L'estro armonico
http://dbpedia.org/resource/L'estro_armonico an entity of type: Thing
L'estro armonico (L'invention harmonique, en italien) opus 3 est une série de douze concertos pour un, deux, ou quatre violons, orchestre, et basse continue d'Antonio Vivaldi (1678-1741), dédiée à Ferdinand III de Médicis, prince de Florence, grand-duc héritier de Toscane.
rdf:langString
『調和の霊感』（ちょうわのれいかん、L'estro Armonico）作品3は、アントニオ・ヴィヴァルディが作曲した全12曲からなる協奏曲集。1711年にアムステルダムのエティエンヌ・ロジェより出版された。トスカーナ大公子フェルディナンド・デ・メディチに献呈されている。ヴィヴァルディの最初に出版された協奏曲集。『調和の幻想』とも表記される。
rdf:langString
《조화의 영감 작품번호 3》(調和의 靈感, 이탈리아어: L'Estro Armonico) 또는 《화성의 영감》(和聲의 靈感)은 안토니오 비발디가 만든 바이올린, 첼로를 포함한 다양한 편성으로 되어 있는 12개의 협주곡을 모은 작품이다. 1711년 암스테르담에서 처음으로 공개되었다.
rdf:langString
L'estro armonico, opus 3, (på svenska: "Harmonisk inspiration") är en samling av tolv konserter för 1, 2 och 4 violiner av Antonio Vivaldi. Enligt Vivaldiforskaren är de "förmodligen den mest inflytelserika samlingen av instrumentalmusik under hela 1700-talet". Konserterna kallas ofta "concerti grossi".
rdf:langString
L' estro armonico (em português, 'A inspiração harmônica'), Op.3, de Antonio Vivaldi é uma coletânea de doze concertos (para um, dois e quatro violinos) escritos em 1711. Esse trabalho aumentou tremendamente a reputação de Vivaldi, que passou a ser reconhecido como Il Prete Rosso (O Padre Vermelho). O especialista em Vivaldi, Michael Talbot, indo mais longe, chega a dizer que as obras são "talvez a coleção mais influente da música instrumental de todo o século XVIII". Os concertos da coleção são normalmente apresentados juntos, em ordem cronológica, e são "concerti grossi" devido ao uso de um concertino, sendo que o solo de violoncelo é frequentemente utilizado.
rdf:langString
《和谐的灵感》（L'estro armonico），Op.3，是意大利作曲家安东尼奥·维瓦尔第的一套12首弦乐器协奏曲，1711年首次在阿姆斯特丹出版。和谐的灵感是维瓦尔第出版的第一部协奏曲集。这也是他第一次选择外国出版商出版作品。
rdf:langString
L'estro armonico (el la itala: "La harmonia inspiro") estas titolo de ciklo de dek du konĉertoj por violonoj kaj arĉorkestro, kiun publikigis Antonio Vivaldi en 1711, post kiaj ĝis tiam de li nur ekzistis presaĵoj de sonatoj. La verko jam post mallonga tempo estis represita en Londono far John Walsh kaj Parizo (Le Clerce Cadet). Kompozicie la komponaĵoj estas nure trivoĉaj; estas karakterize, ke ankaŭ en la konĉertoj por kvar violonoj la soloaj pasaĝoj ĉiam nur komencas samtempe du violonoj kaj baso.
rdf:langString
L’estro armonico op. 3 (‘Inspiración armónica’) es una colección de doce conciertos escritos por Antonio Vivaldi en 1711. Aumentaron en gran parte la reputación de su autor como Il Prete Rosso (‘el cura pelirrojo’). Los doce conciertos se agruparon en orden cronológico.[cita requerida] Más adelante, Johann Sebastian Bach hizo transcripciones de algunos de ellos. Para órgano, el no. 8 (BWV 593) y el no. 11 (BWV 596); para clavecín, el no. 3 (BWV 978), el no. 9 (BWV 972) y el no. 12 (BWV 976), y para cuatro clavecines y cuerdas, el no. 10 (BWV 1065).[cita requerida]
rdf:langString
L’Estro Armonico („Die harmonische Eingebung“) ist der Titel eines Zyklus von zwölf Konzerten für Violinen und Streichorchester, den Antonio Vivaldi 1711 als sein Opus 3 beim Verlag von Estienne Roger in Amsterdam veröffentlichte, nachdem bis dahin von ihm nur Sonaten im Druck verfügbar waren. Das Werk wurde schon nach kurzer Zeit in London (durch John Walsh) und Paris (Le Clerc Cadet) nachgedruckt.
