποία απεβίωσε. Είναι πιθανή η ταύτισή του με τον αναφερόμενο στα ενετικά αρχεία " Alberto de Ollanda " κατά την περίοδο 1572 - 1591 και του οποίου η υπογραφή υπάρχει στον πίνακα Άνοδος στον Γολγοθά (σήμερα στην Πινακοθήκη Μπρέρα του Μιλάνου). Σε γενικές γραμμές η δραστηριότητά του, μετά την επιστροφή του από τη Γερμανία, παραμένει ασαφής. Διετέλεσε Δάσκαλος του γιου του, , ο οποίος στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στη Φλωρεντία και έγινε μέλος της Ακαδημίας του Τζόρτζιο Βαζάρι.