John II of Amalfi
http://dbpedia.org/resource/John_II_of_Amalfi an entity of type: Thing
Jean II d'Amalfi est un duc d'Amalfi associé au trône dès 1014 qui règne avec des interruptions entre 1028 et 1069 avant la conquête de la cité par les Normands en 1073.
rdf:langString
Ο Ιωάννης Β΄, ήταν Δούκας του Αμάλφι αρχικά από το 1014, ο οποίος θήτεψε με διακοπές μεταξύ 1028 και 1069 πριν από την κατάκτηση της πόλης από τους Νορμανδούς το 1073. Ο Ιωάννης ήταν γιος του Δούκα Σέργιου Γ' και της Μαρίας, αδελφή του Πρίγκιπα της Κάπουα. Είναι απόγονος του Δούκα Σέργιου Α΄ που καθιέρωσε κληρονομική εξουσία στην πόλη από το 958. Από το 1014 συνδέθηκε ως συν-αντιβασιλέας με τον πατέρα του Σέργιο Γ΄.
rdf:langString
John II was the duke of Amalfi from 1029 to 1069 with multiple interruptions. He was the son of Sergius II and Maria, sister of Pandulf IV of Capua. He was the last significant duke of Amalfi before the Norman conquest of 1073. In 1014, he was named as co-regent and successor to his father. In 1028, he and his father fled to Constantinople while Maria and her younger son, Manso II, John's brother, usurped power at the instigation of her brother Pandulf. In 1029, John, but not Sergius, returned and reasserted his authority, deposing his mother and brother.
rdf:langString
Іоанн III (†1069), герцог Амальфійський у три різні періоди часу (1029—1034), (1038—1039), (1052—1069), старший син герцога Амальфійського Сергія III та його дружини Марії, що була дочкою князя Беневентського Пандульфа II та сестрою князя Капуанського Пандульфа IV. Його престол спадкував син Сергій.
rdf:langString
rdf:langString
Ιωάννης Β΄ του Αμάλφι
rdf:langString
Jean II d'Amalfi
rdf:langString
John II of Amalfi
rdf:langString
Іоанн III (герцог Амальфійський)
xsd:integer
6050616
xsd:integer
905216691
xsd:integer
1029
rdf:langString
Ο Ιωάννης Β΄, ήταν Δούκας του Αμάλφι αρχικά από το 1014, ο οποίος θήτεψε με διακοπές μεταξύ 1028 και 1069 πριν από την κατάκτηση της πόλης από τους Νορμανδούς το 1073. Ο Ιωάννης ήταν γιος του Δούκα Σέργιου Γ' και της Μαρίας, αδελφή του Πρίγκιπα της Κάπουα. Είναι απόγονος του Δούκα Σέργιου Α΄ που καθιέρωσε κληρονομική εξουσία στην πόλη από το 958. Από το 1014 συνδέθηκε ως συν-αντιβασιλέας με τον πατέρα του Σέργιο Γ΄. Αντιμετώπισε μεγάλες δυσκολίες στην ανάληψη της εξουσίας του Αμάλφι, λόγω της ισχυρής επιρροής που ασκούσε ο Πανδόλφος Δ΄ της Κάπουα στην αδερφή του Μαρία, τη μητέρα του Ιωάννη Β'. Από το 1027-28 ο Πανδολφος κατέκτησε τη Νάπολη κι είχε υπό τον ελεγχό του το Σαλέρνο, όπου βασίλευσε ο ανιψιός του Γκουαμάρ Δ΄. Ο Ιωάννης και ο πατέρας του αναγκάστηκαν να αυτοεξοριστούν στο Βυζάντιο και να αφήσουν την