Golden mean (philosophy)
http://dbpedia.org/resource/Golden_mean_(philosophy) an entity of type: Castle
المتوسط الذهبي في الفلسفة، وخاصة في الفلسفة الإغريقية (فلسفة أرسطو) هو الاعتدال في الشيء من غير إفراط أو تفريط، أي أنه الوسط المرغوب بين النقيضين، إحداهما عن مبالغة والآخر عن تقصير. على سبيل المثال، وحسب وجهة نظر أرسطو فإن الشجاعة هي فضيلة، ولكنها إن زادت عن حدها يمكن أن تبدو تهوّراً وفي حال النقص تبدو جبناً.
rdf:langString
Aurea mediocritas o daurat punt mitjà és una expressió llatina emprada en la filosofia de l'antiguitat per a referir-se al desitjable punt mitjà entre dos extrems de la conducta.
rdf:langString
The golden mean or golden middle way is the desirable middle between two extremes, one of excess and the other of deficiency. It appeared in Greek thought at least as early as the Delphic maxim "nothing in excess", was discussed in Plato's Philebus. Aristotle analyzed the golden mean in the Nicomachean Ethics Book II: That virtues of character can be described as means. It was subsequently emphasized in Aristotelian virtue ethics. For example, in the Aristotelian view, courage is a virtue, but if taken to excess would manifest as recklessness, and, in deficiency, cowardice.
rdf:langString
Depuis Aristote, on parle de juste milieu à propos, non nécessairement d'une position située à égale distance ou au milieu de deux extrêmes, mais d’« un équilibre entre deux extrêmes » fâcheux, d’une position intermédiaire optimale qui évite aussi bien l’excès que le défaut, et qui définit, non une position médiocre, moyenne, mais une position excellente, parfaite, optimale. Ainsi, chez Aristote, le courage, qui est la meilleure conduite possible à tenir de ce point de vue, est le juste milieu entre la témérité, qui est excès de courage, et la lâcheté, qui est défaut de courage, mais il est en un sens plus proche de la témérité que de la lâcheté.
rdf:langString
중용(中庸, 영어: golden mean)은 어떠한 일에서나 사실과 진리에 알맞도록 하여 편향,편중(偏重)하지 않는 것이다. 중(中)이란 정도와 적중을 말하는 것으로서 산술적,기계적 평균이 아니다. 중용은 때때로 상례나 관행(慣行)에 따라서 무리없이 평온하게 사는 생활태도가 되기도 하나, 철학적으로는 심오한 뜻을 내포하고 있다.중용의 덕을 철학적으로 명확하게 한 사람은 아리스토텔레스로 그는 이성으로 욕망을 통제하고 과대(過大)와 과소(過小)의 극단을 초월하여 최적화 개념에 도달함으로써 도에 부합한다고 했다.
rdf:langString
中庸（ちゅうよう）とは倫理学（特にアリストテレスのそれ）において、徳の一つ。 『ニコマコス倫理学』のなかで、アリストテレスは人間の行為や感情における超過と不足を調整する徳としてメソテース（中間にあること）を挙げた。メソテースとはギリシャ語（ギリシア語: μεσοτης, Mesotes)であるが、英語ではGolden Mean（又はHappy Mean）と言う。日本語訳ではこれに中庸という儒教用語をあてた。例えば、勇気は蛮勇や臆病の中間的な状態である時はじめて徳として現れる。アリストテレスによれば、この両極端の中間を知る徳性が思慮（フロネシス、実践知）である。なお、ここで言う中間とは必ずしも2つのもののちょうど真ん中という訳ではなく、どちらかに寄っている場合もある。例えば、例にあげた勇気では臆病よりも少し蛮勇の方に傾いていると考えられるのが一般的である。
rdf:langString
Den gyllene medelvägen är ett begrepp som används för att beskriva ett antal likartade tankegångar inom olika filosofiska och religiösa riktningar. Begreppet användes bland annat av Buddhan Siddhartha Gautama under 500-talet f.Kr. för att beskriva hur man ska leva för att nå nirvana. Uttrycket används fortfarande inom buddhismen.
