Gaudium et spes
http://dbpedia.org/resource/Gaudium_et_spes an entity of type: Thing
Gaudium et spes (GS) (Freude und Hoffnung) heißt – nach ihren Anfangsworten – die Pastoralkonstitution über die Kirche in der Welt von heute, die vom Zweiten Vatikanischen Konzil formuliert und am 7. Dezember 1965 von Papst Paul VI. promulgiert wurde.
rdf:langString
Gaudium et Spes (latinsky Radost a naděje), aneb Pastorální konstituce o církvi v dnešním světě, je jedním z dokumentů Druhého vatikánského koncilu (1962–1965). Název, jako většiny ostatních církevních textů, je odvozen z prvních slov dokumentu. Jako zkratka pro citace se používá GS.
rdf:langString
Gaudium et spes (latine por "Ĝojo kaj espero") estas unu el la kvar pastoralaj konstitucioj, nome unu el la plej gravaj dokumentoj de la Dua Vatikana Koncilio kaj ĝenerale de la Katolika Eklezio, kaj koncernas la “Eklezian en la nuna mondo”. Ĝi estis aprobita de 2.307 episkopoj partoprenantaj en la Koncilio, kaj neaprobita 75 da ili, kaj promulgita de papo Paŭlo la 6-a la 8an de decembro 1965, la lastan tagon de la Koncilio. La nomo Gaudium et spes devenas el la unuaj vortoj de la latina dokumento kiuj signifas “ĝojon kaj esperon”.
rdf:langString
Gaudium et spes (Alegría y esperanza) es el título de la única constitución pastoral del Concilio Vaticano II. Trata sobre «la Iglesia en el mundo contemporáneo». Fue aprobada por los padres conciliares el 7 de diciembre de 1965 y solemnemente promulgada por el papa Pablo VI ese mismo día. Se logró aprobar tras varios años de trabajos de la asamblea conciliar propiamente dicha y de las comisiones que se fueron subsiguiendo en la formulación de la redacción, ya que las temáticas que afrontaba eran de especial actualidad en esos años del siglo XX.
rdf:langString
La constitution pastorale Gaudium et Spes « sur l'Église dans le monde de ce temps » est l'un des principaux documents de l'Église catholique issus du IIe concile œcuménique du Vatican. Approuvée par 2 307 des évêques présents, et opposée par 75 d'entre eux, elle est promulguée par Paul VI, comme évêque de Rome, le 8 décembre 1965, le dernier jour du concile. Le titre « Gaudium et Spes » vient des premiers mots du texte (l'incipit), qui signifient « joie et espoir ».
rdf:langString
Gaudium et Spes atau Konstitusi Pastoral tentang Gereja di Dunia Dewasa Ini adalah dokumen puncak dari Konsili Vatikan Kedua. Konstitusi ini disetujui oleh para Uskup dalam sebuah pemungutan suara 2.307 berbanding 75, dan diresmikan oleh Paus Paulus VI pada 7 Desember 1965. Judul Gaudium et Spes atau Kegembiraan dan Harapan (dalam Bahasa Inggris "Joy and Hope") diambil dari baris pertama dokumen ini, sebagaimana umumnya dokumen Gereja Katolik dinamai.
rdf:langString
Gaudium et spes è una costituzione pastorale, uno dei principali documenti del Concilio Vaticano II, promulgato da papa Paolo VI. Approvata da 2.111 voti favorevoli su 2.373, 251 contrari e 11 nulli, la Gaudium et Spes fu promulgata dal papa il 7 dicembre 1965, l'ultimo giorno del Concilio. Il nome Gaudium et spes deriva dalle prime parole latine del testo, che significano: "la gioia e la speranza".
rdf:langString
Gaudium et spes är ett av Andra Vatikankonciliets dokument, kallat Pastoralkonstitutionen om kyrkan i världen av idag. Dokumentet promulgerades av påve Paulus VI den 7 december 1965. Gaudium et spes vänder sig inte endast till kristna utan till alla människor som har en god vilja. Dokumentet består av två delar: 1.