rdf:langString
L'estro armonico (The Harmonic Inspiration), Op. 3, is a set of 12 concertos for stringed instruments by Italian composer Antonio Vivaldi, first published in Amsterdam in 1711. Vivaldi's Twelve Trio Sonatas, Op. 1, and Twelve Violin Sonatas, Op. 2, only contained sonatas, thus L'estro armonico was his first collection of concertos appearing in print. It was also the first time he chose a foreign publisher, Estienne Roger, instead of an Italian. Each concerto was printed in eight parts: four violins, two violas, cello and continuo. The continuo part was printed as a figured bass for violone and harpsichord.
rdf:langString
L'estro armonico è una raccolta di dodici concerti opera 3 di Antonio Vivaldi.La strumentazione è di orchestra d'archi e un violino solista in 4 concerti, 2 violini solisti in altri 4 (2 di questi anche col violoncello) e altri 4 concerti per 4 violini solisti (anche in questo caso 2 concerti anche con il violoncello). L'opera fu ripubblicata in modo non autorizzato da John Walsh a Londra e a Parigi, con l'improbabile titolo "Les Troarmonico".
rdf:langString
L'Estro Armonico, op. 3 (1711) – zbiór 12 koncertów skrzypcowych na dwoje skrzypiec i na czworo skrzypiec, których autorem jest Antonio Vivaldi (1678–1741), wśród nich:
* Koncert nr 1 D-dur, RV 549 – na czworo skrzypiec
* Koncert nr 2 g-moll, RV 578 – na dwoje skrzypiec i wiolonczelę
* Koncert nr 3 G-dur, RV 310 – na skrzypce solo
* Koncert nr 4 e-moll, RV 550 – na czworo skrzypiec
* Koncert nr 5 A-dur, RV 519 – na dwoje skrzypiec
* Koncert nr 6 a-moll, RV 356 – na skrzypce solo
* Koncert nr 7 F-dur, RV 567 – na czworo skrzypiec
* Koncert nr 8 a-moll, RV 522 – na dwoje skrzypiec
* Koncert nr 9 D-dur, RV 230 – na skrzypce solo
* Koncert nr 10 h-moll, RV 580 – na czworo skrzypiec i wiolonczelę
* Koncert nr 11 d-moll, RV 565 – na dwoje skrzypiec i wiolonczelę
* Koncert nr 12 E-dur
rdf:langString
L’estro armonico (Гармоническое вдохновение), соч. 3 — сборник из 12 концертов для струнных инструментов итальянского композитора Антонио Вивальди, впервые опубликованный в Амстердаме в 1711 году. и составляли одни сонаты, поэтому сборник L’estro armonico стал первым сборником концертов Вивальди, появившимся в печати. Также это был первый раз, когда композитор выбрал иностранного издателя, , а не итальянца. Каждый концерт печатался в восьми частях: четыре скрипки, два альта, виолончель и бас континуо. Партия бассо континуо была напечатана фигурным басом для виолончели и клавесина.