rdf:langString
Aurea mediocritas з лат. — золота середина — крилатий вираз, що вживається у значенні: про думки або поведінку людини, яка уникає труднощів, віддає перевагу поміркованості (зазвичай вираз вживають іронічно). Походить цей вислів з другої книги «Од» (ода 10 «До Ліцінія Мурени», строфа 5) римського поета Горація (65-8 до н. е.). Auream quisquis mediocritatem: diligit, tutus caret obsoleti: sordibus tecti, caret inuidenda: sobrius aula.Золотій середині хто довіривсь,Той не стане жить ні в злиденній хижі,Ні палацом він у людей не буде: Заздрість будити..
rdf:langString
中庸之道是指两个对立面之间理想的中間狀態。這一概念在德爾斐箴言中就有體現。亚里士多德哲学中也強調了這個概念。例如亚里士多德認為勇气是一种美德，但如果勇氣過頭则就會顯得鲁莽，但如果沒有足夠的勇氣则又會顯得很怯懦。
rdf:langString
Ora mezkvalito, aŭ “optimuma modero”, litere tradukas la latinan esprimon aurea mediocritas eltiritan el la poeto Kvinto Horacio Flako en la Odo 2, 10, 5. En la latina lingvo la virto “mediocritas” ne havas la negativan enhavon kiel en kelkaj latinidaj lingvoj (it: mediocre = malmultkvalita, france = mediocre...), sed prefere signifas “stari en pozicio intera, egaldistanca inter la optimumo kaj minimumo, inter la bonego kaj la malbonego, kaj ekzaltas la rifuzon pri ĉiu eksceso kaj invitas respekti la “ĝustan mezon”.
rdf:langString
Mesotes (μεσότης, griechisch „Mitte“) ist ein Terminus der antiken Philosophie, der durch Aristoteles in die Ethik eingeführt wurde. Er bezeichnet laut Aristoteles die Stellung einer Tugend zwischen zwei einander entgegengesetzten Lastern, dem „Übermaß“ und dem „Mangel“. Daher ist die Tugend ihrem Wesen (ousia) nach, das heißt nach der Definition, die angibt, was es heißt, dies zu sein (to ti en einai), eine Mitte; im Hinblick darauf aber, was das Beste (ariston) und das gute Handeln (eu) ist, ist sie ein Extrem. - Nikomachische Ethik, 2. Buch, Abschnitt 6 (1106b-1107a) Weitere Beispiele:
rdf:langString
Aurea mediocritas ("dorado término medio", o "dorada medianía" o "moderación") es una expresión latina que alude a la pretensión de alcanzar un deseado punto medio entre los extremos; o un alejado de cualquier exceso (hybris) mediante la justa medida de los términos opuestos. Está relacionado con el hedonismo epicúreo, basado en conformarse con lo que se tiene y no dejarse llevar por las emociones desproporcionadas. Aparece como tema poético por primera vez en las Odas de Horacio (Carminum II, 10 -"A Licinio"-): El texto entrecomillado, Ética a Nicómaco, II, 6, 1106b 3-6.
rdf:langString
Aurea mediocritas ovvero "aurea moderazione" o "aurea via di mezzo" è una locuzione latina tratta dal poeta Orazio (Odi 2, 10, 5). Nella lingua latina il termine mediocritas non ha il valore dispregiativo che ha in italiano la parola "mediocrità", ma significa piuttosto "stare in una posizione intermedia" tra l'ottimo e il pessimo, tra il massimo e il minimo, ed esalta il rifiuto di ogni tipo di eccesso, invitando a rispettare il "giusto mezzo".
rdf:langString
Aurea mediocritas – wyrażenie użyte przez Horacego w (Rectius vives, Licini, neque altum). Funkcjonuje także określenie horacjański złoty środek. Strofa, w której Horacy używa tego zwrotu brzmi: Auream quisquis mediocritatemdiligit, tutus caret obsoletisordibus tecti, caret inuidendasobrius aula.Kto złoty sobie upodobał umiar,ten się uchroni przed nikczemną nędząi przed zawiścią, która zawsze ścigabogate dwory. Hor. Carm. II.10,5-8; tłum. Andrzej Lam
rdf:langString
Aparecendo no pensamento grego pelo menos tão cedo quanto a Máxima Délfica nada em excesso e enfatizada mais tarde na filosofia aristotélica, a média áurea, média de ouro ou doutrina do meio-termo é o meio desejável entre dois extremos, um de excesso e outro de deficiência.