* De ecclesia et vocatione hominis – Kyrkan och människans kallelse 2.
* De quibusdam problematibus urgentioribus – Viktiga delfrågor
rdf:langString
Gaudium et Spes (Joia I Esperança) la Constitució Pastoral Sobre l'Església al Món Modern, és una de les quatre constitucions apostòliques del Concili Vaticà II. El document és un repàs de la doctrina de l'Església Catòlica sobre les relacions humanes cap a la societat, especialment en referència a l'economia, la pobresa, la justícia social, la cultura, la ciència, la tecnologia i l'ecumenisme.
rdf:langString
Gaudium et spes (Ecclesiastical Latin: [ˈɡau̯di.um et ˈspes], "Joy and Hope"), the Pastoral Constitution on the Church in the Modern World, is one of the four constitutions resulting from the Second Vatican Council in 1965. It was the last and longest published document from the council and is the first constitution published by an ecumenical council to address the entire world. Gaudium et spes clarified and reoriented the role of the church’s mission to people outside of the Catholic faith. It was the first time that the church took explicit responsibility for its role in the larger world. The constitution's creation was necessitated by fear of the church’s irrelevance in the modern era due to its ignorance on problems that plague the modern world (see Modernity). The document represents
rdf:langString
Gaudium et Spes ("Alegria e Esperança" em latim) sobre a Igreja no mundo contemporâneo é a única constituição pastoral e a 4ª das constituições do Concílio Vaticano II. Trata fundamentalmente das relações entre a Igreja Católica e o mundo onde ela está e atua. Inicialmente, constituía o famoso "esquema 13", assim chamado por ser esse o lugar que ocupava na lista de documentos estabelecida em 1964. Teve diversas redações e muitas emendas, acabando por ser votada apenas na quarta e última sessão do Concílio. A última votação teve os seguintes resultados: 2309 placet; 75 non placet; 10 nulos.
rdf:langString
De pastorale constitutie Gaudium et Spes (Latijn voor Blijdschap en Hoop) over de Kerk in de wereld van vandaag is een document van het Tweede Vaticaans Concilie (1962-1965). Het werd op het concilie zelf ontwikkeld en op 7 december 1965, de laatste zittingsdag van het concilie, uitgegeven. Zij is een van de vier constituties van het concilie en wordt door veel theologen als het belangrijkste conciliedocument beschouwd. In het document is de invloed van de encyclieken Mater et Magistra en Pacem in Terris van paus Johannes XXIII merkbaar.
rdf:langString
Gaudium et spes (z łac. Radość i Nadzieja) – Konstytucja duszpasterska o Kościele w świecie współczesnym ogłoszona przez papieża Pawła VI 7 grudnia 1965. Stanowi obszerny wykład nauki społecznej Kościoła i jest tym samym jednym z ważniejszych dokumentów Soboru Watykańskiego II. Wielokrotnie powołuje się na dokumenty papieży, szczególnie wypowiedzi Jana XXIII i Pawła VI. Zajmuje się sprawą powołania człowieka i Kościoła w obliczu zmian, które dokonały się w XX wieku. Dokument ten w dużej mierze czerpie z filozofii neotomistycznej i poglądów Jacques’a Maritaina.
rdf:langString
Gaudium et Spes (с лат. — «Радость и надежда») — пастырская конституция Второго Ватиканского собора Католической церкви. Полное название — Пастырская конституция о Церкви в современном мире «Gaudium et Spes». Утверждена папой Павлом VI 7 декабря 1965 года, после того как она была одобрена на соборе. За финальный вариант конституции высказалось 2 307 участников собора, против — 75. Своё название получила по принятой в католицизме практике по своим двум первым словам.
rdf:langString
Gaudium et Spes (лат. Радість і надія) — пастирська конституція Другого Ватиканського собору Католицької церкви. Повна назва — Пастирська конституція про Церкву в сучасному світі «Gaudium et Spes». Затверджена папою Павлом VI 7 грудня 1965 року, після того як вона була схвалена на соборі. За остаточний варіант конституції висловилося 2307 учасників собору, проти — 75. Свою назву отримала за прийнятою в католицизмі практикою за своїми двома першими словами.
