Incardination and excardination
http://dbpedia.org/resource/Incardination_and_excardination an entity of type: Thing
Inkardinace (dříve zřídka adskripce) je začlenění, popřípadě včlenění kleriků (tedy jáhnů a kněží) do určité partikulární církve, osobní prelatury nebo nějakého institutu zasvěceného života nebo společnosti mající tuto výsadu. Podle kanonického práva musí být všichni duchovní inkardinováni. Opakem inkardinace je exkardinace, která se provádí spolu s novou inkardinací (v případě, že je nějaký kněz přeložen nebo přestoupí do jiné diecéze, dříve též souhrnně označováno jako transkardinace).
rdf:langString
Incardination is the formal term in the Catholic Church for a clergyman being under a bishop or other ecclesiastical superior. It is also sometimes used to refer to laity who may transfer to another part of the church. Examples include transfers from the Western Latin Church to an Eastern Catholic Church or from a territorial diocese to one of the three personal ordinariates for former Anglicans.
rdf:langString
Incardinatie (van het Latijn cardo, gen. cardinis = scharnier, hoofdzaak; in Rome: hoofdkerk) is de inlijving van een geestelijke bij de geestelijkheid van een bisdom door de desbetreffende bisschop. Dit geschiedde vroeger door het ontvangen van de tonsuur. Sommige gemeenschappen van de Rooms-Katholieke Kerk passen dit nog toe, maar meestal gebeurt de incardinatie sinds 1973 door het ontvangen van de diakenwijding.
rdf:langString
Inkardynacja – przypisanie (przynależność) duchownego do konkretnej diecezji lub zgromadzenia zakonnego. W Kościele katolickim, zgodnie z Kodeksem Prawa Kanonicznego, inkardynacji dokonuje się poprzez przyjęcie święceń diakonatu, więc każdy diakon i prezbiter podlega władzy zwierzchnika (biskupa lub wyższego przełożonego) kościoła partykularnego, prałatury personalnej, instytutu życia konsekrowanego lub innego stowarzyszenia, które ma zdolność inkardynacji.
rdf:langString
A l'Església Catòlica, incardinació es refereix a la situació d'un membre del clergat que està situat sota la jurisdicció d'un bisbe particular o un altre superior. El seu antònim, excardinació, denota que un membre del clergat ha estat alliberat d'una jurisdicció i ha estat transferit a una altra. Ambdós termes es deriven del llatí cardo (pivot, o frontissa), de la qual també es deriva la paraula cardenal. D'aquí els verbs llatins incardinare (per penjar a una frontissa o arranjament) i excardinare (trasbalsar o alliberat).
rdf:langString
Die Inkardination ist die Aufnahme eines römisch-katholischen Klerikers zu einer ihm übergeordneten Instanz innerhalb der Kirche und das daraus resultierende beiderseitige Rechtsverhältnis. Dessen Beendigung ist die Exkardination. In der römisch-katholischen Kirche muss jeder Kleriker inkardiniert sein, was in can. 265 CIC geregelt ist. Inkardinationsfähige Instanzen sind nach dem CIC Diözesen oder andere Teilkirchen, Personalprälaturen, Ordensinstitute, Gesellschaften des apostolischen Lebens und, mit besonderer Genehmigung, Säkularinstitute.
rdf:langString
La endiocezigo estas la jura kaj teologia ligilo kiu instaliĝas en la Katolika Eklezio inter la kleriko (presbitero aŭ diakono) kaj la aparta Eklezio diocezo en kiu li plenumas sian paŝtistan servon. En la sama momento en kiu aspiranto ricevas diakonan ordinigon, fariĝas integriga parto de sia diocezo aŭ persona prelateco aŭ instituto de konsekrita vivo: tio signifas ke mem estos je servo de tiu specifa komunumo kaj devos obei al sia superulo (episkopo aŭ diversspeca reganto). Tial nur pere de sia aparta Eklezio, la klerikaro paŝtiste deĵoras en la universala Eklezio.
rdf:langString
Dans l'Église catholique et l'Église orthodoxe, l’incardination (du latin cardin-, la charnière) est le statut par lequel un clerc (diacre ou prêtre) est juridiquement rattaché (c’est-à-dire : « incardiné ») à une église particulière (un diocèse) ou un institut de vie consacrée reconnu par l’Église. Aucun prêtre ne peut exercer son ministère sans être incardiné.
rdf:langString
L'incardinazione è il legame teologico e giuridico che si crea nella Chiesa cattolica tra un chierico (presbitero o diacono) e la Chiesa particolare (diocesi) in cui egli svolge il proprio servizio. Nel momento stesso in cui una persona riceve l'ordinazione diaconale, diventa parte integrante della propria diocesi, o prelatura personale, o istituto di vita consacrata: questo vuol dire che sarà al servizio di quella specifica comunità e dovrà obbedienza al suo superiore (vescovo o altro superiore). Quindi solo attraverso la propria Chiesa particolare i chierici sono al servizio della Chiesa universale.