rdf:langString
Золотая середина (лат. aurea mediocritas) — понятие древнегреческой философии, особенно у Аристотеля, означающее желанную середину между двумя нежеланными крайностями. Так, добродетель храбрости лежит посередине между пороками и трусости. У Аристотеля нет прилагательного «золотая» (а сама идея умеренности как идеала возникла задолго до Аристотеля); латинское выражение пришло из десятой оды Горация (вторая книга): Тот, кто золотой середине верен,Мудро избежит и убогой кровли,И того, что питает в других зависть, —Дивных чертогов.
rdf:langString
rdf:langString
متوسط ذهبي
rdf:langString
Aurea mediocritas
rdf:langString
Mesotes
rdf:langString
Ora mezkvalito
rdf:langString
Aurea mediocritas
rdf:langString
Golden mean (philosophy)
rdf:langString
Juste milieu
rdf:langString
Aurea mediocritas
rdf:langString
중용 (철학)
rdf:langString
中庸 (ギリシア哲学)
rdf:langString
Horacjański złoty środek
rdf:langString
Doutrina do meio-termo
rdf:langString
Золотая середина
rdf:langString
Den gyllene medelvägen
rdf:langString
Aurea mediocritas
rdf:langString
中庸之道
xsd:integer
2892508
xsd:integer
1115916731
rdf:langString
المتوسط الذهبي في الفلسفة، وخاصة في الفلسفة الإغريقية (فلسفة أرسطو) هو الاعتدال في الشيء من غير إفراط أو تفريط، أي أنه الوسط المرغوب بين النقيضين، إحداهما عن مبالغة والآخر عن تقصير. على سبيل المثال، وحسب وجهة نظر أرسطو فإن الشجاعة هي فضيلة، ولكنها إن زادت عن حدها يمكن أن تبدو تهوّراً وفي حال النقص تبدو جبناً.
rdf:langString
Aurea mediocritas o daurat punt mitjà és una expressió llatina emprada en la filosofia de l'antiguitat per a referir-se al desitjable punt mitjà entre dos extrems de la conducta.
rdf:langString
Mesotes (μεσότης, griechisch „Mitte“) ist ein Terminus der antiken Philosophie, der durch Aristoteles in die Ethik eingeführt wurde. Er bezeichnet laut Aristoteles die Stellung einer Tugend zwischen zwei einander entgegengesetzten Lastern, dem „Übermaß“ und dem „Mangel“. Ein Beispiel ist die Tugend „ἀνδρεία“ (andreia). Wer die ἀνδρεία hat, ist ἀνδρεῖος (mannhaft, tüchtig, mutig und tapfer) und heißt „ὁ ἀνδρεῖος“ (der Mannhafte, Tüchtige). Die ἀνδρεία steht als Mesotes (Mitte bzw. mittlere Disposition) zwischen „Tollkühnheit“ und „Feigheit“. Diese jeweilige Mitte ist allerdings nicht ein arithmetisch mittlerer Punkt, der durch zwei gegenseitige Laster eindeutig bestimmt wird, sondern sie versteht sich als ethische Handlungsmöglichkeit, die den Besonderheiten der Personen Rechnung trägt. Diese Mitte ist subjektiv und situationsabhängig durch die Vernunft des Einzelnen bestimmt und kann sich zwischen zwei Personen unterscheiden. Dementsprechend zeigt sich die Vorstellung vom guten Leben laut Aristoteles als eine „mittlere Lebensform“: Daher ist die Tugend ihrem Wesen (ousia) nach, das heißt nach der Definition, die angibt, was es heißt, dies zu sein (to ti en einai), eine Mitte; im Hinblick darauf aber, was das Beste (ariston) und das gute Handeln (eu) ist, ist sie ein Extrem. - Nikomachische Ethik, 2. Buch, Abschnitt 6 (1106b-1107a) Weitere Beispiele:
* Stumpfsinn – Mäßigkeit – Zuchtlosigkeit
* Verschwendung – Freigebigkeit – Geiz
* Schmeichelei – Freundlichkeit – Streitsucht
* Intoleranz – Toleranz – Ignoranz
* Selbstzweifel - Selbstbewusstsein - Selbstüberschätzung
* Kleinmut - Mut - Hochmut
rdf:langString
Ora mezkvalito, aŭ “optimuma modero”, litere tradukas la latinan esprimon aurea mediocritas eltiritan el la poeto Kvinto Horacio Flako en la Odo 2, 10, 5. En la latina lingvo la virto “mediocritas” ne havas la negativan enhavon kiel en kelkaj latinidaj lingvoj (it: mediocre = malmultkvalita, france = mediocre...), sed prefere signifas “stari en pozicio intera, egaldistanca inter la optimumo kaj minimumo, inter la bonego kaj la malbonego, kaj ekzaltas la rifuzon pri ĉiu eksceso kaj invitas respekti la “ĝustan mezon”. La mezkvalito, tial, nome sin teni fore el la ekstremoj de ĉiu pozicio intelektula aŭ socikonduta, estas difinita de la poeto “ora”, per kiu aludas ne al perfekteco sed al taŭgeco. Tiu morala sinteno estis inspirita ankaŭ de la filozofio de epikuranoj, kiu invitas ke la homo ĝuu la vivplezurojn sen ilin trouzi, kiel, ekzemple, trinki vinon sen tamen ebriiĝi, ĝui la nutraĵon sen tamen sin allasi al diboĉo, ŝati la seksan plezuron sen submetiĝi al la volutavido. La sama poeto samsence uzas ankaŭ alian esprimon est modus in rebus (Satiroj 1, 1, 106-107) (estas maniero/limo en agadoj/aferoj). La esprimo “ora mezkvalito” foje ricevas ankaŭ ironian kaj sarkasman sencon kiam oni volas substreki ke certa persono ne havanta apartajn kvalitojn kaj ne brilanta per ŝatindaj intelektaj dotoj okupas, spite de tio, postenon alte responsan.
rdf:langString
The golden mean or golden middle way is the desirable middle between two extremes, one of excess and the other of deficiency. It appeared in Greek thought at least as early as the Delphic maxim "nothing in excess", was discussed in Plato's Philebus. Aristotle analyzed the golden mean in the Nicomachean Ethics Book II: That virtues of character can be described as means. It was subsequently emphasized in Aristotelian virtue ethics. For example, in the Aristotelian view, courage is a virtue, but if taken to excess would manifest as recklessness, and, in deficiency, cowardice.
rdf:langString
Depuis Aristote, on parle de juste milieu à propos, non nécessairement d'une position située à égale distance ou au milieu de deux extrêmes, mais d’« un équilibre entre deux extrêmes » fâcheux, d’une position intermédiaire optimale qui évite aussi bien l’excès que le défaut, et qui définit, non une position médiocre, moyenne, mais une position excellente, parfaite, optimale. Ainsi, chez Aristote, le courage, qui est la meilleure conduite possible à tenir de ce point de vue, est le juste milieu entre la témérité, qui est excès de courage, et la lâcheté, qui est défaut de courage, mais il est en un sens plus proche de la témérité que de la lâcheté.