rdf:langString
rdf:langString
Gaudium et Spes
rdf:langString
Gaudium et Spes
rdf:langString
Gaudium et spes
rdf:langString
Gaudium et spes
rdf:langString
Gaudium et spes
rdf:langString
Gaudium et Spes
rdf:langString
Gaudium et Spes
rdf:langString
Gaudium et spes
rdf:langString
Gaudium et spes
rdf:langString
Gaudium et Spes
rdf:langString
Gaudium et spes
rdf:langString
Gaudium et Spes
rdf:langString
Gaudium et spes
rdf:langString
Gaudium et Spes
rdf:langString
Gaudium et Spes
xsd:integer
40352
xsd:integer
1116106119
rdf:langString
Gaudium et Spes (Joia I Esperança) la Constitució Pastoral Sobre l'Església al Món Modern, és una de les quatre constitucions apostòliques del Concili Vaticà II. El document és un repàs de la doctrina de l'Església Catòlica sobre les relacions humanes cap a la societat, especialment en referència a l'economia, la pobresa, la justícia social, la cultura, la ciència, la tecnologia i l'ecumenisme. Aprovada per 2.307 vots a favor i 75 en contra dels bisbes reunits al concili, va ser promulgada pel Papa Pau VI el 7 de desembre de 1965, el dia que acabà el concili. Com és habitual amb els títols dels documents catòlics, pren el títol del seu en llatí: Es va aconseguir aprovar després de diversos anys de treballs tant de l'assemblea conciliar pròpiament dita o de les comissions que es van anar formant en la formulació de la redacció, car les temàtiques que afrontava eres d'una especial actualitat en aquells anys del segle xx.
rdf:langString
Gaudium et spes (GS) (Freude und Hoffnung) heißt – nach ihren Anfangsworten – die Pastoralkonstitution über die Kirche in der Welt von heute, die vom Zweiten Vatikanischen Konzil formuliert und am 7. Dezember 1965 von Papst Paul VI. promulgiert wurde.
rdf:langString
Gaudium et Spes (latinsky Radost a naděje), aneb Pastorální konstituce o církvi v dnešním světě, je jedním z dokumentů Druhého vatikánského koncilu (1962–1965). Název, jako většiny ostatních církevních textů, je odvozen z prvních slov dokumentu. Jako zkratka pro citace se používá GS.
rdf:langString
Gaudium et spes (latine por "Ĝojo kaj espero") estas unu el la kvar pastoralaj konstitucioj, nome unu el la plej gravaj dokumentoj de la Dua Vatikana Koncilio kaj ĝenerale de la Katolika Eklezio, kaj koncernas la “Eklezian en la nuna mondo”. Ĝi estis aprobita de 2.307 episkopoj partoprenantaj en la Koncilio, kaj neaprobita 75 da ili, kaj promulgita de papo Paŭlo la 6-a la 8an de decembro 1965, la lastan tagon de la Koncilio. La nomo Gaudium et spes devenas el la unuaj vortoj de la latina dokumento kiuj signifas “ĝojon kaj esperon”.
