Jewish Autonomism
http://dbpedia.org/resource/Jewish_Autonomism an entity of type: WikicatSocialMovements
Jüdischer Autonomismus war eine politische Bewegung, die Ende des 19. /Anfang des 20. Jahrhunderts in Osteuropa in Erscheinung trat. Die Strömung positionierte sich anfänglich jenseits der Zionisten und jenseits der Assimilationisten, kann aber als integrativste Spielart des jüdischen Nationalismus gesehen werden, da sie im Verlauf ihre starke Abgrenzung zu den anderen Lagern zugunsten einer nationalen Sammlungsbewegung aufgab. Begründer war der Historiker und Aktivist Simon Dubnow. Er versuchte, die kollektiven Erfahrungen der jüdischen Selbstverwaltung in Osteuropa angesichts der zunehmenden Bedrohung der Juden in den verschiedenen Ländern in moderne politische Repräsentantionsformen zu überführen. Ausdruck dessen ist u. a. seine Mitarbeit am (1927) und an der Etablierung des Jüdischen
rdf:langString
Jewish Autonomism, not connected to the contemporary political movement autonomism, was a non-Zionist political movement and ideology that emerged in Eastern Europe in the late 19th and early 20th century. One of its first and major proponents was the historian and activist Simon Dubnow. Jewish Autonomism is often referred to as "Dubnovism" or "folkism". The movement's beliefs were similar to those of the Austro-Marxists who advocated national personal autonomy within the multinational Austro-Hungarian empire and cultural pluralists in America such as Randolph Bourne and Horace Kallen.
rdf:langString
Żydowski autonomizm – niesyjonistyczny ruch polityczny, który pojawił się w Europie Wschodniej pod koniec XIX i na początek XX wieku. Jednym z głównych jego twórców i ideologów był historyk i aktywista Szymon Dubnow, który nazwał ruch fołkizmem (od jid. fołk - lud). Różne koncepcje autonomizmu zostały przyjęte w programach ugrupowań fołkistowskich, jak również żydowskich partii socjalistycznych, takich jak Bund. Niektóre grupy łączyły autonomizm z syjonizmem - opowiadały się za samorządem żydowskim w diasporze do czasu emigracji do siedziby narodowej w Palestynie.
rdf:langString
rdf:langString
Jüdischer Autonomismus
rdf:langString
Jewish Autonomism
rdf:langString
Żydowski autonomizm
xsd:integer
2680258
xsd:integer
1082410938
rdf:langString
Jüdischer Autonomismus war eine politische Bewegung, die Ende des 19. /Anfang des 20. Jahrhunderts in Osteuropa in Erscheinung trat. Die Strömung positionierte sich anfänglich jenseits der Zionisten und jenseits der Assimilationisten, kann aber als integrativste Spielart des jüdischen Nationalismus gesehen werden, da sie im Verlauf ihre starke Abgrenzung zu den anderen Lagern zugunsten einer nationalen Sammlungsbewegung aufgab. Begründer war der Historiker und Aktivist Simon Dubnow. Er versuchte, die kollektiven Erfahrungen der jüdischen Selbstverwaltung in Osteuropa angesichts der zunehmenden Bedrohung der Juden in den verschiedenen Ländern in moderne politische Repräsentantionsformen zu überführen. Ausdruck dessen ist u. a. seine Mitarbeit am (1927) und an der Etablierung des Jüdischen Weltkongresses (1936). Dem jüdischen Autonomismus lag die Idee zugrunde, das die Stärke der jüdischen Nation gerade in ihren multiplen Diasporaerfahrungen lag und weiterhin liegen wird. Daraus wurde abgeleitet, dass eine Diasporaorganisation als politischer Repräsentanz auf internationaler Ebene geschaffen werden müsse. das zukünftige Überleben der Juden als Volk hänge von seiner geistlichen und kulturellen Kraft ab; sie propagierten eine „spirituelle Nationalität“, die in der die Diaspora zu entwickeln sei, eine Selbstverwaltung der jüdischen Gemeinden, und lehnten eine Assimilation ab. Ausdruck fand der jüdische Autonomismus in der Folkspartei. Unterschiedliche Forderungen des Autonomismus wurden auch von und sozialistischen jüdischen Parteien, wie dem Bund übernommen. Manche Gruppen vermischten den Gedanken des Autonomismus mit dem Zionismus: Sie verfochten eine jüdische Selbstverwaltung in der Diaspora, solange bis die Diaspora-Juden die Alija in ihre nationale Heimat in Zion antraten. Nach der Schoa verschwand der Gedanke des Autonomismus praktisch aus der jüdischen Philosophie.
rdf:langString
Jewish Autonomism, not connected to the contemporary political movement autonomism, was a non-Zionist political movement and ideology that emerged in Eastern Europe in the late 19th and early 20th century. One of its first and major proponents was the historian and activist Simon Dubnow. Jewish Autonomism is often referred to as "Dubnovism" or "folkism". The Autonomists believed that the future survival of the Jews as a nation depends on their spiritual and cultural strength, in developing "spiritual nationhood" and in viability of Jewish diaspora as long as Jewish communities maintain self-rule and rejected assimilation. Autonomists often stressed the vitality of modern Yiddish culture. Various concepts of the Autonomism were adopted in the platforms of the Folkspartei, the Sejmists and socialist Jewish parties such as the Bund. The movement's beliefs were similar to those of the Austro-Marxists who advocated national personal autonomy within the multinational Austro-Hungarian empire and cultural pluralists in America such as Randolph Bourne and Horace Kallen.
rdf:langString
Żydowski autonomizm – niesyjonistyczny ruch polityczny, który pojawił się w Europie Wschodniej pod koniec XIX i na początek XX wieku. Jednym z głównych jego twórców i ideologów był historyk i aktywista Szymon Dubnow, który nazwał ruch fołkizmem (od jid. fołk - lud). Autonomiści wierzyli, że przetrwanie Żydów jako narodu zależy od ich siły duchowej i kulturowej. Z tego powodu rozwój „duchowej narodowości” był ich zdaniem możliwy tylko w ramach diaspory, ale tylko wtedy, gdy żydowskie wspólnoty będą miały prawo do samorządu i będą odrzucać asymilację. Autonomiści bardzo często podkreślali żywotność kultury opartej na języku jidysz. Różne koncepcje autonomizmu zostały przyjęte w programach ugrupowań fołkistowskich, jak również żydowskich partii socjalistycznych, takich jak Bund. Niektóre grupy łączyły autonomizm z syjonizmem - opowiadały się za samorządem żydowskim w diasporze do czasu emigracji do siedziby narodowej w Palestynie. Poglądy autonomistów zbliżone były do postulatów austromarksistów, którzy opowiadali się za kulturową autonomią w ramach wielonarodowej monarchii austro-węgierskiej, jak również amerykańskich kulturowych pluralistów, takich jak i Horace Kallen. Szymon Dubnow był jednym z tysięcy Żydów zamordowanych w 1941 roku w łotewskim lesie Rumbula. Po holokauście autonomizm nie odrodził się i przestał być jednym z nurtów w żydowskiej filozofii politycznej. Żydowski autonomizm nie ma więc bezpośrednich związków z obecnym, lewicowym ruchem politycznym - autonomizmem.
xsd:nonNegativeInteger
5723