rdf:langString
Aurea mediocritas ("dorado término medio", o "dorada medianía" o "moderación") es una expresión latina que alude a la pretensión de alcanzar un deseado punto medio entre los extremos; o un alejado de cualquier exceso (hybris) mediante la justa medida de los términos opuestos. Está relacionado con el hedonismo epicúreo, basado en conformarse con lo que se tiene y no dejarse llevar por las emociones desproporcionadas. Aparece como tema poético por primera vez en las Odas de Horacio (Carminum II, 10 -"A Licinio"-): Auream quisquis mediocritatem / diligit, tutus caret obsoleti / sordibus tecti, caret invidenda / sobrius aula. El que se contenta con su dorada medianía / no padece intranquilo las miserias de un techo que se desmorona, / ni habita palacios fastuosos / que provoquen a la envidia. Para el pensamiento griego fue esta mediocritas un atributo de la belleza (simetría, proporción y armonía). Parece ser que fue la pitagórica Téano la introductora del concepto, en uno de sus tratados. Con anterioridad, el mito de Ícaro lo ejemplificaba: para escapar del Laberinto de Creta, su padre, Dédalo, le fabricó unas alas de plumas pegadas con cera, advirtiéndole que debía volar ni tan alto que el sol derritiera la cera, ni tan bajo que el mar empapase las plumas. El exceso juvenil de Ícaro, que se acercó demasiado al sol, le hizo caer. El [tópico] más importante es sin duda el de la aurea mediocritas, fundado en la vieja idea griega del "justo medio", que en el Gorgias platónico (57 A y ss.) aparece ligado a la justicia, y en Aristóteles (Ética a Nicómaco, VI) a la virtud. Si Aristóteles dio al concepto de "justo medio" su definitiva configuración intelectual (reelaborada por Santo Tomás en el mundo medieval), Horacio fue el que le otorgó identidad literaria. Así aparece en la Oda X del libro segundo de las Odas (Rectius vives, Licini, neque altum) o en las , I, XVIII, v. 9 (Virtus est medium uitiorum et utrimque deductum). Existen, digámoslo así, dos madres de los sistemas políticos, de los que acertadamente puede decirse nacen los demás: uno llamamos, con razón, monarquía, y al otro, democracia; el máximo exponente del primero es el pueblo persa, y del segundo, nosotros, los atenienses... jamás podría estar bien gobernada una ciudad si no comparte ambos elementos. ... ya que estos estados han sobreestimado más de lo que era debido, el uno, la monarquía, y el otro, la libertad, ninguno de los dos ha logrado el justo término medio, cosa que, en cambio, sí han hecho mejor vuestros dos regímenes, el laconio y el cretense. Los atenienses y los persas, en cierto modo, lo consiguieron hace mucho tiempo, pero hoy su situación es peor. Platón, Las leyes ... para llevar una vida racional, es preciso... que hayamos aprendido a administrar convenientemente nuestros deseos y nuestras pasiones, dándoles la satisfacción "justa", sin pasarnos ni quedarnos cortos. En su respuesta a las demandas del cuerpo y del alma, nuestra parte racional ha de encontrar un equilibrio que consista en algo así como un "punto medio" entre el exceso y el defecto. Frente a la cobardía y la temeridad, hemos de actuar con valentía; frente al despilfarro y la tacañería, hemos de hacerlo con generosidad; frente a la desvergüenza y la timidez, con modestia; frente a la adulación y la mezquindad, con gentileza; etc. Aristóteles identifica la "virtud" (areté) con el "hábito" de actuar según el "justo término medio" entre dos actitudes extremas, a las cuales denomina "vicios". De este modo, decimos que el hombre es virtuoso cuando su voluntad ha adquirido el "hábito" de actuar "rectamente", de acuerdo con un "justo término medio" que evite tanto el exceso como el defecto. ... la actuación de acuerdo con el "justo término medio" o conforme a la "virtud" requiere de un cierto tipo de sabiduría práctica a la que Aristóteles llama "prudencia" (phrónesis). Sin ésta, nuestra actuación se verá abocada irremisiblemente al exceso o al defecto o, lo que es igual, al "vicio".... "La virtud (areté) es un hábito [o disposición adquirida] de la voluntad consistente en un término medio en relación con nosotros; [término medio] que es determinado racionalmente por una regla recta, aquella por medio de la cual lo determinaría un hombre dotado de sabiduría práctica" El texto entrecomillado, Ética a Nicómaco, II, 6, 1106b 3-6. En castellano es habitual citar el tópico con la expresión "en el término medio está la virtud". ... las virtudes morales son un equilibrio entre dos extremos igualmente perniciosos: el exceso o el defecto. Generalmente se dice que "en el término medio está la virtud"; el origen de esta frase es aristotélico pero, a veces, se tuerce el sentido asimilando "término medio" a "mediocridad", falseando el pensamiento de Aristóteles. Semejante es el ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ (Μηδέν άγαν -- "", "") que figura entre las máximas inscritas en el pronaos del templo de Apolo en Delfos. Su traducción latina sería Ne quid nimis, que se atribuye a Terencio. El significado en castellano de la palabra "mediocridad" (derivada de la latina mediocritas) es "cualidad de mediocre", y el de esta (que deriva de la latina mediocris) es "de calidad media" o "de poco mérito, tirando a malo"; en una evolución despectiva del uso que también se dio en otras lenguas y que es similar al de otras palabras, como "regular". En el confucianismo chino existe una semejante doctrina de la medianía (中庸, zhōng yōng); y en el budismo el llamado camino medio (madhyamā-pratipad). En la filosofía judía medieval fue Maimónides quien desarrolló el concepto (שביל הזהב , דרך האמצע).