rdf:langString
Incardinação e excardinação (do latim in e ex mais cardinatio), numa linguagem própria da Igreja Católica consagrada no Código de Direito Canónico e a partir da raiz simbólica do cardo tal como cardeal, é receber ou liberar padres ou diáconos por determinado tempo.A primeira é o acto de admitir ou receber formalmente numa diocese um sacerdote pertencente a uma outra e para a segunda corresponde ao seu oposto ou antónimo que é o desligar ou demissão de um clérigo da jurisdição duma para outra
rdf:langString
Инкардинация (лат. «incardinatio» — приписка) — название в Римско-Католической Церкви канонического подчинения священнослужителя своему священноначалию. Каждый диакон, священник, монашествующий в обязательном порядке должен принадлежать определённой епархии, диоцезу, персональной прелатуре, институту посвящённой жизни или обществу апостольской жизни: Благодаря инкардинации священнослужитель подвластен епархиальному епископу или монашескому священноначалию.
rdf:langString
rdf:langString
Incardinació i excardinació
rdf:langString
Inkardinace
rdf:langString
Inkardination
rdf:langString
Endiocezigo
rdf:langString
Incardination
rdf:langString
Incardinazione
rdf:langString
Incardination and excardination
rdf:langString
Inkardynacja
rdf:langString
Incardinatie
rdf:langString
Incardinação e excardinação
rdf:langString
Инкардинация
xsd:integer
4730127
xsd:integer
1050008298
rdf:langString
A l'Església Catòlica, incardinació es refereix a la situació d'un membre del clergat que està situat sota la jurisdicció d'un bisbe particular o un altre superior. El seu antònim, excardinació, denota que un membre del clergat ha estat alliberat d'una jurisdicció i ha estat transferit a una altra. Ambdós termes es deriven del llatí cardo (pivot, o frontissa), de la qual també es deriva la paraula cardenal. D'aquí els verbs llatins incardinare (per penjar a una frontissa o arranjament) i excardinare (trasbalsar o alliberat). El propòsit de la incardinació és assegurar que cap clergue, sigui diaca o prevere, sigui "independent", sense un clar superior eclesiàstic davant del qual sigui responsable. A l'Església, un home està incardinat al subjecte clerical d'un bisbe diocesà o el seu equivalent (un vicari apostòlic, , prelat territorial, superior d'una prelatura personal, etc.) o d'un institut religiós, societat de vida apostòlica o institut secular sobre l'ordenació al diaconat: dins de la cerimònia d'ordenació, abans de rebre els ordes sagrats, l'home es col·loca sota una promesa d'obediència al seu bisbe o un altre ordinari d'una , o fa el reconeixement d'un preexistent a un prior, abat o un altre superior en un institut de vida consagrada o societat de vida apostòlica. Un cop incardinat, el clergue segueix sent objecte d'aquests mateixos superiors, fins i tot quan és ordenat sacerdot. Aquest incardinació no cessa fins al moment en què el clergue és incardinat com un objecte d'un altre superior. Un excardinació d'una diòcesi, per exemple, no es fa efectiva fins al moment de la incardinació a un altre, de manera que no hi ha un espai en el qual el clergue no és clarament responsable davant un determinat definitivament superior. La incardinació es tracta en els cànons 265-272 del Codi de Dret Canònic. Una institució canònica similar existeix també en la llei de les Esglésies Catòliques Orientals i està regulada en el , «Clergues» Títol X, Capítol II. «Adscripció de Clergues a una Eparquía», cànons 357-366.
rdf:langString
Inkardinace (dříve zřídka adskripce) je začlenění, popřípadě včlenění kleriků (tedy jáhnů a kněží) do určité partikulární církve, osobní prelatury nebo nějakého institutu zasvěceného života nebo společnosti mající tuto výsadu. Podle kanonického práva musí být všichni duchovní inkardinováni. Opakem inkardinace je exkardinace, která se provádí spolu s novou inkardinací (v případě, že je nějaký kněz přeložen nebo přestoupí do jiné diecéze, dříve též souhrnně označováno jako transkardinace).