rdf:langString
Gaudium et spes (Ecclesiastical Latin: [ˈɡau̯di.um et ˈspes], "Joy and Hope"), the Pastoral Constitution on the Church in the Modern World, is one of the four constitutions resulting from the Second Vatican Council in 1965. It was the last and longest published document from the council and is the first constitution published by an ecumenical council to address the entire world. Gaudium et spes clarified and reoriented the role of the church’s mission to people outside of the Catholic faith. It was the first time that the church took explicit responsibility for its role in the larger world. The constitution's creation was necessitated by fear of the church’s irrelevance in the modern era due to its ignorance on problems that plague the modern world (see Modernity). The document represents an inner examination of the church by the council and features a response to problems affecting the modern world. With the failure of the Church to respond promptly to major global events such as World War II and the Holocaust, Pope John XXIII began Vatican II with an emphasis on examining the role of the church in the world. This culminated with the creation of Gaudium et spes to address the role of the church in serving the world outside of Christianity. During the creation of the document itself, Gaudium et spes went through multiple versions of Schemas to reflect the idea Pope John XXIII wanted to achieve during the council. After long debate during the council over Gaudium et spes, the document came to cover a wide range of topics examining the inner workings of the church and its interactions with the world as a whole. Such topics include marriage and family, the development of culture, economics, politics and peace and war. Within Gaudium et spes are the themes of gift of self and the promotion of peace. While initial reception of the document was focused on the shift in theological considerations, reception of Gaudium et spes today marks the document as a turning point in the Church’s focus on the world. Together, the Dogmatic Constitution on the Church (LG) and the Pastoral Constitution on the Church in the Modern World (GS) stand as the two pillars of the Second Vatican Council. The Dogmatic Constitution treats the nature of the church in itself; the Pastoral Constitution treats its mission in the world. Approved by a vote of 2,307 to 75 of the bishops assembled at the council, it was promulgated by Pope Paul VI on 7 December 1965, the day the council ended. As is customary with Catholic documents, the title is taken from its opening words in Latin "the joys and hopes". The English translation begins: "The joys and hopes, the grief and anguish of the people of our time, especially of those who are poor or afflicted, are the joys and hopes, the grief and anguish of the followers of Christ as well."
rdf:langString
Gaudium et spes (Alegría y esperanza) es el título de la única constitución pastoral del Concilio Vaticano II. Trata sobre «la Iglesia en el mundo contemporáneo». Fue aprobada por los padres conciliares el 7 de diciembre de 1965 y solemnemente promulgada por el papa Pablo VI ese mismo día. Se logró aprobar tras varios años de trabajos de la asamblea conciliar propiamente dicha y de las comisiones que se fueron subsiguiendo en la formulación de la redacción, ya que las temáticas que afrontaba eran de especial actualidad en esos años del siglo XX.
rdf:langString
La constitution pastorale Gaudium et Spes « sur l'Église dans le monde de ce temps » est l'un des principaux documents de l'Église catholique issus du IIe concile œcuménique du Vatican. Approuvée par 2 307 des évêques présents, et opposée par 75 d'entre eux, elle est promulguée par Paul VI, comme évêque de Rome, le 8 décembre 1965, le dernier jour du concile. Le titre « Gaudium et Spes » vient des premiers mots du texte (l'incipit), qui signifient « joie et espoir ».
rdf:langString
Gaudium et Spes atau Konstitusi Pastoral tentang Gereja di Dunia Dewasa Ini adalah dokumen puncak dari Konsili Vatikan Kedua. Konstitusi ini disetujui oleh para Uskup dalam sebuah pemungutan suara 2.307 berbanding 75, dan diresmikan oleh Paus Paulus VI pada 7 Desember 1965. Judul Gaudium et Spes atau Kegembiraan dan Harapan (dalam Bahasa Inggris "Joy and Hope") diambil dari baris pertama dokumen ini, sebagaimana umumnya dokumen Gereja Katolik dinamai.
rdf:langString
Gaudium et spes è una costituzione pastorale, uno dei principali documenti del Concilio Vaticano II, promulgato da papa Paolo VI. Approvata da 2.111 voti favorevoli su 2.373, 251 contrari e 11 nulli, la Gaudium et Spes fu promulgata dal papa il 7 dicembre 1965, l'ultimo giorno del Concilio. Il nome Gaudium et spes deriva dalle prime parole latine del testo, che significano: "la gioia e la speranza".
rdf:langString
De pastorale constitutie Gaudium et Spes (Latijn voor Blijdschap en Hoop) over de Kerk in de wereld van vandaag is een document van het Tweede Vaticaans Concilie (1962-1965). Het werd op het concilie zelf ontwikkeld en op 7 december 1965, de laatste zittingsdag van het concilie, uitgegeven. Zij is een van de vier constituties van het concilie en wordt door veel theologen als het belangrijkste conciliedocument beschouwd. In het document is de invloed van de encyclieken Mater et Magistra en Pacem in Terris van paus Johannes XXIII merkbaar. Aan het begin van het Tweede Vaticaans Concilie lagen er meer dan 70 ontwerpen voor conciliedocumenten gereed voor bespreking. In de vier zittingsperioden van het concilie werden deze teksten ingekort, samengevat of geschrapt. Men kwam niet aan bespreking van alle teksten toe. Het bijzondere van de tekst van Gaudium et Spes is dat deze door inspanning van de concilievaders zelf tijdens het concilie tot stand gekomen is. Waar paus Pius XII in zijn encycliek Humani Generis op eerder waarschuwende wijze de moderniteit had benaderd, wilden de concilievaders in dit document op meer positieve wijze de hedendaagse wereld tegemoet treden. Illustratief is dat betreffende de anticonceptie de kerkvaders schreven dat 'het bereiken van een edelmoedige doch verantwoorde vruchtbaarheid' een zaak is tussen de echtelieden en God. Ze steunden hierbij onder andere op de encycliek Casti Connubii van paus Pius XI uit 1930 en de conclusies van het eerste congres van Katholieke Dokters, gehouden op Malta in 1964.
rdf:langString
Gaudium et spes (z łac. Radość i Nadzieja) – Konstytucja duszpasterska o Kościele w świecie współczesnym ogłoszona przez papieża Pawła VI 7 grudnia 1965. Stanowi obszerny wykład nauki społecznej Kościoła i jest tym samym jednym z ważniejszych dokumentów Soboru Watykańskiego II. Wielokrotnie powołuje się na dokumenty papieży, szczególnie wypowiedzi Jana XXIII i Pawła VI. Zajmuje się sprawą powołania człowieka i Kościoła w obliczu zmian, które dokonały się w XX wieku. Dokument ten w dużej mierze czerpie z filozofii neotomistycznej i poglądów Jacques’a Maritaina. W czasie trzeciej sesji soboru do zespołu przygotowującego konstytucję „Gaudium et spes” został włączony abp Karol Wojtyła, był on jednym z aktywniejszych członków i przyczynił się do ostatecznego jej kształtu.
rdf:langString
Gaudium et spes är ett av Andra Vatikankonciliets dokument, kallat Pastoralkonstitutionen om kyrkan i världen av idag. Dokumentet promulgerades av påve Paulus VI den 7 december 1965. Gaudium et spes vänder sig inte endast till kristna utan till alla människor som har en god vilja. Dokumentet består av två delar: 1.
* De ecclesia et vocatione hominis – Kyrkan och människans kallelse 2.
* De quibusdam problematibus urgentioribus – Viktiga delfrågor
rdf:langString
Gaudium et Spes ("Alegria e Esperança" em latim) sobre a Igreja no mundo contemporâneo é a única constituição pastoral e a 4ª das constituições do Concílio Vaticano II. Trata fundamentalmente das relações entre a Igreja Católica e o mundo onde ela está e atua. Inicialmente, constituía o famoso "esquema 13", assim chamado por ser esse o lugar que ocupava na lista de documentos estabelecida em 1964. Teve diversas redações e muitas emendas, acabando por ser votada apenas na quarta e última sessão do Concílio. A última votação teve os seguintes resultados: 2309 placet; 75 non placet; 10 nulos. Foi promulgada pelo Papa Paulo VI, no dia 7 de Dezembro de 1965, na 9ª sessão solene do Concílio. Embora formada por duas partes, constitui um todo unitário. A primeira parte é mais doutrinária, tratando de vários temas eclesiológicos (muitos deles já debatidos na Lumen Gentium), tais como a missão de serviço ou o sacerdócio comum do Povo de Deus. A segunda parte é fundamentalmente pastoral, centrando-se nos diversos problemas do mundo actual: "a explosão demográfica, as injustiças sociais entre classes e entre povos e o perigo da guerra nuclear", entre outros problemas socias e económicos.