rdf:langString
Aurea mediocritas ovvero "aurea moderazione" o "aurea via di mezzo" è una locuzione latina tratta dal poeta Orazio (Odi 2, 10, 5). Nella lingua latina il termine mediocritas non ha il valore dispregiativo che ha in italiano la parola "mediocrità", ma significa piuttosto "stare in una posizione intermedia" tra l'ottimo e il pessimo, tra il massimo e il minimo, ed esalta il rifiuto di ogni tipo di eccesso, invitando a rispettare il "giusto mezzo". La mediocritas è definita dal poeta "aurea", ovvero la migliore condizione che si possa immaginare, così come l'oro è il più apprezzabile dei metalli. Questa concezione esistenziale si ispira alla filosofia epicurea, che invitava l'uomo a godere dei piaceri della vita senza abusarne (edonismo), come per esempio bere il vino ma senza ubriacarsi, godere del cibo senza essere dediti alla crapula, apprezzare il piacere sessuale senza soggiacere alla libidine.Qualora l'uomo la realizzi, avrà raggiunto il fine ideale che è quello di trovare una misura in tutte le cose, senza mai trascendere negli eccessi, come il poeta stesso raccomanda con la massima est modus in rebus (Satire 1, 1, 106-107). Tuttavia, l'espressione viene utilizzata anche in senso ironico, in riferimento a una persona che non ha particolari capacità, e che si accontenta della sua mediocrità.
rdf:langString
중용(中庸, 영어: golden mean)은 어떠한 일에서나 사실과 진리에 알맞도록 하여 편향,편중(偏重)하지 않는 것이다. 중(中)이란 정도와 적중을 말하는 것으로서 산술적,기계적 평균이 아니다. 중용은 때때로 상례나 관행(慣行)에 따라서 무리없이 평온하게 사는 생활태도가 되기도 하나, 철학적으로는 심오한 뜻을 내포하고 있다.중용의 덕을 철학적으로 명확하게 한 사람은 아리스토텔레스로 그는 이성으로 욕망을 통제하고 과대(過大)와 과소(過小)의 극단을 초월하여 최적화 개념에 도달함으로써 도에 부합한다고 했다.
rdf:langString
Aurea mediocritas – wyrażenie użyte przez Horacego w (Rectius vives, Licini, neque altum). Funkcjonuje także określenie horacjański złoty środek. Strofa, w której Horacy używa tego zwrotu brzmi: Auream quisquis mediocritatemdiligit, tutus caret obsoletisordibus tecti, caret inuidendasobrius aula.Kto złoty sobie upodobał umiar,ten się uchroni przed nikczemną nędząi przed zawiścią, która zawsze ścigabogate dwory. Hor. Carm. II.10,5-8; tłum. Andrzej Lam Wyjęte z oryginalnego kontekstu ody wyrażenie to sugerować może zachętę do pozytywnej oceny wypośrodkowania między skrajnościami, jego znaczenie w kontekście twórczości Horacego (podobnie jak innych znanych sentencji horacjańskich, jak carpe diem, , ut pictura poesis, ) jest jednak bardziej złożone. Ponadto wyrażenie to interpretować należy w szerokim kontekście filozoficznym, obejmującym m.in. arystotelesowską etykę „złotego środka” i szeroką recepcję stoicyzmu i epikureizmu nie tylko w filozofii rzymskiej, ale też w rzymskiej moralności praktycznej i światopoglądzie (przy czym dla samego Horacego charakterystyczna jest próba praktycznej syntezy wskazań moralnych tych dwóch kierunków filozoficznych). Wyrażenie „aurea mediocritas” pojawia się w twórczości Horacego prawdopodobnie wyłącznie w Odzie II.10: dawnej dopatrywano się paralelnego użycia słowa „aurea” w Carm. I.5,9. Poza twórczością Horacego wyrażenie „aurea mediocritas” nie występuje ani w greckiej, ani w łacińskiej literaturze: odpowiedniki słowa „środek” Grecy określali raczej przymiotnikami takimi jak ἄριστος czy βέλτιστος; w języku łacińskim pojawiają się wyrażenia