Johnny Long (musician)

rdf:langString Johnny Long

rdf:langString Johnny Long was een Amerikaans bandleider in het bigband-tijdperk. Hij leidde tot in de jaren zestig een orkest dat dansmuziek bracht. In zijn hoogtijdagen speelde het orkest in de beste hotels van Amerika. In de jaren veertig verscheen hij met zijn band in enkele films. Hij stond bekend als 'the Man Who's Long on Music'. Long groeide op op een boerderij. Vanaf zijn zesde speelde hij viool. Na een ongeluk op de boerderij kon de rechtshandige Long niet meer gewoon viool spelen en leerde hij zichzelf linkshandig te spelen. Hij ging naar Duke University en richtte daar de band the Duke Collegians op. De groepsleden gingen na hun afstuderen verder onder de naam de Johnny Long Orchestra. Long was de leider en werd hierin bijgestaan door Hal Kemp. De muziek hield het midden tussen 'swing' en 'sweet'. In 1939 speelde het orkest voor het eerst op een groot radiostation. Een jaar later scoorde de band een grote hit met 'In a Shanty in Old Shanty Town', uitgekomen op Decca. Daarna volgden hits als "No Love, No Nuthin'" (met zang van ) en 'My Dreams Are Getting Better All The Time'. Het orkest stond nu bekend als een top-dansorkest en kon optreden voor radio en in allerlei ballrooms en chique hotels. Na enkele verschijningen in korte films, speelde de band in 1943 een rol in een film van , ''. Long speelde tevens in ''. Het waren de topjaren voor Long, in wiens orkest mannen speelden die eerder werkten bij grote bands als die van Benny Goodman en Jack Teagarden. In de jaren na de oorlog liep de populariteit van de band langzaam terug, maar Long ging met een kleinere band door die tot begin jaren zestig actief was. In deze periode maakte hij nog wel platen voor kleine labels als en Signature. Vocalisten in zijn groep waren onder meer , Gene Williams, en (na de oorlog) en de vocale groep the Beachcombers. In zijn laatste jaren was hij leraar Engels.