rdf:langString
Gaudium et Spes (с лат. — «Радость и надежда») — пастырская конституция Второго Ватиканского собора Католической церкви. Полное название — Пастырская конституция о Церкви в современном мире «Gaudium et Spes». Утверждена папой Павлом VI 7 декабря 1965 года, после того как она была одобрена на соборе. За финальный вариант конституции высказалось 2 307 участников собора, против — 75. Своё название получила по принятой в католицизме практике по своим двум первым словам. Документ такого рода не планировался перед созывом собора, однако идея издания конституции о Церкви в современном мире возникла уже в ходе заседаний собора. В течение первых трех сессий Собора этот документ носил условное наименование «Схема XIII», впоследствии получил своё нынешнее название. Главными инициаторами его создания стали папа Иоанн XXIII и два кардинала: Джованни Баттиста Монтини (ставший между первой и второй сессиями папой Павлом VI) и Леон-Жозеф Сюэнан. Значительную роль в подготовке документа сыграл Кароль Войтыла, будущий папа Иоанн Павел II. Gaudium et Spes стала своего рода ответом Церкви на быстрые изменения в общественном порядке и новые вызовы, которые принёс XX век, такие как рост атеизма, секуляризма, появление социалистических стран, ужасы мировых войн. В результате конституция стала одним из самых спорных и горячо обсуждаемых документов собора. В октябре 1964 года на четвертой неделе работы третьей сессии Собора была предпринята попытка исключить этот документ из повестки Собора, даже многие сторонники документа признали, что он нуждается в серьезной доработке. К 14 сентября 1965 года, дню созыва четвертой сессии, проект документа был подготовлен уже в новой редакции, в него было внесено значительное число поправок. Этот вариант и лёг в основу финальной редакции. В подготовке документа активное участие принял ряд видных богословов: Ив Конгар, Анри де Любак, Жан Даниэлу и другие. Финальный вариант конституции стал одним из самых обширных соборных документов. После выхода получил ряд критических отзывов.
rdf:langString
Gaudium et Spes (лат. Радість і надія) — пастирська конституція Другого Ватиканського собору Католицької церкви. Повна назва — Пастирська конституція про Церкву в сучасному світі «Gaudium et Spes». Затверджена папою Павлом VI 7 грудня 1965 року, після того як вона була схвалена на соборі. За остаточний варіант конституції висловилося 2307 учасників собору, проти — 75. Свою назву отримала за прийнятою в католицизмі практикою за своїми двома першими словами. Документ такого роду не планувався перед скликанням собору, однак ідея видання конституції про Церкву в сучасному світі виникла вже в ході засідань собору. Протягом перших трьох сесій Собору цей документ носив умовне найменування «Схема XIII», згодом отримав свою нинішню назву. Головними ініціаторами його створення стали папа Іоанн XXIII і два кардинали: Джованні Баттіста Монтіні (що став між першою і другою сесіями папою Павлом VI) і . Значну роль у підготовці документа зіграв кардинал Кароль Войтила, майбутній папа Іван-Павло II. Gaudium et Spes стала свого роду відповіддю Церкви на швидкі зміни в суспільному порядку і нові виклики, які принесло XX століття, такі як зростання атеїзму, секуляризму, поява соціалістичних країн, жахи світових воєн. В результаті конституція стала одним з найбільш суперечливих і гаряче обговорюваних документів собору. У жовтні 1964 року на четвертому тижні роботи третьої сесії Собору була зроблена спроба виключити цей документ з порядку денного Собору, навіть багато прихильників документа визнали, що він потребує серйозного доопрацювання. До 14 вересня 1965 року, дня скликання четвертої сесії, проект документа був підготовлений вже в новій редакції, в нього було внесено значну кількість поправок. Цей варіант і ліг в основу фінальної редакції. У підготовці документа активну участь взяв ряд видних богословів: Ів Конґар, , та інші. Фінальний варіант конституції став одним із найбільших соборних документів. Після виходу отримав ряд критичних відгуків.
xsd:nonNegativeInteger
19657