Jean-Louis Comolli

rdf:langString Jean-Louis Comolli

rdf:langString Jean-Louis Comolli (ur. 30 lipca 1941 w Philippeville, zm. 19 maja 2022) – francuski krytyk filmowy, reżyser i scenarzysta, współtwórca nurtu krytyki ideologicznej w refleksji nad filmem. W latach 1965-1973 redaktor pisma „Cahiers du Cinéma”, w latach 1966-1971 redaktor naczelny tegoż pisma. Do Francji wyemigrował w 1961 roku pod wpływem burzliwych wydarzeń związanych z wojną algierską. W 1962 roku pod wpływem pasji do kina rozpoczął współpracę z „Cahiers du Cinéma”. Przez pismo został zatrudniony dzięki obszernemu wywiadowi z Rolandem Barthes'em. Decydujący wpływ na kształt periodyku zyskał, gdy redakcja wszczęła strajk w wyniku zwolnienia długoletniego szefa , . Od 1969 roku, kiedy ukazał się numer pisma poświęcony krytyce ideologicznej w kinie, Comolli publikował wraz z Jeanem Narbonim krytyczne teksty poświęcone medium filmowym. Za bazę dla artykułów służyła filozofia marksistowska, której Comolli był admiratorem. Comolli zakwestionował koncepcję teoretyczną , wedle której kino miałoby odzwierciedlać istniejącą rzeczywistość. W artykule pod tytułem Technique et ideologie snuł rozważania na temat związku kina z dyskursem naukowym oraz dominującą ideologią. Celem dociekań Comollego była próba odpowiedzi na pytanie, czy możliwe jest zakwestionowanie dominującego, wpisanego w aparat filmowy spojrzenia na sprawy społeczne. W opinii teoretyka widoczna dla widza część techniczna filmu (na przykład ekran, ujęcie) przesłania niewidoczną część procesu produkcyjnego (nagrywanie ścieżki dźwiękowej, barwienie, cięcia dokonane na materiale źródłowym). W ujęciu Comollego kino należy analizować przez pryzmat procesów ekonomicznych oraz ideologicznych, które czynią je narzędziem aparatu represji. Comolli, wzorując się na , próbował stworzyć „kontrkino” stojące w opozycji do głównego nurtu. Krótkotrwała aktywność kolektywu twórczego pod nazwą Rewolucyjnego Frontu Kulturalnego, zakończona upadkiem w 1973 roku, zniechęciła teoretyka do działalności dziennikarskiej. W 1973 roku odszedł z „Cahiers”. Poświęcił się eksperymentom twórczym, realizując filmy takie jak La Cecilla (1975), Czerwony cień (L'Ombre rouge, 1981) oraz Cinéma, de notre temps (1988).