typu aurei mores. Aureus nie oznacza w utworze bogactwa, obfitości, ale wspaniałość, doskonałość; poemat kontrastuje je z mającymi pejoratywne znaczenie obsoletus i sordes. Słowo mediocritas oznacza natomiast w języku łacińskim raczej , niż środek w sensie geometrycznym. Myśl, że areté (cnota) opiera się na wypośrodkowaniu skrajności nie pochodzi od samego Horacego, ale ma źródła w kulturze greckiej. Była szeroko rozpowszechniona w greckiej mentalności, w filozofii zaś stanowiła oś etyki Arystotelesowskiej. Horacjańska aurea mediocritas nie stanowi więc żadnej oryginalnej idei filozoficznej, ale raczej literackie ujęcie i opracowanie poglądu szeroko rozpowszechnionego. Sama Oda X porusza dwa główne tematy: zagadnienie nieuniknioności i zarazem przemijalności przeciwności życiowych i zagadnienie samej aurea mediocritas. Nieznany jest dokładny czas jej powstania, adresatem utworu pocieszanym w nim jest zaś konsul . Zagadnienia te przedstawione są w czwórczłonowej kompozycji: wersy 1-4 wprowadzają oba zagadnienia; wersy 5-12 stanowią pochwałę złotego środka, zwracając przy tym uwagę, że brak umiaru prowadzi do klęski; wersy 13-20 pouczają o tym, że nieszczęście może być odwrócone; wersy 21-24 przedstawiają ponownie i łącznie oba tematy. Strukturę utworu widzieć można też jako subtelne przeplatanie wielu idei, ostrzeżeń, rad i pocieszeń; w obu tych ujęciach budowa ody opiera się na harmonizowaniu przeciwieństw. Poszukiwanie środka ukazane jest w poemacie za pomocą żywego obrazu podróży morskiej: należy ani nie oddalać się od brzegu, unikając w ten sposób burzy na środku morza, ani nie przybliżać się do niego zanadto, unikając w ten sposób rozbicia się. Pozornie kontrastująca z maksymą carpe diem przedstawiona w utworze aurea mediocritas jest nie tyle uniwersalną drogą życiową, ile raczej drogą życiową zalecaną przez poetę w chwilach nieszczęścia o charakterze zewnętrznym. Choć wyrażenie „złoty środek” pada w twórczości Horacego jedynie w Odzie X, sam Horacy niewątpliwie był wyznawcą etycznej doktryny „środka” pozostającej w związku z etyką Arystotelesa i epikureizmem i doktryna ta ujawnia się szeroko w jego twórczości wziętej jako całość. „Środka” nie należy tu rozumieć jako arytmetycznego wypośrodkowania między skrajnościami – przeciwnie, do istoty horacjanizmu przynależy epikurejska giętkość, raczej niż o „wypośrodkowaniu skrajności” należy tu mówić o ich unikaniu czy też o ich negacji. „Środek” ma dla Horacego charakter dynamiczny, nie można go wymierzyć, określać go należy zawsze względem konkretnych sytuacji i okoliczności życiowych. „Złoty środek” czy też umiar w ogóle nie stoi w sprzeczności z maksymą carpe diem – epikureizm nie jest bowiem prostym hedonizmem, nakazuje on zachowanie umiaru w przyjemnościach, zwłaszcza w przyjemnościach kinetycznych. Przyjemność poeta uznaje za epikurejczykami za podstawę etyki, jego pogląd o potrzebie zachowania umiaru w przyjemności także jednak wywodzi się z epikureizmu. Porządkowi umiaru poddana jest wreszcie sama poezja Horacego, określanego jako „poeta środka”: dla poezji Horacego typowe jest mieszanie powagi z lekkością czy też łagodzenie wzniosłości humorem; w poetyce horacjańska negacja skrajności staje się zaś podstawą zasady decorum.
