Hendrik Wagenvoort

rdf:langString Hendrik Wagenvoort

rdf:langString Hendrik Wagenvoort (Minnertsga, 23 augustus 1886 – Utrecht, 15 januari 1976) was een Nederlands latinist, hoogleraar te Groningen en Utrecht. Hij heeft veel onderzoek gedaan op het gebied van de Romeinse religie. Wagenvoort begon zijn studie klassieke talen te Utrecht in 1904 en promoveerde daar in 1911 op Horatius' Oden. Daarna studeerde hij een half jaar in Göttingen bij de beroemde classici Friedrich Leo, Jakob Wackernagel en Paul Wendland. Terug in Nederland werd hij leraar te Arnhem. Daarna was hij van 1919 to 1924 leraar in Den Haag. In 1924 werd hij benoemd tot hoogleraar Latijn te Groningen als opvolger van Jacobus van Wageningen; in 1930 werd hij te Utrecht benoemd als opvolger van zijn leermeester P.H. Damsté. Men kan zeggen dat met zijn aantreden de focus verlegd werd van de traditioneel filologische benadering van klassieke (Latijnse) teksten naar een meer cultureel-antropologische benadering. Wagenvoort begeleidde in Utrecht 36 promovendi, onder wie Gilles Quispel en Ida Gerhardt. In 1956, op 70-jarige leeftijd, ging hij met emeritaat. Wagenvoort is lid geweest van het Curatorium van de . Zijn hele leven door heeft Wagenvoort talloze maatschappelijke functies buiten de universiteit bekleed, onder andere als bestuurslid van het Utrechtse Diaconessenhuis, de Utrechtse Openbare Leeszaal en de Utrechtse Volksuniversiteit. Hij was voorzitter van het Nederlands Genootschap van Godsdiensthistorici, en van 1951-1960 was hij president van het ZWO. Hij was lid van zowel de Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen als van de Koninklijke Vlaamse Academie van België voor Wetenschappen en Kunsten, alsmede eredoctor van de Universiteit van Gent. Wagenvoort was commandeur in de Orde van Oranje-Nassau.