John Foulds

rdf:langString John Foulds

rdf:langString John Herbert Foulds ( (nabij Manchester), 2 november 1880 – Calcutta, 25 april 1939) was een Brits componist binnen het genre klassieke muziek. Deze aanduiding doet de componist te kort, hij schreef muziek in alle denkbeeldige genres van serieuze muziek tot de zogenaamde lichte muziek en muziek voor theaterstukken. Muziek uit de laatste twee categorieën overvleugelden zijn meer klassiek gerichte muziek, hetgeen hem frustreerde. John Foulds werd geboren in een gezin waarvan de vader fagottist was in het Hallé Orchestra, destijds hét orkest in de omgeving van Manchester. John was grotendeels autodidact in het bespelen van de cello en het componeren. In 1900 kon hij aan het werk als cellist in hetzelfde orkest waar zijn vader in zat. Zijn grote liefde was echter het componeren en al vanaf jeugdige leeftijd kwamen er werken van zijn hand. Hans Richter en Henry Wood voerden werken van hem uit, waaronder Epithalamium in 1906. Een van zijn meest populaire werkjes binnen de lichte muziek was Keltic Lament, dat voor hemzelf een vloek was, maar tegelijkertijd wel gedurende een lange tijd een bron van inkomsten. Hij klaagde daar weleens over, bijvoorbeeld in 1933 tegen maestro Adrian Boult. In 1915 vertrok Foulds naar Londen en ontmoette daar violiste , die toen als een autoriteit werd beschouwd op het gebied van Indiase volksmuziek. Na de Eerste Wereldoorlog componeerde Fould zijn A World Requiem; in eerste instantie volgenden uitvoeringen elkaar in rap tempo op, maar na 1926 verdween het van het concertpodium, pas in 2007 volgde een nieuwe uitvoering. Foulds kon daar maar moeilijk mee leven en vertrok naar Parijs om stomme films te begeleiden. In 1934 gaf hij het boek Music To-day (ook wel opus 92 genoemd) uit; een boek over de toen hedendaagse muziek. In 1935 vertrok hij naar India, alwaar hij ook volksmuziek ging verzamelen en een synthese probeerde te verwerkelijken tussen deze muziek en de muziek 'van thuis'. Hij stichtte er een orkest en componeerde muziek voor de ensembles aldaar. Hij werd er bestuurder van de Britse Radio in India. Na verloop van tijd werd hij gevraagd om de afdeling Calcutta op poten te zetten, maar voor hij dat kon realiseren, overleed hij aan cholera. John Foulds en zijn muziek verdwenen naar de achtergrond en er vonden zelden uitvoeringen plaats van zijn werken. In 1974 komt er dan weer belangstelling voor zijn muziek als Malcolm MacDonald zijn muziek gaat promoten, vaak tegen de stroom in. Na eerst partituren te hebben aangetroffen in de Britse Muziekbibliotheek, spoort hij Foulds’ dochter op; zij blijkt een aantal dozen vol met probeersels en partituren te hebben, die het podium en uitgeverijen niet gehaald hebben. Helaas bleken grote delen door het verblijf in India onherstelbaar aangetast te zijn. Zijn muziek blijkt ineens aan te slaan, mede als gevolg van de zoektocht naar zijn onbekende beginjaren 80, de komst van de cd vraagt om onbekend repertoire. Behalve in de opnamestudio wordt het werk van Foulds ook weer in de concertzaal uitgevoerd. De kwaliteit is dikwijls verbazingwekkend, evenals de constatering dat Foulds wat betreft compositietechnieken veel componerende tijdgenoten vooruit was.