rdf:langString
中庸（ちゅうよう）とは倫理学（特にアリストテレスのそれ）において、徳の一つ。 『ニコマコス倫理学』のなかで、アリストテレスは人間の行為や感情における超過と不足を調整する徳としてメソテース（中間にあること）を挙げた。メソテースとはギリシャ語（ギリシア語: μεσοτης, Mesotes)であるが、英語ではGolden Mean（又はHappy Mean）と言う。日本語訳ではこれに中庸という儒教用語をあてた。例えば、勇気は蛮勇や臆病の中間的な状態である時はじめて徳として現れる。アリストテレスによれば、この両極端の中間を知る徳性が思慮（フロネシス、実践知）である。なお、ここで言う中間とは必ずしも2つのもののちょうど真ん中という訳ではなく、どちらかに寄っている場合もある。例えば、例にあげた勇気では臆病よりも少し蛮勇の方に傾いていると考えられるのが一般的である。
rdf:langString
Золотая середина (лат. aurea mediocritas) — понятие древнегреческой философии, особенно у Аристотеля, означающее желанную середину между двумя нежеланными крайностями. Так, добродетель храбрости лежит посередине между пороками и трусости. У Аристотеля нет прилагательного «золотая» (а сама идея умеренности как идеала возникла задолго до Аристотеля); латинское выражение пришло из десятой оды Горация (вторая книга): Тот, кто золотой середине верен,Мудро избежит и убогой кровли,И того, что питает в других зависть, —Дивных чертогов. Современное выражение «держаться золотой середины» означает вести себя разумно, избегая крайностей в виде ненужного риска и неоправданного бездействия. Часто упоминается в ироническом смысле.
rdf:langString
Den gyllene medelvägen är ett begrepp som används för att beskriva ett antal likartade tankegångar inom olika filosofiska och religiösa riktningar. Begreppet användes bland annat av Buddhan Siddhartha Gautama under 500-talet f.Kr. för att beskriva hur man ska leva för att nå nirvana. Uttrycket används fortfarande inom buddhismen.
rdf:langString
Aparecendo no pensamento grego pelo menos tão cedo quanto a Máxima Délfica nada em excesso e enfatizada mais tarde na filosofia aristotélica, a média áurea, média de ouro ou doutrina do meio-termo é o meio desejável entre dois extremos, um de excesso e outro de deficiência. Em muitos sistemas éticos o caminho correto é apresentado como aquele que alcança um meio-termo feliz. Não se desvia para um lado nem para o outro, representando antes a moderação, a harmonia, o equilíbrio e a capacidade de evitar os pontos fracos de ambos. Por exemplo, na visão aristotélica, a coragem é uma virtude, mas se levada em excesso se manifestaria como imprudência e, por deficiência, . Para a mentalidade grega, era um atributo da beleza. Os gregos antigos acreditavam que existe uma estreita associação em matemática entre beleza e verdade. Os gregos acreditavam haver três "ingredientes" para a beleza: simetria, proporção e harmonia. A beleza era um objeto de amor e algo que deveria ser imitado e reproduzido em suas vidas, arquitetura, educação (paideia) e política. Eles julgavam a vida por essa mentalidade.
rdf:langString
Aurea mediocritas з лат. — золота середина — крилатий вираз, що вживається у значенні: про думки або поведінку людини, яка уникає труднощів, віддає перевагу поміркованості (зазвичай вираз вживають іронічно). Походить цей вислів з другої книги «Од» (ода 10 «До Ліцінія Мурени», строфа 5) римського поета Горація (65-8 до н. е.). Auream quisquis mediocritatem: diligit, tutus caret obsoleti: sordibus tecti, caret inuidenda: sobrius aula.Золотій середині хто довіривсь,Той не стане жить ні в злиденній хижі,Ні палацом він у людей не буде: Заздрість будити..
rdf:langString
中庸之道是指两个对立面之间理想的中間狀態。這一概念在德爾斐箴言中就有體現。亚里士多德哲学中也強調了這個概念。例如亚里士多德認為勇气是一种美德，但如果勇氣過頭则就會顯得鲁莽，但如果沒有足夠的勇氣则又會顯得很怯懦。
xsd:nonNegativeInteger
14726