rdf:langString
La endiocezigo estas la jura kaj teologia ligilo kiu instaliĝas en la Katolika Eklezio inter la kleriko (presbitero aŭ diakono) kaj la aparta Eklezio diocezo en kiu li plenumas sian paŝtistan servon. En la sama momento en kiu aspiranto ricevas diakonan ordinigon, fariĝas integriga parto de sia diocezo aŭ persona prelateco aŭ instituto de konsekrita vivo: tio signifas ke mem estos je servo de tiu specifa komunumo kaj devos obei al sia superulo (episkopo aŭ diversspeca reganto). Tial nur pere de sia aparta Eklezio, la klerikaro paŝtiste deĵoras en la universala Eklezio. Jam en la kanono 6-a de la Koncilio de Kalcedono (451 p.K) la Eklezio malpermesis la ordinadojn kiuj ne estus en funkcio de popolo (nome sen endiocezigo): de tiam neniam estis ordinitaj klerikoj senĉefaj aŭ vagantaj, kiuj nome ne havus sian referencon al teritorio kaj al superulo. Sed jam la unuaj okcidentaj koncilioj asertis la nepron ke klerikoj estu ligitaj al aparta eklezio. Nune la endiocezigo estas normata en la kanonoj 265-272 de la Kodo de kanona juro, kie estas fiksitaj ankaŭ la proceduroj kaj la kondiĉoj por ke kleriko povu translokiĝi, nome ŝanĝi sian apartenon: necesas ke li ricevu leteron de 'eldiocezigo de la unua superulo kaj leteron de endiocezigo de la nova superulo. Tamen, la eldioceziga letero havas neniun efikon ĝis kiam mankas tiu endioceziga: tio ĝuste por malhelpi ke kleriko povas resti senligila.
rdf:langString
Die Inkardination ist die Aufnahme eines römisch-katholischen Klerikers zu einer ihm übergeordneten Instanz innerhalb der Kirche und das daraus resultierende beiderseitige Rechtsverhältnis. Dessen Beendigung ist die Exkardination. In der römisch-katholischen Kirche muss jeder Kleriker inkardiniert sein, was in can. 265 CIC geregelt ist. Inkardinationsfähige Instanzen sind nach dem CIC Diözesen oder andere Teilkirchen, Personalprälaturen, Ordensinstitute, Gesellschaften des apostolischen Lebens und, mit besonderer Genehmigung, Säkularinstitute. Die Inkardination verpflichtet einerseits den inkardinierten Kleriker zum Dienst in der jeweiligen Organisation der Kirche, andererseits die inkardinierende Organisation dazu, ihn in ihrem Dienst zu beschäftigen und existenziell abzusichern, ihn also zu alimentieren. Eine Weihe kann nur erfolgen, wenn eine solche Instanz bereit ist, den zu Weihenden zu inkardinieren. Bei Ordensinstituten und Gesellschaften apostolischen Lebens muss der Inkardination als Kleriker die Inkorporation auf Dauer nach can. 266 § 2 CIC vorausgehen.Ein Inkardinationsverhältnis kann von einer auf eine andere Instanz übertragen werden, wenn etwa ein Diözesanpriester von einem Bistum in ein anderes wechselt, ein Diözesanpriester in eine Ordensgemeinschaft eintritt oder ein Ordenspriester seinen Orden verlässt und Diözesanpriester wird, man spricht dann von Umkardination. Die Inkardination erfolgte bis zur Neuregelung durch das Motu Proprio Paul VI. Ministeria quaedam mit der Tonsur, seitdem mit der Diakonenweihe durch eine Institution mit Inkardinationsberechtigung.Die Inkardination kann auch durch Laisierung, freiwillig oder als Kirchenstrafe, beendet werden.
rdf:langString
Incardination is the formal term in the Catholic Church for a clergyman being under a bishop or other ecclesiastical superior. It is also sometimes used to refer to laity who may transfer to another part of the church. Examples include transfers from the Western Latin Church to an Eastern Catholic Church or from a territorial diocese to one of the three personal ordinariates for former Anglicans.
rdf:langString
Dans l'Église catholique et l'Église orthodoxe, l’incardination (du latin cardin-, la charnière) est le statut par lequel un clerc (diacre ou prêtre) est juridiquement rattaché (c’est-à-dire : « incardiné ») à une église particulière (un diocèse) ou un institut de vie consacrée reconnu par l’Église. Aucun prêtre ne peut exercer son ministère sans être incardiné. L’incardination est l’expression juridique de la « communion » théologale d’un clerc avec son évêque, dans une église particulière qui l’a appelé à la servir. Les articles 265 à 272 du dernier code de droit canonique traitent explicitement de l’incardination.
rdf:langString
Incardinatie (van het Latijn cardo, gen. cardinis = scharnier, hoofdzaak; in Rome: hoofdkerk) is de inlijving van een geestelijke bij de geestelijkheid van een bisdom door de desbetreffende bisschop. Dit geschiedde vroeger door het ontvangen van de tonsuur. Sommige gemeenschappen van de Rooms-Katholieke Kerk passen dit nog toe, maar meestal gebeurt de incardinatie sinds 1973 door het ontvangen van de diakenwijding.