εξουσία στη Μαρία και τον νεαρό γιο τους Μάνσο Β΄. Το 1029 ο Ιωάννης επέστρεψε στο Αμάλφι, χωρίς τον πατέρα του και ανέκτησε την εξουσία. Στις αρχές του 1031 συμπράττει ο ίδιος ο γιος του Σέργιος Δ΄ και ταυτόχρονα έλαβε από τον βυζαντινό αυτοκράτορα τον τίτλο του πατρικίου. Τον Απρίλιο ή τον Μάιο του 1034 ο Ιωάννης εξορίζεται και πάλι για να επιστρέψουν στην εξουσίαστη μητέρα του Μαρία και ο αδελφό τους Μάνσο. Αυτή η νέα αλλαγή ηγεμόνων στο Αμάλφι εξακολουθεί να συνδέεται με την επιρροή του Πανδόλφου, ο οποίος είχε χάσει την εξουσία του στη Νάπολη, αλλά εν τω μεταξύ είχε κατακτήσει την Γκαέτα. Στη συνέχεια, ο Ιωάννης Β΄αποσύρθηκε στη Νάπολη. Στο Αμάλφι, η Μαρία ανέλαβε την εξουσία με τους τίτλους της δούκισσας και πατρικίας, λόγω του ότι ο άνδρας της ήταν Πατρίκιος, αλλά ο γιος της Μάνσο δεν κατάφερε να αποκτήσει τίτλο τον βυζαντινό Αυτοκρατόρα. Το 1030, ο Πανδόλφος έχασε την Κάπουα μετά την παρέμβαση του αυτοκράτορα Κορράδο Γ΄, έτσι η Μαρία έχασε την υποστήριξή του και ο Ιωάννης ξαναπήρε την εξουσία τον ίδιο χρόνο. Σύμφωνα με τις βυζαντινές πηγές, τυφλώνει τον αδερφό του Μάνσο και τον εξόρισε στα Νησιά Γκάλι, στα ανοικτά των ακτών του Αμάλφι. από την άλλη πλευρά, συμβιβάζεται με τη μητέρα του με την οποία μοιράζεται ονομαστικά την εξουσία, όπως αποδεικνύεται από διάφορα έγγραφα. Τον Απρίλιο του 1039, ωστόσο, ο Ιωάννης έπρεπε να παραχωρήσει την εξουσία στον Γουαϊμάρος Δ΄ του Σαλέρνο, τον ανιψιό του Πανδόλφου, και για τρίτη φορά να πάρει το μονοπάτι της εξορίας και να καταφύγει ξανά στο Βυζάντιο.. Το 1042 ο Γουαϊμάρος, ο οποίος με την υποστήριξη των Νορμανδών της Αβέρσας, είχε κατακτήσει το Σορέντο την ίδια χρονιά και την Γκαέτα αποκαθιστά ως Δούκας της Αμάλφι τον αδερφό του Ιωάννη, Μάνσο. Ο τελευταίος ονόμασε συνκυβερνήτη το 1047 τον γιο του , έχοντας την επιθυμία να δημιουργήσει κληρονομική διαδοχή. Δεν έχουμε πληροφορίες για τον Ιωάννη κατά τη διάρκεια της εξορίας του που διήρκεσε 12 χρόνια. Το 1052 συμμετείχε σε συνωμοσία εναντίον του Γουαϊμάρος του Σαλέρνο που δολοφονήθηκε τον Ιούνιο. Ο Μάνσο εξορίζεται και ο Ιωάννης, ο γιος του Σέργιος Δ΄ επιστρέφουν στο Αμάλφι. Στην επιστροφή του ο Ιωάννης έφερε τους βυζαντινούς τίτλους του, πατρικίου, ανθύπατου και του 'βέστη'. Κατάφερε να κερδίσει τον συμμαχώντας με τον Ριχάρδο της Αβέρσα, εχθρού του Γκιλσούφ. Ο Ιωάννης είχε ήδη σχηματίσει δεσμούς με τους Νορμανδούς πριν από την πτώση του Πανδόλφου Δ΄ της Κάπουα, όταν ο θείος του Ριχάρδου, ο Ράινουλφ Ντρένγκοτ, πέθανε χωρίς κληρονόμο, είχε παντρευτεί μια από τις αδελφές του ως δεύτερο γάμο. Έπειτα έκανε ειρήνη με τον Γκιλσούφ και μπόρεσε να κυβερνήσει το Αμάλφι χωρίς πρόβλημα μέχρι το θάνατό του το 1069.
