Iosif Langbard

rdf:langString Iosif Łangbard

rdf:langString Iosif Grigorjewicz Łangbard, ros. Иосиф Григорьевич Лангбард, pol. Józef Langbard (ur. 18 stycznia 1882 w Bielsku Podlaskim, zm. 3 stycznia 1951 w Leningradzie) – białoruski i radziecki architekt pochodzenia żydowskiego, wykładowca akademicki, twórca nowoczesnych gmachów w Mińsku. Józef Langbard urodził się żydowskiej rodzinie w Bielsku Podlaskim. Był synem Hirsza Longbarda. Uzdolnionego malarsko Józefa rodzina wysłała do Odeskiej Artystycznej Szkoły Grekova. W 1907 roku podjął studia architektoniczne na Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu. Był studentem klasy profesora Aleksandra Pomierancewa. Podczas I wojny światowej został dowódcą oddziału inżynieryjnego. Prowadził prace fortyfikacyjne na froncie jak również na jego zapleczu. Wybuch rewolucji październikowej przyjął entuzjastycznie. W 1918 roku został brygadzistą w biurze projektowym w Piotrogrodzie. Od 1918 do 1932 roku pracował w biurze konstrukcyjnym miejskiego wydziału zdrowia w Piotrogrodzie (przemianowanego następnie na Leningrad). W latach 30. XX w. został zatrudniony jako wykładowca na Akademii Sztuk Pięknych w Leningradzie. Członek Zarządu i jeden z inicjatorów powstania Związku Architektów ZSRR. Zaprojektował i kierował budową pierwszej Wszechbiałoruskiej Wiejsko-Gospodarczej i Przemysłowej Wystawy w Mińsku. Zajmowała powierzchnię 75 ha, na których znajdowało się 40 pawilonów. Odbywała się od 1 sierpnia 1930 roku do 1 listopada 1930 roku i zakończyła się sukcesem organizatora. Był zwolennikiem pionowych rozwiązań architektonicznych. W 1934 roku otrzymał tytuł Zasłużonego Artysty ZSRR. W czasie II wojny światowej przebywał w ZSRS. Po wojnie był prześladowany przez NKWD. Langbard stworzył ponad 100 projektów architektonicznych. Mieszkał w Leningradzie, wykładał na Akademii Sztuki. Zmarł 3 stycznia 1951 roku. W 1934 roku uhonorowano go tytułem zasłużonego działacza sztuki Białoruskiej SRR oraz odznaczono Orderem „Znak Honoru”.