rdf:langString
rdf:langString
L’Estro Armonico
rdf:langString
L'estro armonico
rdf:langString
L'estro armonico
rdf:langString
L'estro armonico
rdf:langString
L'estro armonico
rdf:langString
L'estro armonico
rdf:langString
조화의 영감
rdf:langString
調和の霊感
rdf:langString
L’Estro Armonico
rdf:langString
L'estro armonico
rdf:langString
L’estro armonico
rdf:langString
L'estro armonico
rdf:langString
和谐的灵感
xsd:integer
2362559
xsd:integer
1121350919
rdf:langString
L'estro armonico, Op. 3
rdf:langString
Performed by the Advent Chamber Orchestra with Jacques Israelievitch and Roxana Pavel Goldstein
rdf:langString
Performed by the Advent Chamber Orchestra with David Parry and Roxana Pavel Goldstein
rdf:langString
Vivaldi - Concerto for Two Violins in A minor, Op. 3, No. 8 - 3. Allegro.ogg
rdf:langString
Antonio Vivaldi - Concerto for Two Violins in D minor Op. 3 No. 11 - 2. Largo e spiccato.ogg
rdf:langString
Vivaldi - Concerto for Two Violins in A minor, Op. 3, No. 8 - 1. Allegro.ogg
rdf:langString
Antonio Vivaldi - Concerto for Two Violins in D minor Op. 3 No. 11 - 3. Allegro.ogg
rdf:langString
Antonio Vivaldi - Concerto for Two Violins in D minor Op. 3 No. 11 - 1. Allegro - Adagio e spiccato - Allegro.ogg
rdf:langString
Vivaldi - Concerto for Two Violins in A minor, Op. 3, No. 8 - 2. Larghetto e spiritoso.ogg
rdf:langString
Concerto for Two Violins in A minor, Op. 3 No. 8
rdf:langString
Concerto for Two Violins in D minor, Op. 3 No. 11
rdf:langString
Rees's Cyclopædia
rdf:langString
In our younger days, the fifth concerto of Vivaldi, composed of rattling passages in perpetual semiquavers, was the making of every player on the violin, who could mount into the clouds, and imitate not only the flight, but the whistling notes of birds.
xsd:integer
1
2
3
rdf:langString
music
rdf:langString
L'estro armonico, Op.3
rdf:langString
L’Estro Armonico („Die harmonische Eingebung“) ist der Titel eines Zyklus von zwölf Konzerten für Violinen und Streichorchester, den Antonio Vivaldi 1711 als sein Opus 3 beim Verlag von Estienne Roger in Amsterdam veröffentlichte, nachdem bis dahin von ihm nur Sonaten im Druck verfügbar waren. Das Werk wurde schon nach kurzer Zeit in London (durch John Walsh) und Paris (Le Clerc Cadet) nachgedruckt. Das Werk ist durchgängig in acht Stimmheften veröffentlicht – für vier Violinen, zwei Violen, Violoncello und Continuo. Nach einem strengen Schema setzt das erste Konzert alle vier Violinen solistisch ein, das zweite zwei, das dritte nur die erste Violine – diese Folge wiederholt sich dann in den weiteren Konzerten. Hinzu tritt in einigen Konzerten (manchmal auch nur in Einzelsätzen) ein Solocello. Die Tonarten der Konzerte wechseln zwischen Dur und Moll ab, durch Vertauschung in den letzten beiden Konzerten endet der Zyklus aber in Dur. Dennoch wirkt der Zyklus nicht ganz einheitlich; er enthält offenbar auch einige ältere Werke, in denen Vivaldi seine Satzfolge, den Aufbau aus abwechselndem Ritornell und modulierender Solopassage und seine Instrumentalbehandlung noch nicht standardisiert hatte. So wirken die Kompositionen ungewöhnlich vielgestaltig und besitzen an vielen Stellen die Frische des „ersten Mals“. Satztechnisch liegt den Kompositionen über weite Strecken ein rein dreistimmiger obligater Satz zugrunde; typisch ist, dass auch in den Konzerten für vier Violinen die Solostellen immer nur zwei Violinen und den Bass gleichzeitig einsetzen.
rdf:langString
L'estro armonico (el la itala: "La harmonia inspiro") estas titolo de ciklo de dek du konĉertoj por violonoj kaj arĉorkestro, kiun publikigis Antonio Vivaldi en 1711, post kiaj ĝis tiam de li nur ekzistis presaĵoj de sonatoj. La verko jam post mallonga tempo estis represita en Londono far John Walsh kaj Parizo (Le Clerce Cadet). La partituro senescepte estas notita okvoĉa, por kvar violonoj, du vjoloj, violonĉelo kaj kontinua baso. Laŭ rigida skemo la unua konĉerto enmetas ĉiujn kvar violonojn soloiste, da dua du, la tria nur la unuan violonon - ĉi tiu sinsekvo tiam ripetiĝas en la pluaj konĉertoj. Aldoniĝas en kelkaj konĉertoj (foje ankaŭ nur en unuopaj movimentoj) soloa violonĉelo. La tonaloj de la konĉertoj alternas inter maĵoro kaj minoro, per interŝanĝo en la lastaj du konĉertoj la ciklo tamen finiĝas maĵora. Tamen la ĉiklo ne entute aŭdiĝas unueca; evidente ĝi enhavas ankaŭ kelkajn pli malnovajn verkojn, en kiuj Vivaldi ankoraŭ ne normigis sian movimentan sinsekvon, la strukturon el alterna ritornelo kaj modula soloa pasaĝo kaj sian indstrumentan traktadon. Tiel la komponaĵoj efikas nekutime varioplenaj kaj havas laŭ eldiro de Theodor Adorno multloke la freŝecon de la „unua fojo“. Kompozicie la komponaĵoj estas nure trivoĉaj; estas karakterize, ke ankaŭ en la konĉertoj por kvar violonoj la soloaj pasaĝoj ĉiam nur komencas samtempe du violonoj kaj baso.