rdf:langString
L'incardinazione è il legame teologico e giuridico che si crea nella Chiesa cattolica tra un chierico (presbitero o diacono) e la Chiesa particolare (diocesi) in cui egli svolge il proprio servizio. Nel momento stesso in cui una persona riceve l'ordinazione diaconale, diventa parte integrante della propria diocesi, o prelatura personale, o istituto di vita consacrata: questo vuol dire che sarà al servizio di quella specifica comunità e dovrà obbedienza al suo superiore (vescovo o altro superiore). Quindi solo attraverso la propria Chiesa particolare i chierici sono al servizio della Chiesa universale. Già nel canone VI del concilio di Calcedonia (451 d.C.) la Chiesa ha proibito le ordinazioni che non fossero in funzione di un popolo (cioè senza incardinazione): da allora non sono mai stati ammessi chierici girovaghi o acefali, che non avessero cioè un proprio concreto riferimento ad un territorio e ad un superiore. Attualmente l'incardinazione è regolata dai canoni 265-272 del Codice di diritto canonico, dove vengono stabilite anche le procedure e le condizioni perché un chierico possa "trasferirsi", cioè cambiare la propria appartenenza: occorre che egli riceva una lettera di escardinazione dal primo superiore e una lettera di incardinazione dal nuovo superiore. Tuttavia la lettera di escardinazione non ha alcun effetto finché non sia ottenuta la nuova incardinazione: questo proprio per impedire che un chierico possa trovarsi senza alcun legame.
rdf:langString
Incardinação e excardinação (do latim in e ex mais cardinatio), numa linguagem própria da Igreja Católica consagrada no Código de Direito Canónico e a partir da raiz simbólica do cardo tal como cardeal, é receber ou liberar padres ou diáconos por determinado tempo.A primeira é o acto de admitir ou receber formalmente numa diocese um sacerdote pertencente a uma outra e para a segunda corresponde ao seu oposto ou antónimo que é o desligar ou demissão de um clérigo da jurisdição duma para outra Pode acontecer que incardinar seja concretamente a adscrição de um membro de clero a uma Igreja particular, a uma Prelazia pessoal, ou a um instituto de vida consagrada, uma ordem religiosa ou uma congregação, uma sociedade que tenha faculdade de adscrever clérigos “” ou “vagos”. O Concílio Vaticano II intercedeu neste assunto determinando que se revissem as suas normas de modo que correspondessem melhor às necessidades pastorais, no sentido de adaptá-las aos tempos, para o bem-comum de toda a Igreja.
rdf:langString
Inkardynacja – przypisanie (przynależność) duchownego do konkretnej diecezji lub zgromadzenia zakonnego. W Kościele katolickim, zgodnie z Kodeksem Prawa Kanonicznego, inkardynacji dokonuje się poprzez przyjęcie święceń diakonatu, więc każdy diakon i prezbiter podlega władzy zwierzchnika (biskupa lub wyższego przełożonego) kościoła partykularnego, prałatury personalnej, instytutu życia konsekrowanego lub innego stowarzyszenia, które ma zdolność inkardynacji.
rdf:langString
Инкардинация (лат. «incardinatio» — приписка) — название в Римско-Католической Церкви канонического подчинения священнослужителя своему священноначалию. Каждый диакон, священник, монашествующий в обязательном порядке должен принадлежать определённой епархии, диоцезу, персональной прелатуре, институту посвящённой жизни или обществу апостольской жизни: "Каждый клирик должен быть приписан либо в одну из отдельных Церквей или персональных прелатур, либо в один из институтов посвящённой жизни или в общество, наделённое тем же полномочием, чтобы ни в коем случае не допускалось существования клириков неподначальных, или «бездомных» . Каждый кандидат в священнослужители перед таинством рукоположения, принося послушание определённому епархиальному епископу или полномочному настоятелю института посвящённой жизни, приписывается определённой епархии, диоцезу, монашеским ордену или конгрегации. Инкардинация совершается единожды: в случае епархиального священнослужителя она совершается перед рукоположением в диаконы, монашествующий инкардинируется при принесении монашеских обетов . При последующем рукоположении в пресвитеры инкардинация уже не требуется. Благодаря инкардинации священнослужитель подвластен епархиальному епископу или монашескому священноначалию. В настоящее время, в отличие от прошлого, когда инкардинация была постоянной, существует возможность поменять инкардинацию при письменном согласии обоих епископов. Переход священнослужителя в другую епархию или институт посвящённой жизни сопровождается (выпиской) из старой .
xsd:nonNegativeInteger
4601