Kosti, Burgas Province

rdf:langString Κωστί

rdf:langString Το Κωστί (βουλγαρικά: Кости), είναι χωριό στη νοτιοανατολική Βουλγαρία, μέρος του Δήμου Τσάρεβου, στην επαρχία Μπουργκάς. Βρίσκεται στις όχθες του ποταμού Βέλεκα στα όρη Στράντζα, κοντά στα τουρκικά σύνορα, 20-25 χιλιόμετρα νότια του Τσάρεβου και 91 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά του Μπουργκάς. Από τον Ιούνιο του 2008 έχει πληθυσμό 320[1] και ο δήμαρχος είναι ο Ιλίγια Γιαζόφ. Το χωριό βρίσκεται στο Φυσικό Πάρκο Στράντζα. Έχουν ανακαλυφθεί ίχνη αρχαίας μεταλλουργικής δραστηριότητας στην περιοχή του Κωστίου, καθώς και μια μεγάλη νεκρόπολη και αρκετές ανεξάρτητες τούμπες θρακικής προέλευσης. Το σύγχρονο χωριό αναφέρθηκε για πρώτη φορά σε οθωμανικό φορολογικό μητρώο του 1498, σύμφωνα με το οποίο ο πληθυσμός του Κωστίου αποτελούταν από 22 χριστιανικές οικογένειες. Περιλήφθηκε επίσης σε φορολογικό μητρώο του 17ου αιώνα, και κατά τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1828-1829 περιγράφηκε ως ελληνικό χωριό (βλέπε: Έλληνες στη Βουλγαρία). Οι στατιστικές του 1898 αριθμούν 185 ελληνικά και 25 βουλγαρικά σπίτια, ενώ από τα στοιχεία του 1897 σημειώνονται μόνο 300 ελληνικά σπίτια. Το Κωστί ήταν ένα από τα χωριά της ενδοχώρας της Στράντζας, πολιτιστικά και γλωσσικά πολύ απομακρυσμένο από τις τότε-ελληνικές κατοικημένες κοντινές παραθαλάσσιες πόλεις όπως το Τσάρεβο (Βασιλικό) και η Αγαθούπολη. Τα τοπικά σπίτια διαφέρουν σημαντικά από τα τυπικά σπίτια της Στράντζας και τα αρχοντικά της ακτής. Τα σπίτια στο Κωστί έχουν συνήθως δύο ορόφους ακατέργαστης πέτρας, με τον τελευταίο όροφο να είναι επικαλυμμένο με παχιές σανίδες δρυός. Διαθέτουν ένα ασυνήθιστα μεγάλο τζάκι στον τελευταίο όροφο και την αναφερθείσα έλλειψη οποιωνδήποτε παραθύρων (τα οποία αργότερα προστέθηκαν από τους Βούλγαρους που εγκαταστάθηκαν), καθώς το μόνο φως που εισερχόταν στο δωμάτιο προερχόταν από ένα μικρό άνοιγμα στην οροφή που ονομάζεται οκνό. Ο πληθυσμός ασχολούταν κυρίως με τη γεωργία, την κτηνοτροφία και την υλοτομία (το ξύλο είχε ζήτηση από το ναυπηγείο της Αγαθούπολης). Το Κωστί είναι ένα χαρακτηριστικό χωριό με αναστενάρια, με εκατό από τις 400 οικογένειες να είναι κληρονομικά δραστηριοποιητές αυτού του έθιμου. Εκτός από το παλιό χωριό της Ανατολικής Ορθόδοξης εκκλησίας, το χωριό είχε ένα άλλο τελετουργικό κτίριο που στεγάζει τις οκτώ αναστενάρικες εικόνες, συμπεριλαμβανομένης της κύριας εικόνας, αυτής της θρησκευτικής εορτής και του περιφερειακού πολιούχου Αγίου Κωνσταντίνου. Μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους, το χωριό μεταβιβάστηκε στη Βουλγαρία από την Οθωμανική Αυτοκρατορία και οι Έλληνες μετακόμισαν στην Ελλάδα, ιδιαίτερα στη Μακεδονία και στους οικισμούς Μελίκη, τη Βέροια, την Κερκίνη, το Στρυμωνικό, την Αγία Ελένη Σερρών, τη Μαυρολεύκη Δράμας, τον Λαγκαδά. Μετά το 1914, το εγκαταλειμμένο χωριό κατοικήθηκε από Βούλγαρους πρόσφυγες από την Τουρκοκρατούμενη Ανατολική Θράκη, ιδιαίτερα από το Πύργοπλο (100 οικογένειες) και την πόλη Σαμάκοβο . Οι νέοι άποικοι ασχολήθηκαν επίσης βαθιά με την υλοτομία, την ξυλεία και την παραγωγή ξυλάνθρακα. Το 1909 χτίστηκε μια νέα εκκλησία (στο χώρο της παλιάς εκκλησίας που υπέστη ζημιά στην εξέγερση του Ίλιντεν) των Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου, καθώς και ένα σχολείο και ένα κοινοτικό κέντρο (читалище, τσιτάλιστε) το 1925. Η εκκλησία διαθέτει ένα επιβλητικό εικονοστάσιο από τον ξυλογλύπτη Παντίλ, καθώς και παλιές εικόνες, όπως δύο από το 1883 και το 1901 από τον ζωγράφο Κώστα Πολίξοιδο. Τον Ιανουάριο του 2011 σημειώθηκε ξέσπασμα αφθώδους πυρετού στο χωριό Κωστί.