rdf:langString
L’estro armonico op. 3 (‘Inspiración armónica’) es una colección de doce conciertos escritos por Antonio Vivaldi en 1711. Aumentaron en gran parte la reputación de su autor como Il Prete Rosso (‘el cura pelirrojo’). Los doce conciertos se agruparon en orden cronológico.[cita requerida] Más adelante, Johann Sebastian Bach hizo transcripciones de algunos de ellos. Para órgano, el no. 8 (BWV 593) y el no. 11 (BWV 596); para clavecín, el no. 3 (BWV 978), el no. 9 (BWV 972) y el no. 12 (BWV 976), y para cuatro clavecines y cuerdas, el no. 10 (BWV 1065).[cita requerida] Cada uno de ellos consta de al menos tres movimientos: Concierto n.º 1 en re mayor para cuatro violines y cuerdas, RV 549:
* 1. Allegro
* 2. Largo e spiccato
* 3. Allegro Concierto n.º 2 en sol menor para dos violines, violonchelo y cuerdas, RV 578:
* 1. Adagio e spiccato
* 2. Allegro
* 3. Larghetto
* 4. Allegro Concierto n.º 3 en sol mayor para violín y cuerdas, RV 310:
* 1. Allegro
* 2. Largo
* 3. Allegro Concierto n.º 4 en mi menor para cuatro violines y cuerdas, RV 550:
* 1. Andante
* 2. Allegro assai
* 3. Adagio
* 4. Allegro Concierto n.º 5 en la mayor para dos violines y cuerdas, RV 519:
* 1. Allegro
* 2. Largo
* 3. Allegro Concierto n.º 6 en la menor para violín y cuerdas, RV 356:
* 1. Allegro
* 2. Largo
* 3. Presto Concierto n.º 7 en fa mayor para cuatro violines, violonchelo y cuerdas, RV 567:
* 1. Andante
* 2. Adagio
* 3. Allegro
* 4. Adagio
* 5. Allegro Concierto n.º 8 en la menor para dos violines y cuerdas, RV 522:
* 1. Allegro
* 2. Larghetto e spiritoso
* 3. Allegro Concierto n.º 9 en re mayor para violín y cuerdas, RV 230:
* 1. Allegro
* 2. Larghetto
* 3. Allegro Concierto n.º 10 en si menor para cuatro violines, violonchelo y cuerdas, RV 580:
* 1. Allegro
* 2. Largo e spiccato
* 3. Allegro Concierto n.º 11 en re menor para dos violines, violonchelo y cuerdas, RV 565:
* 1. Allegro
* 2. Adagio e spiccato
* 3. Allegro
* 4. Largo e spiccato
* 5. Allegro Concierto n.º 12 en mi mayor para violín y cuerdas, RV 265:
* 1. Allegro
* 2. Largo e spiccato
* 3. Allegro
rdf:langString
L'estro armonico (The Harmonic Inspiration), Op. 3, is a set of 12 concertos for stringed instruments by Italian composer Antonio Vivaldi, first published in Amsterdam in 1711. Vivaldi's Twelve Trio Sonatas, Op. 1, and Twelve Violin Sonatas, Op. 2, only contained sonatas, thus L'estro armonico was his first collection of concertos appearing in print. It was also the first time he chose a foreign publisher, Estienne Roger, instead of an Italian. Each concerto was printed in eight parts: four violins, two violas, cello and continuo. The continuo part was printed as a figured bass for violone and harpsichord. The concertos belong to the concerto a 7 format, that is: for each concerto there are seven independent parts. In each consecutive group of three concertos, the first is a concerto for four violins, the second for two violins, and the third a solo violin concerto. The cello gets solistic passages in several of the concertos for four and two violins, so that a few of the concertos conform to the traditional Roman concerto grosso format where a concertino of two violins and cello plays in contrast to a string orchestra. L'estro armonico pioneered orchestral unisono in concerto movements. Vivaldi composed a few concertos specifically for L'estro armonico, while other concertos of the set had been composed at an earlier date. Vivaldi scholar Michael Talbot described the set as "perhaps the most influential collection of instrumental music to appear during the whole of the eighteenth century".
