Kassite language

rdf:langString Język kasycki

rdf:langString Język kasycki – język izolowany, używany w starożytności przez lud Kasytów, przybyłych z gór Zagros do południowej Mezopotamii w XVII wieku p.n.e. Nie wykazuje pokrewieństwa z językiem sumeryjskim, podobnie jak z językami semickimi czy też językami indoeuropejskimi, choć występują w nim indoeuropejskie zapożyczenia. Kasyci byli ludem o niezidentyfikowanym do końca pochodzeniu. Dominującym elementem u niego były cechy indo-irańskie. Po przybyciu do Babilonii Kasyci założyli własną dynastię i przejęli lokalny język. Język Kasytów został dostrzeżony dzięki zachowanej w źródłach akadyjskich onomastyce i nielicznym słowom, nienależącym do języka akadyjskiego. Tekstów zapisanych w języku kasyckim nie odkryto. Liczba zachowanych w źródłach akadyjskich słów kasyckich wynosi niewiele ponad 60. Pojęcia te ograniczają się jedynie do określonych pól semantycznych: ras koni, części rydwanów, terminów z zakresu irygacji, nazw roślin i tytułów. Około 200 dodatkowych zrostków wyodrębniono dzięki badaniom antroponimów, toponimów, teonimów oraz imion nadawanych przez Kasytów koniom. Dzięki badaniom teonimicznym z imion władców wyodrębniono imiona bóstw kasyckich. Przykłady słów kasyckich: barhu – „głowa” (hur. pahi – „głowa”), bašhu – „bóg” (hur. ašhu – „wysoki”), buri, ubri – „pan” (hur. ebri, ewri; urart. euri – „pan, władca”), burna – „sługa” (hur. burami – „sługa”; urart. bura – „sługa, niewolnik”), dakaš – „gwiazda”, dagigi – „niebo”, iaš – „kraj” (hur. eše – „ziemia”), kukla – „niewolnik, sługa”, mali – „człowiek”, mele/i – „niewolnik, sługa”, ulam – „syn, dziecko”. Język kasycki nie należał do języków indoeuropejskich, ani do semickich. Pokrewieństwo z językiem elamickim jest wątpliwe. Taką teorię wysunął . Według kasycki należał do bliżej nieokreślonego i słabo poświadczonego języka indo-irańskiego z rodziny języków indo-europejskich. W świetle badań jest językiem, spokrewnionym z huro-urartyjskimi. Istniała także teoria o przynależności kasyckiego do rodziny języków kartwelskich. Kasycki był językiem aglutynacyjnym, prawdopodobnie używającym głównie zrostków. Istniały przynajmniej cztery samogłoski: a, u, e oraz i, z tym że dwie ostatnie nie zawsze były rozróżniane. Ponieważ nie odnaleziono ani jednego zdania zapisanego w języku kasyckim, nie można nic powiedzieć o składni ani fleksji. Z analizy kasyckich imion własnych można wnioskować, że posiadały następującą strukturę: rdzeń czasownika – znacznik rodzaju czasownika (np. -a- dla czas. ruchu, -i- dla czas. przechodnich, -u- dla czas. nieprzechodnich) – znacznik czasu (np. -∅- na oznaczenie czasu teraźniejszego, -b- na oznaczenie czasu przeszłego) – dopełnienie (np. -di- „mnie”, -mba- „ciebie”, -i- „jego/jemu”) – podmiot (np. -ti/di „ja”, -mba/mma „ty”, -a „on”, -e/i „ona”, -nnu/nna/nni „oni”; często jako podmiot występuje imię boga). Przykłady imion kasyckich: