Hyperrealism (visual arts)

rdf:langString Hiperrealizm

rdf:langString Hiperrealizm, superrealizm lub fotorealizm – kierunek w malarstwie XX wieku, którego celem jest przedstawianie rzeczywistości z jak największą precyzją. Termin ten po raz pierwszy zastosował w odniesieniu do twórców amerykańskich odtwarzających na płótnach fotografię. Nurt ten zrodził się około 1965 roku w Stanach Zjednoczonych. Momentem triumfu hiperrealistów była wystawa sztuki documenta w Kassel w Niemczech (1972). Wśród wystawianych tam prac fotorealizm cieszył się największym zainteresowaniem. Po kilku latach zainteresowanie tym kierunkiem osłabło. Malarze fotorealistyczni, korzystając z założeń pop-artu, gloryfikują nieprzekłamaną rzeczywistość. Tematami malarskimi stają się wystawy sklepowe, samochody lub ich fragmenty, zdjęcia paszportowe itp. Wielu artystów rzutuje z pomocą epidiaskopu wykonane przez siebie fotografie na płótno, i maluje stricte według wyświetlanego zdjęcia. Do tego typu celów niezbędne jest absolutne mistrzostwo techniczne, choć z drugiej strony hiperrealiści byli oskarżani o wykonywanie „mechanicznej pracy” i odtwórczość. Hiperrealizm wiąże się z nazwiskiem Richarda Estesa, który w 1967 roku przedstawił światu Foodshop – namalowany przy pomocy maleńkich plam. Był to „uszczegółowiony neoimpresjonizm”, nawiązanie do doświadczeń Seurata i Signaca, którzy z taką samą precyzją budowali świat malarski z drobnych dotknięć pędzla. Hiperrealiści porzucili jednak fascynację kolorem na rzecz absolutnego oddania prawdy. W niedługim czasie wielu z artystów zrezygnowało z malarstwa olejnego na rzecz farb akrylowych, lepiej nadających się do wielokrotnego modelowania detali.Często pojawiającym się u superrealistów motywem są samochody i motocykle. Don Eddy pod koniec lat 70. XX wieku pracował nad cyklem grafik przedstawiających karoserie i zderzaki samochodów. Podobne obrazy malował David Parrish. Te dzieła są już nie do odróżnienia od fotografii, twórcy pozostali nawet wierni fotografii w jednolitym rozmywaniu drugiego planu. Trochę więcej indywidualizmu widać na obrazach Chucka Close, który przedstawia na swoich obrazach silnie powiększone czarno-białe zdjęcia paszportowe. Close eksperymentuje ze zdjęciami trochę jak Andy Warhol – dokonuje deformacji, rozmywa je i wielokrotnie je kopiuje, wciąż jednak w stylu hiperrealizmu. Hiperrealizm jest kontrpropozycją dla minimal art, suprematyzmu i wszystkich kierunków w sztuce, które sprowadzają treść obrazu do absolutnego minimum, a od malarza nie wymagają praktycznie żadnych umiejętności technicznych. Jak jednak wszystkie zamysły artystyczne, których istotą jest sprzeciw, skończył się z przycichnięciem idei opozycyjnej. Obecnie obrazy hiperrealistyczne wciąż pojawiają się sporadycznie w galeriach, zwykle jednak nie jako cel, lecz jako środek do innego zamysłu artystycznego. Hiperrealizm to przede wszystkim malarstwo, ale pojawiło się też kilka rzeźb w tym właśnie stylu. Do hiperrealizmu rzeźbiarskiego zalicza się m.in. Duane Hanson i Ron Mueck. J. Ch. Amman, krytyk i teoretyk sztuki, wyróżnił 6 kryteriów hiperrealizmu : 1. * prawie zawsze wzorem jest zdjęcie lub diapozytyw; 2. * tradycyjną kompozycję zastępuje wybrany wzór fotograficzny przenoszony przez projekcję na powierzchnię obrazu; 3. * specyficzne cechy indywidualnego warsztatu twórczego są całkowicie odrzucone; 4. * przedstawiany przedmiot jest ukazany precyzyjnie i zgodnie ze wzorem; 5. * tematy i motywy są czerpane z życia codziennego lub otoczenia artysty; 6. * fotografia nie jest traktowana jako środek pomocniczy, ale jako świadomie wybrana sytuacja wyjściowa dla przedstawienia obrazu.