rdf:langString
L'estro armonico (L'invention harmonique, en italien) opus 3 est une série de douze concertos pour un, deux, ou quatre violons, orchestre, et basse continue d'Antonio Vivaldi (1678-1741), dédiée à Ferdinand III de Médicis, prince de Florence, grand-duc héritier de Toscane.
rdf:langString
L'estro armonico è una raccolta di dodici concerti opera 3 di Antonio Vivaldi.La strumentazione è di orchestra d'archi e un violino solista in 4 concerti, 2 violini solisti in altri 4 (2 di questi anche col violoncello) e altri 4 concerti per 4 violini solisti (anche in questo caso 2 concerti anche con il violoncello). Il titolo dell'opera è un ossimoro che vuole evidenziare la ricerca del perfetto punto di equilibrio fra due esigenze opposte: da un lato l'estro, cioè la pura fantasia che si scatena in totale libertà, e dall'altro gli stretti vincoli matematici dettati dalle regole dell'armonia. Questi concerti ebbero uno strepitoso successo in tutta Europa e, grazie ad essi, il "Prete Rosso" fu per qualche anno il compositore più rinomato. Segnarono il passaggio dal concerto grosso al concerto solistico. Il musicologo Alfred Einstein, a proposito di un passaggio del terzo movimento del concerto numero 8 scrisse: "è come se in una sala barocca porte e finestre si spalancassero all'improvviso e si respirasse una ventata d'aria fresca". Lo studioso vivaldiano Michael Talbot si spinse al punto di affermare che questi lavori sono "forse la più influente raccolta di musica strumentale apparsa nell'intero diciottesimo secolo". L'opera 3 fu pubblicata ad Amsterdam da Estienne Roger presumibilmente nel 1711. Roger, infatti, non includeva la data di pubblicazione, ma solo un numero d'ordine e inoltre riciclava i numeri di opere esaurite, come sembra sia capitato anche all'Estro Armonico. La sua uscita fu pubblicizzata con un annuncio sul The Post Man di Londra. L'opera fu ripubblicata in modo non autorizzato da John Walsh a Londra e a Parigi, con l'improbabile titolo "Les Troarmonico".
rdf:langString
『調和の霊感』（ちょうわのれいかん、L'estro Armonico）作品3は、アントニオ・ヴィヴァルディが作曲した全12曲からなる協奏曲集。1711年にアムステルダムのエティエンヌ・ロジェより出版された。トスカーナ大公子フェルディナンド・デ・メディチに献呈されている。ヴィヴァルディの最初に出版された協奏曲集。『調和の幻想』とも表記される。
rdf:langString
《조화의 영감 작품번호 3》(調和의 靈感, 이탈리아어: L'Estro Armonico) 또는 《화성의 영감》(和聲의 靈感)은 안토니오 비발디가 만든 바이올린, 첼로를 포함한 다양한 편성으로 되어 있는 12개의 협주곡을 모은 작품이다. 1711년 암스테르담에서 처음으로 공개되었다.