rdf:langString
John II was the duke of Amalfi from 1029 to 1069 with multiple interruptions. He was the son of Sergius II and Maria, sister of Pandulf IV of Capua. He was the last significant duke of Amalfi before the Norman conquest of 1073. In 1014, he was named as co-regent and successor to his father. In 1028, he and his father fled to Constantinople while Maria and her younger son, Manso II, John's brother, usurped power at the instigation of her brother Pandulf. In 1029, John, but not Sergius, returned and reasserted his authority, deposing his mother and brother. In 1031, John named his son Sergius III co-regent and successor and he received the title of patrikios from the Byzantine emperor, as his father had in 1010. In April or May 1034, John was forced to flee Amalfi again, this time because Pandulf had conquered Gaeta (1032) and was threatening the remaining coastal cities, including Naples, to which John fled, for Duke Sergius IV of Naples was likewise sheltering the deposed John V of Gaeta. Pandulf married off John's sister to Ranulf Drengot, the Norman mercenary who had recently been widowered by the duke of Naples' sister. Thus, Pandulf used his niece and his sister to seize power in Amalfi and draw his Norman supporters away from Sergius of Naples. In 1038, the Holy Roman Emperor Conrad II deposed Pandulf and John was able to return to Amalfi. He blinded his brother Manso and exiled him to the island of Sirenuse, while reconciling with his mother, whom he allowed to co-reign. In April 1039, threatened by Guaimar IV of Salerno, he fled with his son to Greece. He worked for his own restitution and fomented a rebellion that expelled his brother from Amalfi in April 1052. The Amalfitans refused to pay their taxes and war broke out. Guaimar was assassinated in June at the Amalfitans' instigation and John could return to his duchy in October. He again exiled his brother Manso and Manso's son Guaimar, who had been ruling under Salernitan tutelage. During his stay in Constantinople, he was granted the Byzantine titles of anthypatos and vestes. By stirring up rebellion in Amalfi and Salerno against Guaimar, he earned the wrath of Guaimar's son and successor, Gisulf II. He had to deal with Gisulf's mistreatment of Amalfitan traders and constant warmaking. Eventually, the two made peace. In 1055, John promulgated a charta iudicii, the only one of its kind in the history of Amalfi. The rest of his reign was peacefully uneventful. He died in 1069 and was succeeded by his son Sergius.
rdf:langString
Jean II d'Amalfi est un duc d'Amalfi associé au trône dès 1014 qui règne avec des interruptions entre 1028 et 1069 avant la conquête de la cité par les Normands en 1073.
rdf:langString
Іоанн III (†1069), герцог Амальфійський у три різні періоди часу (1029—1034), (1038—1039), (1052—1069), старший син герцога Амальфійського Сергія III та його дружини Марії, що була дочкою князя Беневентського Пандульфа II та сестрою князя Капуанського Пандульфа IV. Сергій III призначив Іоанна співправителем, проте у 1028 Марія за намовою Пандульфа IV змістила їх обох на користь молодшого сина Мансо. Сергій III разом з Іоанном утекли до Константинополя. У 1029 Іоанн повернувся та змістив Марію та Мансо III, проте через 4 роки він був змушений втекти до Неаполя. Марія та Мансо за допомогою Пандульфа IV повернули собі владу. У 1038 імператор Священної Римської імперії Конрад II змістив Пандульфа IV, що дало змогу Іоанну знову повернутись до Амальфі, де він осліпив Мансо та вислав його на острів Сирена. Іоанн III призначив Марію співправителем. Жорстокість Іоанна призвела до бунту мешканців Амальфі, які усунули його та Марію з престолу, та запропонували владу в герцогстві князю Салернському Гваймару IV. Гваймар призначив Мансо грецогом під сюзеренітетом Салерно. У 1052 мешканці Амальфі збунутвались проти високих поборів салернітанців, змістили Мансо III, що дало змогу Іоанну повернути престол. Він вів військові дії з салернітанцями, у 1055 схвалив charta iudicii (документ, що стосувався судочинства). Його престол спадкував син Сергій.
xsd:nonNegativeInteger
4378