rdf:langString
L'Estro Armonico, op. 3 (1711) – zbiór 12 koncertów skrzypcowych na dwoje skrzypiec i na czworo skrzypiec, których autorem jest Antonio Vivaldi (1678–1741), wśród nich:
* Koncert nr 1 D-dur, RV 549 – na czworo skrzypiec
* Koncert nr 2 g-moll, RV 578 – na dwoje skrzypiec i wiolonczelę
* Koncert nr 3 G-dur, RV 310 – na skrzypce solo
* Koncert nr 4 e-moll, RV 550 – na czworo skrzypiec
* Koncert nr 5 A-dur, RV 519 – na dwoje skrzypiec
* Koncert nr 6 a-moll, RV 356 – na skrzypce solo
* Koncert nr 7 F-dur, RV 567 – na czworo skrzypiec
* Koncert nr 8 a-moll, RV 522 – na dwoje skrzypiec
* Koncert nr 9 D-dur, RV 230 – na skrzypce solo
* Koncert nr 10 h-moll, RV 580 – na czworo skrzypiec i wiolonczelę
* Koncert nr 11 d-moll, RV 565 – na dwoje skrzypiec i wiolonczelę
* Koncert nr 12 E-dur, RV 265 – na skrzypce solo Johann Sebastian Bach dokonał transkrypcji Koncertu nr 8 a-moll, RV 522 (Koncert na organy a-moll, BWV 593), Koncertu nr 10 h-moll, RV 580 (Koncert a-moll na cztery klawesyny, BWV 1065) oraz Koncertu nr 11 d-moll, RV 565 (Koncert na organy d-moll, BWV 596).
rdf:langString
L'estro armonico, opus 3, (på svenska: "Harmonisk inspiration") är en samling av tolv konserter för 1, 2 och 4 violiner av Antonio Vivaldi. Enligt Vivaldiforskaren är de "förmodligen den mest inflytelserika samlingen av instrumentalmusik under hela 1700-talet". Konserterna kallas ofta "concerti grossi".
rdf:langString
L' estro armonico (em português, 'A inspiração harmônica'), Op.3, de Antonio Vivaldi é uma coletânea de doze concertos (para um, dois e quatro violinos) escritos em 1711. Esse trabalho aumentou tremendamente a reputação de Vivaldi, que passou a ser reconhecido como Il Prete Rosso (O Padre Vermelho). O especialista em Vivaldi, Michael Talbot, indo mais longe, chega a dizer que as obras são "talvez a coleção mais influente da música instrumental de todo o século XVIII". Os concertos da coleção são normalmente apresentados juntos, em ordem cronológica, e são "concerti grossi" devido ao uso de um concertino, sendo que o solo de violoncelo é frequentemente utilizado.
rdf:langString
L’estro armonico (Гармоническое вдохновение), соч. 3 — сборник из 12 концертов для струнных инструментов итальянского композитора Антонио Вивальди, впервые опубликованный в Амстердаме в 1711 году. и составляли одни сонаты, поэтому сборник L’estro armonico стал первым сборником концертов Вивальди, появившимся в печати. Также это был первый раз, когда композитор выбрал иностранного издателя, , а не итальянца. Каждый концерт печатался в восьми частях: четыре скрипки, два альта, виолончель и бас континуо. Партия бассо континуо была напечатана фигурным басом для виолончели и клавесина. Концерты относятся к форме симеричного concerto а 7: каждый концерт делится на семь самостоятельных частей. В каждой последовательности из трех концертов первый — концерт для четырех скрипок, второй — для двух скрипок, а третий — сольный концерт для скрипки. Виолончель получает сольные пассажи в нескольких концертах для четырех и двух скрипок, так что некоторые из концертов соответствуют традиционному римскому формату Concerto Grosso, где концертино из двух скрипок и виолончели играет в отличие от струнного оркестра. L’estro armonico стал первым в своём роде произведении с оркестровым унисонным звучанием в концертных частях. Вивальди написал несколько концертов специально для L’estro armonico, в то время как другие концерты набора были написаны ранее. Исследователь творчества Вивальди отозвался о сборнике как «возможно, самом влиятельном сборнике инструментальной музыки, появившемся за весь восемнадцатый век».
rdf:langString
《和谐的灵感》（L'estro armonico），Op.3，是意大利作曲家安东尼奥·维瓦尔第的一套12首弦乐器协奏曲，1711年首次在阿姆斯特丹出版。和谐的灵感是维瓦尔第出版的第一部协奏曲集。这也是他第一次选择外国出版商出版作品。
xsd:nonNegativeInteger
31034
